Japansko more je jedno od ivičnih mora Tihog okeana, od koga ga razdvajaju japanska ostrva. Od susednih mora, Ohotskog i Žutog, razdvajaju ga ostrvo Sahalin, odnosno Korejsko poluostrvo. Japansko more zapljuskuje obale Rusije, Japana, Severne i Južne Koreje.
U Južnoj Koreji Japansko more zovu Istočnim morem, a u Severnoj Koreji Korejskim istočnim morem. Korejci tvrde da je naziv Japansko more nametnut, pošto je u periodu od 1910-1945. godine Koreja bila okupirana od strane Japana i u trenutku kada je Međunarodna hidrografska organizacija (IHO) objavila publikaciju “Granice okeana i mora” 1929. godine, mišljenje Koreje nije bilo prihvaćeno. Danas Koreja ne insistira na jedinoj varijanti naziva Istočno more, već preporučuje izdavačima da koriste oba naziva paralelno do rešenja spora. To je dovelo do toga da se broj država koje na svojim kartama koriste oba naziva postepeno povećava. Japanska strana ukazuje da se naziv Japansko more sreće na većini karata i da je opšte prihvaćen u svetu.
Sa ostalim morima Japansko more povezano je preko pet moreuza. Tatarski moreuz se nalazi između kopnenog dela Azije i ostrva Sahalin; moreuz Laperuza je između Sahalina i Hokaida; moreuz Cugaru je između ostrva Hokaido i Honšu; moreuz Kanmom je između ostrva Honšu i Kjušu; dok je Korejski moreuz između ostrva Kjušu i Korejskog poluostrva. Svi moreuzi su relativno plitki sa najvećim dubinama do 100 m, što predstavlja prepreku za razmenu vode i na taj način izoluje Japansko more od susednih mora i okeana.
Površina Japanskog mora je 1,062.000 km2, dok je najveća dubina 3.742 m. Severni deo mora se zimi ledi.
U moru nema većih ostrva. Većina se nalazi pored istočne obale, osim ostrva Ulleungdo (površine 73 km2, 120 km od Korejskog poluostrva, pripada Južnoj Koreji). Od ostrva koja pripadaju Rusiji najznačanija su Rusko ostrvo, Askold i ostrvo Putjatina. Obalska linija je relativno ravna i bez velikih zaliva ili rtova. Najveći zalivi u ruskom delu mora su zaliv Petra Velikog, Sovjetska Gavanj, zaliv Vladimira, Olga i Posjot.
Klima Japanskog mora je umerena, mosunska. Severni i zapadni deo mora je znatno hladniji od južnog i istočnog. U najhladnijim mesecima (januar i februar) temperatura vazduha u severnom delu mora je oko -20°C, a na jugu je oko +5°C. Letnji monsun donosi topao i vlažni vazduh. Prosečna temperatura vazduha najtoplijeg meseca (avgust) u severnom delu je približno +15°C, a u južnim delovima je oko +25°C. Ujesen se povećava broj tropskih oluja, kada visina talasa može da dostigne 13 m.
Temperatura površinskog sloja mora zimi se kreće od -1°C do 0°C na severu i severozapadu do +10-+14°C na jugu i jugoistoku. Prolećno otopljenje dovodi do dosta brzog povećanja temperature celog mora. Leti se ono ugreje do 18-20°C na severu, a čak i do 25-27°C na jugu mora. Što se tiče vertikalne promene temperature mora ona nije ista u različitim godišnjim dobima i u različitim delovima mora. Leti u severnim delovima mora temperatura od 18-10°C se održava u slojevima 10-15 m, zatim se naglo smanjuje na +4°C na dubini od 50 m, a od 250 m dubine je stalno oko +1°C. U centralnom i južnom delu mora temperatura vode se postepeno smanjuje sa povećanjem dubine i na 200 m dubine iznosi +6°C, a od 250 m dubine je oko 0°C.
Salinitet vode Japanskog mora se kreće od 33,7-34,3‰, što je nešto niže od saliniteta Svetskog okeana.
Tokom zime led u Japanskom moru je stalno prisutan jedino u Tatarskom moreuzu i zalivu Petra Velikog. U Tatarskom moreuzu, najhladnijem delu Japanskog mora, formira se više od 90% ukupnog leda, koji se javlja u moru. Po dugogodišnjim osmatranjima period sa ledom u zalivu Petra Velikog traje 120 dana, a u Tatarskom moreuzu od 40-80 dana u južnom delu do 140-170 dana u njegovom severnom delu. Led se pojavljuje u umerenim zimama od početka novembra do druge dekade novembra, ali se može pojaviti već u drugoj polovini oktobra ili tek krajem novembra. U Japanskom moru najviše leda ima sredinom februaru, kada je prosečno ledom pokriveno 52% površine Tatarskog moreuza i 56% zaliva Petra Velikog. Topljenje leda počinje u prvoj polovini marta. Led se potpuno otopi najranije u drugoj dekadi aprila, a najkasnije krajem maja ili čak početkom juna.
Podvodni svet severnih i južnih delova Japanskog mora znatno se razlikuje. U hladnim severnim i severozapadnim delovima fomirala se flora i fauna umerenih širina, a u južnom delu mora (južno od Vladivostoka) preovlađuje fauna karakteristična za toplija mora. Pored obala Dalekog istoka dolazi do mešanja ova dva tipa faune, pa se tako mogu sresti hobotnice i lignje, tipični predstavnici toplih mora. U isto vreme vertikalne stene su zauzele morska sasa i mrke alge, što liči na pejzaže Belog i Barencovog mora. U Japanskom moru u izobilju ima morskih zvezda i morskih ježeva, različitih boja i veličine, sreću se zmijače, škampi, male krabe (kamčatske krabe se pojavljaju samo u maju, zatim odlaze dalje u more). Na stenama i kamenju žive jarko crvene ascidije. Od školjki najrasprostranjeniji su morski češljevi, a od riba morski psi i škarpine.
Najvažnije luke u ruskom delu Japanskog mora su Vladivostok, Nahodka, Vostočnij, Sovjetska Gavanj, Vanino, Aleksandrovsk-Sahalinskij i Holmsk.
Od privrednog značaja su krabe, morski krastavac, alge, morski jež i morski češljevi.
Počev od devedesetih godina XX veka obalu Japanskog mora počinju aktivno da osvajaju kako lokalni turisti, tako i turisti iz drugih delova Rusije. Razlog za to je više faktora: dozvoljena ili uprošćena procedura za posetu pograničnoj zoni, poskupljenje putničkog prevoza u Rusiji, što je dovelo do toga da je odmor za stanovnike Dalekog istoka na crnomorskoj obali preskup, a takođe i znatan porast automobila u sopstvenom vlasništvu, što je obalu mora učinilo dostupnijom.
Opis ostrva u Japanskom moru u sastavu Ruske Federacije počinje od najsevernijeg ostrva (Dva brata) i završava se najjužnijim ostrvom (ostrvo Furugelma), koje je ujedno i najjužnije ostrvo Rusije.
Sva niže opisana ruska ostrva u Japanskom moru administrativno pripadaju Primorskom kraju (ili Primorju) čiji je glavni grad Vladivostok. Ova činjenica se više neće ponavljati kod opisa ostrva.
D V A B R A T A (I)
Dva brata (Два Брата, takođe Dva prsta, Два Пальца) je sićušno ostrvce blizu uvale Rudnaja. Nalazi se 130 m od obale i 3,7 km južno od naselja Rudnaja Pristanj.
Ostrvce se sastoji od dve stene koje se strmo izdižu iz mora. Stene stoje na zajedničkoj platformi, koja je ponekad potopljena vodom i spojeni su sa obalom podvodnim grebenom, na kome se nalazi mnogo kamenja, koje je ili stalno ili povremeno iznad vode. Površina ostrva je 0,00188 km2, odnosno 0,188 ha ili 1.880 m2. Visina veće stene je 23,2 m.
Dva brata su jedan od simbola Rudne Pristanji i grada Daljnegorska. Leti ga posećuju mnogobrojni turisti. Postao je široko poznat nakon što se pojavio na banknoti vrednosti 1.000 rubalja izdatoj 1995. godine.
Stene Dva brata su geološki spomenik. Savremeni proces koji je odredio današnji oblik Dva brata počeo je pre oko 135 hiljada godina. Od tada se nivo mora u više navrata podizao i spuštao.
Usled male površine i relativno velike visine na ostrvu postoje samo abrazivni procesi. I dok se na malim ostrvima Amurskog zaliva, koji su po površini slični sa Dva brata još mogu pronaći relativno ravni delovi sa travom i žbunjem, ovde su prisutne samo gole stene. To se objašnjava položajem stene pored obale u otvorenom delu Japanskog mora i, kao posledica, intenzivniji uticaj talasa. Osim toga ulogu igra i morfologija stena. Stena bliža obali do visine približno 15 m ima veoma strme strane 75-90°, a na pojedinim mestima do 100° (negativan nagib). Na daljoj steni približno do polovine visine (oko 10 m) su manje platforme, ali je gornja polovina praktično litica. Tokom oluja vetar i talasi pretežno imaju južni i jugoistočni pravac. Morska voda može da zapljusne na visinu 12-16 m. Tokom zimskih oluja stene se pokrivaju ledenom korom. Sa tih pravaca (jug, jugoistok, istok) površina ostrva je beživotna. Bliže vrhu stena prepreka formiranju biljnog pokrivača je ptičji izmet. Biljke se mogu sresti na padinama koje nisu na udaru oluja, ali niže od mesta gde odmaraju morske ptice. Pre svega upadaju u oči lišajevi jarko žute i žuto-braon boje.
Verovatno prvi koji je spomenuo i fotografisao Dva brata bio je V. Arsenjev početkom XX veka. 1909. godine stene je fotografisao Sergej Djukin, koji je te godine sa bratom i sestrom istraživao dolinu reke Tetjuhe (Rudnaja).
Zahvaljujući povoljnom položaju u blizini Rudne Pristanji i Daljnegorska obala u rajonu rta Brinera i Dva brata je veoma dobro posećena. Kolima se do plaže ne može spustiti. Sama plaža je kamenita, na pojedinim mestima je šljunkovita, a morsko dno je stenovito i veoma nepogodno za kupanje. Obala Japanskog mora u blizini Dva brata prvenstveno je interesantna za ronjenje i eko-turizam.
Do stene koja je bliža obali može se prepešačiti. Udaljenija stena odvojena je dubokim morem i do nje se može doći jedino plivajući ili čamcem.
GPS koordinate: 44°20′01″ N, 135°50′21″ E.
OSTRVO ČIHAČOVA
Ostrvo Čihačova (Остров Чихачёва) nalazi se ispred ulaza u zaliv Olge. Od obale je udaljeno oko 600 m. U odnosu na Dva brata nalazi se skoro 90 km jugozapadno, što znači da na tolikom delu obale ne postoji nijedno ostrvo.
Ostrvo je približno dugačko 600 m, a najveća širina je 400 m.
Površina ostrva Čihačova je 0,153 km2, odnosno 15,3 ha. Obale ostrva su strme, delimično pokrivene vegetacijom i naglo se izdižu iz vode. Iako je ostrvo vrlo malih dimenzija, najviši vrh je čak 105,5 m.
Ostrvo Čihačova otkrila je 1859. godine posada parobroda-korvete “Amerika”. Nazvano je u čast admirala Ruske carske flote i istraživača Dalekog istoka Nikolaja Čihačova (1830-1917).
Na ostrvu se nalazi svetionik sa stalnom posadom.
Bez obzira što se ostrvo nalazi blizu obale, turističke posete je teško ostvariti. Izlaz iz zaliva Olge malim brodovima je zabranjen, a dozvoljen je samo brodovima odgovarajuće klase uz saglasnost Pogranične službe Rusije. Naselje Olga (Ольга) sa oko 3.500 stanovnika udaljeno je oko 10 km od ostrva.
GPS koordinate: 43°40′45 N, 135°16′45″ E.
OPASNO OSTRVO
Opasno ostrvo (Опасный) visine 48,6 m nalazi se 900 m od obale. Od luke Nahodka vazdušnom linijom udaljeno je 110 km prema istoku, a otprilike je isto toliko jugozapadno od ostrva Čihačova. Najbliže naselje na obali je Glazkovka (2010. godine imalo je 166 stanovnika), udaljeno 4 km.
Ostrvo je stenovito i dugačko oko 850 m. Njegov jugoistočni deo je izdignut, dok severozapadni deo predstavlja nisku kamenu gredu. Na severnom kraju te grede nalaze se stene. Oko ostrvca razbacano je kamenje, koje se na njegovom severoistočnom kraju prostire na rastojanju do 200 m.
Između Opasnog ostrva i rta Kit na obali postoji prolaz za brodove sa dubinama 10-13 m. Za male brodove najbolje mesto za sidrenje nalazi se severno od ostrva, gde se dubina mora kreće od 15-20 m. Tu su brodovi zaštićeni od južnih i jugoistočnih vetrova.
GPS koordinate: 43°02′ N, 134°11′ E.
OSTRVO OREHOVA
Ostrvo Orehova (остров Орехова) nalazi se na ulazu u uvalu Sokolovskaja. Od najbliže tačke na obali udaljeno je 350 m, a od naselja Preobraženje 650 m. Preobraženje je kopnenim putem udaljeno od Vladivostoka 315 km, a morskim 195 km. Uvala Preobraženja otkrivena je na dan pravoslavnog praznika Preobraženja Gospodnjeg 19. avgusta 1860. godine, a po uvali je i naselje dobilo ime.
I ostrvo je izgleda otkriveno tom prilikom, a dobilo je ime po F. Orehovu koji ga je istraživao.
Ostrvo je dugačko 550 m, a najveća širina je 400 m. Dostiže 53 m visine. Južna obala ostrva obrušava se u uvalu u vidu strmih i nepristupačnih litica, u čijem podnožju ima manjih grebena i hridi. Severna obala je obrasla šumom i blago se spušta prema moru.
Na najvišoj tački ostrva nalazi se svetionik.
Naselje Preobraženje (na slici) ima oko 6.500 stanovnika, što je najmanje u poslednjih 50 godina. Najviše stanovnika, preko 12 hiljada, imalo je pre 30 godina. Klima je umereno mosunska i vlažna. Zahvaljujući uticaju Primorske struje zima je toplija, a leto je hladnije u odnosu na mesta dalje od obale. Najtopliji meseci su jul, avgust i septembar. Proleće je dugo i prohladno, a jesen obično nastupa polako. Leti preovlađuje oblačno vreme, sa visokom vlažnošću vazduha od blizu 90%. Prosečna godišnja temperatura vazduha je +6ºC, pri čemu su ekstremi +33,6 ºC, odnosno -27,4ºC (podaci su za period 1981-2010. godina).
OSTRVO BELJCOVA
Ostrvo Beljcova (остров Бельцова) takođe se nalazi na ulazu u uvalu Sokolovskaja, ali na njenoj zapadnoj strani. Od ostrva Orehova udaljeno je oko 5,5 km u smeru zapad-jugozapad.
Otkriveno je i opisano 1860. godine od ekspedicije potpukovnika Babkina. Tada je i dobilo ime po prezimenu vojnog inženjera poručnika Beljcova.
Ostrvo Beljcova se nalazi samo 300 m od obale, sa kojom je spojen podvodnim grebenom. Od susednog većeg ostrva Petrova udaljeno je oko 900 m. Malih je dimenzija, dugačko je 350 m, a najveća širina je 150 m.
Ostrvo je stenovito i dostiže 40 m visine. Južna i jugoistočna obala ostrva je visoka i strma.
Ostrvo je pokriveno rastinjem.
Prilikom posete ostrvu potrebno je biti veoma pažljiv, pošto na njemu ima mnogo zmija!
O S T R V O P E T R O V A
Ostrvo Petrova (Остров Петрова) nazvano je u čast oficira ruske flote i osnivača grada Nikolajevsk-na-Amuru Aleksandra Petrova (1828-1899). Ostrvo je otkriveno 23. jula 1860. godine.
Površina ostrva je 0,4 km2, odnosno oko 40 ha. Ostrvo je dugačko i široko približno po 700 m, a oblikom liči na srce. Prekoputa ostrva je dosta prostrana uvala “Pevajućeg peska”, kako je zovu meštani. Naziv je dobila zbog sitnog belog peska, koji proizvodi karakteristične zvižduke kada se po njemu hoda.
Sa zapadne strane, okrenute prema obali, ostrvo Petrova je relativno nisko. Nasuprot tome istočna strana je gotovo nepristupačna zbog visokih litica, čija visina iznosi nekoliko desetina metara i gde se gnezde ptice iz porodice vranaca. Dve stene koje stoje pored istočne obale zbog svog oblika narod je nazvao Deda i Baba.
Od kopna prema ostrvu se proteže peščana kosa dužine oko 660 m. Odgovora na pitanje da li je u pitanju prirodna kosa ili ju je stvorio čovek još uvek nema. Pre će biti da je u pitanju prirodna kosa (moje mišljenje), jer takve već postoje kod nekih drugih ostrva (naprimer Dva brata, ostrvo Beljcova). Ipak, niže u tekstu izneta je druga pretpostavka.
Rejon Lazovskog rezervata, u čijem sastavu je i ostrvo Petrova, država je rešila da očuva zbog očuvanja jedinstvene primorske flore i faune. Mnoge vrste biljaka preživele su ledeno doba i imaju jako izražena lekovita svojstva. Među jima su koren života ginseng (ili ženšen), eleuterokokus, šisandra i aralija. Na ostrvu postoji reliktna šumica tise,ojedina stabla stara su 200-300 godina. Tisu je izuzetno cenio narod ilou koji je nekada naseljavao ostrvo, a takođe su to drvo cenili Kinezi i Egipćani. Može da bude staro tri hiljade godine. Tisa je otrovno drvo. Njeno lišće na ostrvu je toliko gusto da sakriva sunčevu svetlost i u šumici praktično nema mladih stabala. Samo dva filadendrona i lipa su nekim čudom opstali. Pored tise na ostrvu rastu mnoge endemske vrste regiona, kao što su korejski kedar (korejski bor), divlja loza i orhideja.
Ostrvo Petrova bilo je naseljeno još u mlađem neolitu (oko VIII-III milenijuma p.n.e) sve do Srednjeg veka. Arheolozi tvrde, da je u periodu kada je bilo naseljeno, ostrvo bilo verovatno rt.
Od VIII do XIX veka ostrvo su naseljavali Kinezi, koje su zvali ilou ili morski razbojnici. Pretpostavlja se da su oni posadili tisu na ostrvu. Verovatno im je šumica služila za religiozne obrede i prinošenje žrtava, moguće i ljudskih. Taj narod je neverovatno cenio tisu. Naprimer, za dve manje daske tise mogla se kupiti žena. Takođe su koristili rad robova. Ono su nasuli veštačku kosu, koja se proteže skoro do same obale. Od kraja kose do obale ima 40 m, što nije slučajno urađeno, zbog odbrane od neprijatelja. Sačuvani su i neki objekti koje su sagradili ilou. To su ostaci zidina tvrđave i peći. Takođe je sačuvana livnica, gde se topila ruda gvožđa.
Na ostrvu postoji izvor pitke vode, kome se pripisuju čudesna svojstva da leči i ispunjava želje.
Ostrvo Petrova spada u objekte ekološkog turizma. Na ostrvo se može doći samo u pratnji radnika rezervata. Napravljeni su objekti za smeštaj turista. Voda u uvali Petrova je čista i vrlo hladna.
GPS koordinate: 42°51′47″ N, 133°48′25″ E.
STENE KREJSER
S leva na desno su Skale Pribrežnaja, Krejser i Kopna
Stene Krejser (Скалы Крейсер) je arhipelag koji se sastoji od ostrva, manjih hridi i stena koji ih okružuju, oko 30 km jugoistočno od luke Nahodka, a 2,7 km severoistočno od rta Bugristij. Koristi brodovima kao orijentir pri ulazu u uvale Okunjovaja i Triozjorje.
Arhipelag se proteže u dužini od 1,4 km. Najveća visina hridi je 44 m i 51,5 m.
U sastavu arhipelaga su hrid Krejser, hrid Pribrežnaja, rid Kopna, stena Pupir i grupa ostalih bezimenih hridi. Na strmim stenama su ptičje kolonije, a vodi živi foka.
Arhipelag je prvi put opisan i nazvan tokom ekspedicije potpukovnika Babkina na brodu “Vostok” 1860. godine. Naziv je dobio po glavnom ostrvu arhipelaga.
Ostrva grupe:
(1) Stena Krejser (Скала Крейсер)
Ostrvo Skala Krejser je najveće u arhipelagu. Naziv je dobio po stenovitoj strukturi i svetlo sivoj boji, kojim podseća na krstaricu sa jedrima.
Površina ostrva je 0,0635 km2 ili 6,35 ha, dužina je nešto manja od 400 m i širina je oko 150 m. Ostrvo čine dva uzvišenja, od kojih je više 51,5 m i na kome se nalazi tačka geodetske triangulacije. Istočna obala, koja je okrenuta prema otvorenom moru, je strma litica. Zapadna obala, okrenuta prema kopnu, formirana je nagomilanim granitnim kamenjem, ali ima šljnkovito-peščanu plažu dužine nekoliko desetina metara. Sa severne strane ostrva proteže se kosa, sa velikim granitnim kamenjem. Na ostrvu preovlađuje livadska biljna zajednica. Istočna padina je travnata sa retkom pojavom žbuna rododendrona. Skoro cela zapadna strna ostrva pokrivena je šumom patuljastig hrasta i lipe sa gustom žutikom. Izvora pitke vode na ostrvu nema.
GPS koordinate: 42°44′00″ N, 133°14′18″ E.
(2) Stena Pribrežnaja (Скала Прибрежная)
Ostrvo Skala Pribrežnaja je najbliže kopnu. Njegova površina je 0,0201 km2 ili 2 ha. Nalazi se između ostrva Skala Krejser i kopna. Od obale ga odvaja moreuz širine 380 m, a od ostrva Skaka Krejser moreuz širine 500 m. Obala je od granitnih stena. Na Skali Pribrežnoj dominira trava.
(3) Stena Kopna (Скала Копна)
Skala Kopna se nalazi 50 m južno od ostrva Skala Krejser. To je visoka strma stena svetlo sive boje, površine 0,0099 km2, odnosno 1 ha.
(4) Hrid Pupir (Камень Пупырь)
200 m južno od Skale Kopna nalazi se hrid koji se uzdiže 1,5 m iznad površine mora, okružen velikim dubinama.
L I S I J
Lisij (Ли́сий) je nenaseljeno ostrvo u zalivu Nahodka. Dugačko je 1,6 km, široko 470 m i ima površinu 0,55 km2, odnosno 55 ha. Ostrvo je visoko čak 123,4 m.
Lisij štiti zapadni deo zaliva od naleta talasa. Grad Nahodka (Нахо́дка) je treći po veličini u Primorskom kraju i ima blizu 150.000 stanovnika.
Naziv ostrva (lisičje ostrvo) krije u sebi zagonetku, pošto na ostrvu nikada nije bilo lisica. Verovatno je naziv ostrva na jeziku domorodaca sličan tome. Prvobitno se ostrvo zvalo Ostrvo Oblizina, pretpostavlja se po prezimenu člana posade korvete “Amerika”, koja je okrila zaliv 18. juna 1859. godine.
1935. godine na ostrvu je osnovano preduzeće, engleska koncesija za uzgoj mlađi riba iz porodice jesetri i preradu laminarije (morski kupus) u jod i alkohol. Od 1937. godine do septembra 1945. godine na ostrvu se nalazio ženski logor političkih zatvorenika, gde su se one bavile preradom, usoljavanjem i slanjem ribe (zvanično je to bila filijala kombinata za preradu ribe “Tafuin”). Od 1947. godine na ostrvu su radili najamni radnici. Oni su živeli u malom selu u severnom delu ostrva, gde su bile barake za stanovanje i dečji vrtić. Nakon pedesetih godina XX veka Lisij je postao rezervat i od poseta ga je štitio pogranični odred. Bez obzira na blizinu grada Nahodke (rastojanje je oko 7 km) do devedesetih godina XX veka na ostrvo je mogla samo vojska. Kada se moglo na ostrvo, pronađeni su delovi metala i ruševine zgrada. Do danas je u gradu popularna teorija da ostrvo 40 godina nije bilo nenaseljeno, već da se na njemu nalaze podzemni bunkeri. Za sada je ta verzija bez ikakve osnove, ali bi razmeštaj vojske na ostrvu za zaštitu zaliva bio veoma pogodan. Iako je ostrvo nakon perestrojke otvoreno za posete, nema mnogo znatiželjnika. Administracija Nahodke proglasila je ostrvo 1994. godine spomenikom prirode.
Ostrvo je visoko, a obale su strme. Od ukupno 4,2 km obale samo 1 km pripada kamenitoj plaži na severozapadnoj obali. Ostali deo obale su stene i litice, najviše na jugozapadu, na rtu Jeržikoviča.
Ostrvo je pokriveno listpadnom šumom, prvenstveno mongolskim hrastom. Brojne biljne vrste su unete u “Crvenu knjigu Rusije”. Mada se Lisij nalazi tek nešto više od 1 km od kontinenta (poluostrvo Trudnij), njegov biljni i životinjski svet se razlikuju od obale Nahodke.
Prva merodavna naučna ekspedicija na ostrvo sprovedena je tek 1994. godine!
Naučna ekspedicija 2002. godine na ostrvu Lisij ustanovila je da je biljni svet veoma raznovrstan: loza, klen, grab, hrast, lipa.
Što se tiče životinjskog sveta najviše ima ptica: jastreb, golub, svraka, vranac, soko, galeb. Predstavnici sisara su foka, morž i jedna vrsta veverice, a od gmizavaca bjelouška i gušter.
Prekoputa ostrva, na obali se nalazi naftna luka, koja negativno utiče na ekologiju ostrva. Kada je sunčano često se na površini mora u blizini ostrva može videti sloj nafte koji se preliva u svim bojama duge. Firma koja se bavi preradom nafte postavila je na ostrvu povodom dve hiljade godina hrišćanstva pravoslavni krst visine 5 m.
U skorijoj budućnosti predviđeno je da ostrvo dobije status istorijsko-prirodnog objekta. U leto 2012. godine na ostrvu je popravljena i modernizovana postojeća Staza zdravlja, koja se proteže od vrha do obael. Sa staze se pruža lep pogled na zaliv Hahodka i deo grada, što može da privuče turiste. Na vrhu ostrva planirana je izgradnja vidikovca.
OSTRVO PUTJATINA
Ostrvo Putjatina (О́стров Путя́тина) se nalazi u zalivu Petra Velikog, 50 km jugoistočno od Vladivostoka i 35 km zapadno od Nahodke.
Nazvano je u čast ruskog admirala, državnog službenika i diplomate Jevfimija Putjatina (1803-1893).
Ostrvo Putjatina nalazi se u severnom delu zaliva Petra Velikog, u zalivu Strelok. Najkraće rastojanje između ostrva (rt Starceva) i kopna (rt Strelok) iznosi 1,5 km. Ostrvo je dugačko 24 km, a njegova površina je 27,9 km2.
Ostrvo je brdovito, a najviša tačka, brdo Starceva, koja se nalazi u njegovom severnom delu, ima visinu 353 m (na priloženoj karti je kota 354 m). Obale su strme i na mnogim mestima su presečene dolinama i jarugama. Istočna obala izgrađena je od granita sa slojevima kvarca. Jugoistočna obala je strma i građena je od crvenkastog granita, a pokrivena je travom i žbunjem. Severni deo ostrva pokriven je šumom i žbunjem. Obala je skoro sa svih strana okružena stenama.
Ostrvo je naseljeno, a svi stanovnici žive u jednom selu, koje se zove kao i ostrvo. 1939. godine u naselju je živelo rekordnih 2.567 stanovnika, a od devedesetih godina XX veka broj stanovnika se drastično smanjuje i po podacima za 2019. godinu ima ih svega 772.
Između grada Dunaj (7.661 stanovnik) i ostrva tokom cele godine postoji redovna trajektna linija. Po podacima koje sam pronašao trajekt saobraća četiri puta dnevno sa polascima iz Dunaja u 8:00, 13:30, 17:00 i 18:30 h, a iz Putjatina u 8:30, 14:00, 17:30 i 19:00 h. Cena povratne karte za putnike je 140 rubalja (2 €), dok nije poznata cena za prevoz automobila (mesta na trajektu ima samo za 4 automobila). Međutim, postoje i drugi podaci da trajekt saobraća samo dva puta dnevno (u 8 i 18 h) i da je cena karte 10 rubalja (0,15 €) za lokalno stanovništvo, a 100 rubalja (1,5 €) za ostale putnike.
Klima ostrva je tipična za jug Primorja. Prosečna januarska temperatura je -12°C, a avgustovska je +21,0°C. Temperatura mora od sredine jula do sredine septembra je preko +20°C.
1891. godine na ostrvu se naselio trgovac Starcev. Jedan deo ostrva je kupio, a drugi je uzeo u dugogodišnji zakup. On je osnovao imanje i bavio se uzgojem duvana i svilene bube, voća, vinove loze i konja. Od 1893-1896. godine on je na ostrvu izgradio ciglanu, fabriku porcelana, bravarsku radionicu i proizvodnju livenog gvožđa. Bio je izuzetno poznat po uzgoju konja, a takođe se pravio prekrasan nameštaj.
U vreme sovjetske vlasti 1929. godine u naselju Putjatin osnovan je veliki sovhoz za uzgoj životinja, a kasnije i kombinat za preradu ribe.
Bez obzira što je grad Fokino, kome pripada ostrvo Putjatina, zatvoren, posete ostrvu nisu ograničene. Leti ostrvo privlači turiste neobičnim pejzažima, čistim i toplim morem, osobenim krajolikom, obiljem pečuraka i lekovitih trava. Na ostrvu se nalazi poznato prirodno jezero Gusinoje (guščje), na kome raste jedna vrsta lotosa, uneta u “Crvenu knjigu Rusije”. Pre 20 godina ceo plićak je bio pokriven lotosom. Sada se površina jezera pod lotosom znatno smanjila zbog negativnog uticaja ljudske delatnosti. Šezdesetih godina XX veka na jezeru se pravio led za potrebe kombinata za preradu ribe, pa je zbog toga ono počelo da se ledi. Zatim je lokalni sovhoz počeo sa obradom zemljišta u slivu jezera, što je dovelo do njegovog zasipanja. Sliku zaokružiju bare mazuta i različitih drugih tečnosti. Reljef doline je takav da se u proleće naftni derivati sa padavinama i otapanjem snega prošire na celu teritoriju, uključujući i jezero. Lotosu preti nestanak.
Na ostrvu Putjatina se nalaze spomenici prirode, a takođe vojno-istorijski objekti. U školi postoji muzej.
STENE UNKOVSKOG
Stene Unkovskog (Ка́мни Унко́вского) su mala ostrva u zalivu Petra Velikog, 50 km jugoistočno od Vladivostoka i 40 km zapadno od Nahodke.
Ostrva se nalaze usred plovnog moreuza Askold, 2,9 km od kopna i ostrva Putjatina, a 3,3 km od ostrva Askold. Predstavljaju ozbiljnu navigacionu opasnost, pa se na najvišoj steni nalazi svetleći navigacioni znak.
Sastoje se od četiri ostrvca, od kojih su tri spojena šljunkovitim kosama koje su naneli talasi. 720 m severoistočno od Stena Unkovskog nalazi se stena Baklanij (камень Бакланий), koja se vidi na karti kod ostrva Putjatina.
Površina ostrvaca je oko 5,84 ha ili 0,0584 km2. Ostrvca su stenovita, a najviše od njih dostiže 40,8 m visine. Izvora pitke vode nema. Biljni pokrivač se sastoji od trave i žbunja.
Nazvane su u čast Ivana Unkovskog (1822-1886), ruskog admirala i istraživača Dalekog istoka.
A S K O L D
Askold (Аскольд) je ostrvo u zalivu Petra Velikog, 50 km jugoistočno od Vladivostoka i 40 km zapadno od Nahodke. Poznato je kao prirodno uzgajalište sika jelena (ili japanski jelen). Takođe predstavlja objekat ekoturizma. Među turistima je poznato po starom svetioniku i razbacanoj vojnoj tehnici (ostaci artiljerijske baterije). Na ostrvu su pronađeni zlato i pesak.
Najkraće rastojanje do kopna (rtovi Majdelja i Sisojeva) iznosi 6,9 km. Najbliže naselje je Dunaj, udaljeno 10 km. Od kopna i susednog ostrva Putjatina razdvaja ga moreuz Askold širine oko 7 km. Na ostrvu nema stalnih stanovnika, osim posade svetionika i radnika meteorološke stanice. Ostrvo je dugačko 5,6 km, široko je 4,1 km, i ima površinu 14,6 km2. Na jugu ostrva nalazi se velika uvala Najezdnik, koja je duboko uvučena u ostrvo, zbog čega izgled ostrva na karti liči na potkovicu. Na jugoistočnoj obali ostrva je istoimena Jugoistočna uvala. Ostrvo je brdovito sa tri vrha preko 300 m, a najviši dostiže 358 m. Obala ostrva je uzdignuta i strma. Na ostrvu teku dva veća potoka i nekoliko manje značajnih potočića.
Klima na Askoldu je tipična za jug Primorja, tj monsunska, sa karakterističnom smenom letnjih južnih morskih vetrova sa hladnim zimskim, koji duvaju sa kopna. Prosečna januarska temperatura je -12,0°C, a avgustovska je +20,5°C (po nešto starijim merenjima te vrednosti su -11,2°C, odnosno +18,6°C), što znači da je nešto toplije nego u Vladivostoku. Najviše padavina ima tokom leta, kada su česte magle. Snežni pokrivač obično nije dubok.
Veći deo ostrva pokriva listopadna šuma, a preovlađuje grab. U području intenzivne seče šume blizu uvale Najezdnik šumu je zamenila trava. Istočnu obalu odlikuju livade i retka šuma. Gornji deo grebena na ostrvu pokriva hrastova šuma sa primesama graba, breze, lipe i drugog drveća. Od zimzelenog drveća sreće se jela i reliktna vrsta tise (na vrhovima brda).
Na ostrvu Askold postoji više vrsta ptica i insekata, a takođe ostrvo posećuju ptice tokom migracija, kao mesto za odmor. Od sisara pored pomenutog sika jelena ima nekoliko vrsta miševa i domaći pacov. Ranije su na ostrvu boravile lisice, ali su istrebljene tokom zime 1874/75. godine. U vodama oko ostrva sreće se nekoliko vrsta foka i štelerov morski lav. Takođe ostrvo posećuju slepi miševi i vidre. Na ostrvu i stenama Pet prstiju koje se nalaze severno od njega žive velike kolonije japanskog vranca.
Od 1874-79. godine rudnikom zlata na ostrvu rukovodio je Mihail Janovskij. Tokom pet godina odlično je istražio i opisao ostrvo. 1874. godine na ostrvu je bilo oko 60 jelena i bili su na ivici istrebljenja. Dolaskom Jankovskog situacija se drastično promenila. Osnovano je lovačko društvo i određena su pravila po kojima je tokom proleća i leta bio lovostaj na jelena. Takođe su na ostrvu istrebljeni grabljivci. Kao rezultat preduzetih mera broj jelena je 1879. godine dostigao 250 grla, s tim da je tokom zima 1877/78. i 1878/79. godine odstreljeno po 50 grla. Prema drugom izvoru, Jankovskij je dodatno uvezao na ostrvo veliki broj jelena i u trenutku kada je završio službu (septembar 1879. godine) ostrvsko stado je brojalo 3.000 grla!? Ovaj podatak je pod velikom sumnjom.
Odlaskom Jankovskog ostrvo je ponovo palo u ruke lovokradica i lov na jelene bio je van svake kontrole. 1887. godine na ostrvu je lovio veliki knez Aleksandr Romanov, koji je predložio osnivanje lovačkog društva, što je i urađeno početkom naredne godine. Devedesetih godina XIX veka broj jelena na ostrvu se povećao na 4.000 grla. O broju grla početkom XX veka opet postoje različiti podaci, po jednim izvorima bilo ih je svega 150, a po drugim izvorima 2-2,5 hiljade. Posle građanskog rata u Rusiji (1917-1923) ostalo je svega nekoliko desetina jelena. Sledećih 30 godina njihov broj se kretao od 300-350. 1964. i 1967. godine na ostrvu je bila organizovana naučna ekspedicija, koja je ustanovila da ih ima 350. Mala populacija jelena se objašnjava osiromašenjem baze za ishranu. Od 1996. godine sika jelen je unet u Crvenu knjigu Međunarodne unije za zaštitu prirode.
Do perestrojke na ostrvu su vršena geološka istraživanja. Postoji nalazište zlata čistoće 840-905.
Ne postoje nikakvih podaci o ostrvu do dolaska Rusa sredinom XIX veka. Susedno kopno zbog surove klime i nepogodnog tla za zemljoradnju bilo je slabo naseljeno. Nije postojala ni neka država koja je kontrolisala to područje. Krajem XVII veka nakon sukoba Rusa i odreda dinastije Ćing (ili Mandžurska dinastija) sklopljen je Nerčinski sporazum 1689. godine, kojim se Rusija odrekla teritorija severno od reke Amur. Ali dva veka kasnije oslabljena Opijumskim ratovima Kina je ustupila te teritorije Rusiji. Pekinški traktat 1860. godine je to potvrdio i od tada je ostrvo Askold i zvanično u sastavu Rusije.
Ostrvo su naseljavali kineski tragači za zlatom i prerađivači morskog kupusa, koji su ostrvo zvali Lefu. 1855. godine britanski vojni mornari su istraživali ostrvo i dali su mu ime Termination (engleski krajnja stanica), pošto je ostrvo predstavljalo poslednju tačku snimanja obale koje je počelo na zapadnoj obali Usurijskog zaliva. Pod tim nazivom ostrvo se nalazi i na karti izdatoj 1856. godine u Velikoj Britaniji. 1859. godine ostrvo su istražili i opisali mornari jedrenjaka-klipera “Strelok”, koji su ostrvo nazvali Majačnij (majak=svetionik). Moreuz između ostrva Putjatina i Askolda dobio je ime po jednoj od prvih ruskih naoružanih fregata “Askold”. Tokom 1862-63. godine ekspedicija kojom je rukovodio potpukovnik Babkin dala je detaljniji hidrografski opis zaliva. Smatrajući da naziv ostrva Majačnij može dovesti moreplovce u zabludu, dala mu je ime po moreuzu.
Na obali uvale Najezdnik 1876. godine trgovac zlatom Kuster je sagradio selo. Kasnije se na brdu pojavila meteorološka stanica.
1892. godine komanda tvrđave Vladivostok rešila je da na ostrvu oformi stalni osmatrački punkt. Glavni zadatak je bio da se osmatra da li Japanci u moreuzu Istočni Bosfor postavljaju mine. Međutim, osmatranje je ometala magla. Devojke-osmatrači četiri puta dnevno morale su da se penju po stepenicama 300 m dole i 300 m gore.
Zahvaljujući jedinstvenom geografskom položaju i prirodi ostrvo svake godine posetine stotine turista. Ali u poređenju sa mnogim ostrvima zaliva Petra Velikog i susednim ostrvom Putjatina to je malo. Na ostrvu postoje ostaci vojnog naoružanja, tu je i staro groblje. Tokom cele godine na ostrvu živi jedino porodica svetioničara. Postoji sistem podzemnih hodnika koji je interesantan za istraživanje. Ostrvo je takođe interesantno za ronioce zahvaljujući prozirnoj vodi, velikim dubinama koje počinju nedaleko od obale i izobilju podvodne flore i faune. Na ostrvu nema mnogo plaža, a one su pretežno kamenite i šljunkovite.
Glavno bogatstvo ostrva su njegova jedinstvenost, težak prilaz, skoro iskonska priroda, čiste plaže i odsustvo automobila, što ga čini jednim od retkih mesta na jugu Primorskog kraja koji privači eko turiste i ljubitelje ekstremnih sportova.
OSTRVO SKREBCOVA
Ostrvo Skrebcova zimi
Ostrvo Skrebcova (Остров Скребцова) je u narodu poznatije pod imenom Kovrižka (Коврижка), što znači medenjak. Nalazi se u Amurskom zalivu, 2 km severozapadno od obale Vladivostoka.
Površina ostrva je oko 1,28 ha ili 0,0128 km2, a najveća visina je 22 m. Obale ostrva su strme, a njihova ukupna dužina je nešto manja od 500 m. Ostrvo je pokriveno travom i žbunjem. Zapadno od ostrva Skrebcova proteže se greben, a severozapadno od ostrva je plići deo mora. Prema istoku se uskim pojasom proteže greda nadvodnog i podvodnog kamenja.
1961. godine tokom iskopavanja vršenih na ostrvu, pronađeno je boravište drevnih ljudi, koji su živeli u prvom milenijumu p.n.e. Ostaci ljudske delatnosti pripadaju Jankovskoj kulturi, koja je bila široko rasprostranjena u priobalnim delovima južnog Primorja.
Ostrvo je dobilo ime 1863. godine u čast M. Skrebcova, koji je učestvovao u hidrografskim istraživanjima zaliva Petra Velikog.
Krajem XIX veka na ostrvu se nalazio logor sa sahalinskim osuđenicima, koji su prebačeni u Primorski kraj zbog učešća u radovima. Kasnije je logor zatvoren zbog visokih troškova i problema oko transporta zatvorenika.
Tokom II svetskog rata na ostrvu su se nalazili povrtnjaci.
Danas je ostrvo nenaseljeno i nikakva privredna delatnost na njemu se ne odvija.
Do ostrva ne postoji saobraćajna veza, jer nema ni potrebe. Može se doći privatnim gliserom ili čamcem, a zimi, od januara do početka marta, do ostrva se može prepešačiti preko leda.
Kada se vozom dolazi u Vladivostok, između stanica Sedanka i Čajka pruža se pogled na ostrvo Kovrižka.
R E Č N O J
Rečnoj (О́стров Речно́й) je manje ostrvo u Amurskom zalivu, 19 km severozapadno od Vladivostoka, a 6 km jugozapadno od naselja Tavričanka (oko 8.000 stanovnika). Najbliža tačka na obali je rt Rečnoj, udaljena 1,7 km jugoistočno.
Ostrvo je dobilo ime po tome što se 5 km od njega u more uliva velika reka Razdoljnaja. Lokalno stanovništvo ostrvo ponekad zove Rečna Kovrižka (Речная Коврижка) po analogiji sa 9,5 km udaljenim na jugoistoku ostrvom Skrebcova, koju zovu jednostavno Kovrižka.
Ostrvo se proteže od jugozapada prema severoistoku u dužini od 200 m, dok je najveća širina 75 m. Površina ostrva je oko 1,18 ha ili 0,0118 km2.
Površina ostrva je ravna, sa padom od juga prema severu, a skoro sa svih strana okružena je strmim liticama, sa izuzetkom severnog dela. Najviša tačka ostrva (18,7 m) nalazi se na kraju litice blizu južnog rta.
Ukupna dužina obale je 510 m, od čega je 70 m šljunkovita plaža i kosa na severu ostrva, a preostalih 440 m su litice.
Ostrvo je izgrađeno od peščara i alevrolita (praškastog sedimenta).
Praktično celu površinu ostrva zauzima pustara zarasla žbunjem, pelenom i travom. Ipak, na jugozapadu ostrva, blizu litice, raste grupica niskog drveća, koja se sastoji od lipe i crne breze.
Na najvišoj tački ostrva, kod njegovog južnog kraja, nalazio se manji svetionik. Danas su na tom mestu ostale samo ruševine. Do ruševina, od severne kose, koja je najpogodnija za iskrcavanje sa mora, preko celog ostrva postoji utabana pešačka staza. Ostrvo posećuju neorganizovani turisti i ribari. Zimi je do ostrva moguće doći automobilom.
Evo i nekoliko interesantnih podataka vezanih za ostrvo Rečnoj:
– Ostrvo Rečnoj je najsevernije u zalivu Petra Velikog i jedno je od najsevernijih u Primorskom kraju.
– Od svih ostrva Primorskog kraja zapljuskuje ga najmanje slana i najmanje prozračna voda.
– Bez obzira što se nalazi relativno daleko od obale, dubina mora između kopna i ostrva ne prelazi dva metra.
– Pošto se ostrvo nalazi daleko od akvatorije otvorenog mora, od morskih ostrva Primorskog kraja ima najizraženiju kontinentalnu klimu, sa najvećom razlikom između letnjih i zimskih temperatura.
– Ostrvo je zarobljeno ledom najduže vreme. Pored obale ostrva debljina leda je maksimalna.
ARHIPELAG CARICE EUGENIJE
Arhipelag carice Eugenije (Архипелаг императрицы Евгении) je niz ostrva u zalivu Petra Velikog. Arhipelag se sastoji od pet većih ostrva (Rusko ostrvo, Ostrvo Popova, Ostrvo Rikorda, Ostrvo Rejneke i Ostrvo Škota) i nekoliko desetina manjih ostrva i stena, među kojima su Ostrvo Jelene i Uši. Samo šest ostrva ima površinu veću od 1 km2. Ukupna površina svih ostrva arhipelaga je oko 150 km2. Najveće je Rusko ostrvo, na koje otpada oko 2/3 ukupne površine arhipelaga. Ono je ujedno i najveće rusko ostrvo u Japanskom moru. Najviši vrh arhipelaga od 291,2 m takođe se nalazi na Ruskom ostrvu.
Najsevernije je ostrvo Jelene, najjužnije je ostrvo Želtuhina, najistočnije je ostrvo Skripljova, dok je najzapadnije ostrvo Civolko.
Ostrva su prvi otkrili francuski i engleski mornari sredinom XIX veka, a tada su i dobila današnje ime. Carica Eugenija je španjolka, a pravo ime joj je María Eugenia Ignacia Agustina Palafox de Guzmán Portocarrero y Kirkpatrick, condesa de Teba (1826-1920). Ona je bila supruga Napoleona III i poslednja carica Francuske. Bila je čuvena po lepoti i diktirala je modu celoj Evropi. Ostrvo su prvi uneli na kartu Francuzi 1855. godine.
1858. godine arhipelag su prvi put ugledali ruski mornari na korveti “Amerika” kojom je komandovao J. Putjatin. 1859. godine delimično su ga istražile i opisale posade jedrenjaka-klipera “Strelok” i parobroda-korvete “Amerika”. Iste godine bila je izdata prva ruska karta zaliva Petra Velikog sa delimično unetim ostrvima.
1862. godine arhipelag je detaljno istražila ekspedicija potpukovnika Babkina, kojom prilikom su skoro sva ostrva arhipelaga dobila savremene nazive. 1865. godine objavljena je karta zaliva Petra Velikog, na kojoj je arhipelag bio kompletno predstavljen.
Od druge trećine XX veka naziv arhipelaga se nije pojavljivao na geografskim kartama Rusije. Na karti zaliva Petra Velikog iz 1984. godine ostrva Popova, Rejneke, Rikorda i druga zovu se ostrva koja se nalaze južno od Ruskog ostrva. U registru međunarodnih geografskih naziva po podacima iz 1994. godine ostrva se zovu arhipelag Eugenije.
Po podacima iz 2005. godine na ostrvima je živelo 6.810 stanovnika. Međutim, izgradnjom kampusa na Ruskom ostrvu taj broj se znatno povećao, pošto u kampusu stalno živi 10.500 stanovnika.
Spisak ostrva arhipelaga sa osnovnim podacima:
| Naziv | Naziv na ruskom | GPS koordinate | Povr. | Vrh | |
| 1. | Rusko ostrvo | Русский | 43°00′00″ N, 131°50′00″ E | 97,6 | 291,2 |
| 2. | Ostrvo Popova | Остров Попова | 42°57′00″ N, 131°43′00″ E | 12,4 | 158 |
| 3. | Ostrvo Rikorda | Остров Рикорда | 42°52′00″ N, 131°39′00″ E | 4,85 | 178 |
| 4. | Ostrvo Rejneke | Остров Рейнеке | 42°54′00″ N, 131°43′00″ E | 4,63 | 148 |
| 5. | Ostrvo Škota | Остров Шкота | 42°56′30″ N, 131°50′00″ E | 2,47 | 146,6 |
| 6. | Ostrvo Jelene | Остров Елены | 43°03′45″ N, 131°49′50″ E | 1,448 | 99 |
| 7. | Ostrvo Želtuhina | Остров Желтухина | 42°49′36″ N, 131°36′53″ E | 0,3025 | 75 |
| 8. | Ostrvo Mojsejeva | Остров Моисеева | 42°50′00″ N, 131°38′00″ E | 0,2058 | 50 |
| 9. | Ostrva Pahtusova* | Острова Пахтусова | 42°53′56″ N, 131°38′49″ E | 0,1895 | 41 |
| 10. | Ostrvo Naumova | Остров Наумова | 42°57′00″ N, 131°46′00″ E | 0,1866 | 44 |
| 11. | Ostrvo Krotova | Остров Кротова | 42°51′00″ N, 131°37′00″ E | 0,1802 | 82 |
| 12. | Ostrvo Klikova | Oстров Клыкова | 42°56′00″ N, 131°47′00″ E | 0,1562 | 52 |
| 13. | Ostrvo Karamzina* | Остров Карамзина | 42°50′30 ″N, 131°41′18″ E | 0,1038 | 107,1 |
| 14. | Ostrvo Lavrova | Остров Лаврова | 42°57′54″ N, 131°47′53″ E | 0,0965 | 52,6 |
| 15. | Ostrvo Kozlova | Остров Козлова | 42°56′00″ N, 131°41′00″ E | 0,0843 | 40,2 |
| 16. | Ostrvo Sergejeva | Остров Сергеева | 42°50′38″ N, 131°37′14″ Е | 0,07573 | 55,7 |
| 17. | Ostrvo Engelma | Остров Энгельма | 42°58′01″ N, 131°48′25″ E | 0,067 | 23,5 |
| 18. | Ostrvo Vikenta* | Остров Выкента | 42°55′14″ N, 131°44′47″ E | 0,0542 | 44 |
| 19. | Ostrvo Ahljostiševa | Остров Ахлёстышева | 43°00′07″ N, 131°55′52″ E | 0,0443 | 1,7 |
| 20. | Ostrvo Civolko | Остров Циволько | 42°50′29″ N, 131°35′07″ E | 0,03936 | 32,6 |
| 21. | Ostrvo Skripljova* | Остров Скрыплёва | 43°01′45″ N, 131°57′10″ E | 0,0385 | 45,6 |
| 22. | Ostrva Verhovskog* | Острова Верховского | 42°53′00″ N, 131°48′00″ E | 0,0206 | 27,3 |
| 23. | Malo ostrvo* | Малый | 42°56′26″ N, 131°46′51″ E | 0,01458 | 37 |
| 24. | Dva brata | Два брата | 42°56′38″ N, 131°40′07″ E | 0,00879 | 14 |
| 25. | Ostrvo Papenberg(а) | Остров Папенберг(а) | 43°02′31″ N, 131°51′43″ E | 0,00309 | 13,5 |
| 26. | Uski kamen* | Узкий Камень | 43°01′20″ N, 131°54′51″ E | 0,00159 | 10 |
| 27. | Uši | Уши | 43°03′48″ N, 131°48′11″ E | 0,00054 | 6 |
| 28. | Faljšivij | Фальшивый | 43°01′17″ N, 131°52′07″ E | 0,00044 | 4 |
| 29. | Stena Matvejeva | Камень Матвеeва | 43°00′54″ N, 131°46′03″ E | 0,00034 | 9 |
Napomena: Ostrva su poređana po veličini. Ostrva obeležena zvezdicom na ruskoj wikipediji nisu naznačena kao ostrva arhipelaga (pojedina nisu ni opisana), ali jesu na italijanskoj wikipediji i po svom geografskom položaju pripadaju arhipelagu.
Prikaz ostrva urađen je od severa prema jugu, ne pridržavajući se strogo GPS koordinata iz tabele.
R U S K O O S T R V O
Na karti nedostaje most koji spaja Rusko ostrvo sa kopnom, a nalazi se kod naselja Pospelovo
Rusko ostrvo (raniji naziv Ostrvo Kazakeviča, остров Казакевича) udaljeno je oko jednog kilometra od Vladivostoka, sa kojim je spojeno mostom.
Ostrvo je dugačko oko 18 km, široko je oko 13 km i zahvata površinu od 97,6 km2. Već je rečeno da je to najveće ostrvo od onih koji pripadaju Rusiji u Japanskom moru.
Ostrvo ima brojne uvale, od kojih je najveća Novik. Dugim i uskim rukavcem ona se sa severozapada prema jugoistoku uvlači u ostrvo u dužini preko 12 km. Uvala Novik je glavna unutrašnja transportna arterija. Ujedno deli ostrvo na dva dela: veći jugozapadni i uži severoistočni, koji se zove poluostrvo Sapjornij (Сапёрный), površine oko 25 km2. Od kraja uvale Novik do jugoistočne obale Ruskog ostrva ima samo 1.300 m.
Rusko ostrvo nalazi se južno od Vladivostoka (najkraće rastojanje između kontinentalnog dela grada i ostrva je 800 m). Od poluostrva Muravjova-Amurskog, na kome se nalazi glavni deo Vladivostoka, Rusko ostrvo razdvaja moreuz Istočni Bosfor. Sa zapada ostrvo zapljuskuju vode Amurskog, a sa juga i istoka Usurijskog zaliva. Na jugozapadu ga moreuz Starka razdvaja od sledećeg ostrva arhipelaga – ostrva Popova.
Reljef Ruskog ostrva je brdovit, karakterističan za Primorski kraj. Na ostrvu ima 47 uzvišenja različite visine, koje Rusi zovu sopke. Najviše od njih nalaze se u centralnom delu ostrva: Ruska (291,2 m, ujedno i najviša tačka arhipelaga), Glavna (279,8 m) i Centralna (254,9 m).
Obalska linija je silno razuđena. Dužina obale je 123 km, što znači da je koeficijent razuđenosti čak 3,5. Najveće uvale su Novik, Vojvoda i Rinda. Sve tri se nalaze na zapadnoj obali ostrva i pripadaju akvatoriju Amurskog zaliva. Na severnoj i južnoj obali takođe ima mnogo uvala, ali se one otvorenije. Istočna obala okrenuta je prema otvorenom moru i najmanje je razuđena. Na ostrvu je izražena strma obala sa uskim plažama koja se sreće po celom ostrvu, čak i kod zaliva koji se duboko urezuju u ostrvo. Niska obala se sreće samo na krajevima uvala i zaliva. U blizini Ruskog ostrva nalazi se niz nenaseljenih ostrva i ostrvaca. Do nekih od njih su izgrađeni nasipi, a suprotan primer je ostrvo Jelene, koje je nastalo odvajanjem od Ruskog ostrva prokopavanjem kanala.
Na ostrvu postoji 17 potoka dužih od 1 km, 7 potoka je duže od 2 km, a jedina reka je Ruska (ili Vojevodiha), dugačka preko 5 km, sa površinom sliva 18 km2. Na ostrvu ima i slatkovodnih jezera, jedan deo njih je nastao kao rezultat privredne delatnosti, kao što su tehničko jezero Vorošilovske baterije, manji rezervoari u uvalama Truda i na Podnožju, bivši bazeni ciglane na poluostrvu Babkina i nastala vađenjem peska u uvali Ostrovnaja. Najveća prirodna jezera su Gluzdovskog (Ahljostiševa) površine 5 ha i Izvestkovoje (u narodu Pariskovskoje, po nazivu obližnje uvale). Močvarni predeli se sreću u donjem toku reke Ruska, a takođe pri ušću nekih potoka.
Mikroklima severozapadnog dela ostrva razlikuje se od jugoistočnog dela, koje je okrenuto prema otvorenom moru. Tokom letnjeg monsuna jugoistočni deo ostrva je češće pokriven maglom, izmaglica je gušća i nešto je hladnije u odnosu na severozapadnu obalu. Voda u uvalama Novik, Rinda i Vojvoda zagreva se brže u odnosu na otvoreni deo Usurijskog zaliva, koji zapljuskuje istočnu obalu. Zimi se led prvo pojavljuje na kraju uvale Novik (početkom decembra), zatim u uvalama Vojvode i Rinde. Vetrovi azijskog anticiklona premeštaju led prema severozapadnoj obali poluostrva Muravjova-Amurskog i Arhipelaga carice Eugenije, gde se formira ledeni pokrivač. U periodu kada ga najviše ima duž obala Ruskog ostrva led se proteže od naselja Pospelovo do moreuza Starka. Osim toga tanak led se formira severno od ostrva Engelma i Lavrova i u uvali Novi Džigit. Led potpuno nestaje krajem marta ili do sredine aprila.
Veći deo ostrva je pokriven gustom listopadnom šumom, u kojoj preovlađuje hrast, ali ima i lipe, klena, jasena i graba. Jela i kedar se vrlo retko sreću.
Ostrvo je posle II svetskog rata imalo stalno između pet i šest hiljada stanovnika. Najveći broj stanovnika na ostrvu zabeležen je 1908. godine, kada je na njemu živelo 25.000 stanovnika! Posle izgradnje kampusa broj stanovnika ostrva znatno je povećan, pošto u kampusu stalno boravi 10.500 ljudi.
Plaža u uvali Filipovskog
Naziv ostrvu dao je general-gubernator Istočnog Sibira grof N. Muravjov-Amurskij. Ostrvo je zvanično u sastavu Rusije od druge polovine XIX veka. Po jednoj verziji, ostrvo je nazvano Ruskim u čast Rusije. Po drugoj, naziv ostrva se pojavio kasnije i jednostavno je ponovljen naziv najvišeg vrha ostrva Ruska (ranije Ruskih), koji je dobio ime u čast jednog od članova posade prvih ruskih istraživača ostrva.
1859. godine u Rusiji je objavljena karta na kojoj se ostrvo prvi put pojavilo, ali samo njegova zašpadna i severna obala. Kompletno snimanje ostrva izvršila je ekspedicija potpukovnika Babkina 1862. godine tokom opisa zaliva Petra Velikog, posle čega je 1865. godine izdata nova karta na kojoj je ostrvo predstavljeno u potpunosti i imalo je naziv ostrvo Kazakeviča u čast kontra-admirala P. Kazakeviča. Dugo su bila su korišćena oba imena za ostrvo, da bi tek posle II svetskog rata kao naziv ostrva utvrđeno Rusko ostrvo.
Razvoj odbrambene linije ostrva i razmeštaj vojske na njemu dovelo je do znatnog povećanja broja civilnog stanovništva. Jedni su se bavili povrtarstvom, kojim su snabdevali ne samo ostrvo, nego i Vladivostok. Drugi su bili uključeni u poslove za potrebe vojske. U to vreme broj civilnog stanovništva narastao je na 236, a već 1895. godine bilo ih je 3.000. Dopunska delatnost lokalnog stanovništva bila je snabdevanje stanovnika Vladivostoka drvima.
1890. godine pod rukovodstvom inženjera-potpukovnika K. Černoknižnikova bio je razrađen projekat izgradnje tvrđave Vladivostok, u kome se prvi put obraća pažnja na geografsku prednost Ruskog ostrva za odbranu Vladivostoka. Prema planu, trebalo je sagraditi tvrđavu na brdu Ruska i prokopati kanal kroz prevlaku na severu ostrva.
Izgradnja kanala 1898. godine kojim je spojen moreuz Istočni Bosfor sa uvalom Novik, gde je tokom rusko-japanskog rata bila podmornička baza, imala je veliki značaj za razvoj Ruskog ostrva. Veštački nastalo ostrvo dobilo je naziv ostrvo Jelene.
1895-96. godine, kada je na ostrvu počela intenzivna gradnja, znatno je porast i broj stanovnika. 1897. godine završena je izgradnja crkve, 1909. godine otvoreno je groblje, a 1916. godine pošta.
Od 1899-1914. godine, u periodu zaoštrvanja odnosa sa Japanom, na ostrvu se aktivno gradila tvrđava Vladivostok. U vezi sa tim na Ruskom ostrvu se čak pojavila žičara, koja je obezbeđivala dostavljanje materijala do mesta izgradnje. Taj period je ostavio poseban trag na karti ostrva.
Ostaci tvrđave
Razmera gradnje bila je jednostavno neviđena. Između ostalog izgrađeni su brojni vojni objekti, pristanište, ciglana, četiri telefonske stanice, položeno je na desetine kilometara kablova. U tom periodu je na ostrvu živelo 25.000 stanovnika. Gradnja tvrđave obustavljena je 1922. godine, kada je japanska vojska po dogovoru sa sovjetskom vladom napustila Primorje pod uslovom da se tvrđava zatvori. Takođe je 1908. godine na ostrvu izgrađen prvi karantin u Rusiji, koji je štitio Vladivostok od kuge, kolere i drugih bolesti.
Tokom I svetskog rata na Ruskom ostrvu se nalazio koncentracioni logor i baza okupacione vojske Velike Britanije i SAD. Vojnu bazu su opsluživali kineski i korejski radnici, koje su doveli Britanci kao jeftinu radnu snagu. Baza je bila na ostrvu do oktobra 1922. godine.
1920. godine na Ruskom ostrvu boravila je grupa od 900 dece iz Peterburga, koja je silom prilika od 1918-20. godine izvršila put oko sveta. Ovaj podatak praktično nije bio poznat široj javnosti do 2005. godine.
Kampus DVFU
Tokom sovjetske vlasti ostrvo je dugo imalo status zatvorenog područja zbog razmeštene vojske i utvrđenja, koja su danas praktično sva srušena. Bilo je nekoliko vojnih naselja, a ostrvo je predstavljalo školsku bazu cele vojno-pomorske flote SSSR. Posle raspada SSSR na ostrvu je formiran zdravstveni kompleks “Beli labud”.
Okeanarijum
Uoči samita Azijsko-tihookeanske ekonomske saradnje (ATES) 2012. godine u uvali Ajaks je izgrađen kampus Dalekoistočnog federalnog univerziteta (DVFU). Nastava u njemu počela 1. septembra 2013. godine. Ukupna površina kampusa je 800.000 m2, a površina građevinskog dela je 650.000 m2. Ukupno ima 5.503 studentskih soba. U sastavu kampusa su hotelski kompleksi, studentski dom, studentski centar, sportski stadion, fitnes centar, neophodni objekti socijalne infrastrukture.
6. septembra 2016. godine na poluostrvu Žitkova, na Ruskom ostrvu, otvoren je Primorski okeanarijum.
U novembru 2018. godine počela je izgradnja muzejsko-pozorišnog kompleksa, koji uključuje filijalu Moskovkog konzervatorijuma, filijalu Akademije baleta, srednju opšteobrazovnu školu i internat za učenike, koji će učiti muziku i balet, a takođe zdanja za radnike tih ustanova.
Ruski most na banknoti 2.000 rubalja izdatoj 2017. godine
Do 2012. godine između grada i ostrva postojala je redovna trajektna linija (zimi su se javljali problemi). Projekat mosta urađen je 2007. godine, izgradnja je počela 2008. godine, a pušten je u saobraćaj 2. jula 2012. godine. Po dužini raspona među mostovima sa kosim kablovima na svetu zauzima prvo mesto. Ukupna dužina Ruskog mosta je 3,1 km, raspon je 1.104 m, visina konstrukcije je 324 m, a visina iznad vode je 70 m. Otvaranje mosta je skratilo put od Vladivostoka do Ruskog ostrva sa tri sata na 20 minuta.
Nakon izgradnje mosta ukinuta je trajektna linija, ali je 2017. godine ponovo uvedena na molbu stanovnika udaljenih naselja ostrva, kao što je selo Podnožje udaljeno 50 km od mosta. Ipak, ostala je brodska veza do rta Pospelova i to tri puta dnevno sa polascima iz Vladivostoka u 7:20, 12:15 i 19 h. Do naselja Podnožje saobraća trajekt šest ili sedam puta dnevno (u povratku se zaustavlja u naselju Kanal na ostrvu Jelene). Prvi polazak iz Vladivostoka je u 6:30 h, a poslednji je u 20:30 h. Tokom hladnih zima trajekt već u januaru prestaje da saobraća do Podnožja i saobraća samo do Pospelova. Cena prevoza za putnike je samo 40 rubalja (oko 65 dinara), dok je za automobile 700 rubalja (oko 10 €).
2018. godine Rusko ostrvo dobilo je status offshore teritorije, čime se stvaraju uslovi za njegov još brži razvoj.
U Š I
Iz ovog ugla ostrvce liči na slona koji pije vodu
A iz ovog ugla ostrvce liči na potonuli brod
Ostrvce Uši nalazi se 10 km južno od centra Vladivostoka i 160 m severozapadno od severozapadne obale Ruskog ostrva, na ulazu u dugu uvaluNovik. To je malo izduženo ostrvce, koje se sastoji od dve stene spojene niskom prevlakom, što mu daje izgled dvaju ušiju koja izviru iz vode. Zbog svog oblika, meštani ga ponekad nazivaju i Magareće uši (Ослиные Уши). Ostrvce je dugačko 45 m i široko 22 m, a površina je samo 0,001 km2. Maksimalna visina je 6 m. Ostrvce je sagrađeno od stenovitih konglomerata, a strana okrenuta prema Ruskom ostrvu izložena je erozivnom delovanju talasa, koji su tokom vremena stvorili luk. Mali svetionik na spoljnoj steni koristi se kao pokazivač smera.
OSTRVO JELENE
Kanal Jelene, ostrvo Jelene je sa desne strane, sa leve strane je poluostrvo Sapjornij, iza kanala je uvala Novik
Ostrvo Jelene se nalazi oko 6,5 km južno od centra Vladivostoka, a 700 m od rta Tokarevskog na kopnu. Na jugu izlazi prema uvali Novik, na zapadu je Amurski zaliv, na severu i severoistoku je moreuz Istočni Bosfor, a prema istoku je uskim kanalom odvojen od Ruskog ostrva.
Ostrvo Jelene je najsevernije ostrvo u Arhipelagu carice Eugenije.
Do izgradnje kanala između moreuza Istočni Bosfor i uvale Novik 1898. godine bilo je deo poluostrva Sapjornij Ruskog ostrva. Prema jednoj od verzija ime je dobio u čast ćerke vlasnika ciglane na Ruskom ostrvu, ali istoričari negiraju tu verziju. Po drugoj verziji ostrvo je tako nazvano zbog sličnosti sa ostrvom Svete Jelene – mestom izgnanstva Napoleona Bonaparte.
Kanal je predviđen za prolaz manjih brodova iz uvale Zlatni rog (iz moreuza Istočni Bosfor) u uvalu Novik, čime se izbegava plovidba Amurskim zaliva, koji je često na udaru oluja.
Površina ostrva je 144,8 ha ili 1,448 km2, a najveća visina je 99 m.
Od 1880. do 1905. godine na ostrvu su se gradili i koristili objketi Tvrđave Vladivostok, čiji ostaci se i danas nalaze na ostrvu. Od 1932-1985. godine na ostrvu se nalazila radiotehnička služba, koja je imala zadatak da špijunira neprijatelja. Izvršeni su ratni zadaci tokom sovjetsko-finskog rata, II svetskog rata, sovjetsko-japanskog rata, Korejskog rata itd.
28. jula 1963. godine tokom vazdušne parade dva aviona su se sudarila u oblacima iznad Ruskog ostrva. Ostaci aviona pali su na ostrvo Jelene, a 12 ljudi koji su bili posada aviona su poginuli. Osim toga, na mestu pada aviona zapalila se i izgorela je kuća sa četiri stana, u kojoj je još dvoje ljudi poginulo.
Do 1996. godine nije se moglo doći na ostrvo bez dozvole.
Danas na ostrvu žive tri osobe, a leti ga posećuju turisti. Na ostrvu su se očuvali svi putevi i stanovnici se mogu bez problema kretati po njima. U skorijoj budućnosti predviđeno je da ostrvo Jelene poveže sa kopnenim delom grada (rt Tokarevskog) i Ruskim ostrvom.
Priroda ostrva identična je prirodi Ruskog ostrva. Veći deo ostrva pokriven je listopadnom šumom, u kojoj preovlađuju hrast, breza, lipa i klen.
Od životinja na ostrvu ima različitih vrsta ptica, bjelouške i lisice, a sreću se i podivljali psi.
Trajektna linija koja povezuje Vladivostok i naselje Podnožje na Ruskom ostrvu (saobraća sedam puta dnevno) u povratku se zaustavlja na ostrvu, u jedinom naselju koje se zove Kanal.
P A P E N B E R G
Ostrvo Papenberg (sreće se i Ostrvo Papenberga, a takođe i Zmijsko ostrvo) je malo živopisno ostrvo u uvali Novik Ruskog ostrva.
Nalazi se na granici severnog i južnog dela uvale Novik, na ulazu u uvalu Trudovaja. Ostrvo se nalazi 4,5 km od ulaza u uvalu Novik. Sa severne, istočne i južne strane ostrva na udaljenosti oko 400 m su obale Ruskog ostrva.
Obale ostrva su strme, sa izuzetkom jugoistočne, koja predstavlja manju šljunkovitu kosu.
Ostrvo je dugačko oko 90 m, najveća širina je 50 m, a površina je oko 0,31 ha.
Pokriveno je relativno gustom šumom, koja se sastoji od hrasta, lipe, a sreće se i breza.
Na najvišoj tački ostrva nalazi se geodetska tačka triangulacije.
Ostrvo je nenaseljeno. Leti ga posećuju turisti, a zimi ribolovci, kada je ostrvo potpuno okruženo ledom, pa je do njega moguće doći pešice ili kolima.
Ostrvo je interesantno po tome što predstavlja “ostrvo unutar ostrva”, pošto se uvala Novik duboko uvlači u severoistočni deo Ruskog ostrva.
F A L J Š I V I J
Faljšivij (lažno ostrvo, falš ostrvo) je manje ostrvo u dubini uvale Novik. Nalazi se oko 2,3 km južno od ostrva Papenberg, odnosno blizu 7 km od ulaza u uvalu Novik. Udaljeno je 200 m od jugozapadne obale uvale, u blizini je selo Ekipažnij na Ruskom ostrvu. Istočna obala ostrva pripada uvali Školjnaja (školska).
Ostrvo je dugačko 40 m, široko je 15 m, a površina je 440 m2. Najviša tačka ostrva je 4 m iznad površine mora.
U nazivu ostrva sadrži se njegova geomorfološka osobenost da tokom jake oseke faktički postane poluostrvo. Ostrvce je spojeno sa kopnom lako iskrivljenom podvodnom kosom dužine 260 m. Tokom jakih oseka kosa se na znatnoj dužini pojavljuje iznad površine vode.
Obale ostrva su kose, ali nisu strme. Na celoj dužini, sa izuzetkom severozapadne obale, ostrvo je okruženo uskom šljunkovitom plažom. Na južnoj obali ostrva plaža se širi i prelazi u usku kosu. Dužina obale je 90 m.
Ostrvo je građeno od srednje ili krupnog zrnastog granita rozikaste boje i vulkanske stene tamne boje.
Sloj zemljišta na Faljšivom nije veliki i ne omogućava rast drveća. Od flore preeovlađuju trava i žbunje.
Do ostrva doleću morske ptice i vrane, ali ne grade gnezda.
Tokom osvajanja Ruskog ostrva, na obali uvale Školjnaja su bila izgrađena pristaništa i skladišta municije. Pošto ostrvo Faljšivij faktički predstavlja jedan od ulaznih rtova uvale, u to vreme je imao važan navigacioni značaj. Na severnom rtu uvale bio je postavljen svetleći navigacioni znak.
Do ostrva je lako doći. Posećuju ga uglavnom neorganizovani turisti.
Ekološka situacija na Faljšivom daleko je od željene. Duž obale je razbacana velika količina plastičnih boca i kesa koje je izbacilo more, kao i ostalog đubreta.
U S K I K A M E N
Uski kamen (sreće se i Uska Balka, Узкая Балка) je sićušno ostrvce u uvali Paris, u Usurijskom zalivu. Nalazi se 250 m istočno od Ruskog ostrva i 1 km od kraja kampusa Dalekoistočnog saveznog univerziteta (DVFU). Severno od ostrva nalaze se uvala Balka i rt Balka, koji su nazvani u čast učesnika hidrografske ekspedicije mičmana O. Balka.
Ostrvo opravdava svoje ime. U profilu liči na trup broda bez jarbola i nadgradnje.
Dužina ostrva je 100 m, a širina se kreće od 28 m u centralnom delu do samo 5 m i čak 2 m na strani okrenutoj obližnjoj obali.
Sa svih strana ostrvo okružuje litica visine 6-8 m, koja na znatnoj dužini obale ima negativan nagib, zahvaljujući isturenim slojevima peščara, koje more “podlokava”. Površina ostrva blago je nagnuta prema uvali Paris i zarasla je gustim pokrivačem koji čine trava i žbunje. Rt, okrenut moreuzu Istočni Bosfor, zauzele su morske ptice. Kao rezultat toga nekoliko desetina kvadratnih metara okolnog zemljišta je pretvoreno u spaljenu ptičjim izmetom zemlju, gde ne raste nijedna travka.
OSTRVO SKRIPLJOVA
Ostrvo Skripljova nalazi se na ulazu u moreuz Istočni Bosfor sa strane Usurijskog zaliva, 3 km južno od Vladivostoka (poluostrvo Basargina) i 1,5 km severoistočno od poluostrva Žitkova na Ruskom ostrvu. Po nekima ovo ostrvo i nije u sastavu Arhipelaga carice Jevgenije, iako se nalazi blizu Ruskog ostrva. Nezvaničan naziv ostrva među mornarima je Kočka.
Ostrvo Skripljova je najistočnije ostrvo arhipelaga. Dugačko je od severozapada prema jugoistoku 330 m, dok je najveća širina 180 m. Površina ostrva Skripljova iznosi 3,85 ha ili 0,0385 km2.
Najveća visina ostrva je 45,6 m.
U reljefu ostrva izdvajaju se dve oblasti – severna kosa i južni plato, koji su sa tri strane okruženi liticama. Na severnoj obali nalaze se šljunkovite plaže. Na jugu, istoku i zapadu visoka obala strmo se obrušava more liticama. Na jugu je mala plaža. Na severnom kraju kose i celog ostrva nalazi se poluzatrpan zemljom zarđali brod. Na kosi se nalazi i pokazivač pravca i udaljenosti do gradova.
Na mestu gde počinje uspon prema višem delu ostrva nalazi se polusrušena kasarna. Na uzvišenju se nalazi svetionik, a takođe stambene zgrade. Na ostrvu se stalno nalazi nekoliko ljudi – posada svetionika. Na ostrvu nema drveća, samo trava i žbunje. Iako debljina obradivog sloja zemljišta nije velika, postoji manji povrtnjak. Ranije su svetioničari držali kravu, a seno se dovozilo čamcem sa Ruskog ostrva. Tehnička voda (kišnica) se sakuplja sa krovova pomoću vodovodnih cevi.
Jednom mesečno na ostrvo dolazi službeni gliser. Za hitne slučajeve postoji i sopstveni motorni čamac. Takođe stanovnici ostrva imaju na raspolaganju jedan automobil! Ovo je veoma čudno, jer je dužina svih zemljanih puteva na ostrvu 350 m, od čega je dužina glavnog puta od pristaništa do svetionika 270 m. Danas se teritorija ostrva sa okolnom akvatorijom nalaze pod zaštitom.
Ostrvo je dobilo ime po K. Skripljovu, komandiru korvete “Novik”, koji je vršio hidrografska istraživanja u zalivu Petra Velikog 1862. godine.
Na ostrvu se nalazi najstariji svetionik, postavljen još 1865. godine, koji je služio kao siguran orijentir za sve brodove i koji je postao jedan od simbola Vladivostoka.
Pored svetionika nalazi se radiofar i nautofon (elektromagnetski izvor zvuka koji se koristi u uslovima guste magle).
OSTRVO AHLJOSTIŠEVA
Ostrvo Ahljostiševa je manje ostrvo udaljeno 70 m od istočne obale Ruskog ostrva, odnosno 170 m od rta Ahljostiševa. Između rta Ahljostiševa i ostrva prostire se stenoviti greben.
Ostrvo Ahljostiševa veoma se razlikuje od svih ostalih ostrva arhipelaga, jer je visoko manje od 2 m (po jednim podacima 1,5 m, po drugim podacima 1,7 m).
Severno i istočno od ostrva je otvoreni deo Usurijskog zaliva, dok je južno od ostrva plitka uvala Ahljostiševa.
Ostrvo je ovalnog oblika, izduženo od zapada prema istoku na 320 m. Najveća širina ostrva Ahljostiševa je 170 m. Ostrvo je veoma nisko i ravno. Najveće visine, koje su manje od 2 m, nalaze se u severoistočnom delu i prema jugozapadu se postepeno smanjuju. Obala je skoro celom dužinom ravna, jedino na jugozapadu sićušno poluostrvo odvaja od mora malu uvalu. Dužina obale je 880 m. Na severnoj i istočnoj obali plaža se sastoji od kamenja, a njena širina se kreće do 6 m. Na južnoj i zapadnoj obali širina plaže se smanjuje do 1,5-2,5 m i sačinjena je od šljunka. U predelu male uvale plaža je peščana.
Ostrvo je građeno je od peska, šljunka i školjki. Pokriveno je čvrstim žbunjem, samo kod jugozapadne uvale nalazi se pet poljana koje su napravili turisti uklanjanjem žbunja. Njihova ukupna površina je 450 m2 i postepeno se povećava.
Ostrvo nije zaštićeno od vetra. U toplom delu godine vetar, sumaglica i magla su uobičajene pojave. Od visokih talasa otvorenog mora ostrvo štiti stenoviti greben. Tokom zime akvatorija Usurijskog zaliva pokrivena je plutajućim ledom, a uvala Ahljostiševa može biti potpuno pokrivena ledom. Izvora pitke vode na ostrvu nema.
Od životinja se na ostrvu najčešće sreću galebovi. Ponekad se oni sklupljaju na severnoj ili istočnoj obali, koju turisti ne posećuju.
Ostrvo je dobilo ime po M. Ahljostiševu 1912. godine. 1895-1912. godine zvalo se ostrvo Lucenko (остров Луценко).
Do izgradnje Ruskog mosta 2012. godine ostrvo je bilo relativno retko posećeno. Razlog je bio u velikoj udaljenosti od trajektnih pristaništa, gde su pristajali trajekti iz Vladivostoka, a i slaboj posećenosti samog Ruskog ostrva. Situacija se drastično izmenila nakon izgradnje mosta i brze saobraćajnice, koja se faktički završava u blizini rta Ahljostiševa. Zbog toga značajan broj vozila građana koji izlaze u prirodu, svraća na obalu Usurijskog zaliva u blizini ostrva Ahljostiševa. Ostrvce je ponovo “otkriveno”, a poseta njemu se za kratko vreme udvostručila.
Na najkraćem rastojanju od Ruskog do ostrva Ahljostiševa (70 m) nije moguće preći sa ostrva na ostrvo, pošto je zbog uticaja plime i oseke more nešto dublje. Da bi se prebacili na ostrvo Ahljostiševa turisti koriste dužu putanju od rta Ahljostiševa (170 m). U tom moreuzu dubina mora je oko 1 m, a na morskom dnu su pesak i šljunak.
O S T R V O Š K O T A
Ostrvo Škota nalazi se približno 500 m južno od Ruskog ostrva i 20 km južno od centra Vladivostoka. Ima nepravilan pravougaoni oblik sa širokom uvalom Dotovaja na zapadnoj obali. Dugačko jer približno 2,1 km, najveća širina je 1,8 m, a površinu je oko 2,5 km2.
Reljef ostrva je tipičan za južno Primorje. Jugoistočna obala, okrenuta prema otvorenom moru, više je izdignuta i nanjoj se nalazi najviša tačka ostrva (146,6 m). Padine koje su okrenute prema severu i severozapadu blago se spuštaju prema uvalama Novi Džigit i Pograničnaja. Na severu, prema Ruskom ostrvu, proteže se šljunkovita kosa, koja se završava u plitkom moreuzu, oko 100 m od Ruskog ostrva. Ostrvo Škota je najveće ostrvo u Japanskom moru do koga se može doći gazeći kroz more dubine do jednog metra.
U sovjetsko vreme na ostrvu je bio stacioniran vojni garnizon, pa se kosa stalno nasipala i održavala zbog prolaska vozila. Prošlo je oko 15 godina od trenutka kada je Škota (tada još uvek poluostrvo) napustio poslednji vojnik. Priroda je imala dovoljno vremena da stvari postavi na svoje mesto i poluostrvo Škota opet je postalo ostrvo. Doduše, kako se ispostavilo, samo leti, dok je zimi sa “kopnom”, odnosno Ruskim ostrvom, spojeno šljunkovito-ledenim nasipom. Leti je potrebno podići nogavice i pregaziti more čija je dubina uglavnom do kolena (ponegde i do pojasa). Temperatura vode leti iznosi 19ºC.
Na severu ostrva je manja grupa kuća, ostalih iz veemena kada je tu boravila vojska. Danas na ostrvu nema stalnih stanovnika, ali ga tokom leta redovno posećuju turisti. Najjužnija tačka ostrva se zove rt Majačnij zbog prisutnosti svetionika, danas u ruševnom stanju.
Rt Majačnij
Ostrvo je pokriveno gustom listopadnom šumom. Izuzetak predstavljaju livade na gornjim delovima padina okrenutih prema otvorenom moru i goli delovi na severnoj kosi. Na severozapadu ostrva je manji potok koji se uliva u uvalu Dotovuju. Na istočnoj obali nalazi se manji izvori vode za piće.
Preko celog ostrva, od kose do rta Majačnog, prolazi put koji je poluzarastao.
Ostrvo je nazvano u čast kapetana korvete “Amerika” Nikolaja Škota, tako da naziv ostrva sa Škotskom ili Škotlanđinama nema nikakve veze.
Neverovatna plaža na severoistoku ostrva Škota, kao da je na Mediteranu
Na ostrvu se sačuvao priličan broj vojnih objekata. Na vrhu se nalazila obalska baterija, a nedaleko od nje su ruševine naselja artiljeraca. Na južnoj obali ostrva nalazila se baterija sa protivvazdušnim oruđem. Pored toga, po obodu ostrva su bili raspoređeni borbeni položaji.
Što se mene tiče, ostrvo Škota je od svih ruskih ostrva u Japanskom moru na mene ostavilo najjači utisak.
Gomila đubreta na plaži na ostrvu Škota
OSTRVO ENGELMA
Ostrvo Engelma nalazi se oko 370 m jugozapadno od južne obale Ruskog ostrva i 18 km jugozapadno od centra Vladivostoka.
Ja bih rekao da ostrvo ima oblik polumeseca.
Dužina ostrva od zapada prema istoku je 400 m, najveća širina je 170 m, a površina ostrva je oko 6,7 ha ili 0,067 km2.
Sa Ruskim ostrvom spojen je veštačkim nasipom po kome je zemljani put dužine 480 m. Taj put se produžava duž severne obale ostrva i nastavlja prema ostrvu Lavrova.
Reljef ostrva je slabo izražen brdovit, pošto je najviša tačka ostrva samo 23,5 m iznad nivoa mora. Južni deo ostrva, okrenut prema otvorenom moru ima litice, dok se severni deo ostrva lagano spušta prema moru.
Obala je slabo razuđena, a njena dužina je 1,5 km.
Listopadna šuma površine 1,1 ha zauzima severozapadni deo ostrva, dok preostali deo ostrva zauzimaju livade i šikara.
Kao i druga ostrva Vladivostoka, i ostrvo Engelma je jedno od omiljenih turističkih odredišta gradskog stanovništva. Na ostrvu nema izvora vode za piće, ali postoji nekoliko mesta za postavljanje šatora, a ima nešto drva koje turisti mogu da iskoriste da bi zapalili vatru. Ostrvo se može koristiti za kupanje, a takođe je pogodna lokacija za ronjenje. Temperatura mora u septembru iznosi 18,5ºC.
Od 2014. godine vojska je zabranila posetu ostrvu.
Ostrvo je nazvano u čast komandira transporta “Mančžur” admirala F. Engelma.
OSTRVO LAVROVA
Ostrvo Lavrova nalazi se 700 m zapadno od Ruskog ostrva i 18 km jugozapadno od Vladivostoka.
Ostrvo je od severa prema jugu dugačko 780 m, najveća širina je 240 m, a površina je oko 9,6 ha, odnosno 0,096 km2 (bez nasipa koji ga spaja sa ostrvom Engelma). Sa bliskim velikim Ruskim ostrvom spojen je veštačkim nasipima preko ostrva Engelma. Dužina nasipa između ostrva Englema i Lavrova iznosi 320 m, ali je sada nemoguće proći kolima po tom nasipu jer je dobar deo odnelo more.
Ostrvo Lavrova je više od ostrva Englema i dostiže 52,6 m visine. Južna obala ostrva, okrenuta prema otvorenom moru, a delimično i zapadna, imaju litice, dok se severni deo ostrva lagano spušta prema moru. Vododelnica se nalazi u zapadnom delu ostrva. Obala je slabo razuđena, a njena dužina iznosi 2 km. Prema severu, od brdovitog dela ostrva, proteže se uska stenovita kosa. Livade i šikara zauzimaju neznatnu površinu ostrva u južnom, najvišem delu ostrva. Listopadna šuma pokriva najveći deo ostrva. Četinari su sporadnično zastupljeni.
Ostrvo Lavrova, poput ostalih ostrva Vladivostoka, jedno je od mesta za odmor njegovih građana.
Na najvišoj tački ostrva nalazi se automatski svetionik. 90 m jugoistočno od njega postavljen je drveni krst. Pored jugozapadne obale je usamljena stena. 120 m istočno od severne kose u plićaku je polu uništeni brod. Zimi je more zaleđeno od severoistočne obale ostrva Lavrova sve do Ruskog ostrva.
Temperatura mora u septembru iznosi 18,5ºC.
Ostrvo je dobilo ime (ne pre 1874. godine) u čast komandanta luka Istočnog okeana kapetana druge klase V. Lavrova.
STENA MATVEJEVA
Stena Matvejeva nalazi se u Amurskom zalivu, 540 m zapadno od Ruskog ostrva i 15 km jugozapadno od centra Vladivostoka. Tačniji položaj stene je između rta Vasiljeva na jugu i rta Mihajlovskog na severu, odnosno između uvala Vojevoda i Filipovskog. Svi pomenuti toponimi odnose se na Rusko ostrvo.
Stena Matvejeva (na karti priloženoj uz opis Ruskog ostrva obeležena je kao ostrvo Matvejeva) je orijentisana u smeru sever-jug. Dugačka je oko 36 m, široka 12 m i ima površinu od svega 0,034 ha, odnosno 340 m2. Po tome je najmanje ostrvo u Arhipelagu carice Eugenije. Dužina stene može da se menja u predelu od 5 m u zavisnosti od plime i oseke.
Najviša tačka stene je 9 m, a dužina obale je blizu 90 m. Stena ima šljunkovitu kosu, koja je najšira u osnovi i sužava se prema kraju. Za razliku od drugih ostrva, čije kose su okrenute prema severu, ova kosa je okrenuta prema jugu. To se objašnjava time da stenu sa južne strane (sa strane otvorenog mora) štiti Rusko ostrvo. Severno od Stene Matvejeva Amurski zaliv ima dovoljnu dužinu da bi se formirali značajni talasi, koji vrše eroziju severne obale i formiraju kamenitu kosu prema jugu. Podvodni stenoviti greben se proteže 270 m od stene prema jugu.
Stena je gotovo potpuno lišena vegetacije, osim malo trave koja raste kod osnove kose. Do ravnog vrha stene postoji utabana staza. Na najvišoj tački stene vide se ostaci betonskog postolja za svetleći znak.
Stenu često posećuju morske ptice i zbog toga je pokrivena ptičjim izmetom.
Stenu Matvejeva leti posećuju turisti, a zimi (od sredine januara do početka marta) do nje se može doći automobilom zahvaljujući kompaktnom ledu koji je spaja sa Ruskim ostrvom. Dužina trajanja zaleđenog mora može jako varira od jedne do druge godine.
Stenu Matvejeva ne bi trebalo brkati sa ostrvom Matvejeva u arhipelagu Rimskog-Korsakova, takođe u Japanskom moru.
OSTRVO POPOVA
Ostrvo Popova nalazi se 20 km južno od Vladivostoka i 530 m jugozapadno od Ruskog ostrva, od koga ga razdvaja moreuz Starka. 500 m južno od ostrva Popova je ostrvo Rejneke. Ostrvo Popova okružuje nekoliko manjih ostrva, opisanih niže: Ostrvo Naumova, Malo ostrvo, Ostrvo Klikova, Ostrva Dva brata i Ostrvo Kozlova.
Ostrvo je nazvano u čast Andreja Popova (1821-1898), ruskog admira i brodograditelja.
Ostrvo Popova je drugo po veličini ostrvo u Arhipelagu carice Eugenije, posle Ruskog ostrva. Ima nepravilan oblik, sa mnogo uvala i dva dugačka rta ili poluostrva, od kojih je jedan na severu, a drugi na jugu ostrva. Ostrvo je dugačko 6,2 km, najveća širina je 3,75 km (samo 20 m u najužoj tački južnog rta), a površina je 1.240 ha ili 12,4 km2. Krajnje tačke ostrva su rt Markovskog (sever), rt Prohodnoj (istok) i rt Nizkij (zapad). U jugoistočnom delu ostrva otvara se velika uvala Pograničnaja, široka 2,75 km na ulazu. Sa zapadne strane otvara se uvala Zapadna na koje gleda selo Popova, dok je na severu uvala Aleksejeva, manja od prethodnih. Obala se sastoji od peščanih i šljunkovitih plaža koje se smenjuju sa stenovitim liticama.
Relejf ostrva je karakterističan za jug Primorja. Najviša tačka koja se pompenzno zove planina Popova visoka je 157 m ili 158 m u zavisnosti od izvora.
Morsko dno oko ostrva bogato je životom. Postoje sisari, poput foka, kitova i delfina; 278 vrsta riba, uključujući morskog psa, tunu, sabljarku i komercijalne vrsta kao što su bakalar, haringa i sardina, i ponekad japanski losos. Postoje i brojne vrste beskičmenjaka i drugih morskih životinja, oko dve hiljade vrsta rapoređenih na rakove, mekušce, bodljokošce, meduze, ascidije itd.
Među biljkama postoje alge.
Po pisanju časopisa “Oko sveta” iz 1928. godine odsek Geografskog društva iz Vladivostoka nabavio je u Americi nekoliko primeraka tvora, za koje je bilo predviđeno da se puste u novi rezervat na ostrvu.
Klima ostrva je slična klimi Vladivostoka. Prosečna januarska temperatura je -12,5°C, a avgustovska je +20,5°C. More se tokom avgusta ugreje do 22°C, pa je pogodno za kupanje.
Legenda kaže da je osamdesetih godina XIX veka u uvali Aleksejeva postojala brvnara gusara. Krajem XIX i početkom XX veka na ostrvu su živeli Kinezi, ali u malom broju i samo leti.
Tokom Februarske revolucije 1905-1907. godine na ostrvo je bilo mesto izolacije vojnih lica nezadovoljnih politikom i državnim uređenjem, nešto kao kazneni bataljon. Nakon završetka Građanskog rata na ostrvu je osnovan kombinat za preradu krabe sa 200 zaposlenih. Zajedno sa Rusima radili su Korejanci i Kinezi. Rad je bio sezonski, od proleća (mart-maj) do jeseni (oktobar-novembar) u vreme lova na krabe. Tokom sezone lovilo se oko 300.000 komada krabe. Na ostrvu tada nije bilo stalnog naselja.
1926. godine na ostrvu je otvoren zoološki rezervat, sa ciljem uzgoja komercijalnih životinja. Planovi su predviđali i otvaranje zoološkog vrta u Vladivostoku.
Sledeće godine na ostrvu se krenulo sa preradom ribe. Sedamdesetih i osamdesetih godina XX veka glavna preduzeća na ostrvu su bila ona koja su se bavila preradom ribe i sovhoz.
Na ostrvu se nalaze istoimeno selo na zapadnoj i selo Starka na istočnoj obali. Nema baš najnovijih podataka o broju stanovnika, tako da je poslednji podatak iz 2010. godine kada je na ostrvu živelo 1.073 stanovnika. Rekordan broj stanovnika zabeležen je 1970. godine, čak 2.791. Ne verujem da danas na ostrvu ima više od hiljadu stanovnika, imajući u vidu trend njegovog opadanja.
Između Vladivostoka i ostrva regularno saobraćaju brod i trajekt (zimi se pojavljuju problemi), a tokom leta postoje dodatni komercijalni polasci, ali po znatno većoj ceni od redovnih linija. Vreme putovanja broda je 1,5 sat, a trajekta sat i 50 minuta. Brod saobraća utorkom, četvrtkom i subotom sa polaskom iz Vladivostoka u 6:15 i 16:30 h, s tim da ovaj drugi polazak produžava i do ostrva Rejneke. Polasci sa ostrva Popova su u 8:05 i 18:20 h, a dolazak u Vladivostok je u 9:35 i 21:20 h. Trajekt ponedeljkom, sredom, petkom i nedeljom ima samo jedan polazak dnevno iz Vladivostoka u 13:30 h, sa ostrva Popova polazi u 15:40 h i u Vladivostoku je u 17:30 h. Cena prevoza putnika je 66 rubalja (110 RSD) za stanovnike ostrva, a 171 rublja (280 RSD) za ostale putnike. Na komercijalnim linijama za prevoz se plaća 250 rubalja (400 RSD). Za prevoz automobila plaća se 700 rubalja (1.160 RSD). U budućnosti, generalnim planom Vladivostoka predviđena je izgradnja mosta koji bi spojio ostrvo Popova sa Ruskim ostrvom.
Trajekt iz Vladivostoka
Ostrvo Popova, zajedno sa Ruskim ostrvom, omiljena je destinacija za odmor stanovnika Vladivostoka. Na ostrvu ima nekoliko turističkih baza, a svake godine se formiraju šatorski kampovi. Najbolje vreme za odmor i posetu ostrvu je od jula do kraja septembra.
Južni deo ostrva Popova je jedno od područja zaliva Petra Velikog koja čine Rezervat morske biosfere Dalekog istoka.
U uvali Aleksejeva radi Morska eksperimentalna stanica Tihookeanskog okeanološkog instituta. Na ostrvu se nalazi muzej posvećen “Prirodi mora i njegovoj zaštiti”.
Južni deo ostrva Popova koji je u sastavu rezervata
OSTRVO NAUMOVA
Ostrvo Naumova nalazi se 900 m jugoistočno od ostrva Popova i 22 km jugozapadno od Vladivostoka. Tačniji položaj ostrva je istočno od severnog dela uvale Pograničnaja na ostrvu Popova, odnosno južno od najistočnije tačke ostrva Popova rta Prohodnog. Jugoistočno od ostrva Naumova nalazi se slično po dimenzijama ostrvo Klikova, a između njih se nalazi Malo ostrvo.
Ostrvo Naumova je malo ostrvo eliptičnog oblika, sa ravnim obalama izuzev kose se proteže na severozapadu ostrva. Ostrvo je dugačko 615 m, najveća širina je 320 m, a površina je 18,7 ha, odnosno 0,187 km2. Na jugoistoku ostrva je najviša tačka 44 m.
Ostrvo je pokriveno listopadnom šumom, koja je gušća na zapadnoj obali. Sa tri strane, izuzev strme južne obale, ima šljunkovite i kamenite plaže. Najšira plaža nalazi se na severozapadu ostrva, na strani okrenutoj ostrvu Popova. Na plaži ima drveća i japanske ruže (ili divlje morske ruže). Na istoj strani ostrva postoji izvor pitke vode.
Na jedan deo stena na ostrvu dolaze kormorani i druge morske ptice.
Tokom ekspedicije A. Stenina 1886. godine ostrvo je opisano i tada je nazvano po kontra-admiralu Nikolaju Naumovu (1835-1914), koji je u to vreme bio na dužnosti glavnog komandira svih luka Istočnog okeana.
Ostrvo Naumova je jedno od najposećenijih nenaseljenih ostrva u zalivu Petra Velikog, pošto je pogodno za sidrenje i nalazi se blizu ostrva Popova koje je relativno razvijeno u smislu rekreacije.
M A L O O S T R V O
Malo ostrvo se nalazi 2,3 km istočno od ostrva Popova, u istočnom delu uvale Pograničnaja, a jugoistočno od rta Prohodnog. Nalazi se jugoistočno od ostrva Naumova i 300 m severno od ostrva Klikova. Kao što i ime sugeriše, ovo je malo stenovito ostrvo. Jedini uspon od 37 m u sredini ostrva spušta se prema obalama koje imaju oblik nepravilnog petougla. Dužina ostrva je 135 m (od severa prema jugu), a širina od oko 130 m (od istoka do zapada). Površina ostrva je 1,458 ha, odnosno 14.580 m2, a dužina obale je 490 m.
Okruženo je plažama sa svih strana, osim na istočnoj i zapadnoj obali gde su litice.
Površinu ostrva pokriva trava i samo nekoliko stabala drveća.
OSTRVO KLIKOVA
Severni kraj ostrva Klikova
Ostrvo Klikova nalazi se u istočnom delu uvale Pograničnaja, 2,6 km jugoistočno od ostrva Popova i 22 km jugozapadno od Vladivostoka.
Ostrvo je približan oblik trougla, čija je baza dugačka 720 m, a najveća širina je 350 m. Površina ostrva je 15,62 ha.
Južna i istočna obala ostrva uzdiže se u stenovitim liticama, prekinute uskim dubokim uvalama. Na severozapadnoj i severnoj obali ostrva su šljunkovite i kamenite plaže. Ukupna dužina obale ostrva je 2,46 km, od čega na plaže otpada 600 m.
Najviša tačka ostrva (52 m) nalazi se u jugozapadnom delu.
Površinu ostrva pokriva trava i listopadna šuma.
Ostrvo je nazvano po Mihailu Klikovu (1834-1910), ruskom istraživaču Dalekog istoka Rusije.
D V A B R A T A (II)
Južni deo ostrva Dva brata
Ostrva Dva brata nalaze se 3,4 km zapadno od ostrva Popova i 26 km jugozapadno od Vladivostoka. Najbliže ovim ostrvima je ostrvo Kozlova, udaljeno 1,5 km u ptavcu jugoistoka.
Prvo opisano ostrvo u Japanskom moru takođe se zove Dva brata, zato je ovo obeleženo rimskim brojem II.
Ostrvce je ustvari šljunkovita kosa koja se u obliku polumeseca proteže od severa prema jugu u dužini od 140 m. Kosa se završava manjom strmom stenom prečnika 40 m i visine oko 10 m (na slici).
Na samoj kosi nalaze se dve stene, koje liče na zube. Severna stena je manjih dimenzija, dok je centralna najviša i završava se oštrim vrhom, koji je ujedno i najviša tačka grupe sa 14 m (po drugim podacima 17 m).
I oko površine Dva brata postoje različiti podaci. Po jednim podacima površina iznosi 8.790 m2 (0,879 ha), dok je po drugim podacima ona znatnoi manja i iznosi 2.400 m2 (0,24 ha).
Rasporedom ostrvaca stvara se mala uvala na zapadnoj strani, gde se nalazi i kamenita plaža, dok se na strmijoj istočnoj strani nalaze stene, potopljeni grebeni i litica.
Ravna površina južnog ostrvca sprečava brzo oticanje kišnice, tako da se u uslovima minijaturnog ostrvca mogao formirati sloj zemlje na kome raste trava. Ostala ostrva su stenovita i gola, osim nekoliko sukulenata ili sočnica (biljke koje mogu da prežive bez mnogo vode, kao naprimer kaktusi).
Na ostrvima se gnezde galebovi, a ponekad se na obali pojavljuje foka.
U privrednom smislu ostrva se ne koriste.
Na jugoistočnom kraju ostrva su ostaci nekadašnje tačke geodetske triangulacije.
Tokom leta Dva brata posećuju pojedinačni turisti.
OSTRVO KOZLOVA
Ostrvo Kozlova nalazi se 2,3 km jugozapadno od rta Aleksejeva na ostrva Popova, 2,2 km severozapadno od ostrva Rejneke i 26 km jugozapadno od Vladivostoka.
Ostrvo se proteže od severa prema jugu u dužini od 540 m, a najveća širina je 140 m. Površina ostrva Kozlova je 0,0843 km2 (8,43 ha). Istočna obala ostrva je strmija od zapadne, na kojoj se nalazi nekoliko šljunkovitih plaža. Najviša tačka ostrva je 40,2 m.
Uprkos male veličine, zapadne padine ostrva pokrivene su gustom šumom. Jedini izuzeci su poljana na severnoj strani ostrva i stenoviti rt na jugu.
Ostrvo je 1862-1863. godine izučavala ekspedicija koju je predvodio potpukovnik V. Babkin. Ime je dobio kasnije, ali nema objašnjenja po kome. Drugi put ga je istražio 1885. godine A. Maljcev.
OSTRVO REJNEKE
Ostrvo Rejneke nalazi se 25 km južno od centra Vladivostoka. Od najbližeg većeg ostrva Popova deli ga moreuz Likandera širine 500 m. 3 km jugozapadno, razdvojen Amurskim moreuzom, nalazi se ostrvo Rikorda. Ostrvo ima oblik nepravilnog pravougaonika. Dužina ostrva od zapada prema istoku je 3,5 km, a od sevra do juga ostrva ima 3 km. Površina ostrva je 463 ha ili 4,63 km2, tako da je po veličini četvrto ostrvo arhipelaga.
Ostrvo je pretežno nisko, sa visinama koje se kreću od 100-140 m, a najviša tačka je 148 m (po drugim podacima 149 m, na priloženoj karti 148,8 m). Karakteristična je strma obala, ali ima i delova sa niskom obalom sa lagunama i lagunskim jezerima. Plaže su raznih vrsta: peščane, sa crvenkastim i crnim šljunkom, granitom i gnajsom. Obala je slabo razuđena, njena dužina je 11,8 km, a koeficijent razuđenosti je 1,55.
Na ostrvu preovlađuju poljane, a listopadnom šumom pokrivena je zapadna polovina ostrva, okrenuta prema Amurskom moreuzu. Na istočnom delu ostrva šuma je predstavljena manjim lugovima. Na ostrvu postoji izvor pitke vode.
Podvodni svet je bogat kao i na ostrvu Popova. Na obali borave foke, a ponekad se mogu videti kitovi i delfini. Kao i na ostrvu Popova, u akvatorijumu ostrva Rejneke ima 278 vrsta ribe. U priobalju ostrva sreću se tuna i ajkula, lepezasta sabljarka i sabljarka. Od privrednog značaja su razne vrste lososa, zrakoperka, aljaski bakalar, a sezonski se pojavljuju ribe iz porodice lososa: keta, grbasti losos (gorbuša) i pacifički losos. Na dnu ima školjki, morskog krastavca, gigantskih dagnji i ostriga, krabe i morskog ježa, morske zvezde – broj vrsta morskih stanovnika dostiže dve hiljade.
Bogati podvodni svet ostrva, podvodne i nadvodne stene privlače na ostrvo ljubitelje ronjenja i podvodnog ribolova, fotografije i snimanja. Pored obale, na dubinama 15-30 m, ispod stena i u pukotinama ima gigantskih hobotnica.
Ostrvo je istraživala 1862-1863. godine ekspedicija na čijem čelu je bio potpukovnik Vasilij Babkin. Tada je ostrvo nazvano u čast direktora Hidrografskog odeljenja Ministarstva mora vice- admirala Michaela von Reineke (1801-1859), Nemca po poreklu. Detaljno je ostrvo snimio 1885. godine A. Maljcev.
Krajem XIX i početkom XX veka na ostrvu je postojalo manje selo, u kome su živeli Rusi, Kinezi i Korejci. Osnovno zanimanje bilo je ribolov, uzgoj domaćih životinja i povrtarstvo. Ostrvo Rejneke slično ostrvu Popova od 1905-1907. godine služilo je da tokom leta komandiri tvrđave Vladivostok na njega sklone nezadovoljne i nepouzdane.
U četrdesetim i pedesetim godinama XX veka na ostrvu Rejneke radio je pogon za usoljavanje i preradu ribe, a broj radnika je dostizao cifru od 800 ljudi. Period 1950-1960. godina bio je vreme procveta života na ostrvu, a broj stanovnika naselja dogurao je do 2.000. Između oistalog, radile su dve škole. Nakon nekog vremena posao sa ribom je počeo da opada, riblji kombinat na ostrvu Rejneke ujedinjen je sa onim na ostrvu Popova, značajno se smanjila proizvodnja i broj radnika.
U proleće 2009. godine na ostrvu je izbio požar, koji je znatno uništio jedinstvenu šumu. Stanovnici ostrva su uspeli da ga ugase na samo nekoliko desetiona metara od svojih kuća i naselje je spaseno.
Rejneke je poput drugih ostrva Vladivostoka omiljeno mesto za odmor građana. U avgustu se dešava da na ostrvu istovremeno boravi 500-1.000 turista. Najbolje vreme za odmor je od jula do kraja septembra, a najviše turista ima u avgustu. Prosečna temperatura mora tada je oko 22°C, a kupanje je moguće od sredine juna do sredine septembra. Turisti za odmor preferiraju zapadni deo ostrva. Tu se nalazi peščano-šljnkovita plaža širine 1-3 m.
Na ostrvu su po podacima iz 2010. godine (nema svežijih podataka) živela 22 stanovnika. Prvi podatak o broju stanovnika odnosi se na 1926. godinu (51). Rekordan broj stanovnika zabeležen je 1959. godine, kada ih je bilo 768, ali u tom periodu na ostrvu je navodno živelo 2.000 stanovnika. Svi stanovnici danas žive u jednom selu, koji se zove isto kao i ostrvo, a nalazi se na njegovoj severnoj obali.
Na ostrvu radi vetrogenerator, koji obezbeđuje električnu energiju za 50 kuća na ostrvu.
Između Vladivostoka i ostrva regularno saobraća brod (sa stajanjem na ostrvu Popova), a tokom leta postoje dodatni komercijalni polasci, ali po znatno većoj ceni od redovnih linija. Vreme putovanja broda iz Vladivostoka je blizu tri sata, zbog zaustavljanja na ostrvu Popova. U povratku vožnja traje 1:50 h. Brod saobraća utorkom, četvrtkom i subotom sa polaskom iz Vladivostoka u 16:30 h. Nakon zaustavljanja na ostrvu Popova na ostrvo Rejneke stiže u 19:20 h, polazi u 19:30 h i stiže u Vladivostok u 21:20 h. Cena prevoza do ostrva Rejneke je 66 rubalja (110 RSD) za stanovnike ostrva, a 171 rublja (280 RSD) za ostale putnike bez obzira da li se putuje iz Vladivostoka ili sa ostrva Popova, dok je cena na komercijalnim linijama 300 rubalja (500 RSD). Ovakav red vožnje znači da se ne može redovnim linijama prebaciti sa ostrva Rejneke na ostrvo Popova.
OSTRVO VIKENTA
Ostrvo Vikenta nalazi se oko 75 m od severoistočnog kraja ostrva Rejneke. Vikent je kamenito ostrvo izduženog oblika, sa rtom na istoku. Od istoka prema zapadu ostrvo je dugačko oko 450 m, najveća širina od skoro 180 m je na zapadnom delu ostrva, dužina obale je 1,39 km, a površina ostrva je 5,42 ha. Obale ostrva su veoma razuđene, sa niskim kamenim liticama koji zauzimaju najveći deo obale. Oblasti sa malim plažama se nalaze na jugu i zapadu. Duž obale, posebno oko rta i na severoistoku, postoje stene i niske litice. Površina ostrva je gotovo potpuno prekriven travom i žbunjem; jedini izuzeci su kameniti rt i deo južne obale. Ostrvo je visoko 44 m.
OSTRVA VERHOVSKOG
Veliki Verhovski
Ostrva Verhovskog su grupa manjih ostrva u zapadnom delu zaliva Petra Velikog. Sastoje se od dve grupe granitnih golih stena crvenkaste boje sa oštrim vrhovima. Ostrva Mali Verhovski se nalaze 4,4 km jugoistočno od ostrva Rejneke, a ostrva Veliki Verhovski se nalaze još dalje, 5,5 km jugoistočno od ostrva Rejneke. Na Velikom Verhovskom je najviši vrh ovih ostrva od 27,3 m. I dok oko toga tog podatka nema sumnje, u vezi površine ruska wikipedija navodi 0,0206 km2, a italijanska od samo 0,0037 km2.
Sa većeg rastojanja ostrva Verhovskog imaju izgled dve grupe stena. Faktički se, međutim, radi o jednom ostrvu, odnosno grupi grebena, podvodnih i nadvodnih. Ostrva su u sastavu Dalekoistočnog morskog rezervata od 1978. godine. Površina Velikog Verhovskog pokrivena je travom. Na najvećoj steni Malog Verhovskog biljni pokrivač se sreće samo mestimično, na golim granitnim stenama sreću se samo sukulentne biljke koje sakupljaju vlagu iz morske magle, sumaglice i koju skupljaju u mesnatim listovima. Na ostrvima se gnezde galebovi, posećuju ih foke.
Ostrva Verhovskog su jedna od najudaljenijih ostrva od kopna u Primorju. Kao rezultat toga, voda pored obale je veoma prozračna. Okružena morem dubine 40 m, ostrva su popularna destinacija za ronjenje.
Ostrva Verhovskog prvi su otkrili francuski i engleski mornari sredinom XIX veka. 1862-1863. godine istražila ih je ekspedicija pod vođstvom potpukovnika Vasilija Babkina. Tada su i nazvani u čast člna posade korvete “Kalevala” poručnika Vladimira Verhovskog. Drugi put ih je istražila ekspedicija Alekseja Stenina 1886. godine.
U sovjetsko vreme ostrva su bila deo pogranične zone i pristup ime je bio ograničen. Početkom devedesetih godina XX veka otvorena su za posete turista. U južnom delu Velikog Verhovskog sagrađen je automatski svetionik.
Krajem devedesetih godina XX veka na jednoj steni je postavljena spomen ploča u čast ronioca koji je nastradao u tim vodama.
Do ostrva Verhovskog nije lako doći zbog velike udaljenosti (morskim putem oko 35 km od Vladivostoka). Ne postoji organizovan prevoz do ostrva, jedino je moguće doći ukoliko se naruči prevoz. Najjednostavnije je doći onima koji se odmaraju na ostrva Popova ili Rejneke; potrebno je samo da pronađu prevoznika. Plaža na ostrvu je od krupnog šljunka i kamenja.
Zalazak sunca na ostrvima Mali Verhovskij
OSTRVO RIKORDA
Ostrvo Rikorda nalazi se 3 km jugozapadno od ostrva Rejneke i 32 km južno od Vladivostoka. To je najveće nenaseljeno ostrvo u zalivu Petra Velikog.
Dužina ostrva od severoistoka prema jugozapadu je 4 km, dok je najveća širina 2 km. Ostrvo se sastoji od dva dela, većeg severnog i manjeg južnog, spojenih prevlakom širine svega 300 m. Površina ostrva je 4,85 km2, pa je tako posle Ruskog i ostrva Popova treće po veličini u Arhipelagu carice Eugenije.
Ostrva koja okružuju ili su u blizini ostrva Rikorda niže su opisana: Ostrva Pahtusova, Ostrvo Karamzina, Ostrvo Krotova, Ostrvo Sergejeva, Ostrvo Mojsejeva, Ostrvo Želtuhina i Ostrvo Civolko.
Najviša tačka ostrva je na 178 m. Na severozapadu obala je uglavnom šljunkovita plaža, dok se na jugoistoku visoka obala strmo spušta prema moru.
Na razuđenoj istočnoj obali ostrva postoje pojasevi veoma živopisnih stena u crvenoj i crnoj boji, koje ljubitelji prirode zovu Crvene stene i Crne stene. U uvali Vostočnaja je velika šljunkovita plaža dugačka blizu 1 km. Dužina obale je 13,3 km, tako da je koeficijent razuđenosti 1,70. U okolnom moru ima mnogo grebena i hridi.
Veći deo površine ostrva obrastao je gustom i mestimično neprohodnom listopadnom šumom, koja se pretežno sastoji od hrasta i amurske lipe. Šuma se smenjuje sa poljanama, gusto zaraslim žbunjem. Deo teritorije ostrva zauzimaju poljane, gde cvetaju perunike, ljiljani, zvončići. Prisutni su i kalopanaks (vrsta bršljana), stabla roda aralija, amurska vinova loza, šisandra, žutika, aktinidija, japanska ruža itd.
Fauna ostrva predstavljena je zmijama (belouška i druge otrovne i neotrovne zmije), vodozemcima (žabe), sisarima (poljski miš, rakunoliki pas i lisica), pticama (strnadica, fregata, pupavac, dve vrste kormorana, japanski galeb i senica). Broj zmija se manja od sezone do sezone. Podvodni svet ostrva Rikorda veoma je bogat. U priobalju se mogu sresti foka i delfin, čak i kit. U tom delu zaliva Petra Velikog živi ogromna količina riba različitih vrsta, a pored toga morski krastavac, dagnje, morski češljevi (vrsta školjke) itd.
Ostrvo Rikorda je istražila i unela na kartu 1862-1863. godine već više puta poimenuta hidrografska ekspedicija potpukovnika Vasilija Babkina. Ostrvo je nazvano u čast Pjotra Rikorda (1776-1855), ruskog admirala, naučnika, istraživača, diplomate, pisca, konstruktora brodova, državne i javne ličnosti.
Ostrvo Rikorda je prelepo mesto za odmor zahvaljujući neponovljivoj prirodi ostrva, čistoj vodi i izvanrednim plažama. Tokom letnje sezone na ostrvu Rikorda su otvoreni kamp i dečje odmaralište. U kampu se mogu iznajmiti čamac, sportska oprema, organizuje se izleti brodom i ima sva neophodna oprema za ronjenje.
Pogled sa najviše tačke ostrva prema jugu. Vidi se prevlaka koja spaja dva dela ostrva, a u daljini sleva na desno ostrva Mojsejeva, Sergejeva i Krotova, a u pozadini ostrvo Želtuhina
Stena lava (Камень Льва) visine 36,3 m uzdiže se 300 m južno od južne obale ostrva Rikorda. Gledajući ostrvo iz pravca jugozapada i severoistoka liči na ležećeg lava, po čemu je i dobila ime.
Stena lava
OSTRVA PAHTUSOVA
Ostrva Pahtusova su grupa koja se sastoji od tri ostrvca i nekoliko hridi, 1,3 km severozapadno od ostrva Rikorda i oko 37 km jugozapadno od Vladivostoka.
Sva ostrva leže na jednoj podvodnoj stenovitoj gredi. Površini ostrva je 18,95 ha. Najveće ostrvo ima visinu 41,9 m i široki zaliv prema jugu, dok najsevernije ostrvo ima visinu 19 m.
Kao i ostala ostrva arhipelaga, ostrva Pahtusova su istražena tokom ruske ekspedicije 1862-1863. godine koju je vodio Vasilij Babkin i nazvani su u čast ruskog hidrografa Pjotra Pahtusova, istraživača Nove zemlje. U vreme rada ekspedicije navršilo se 30 godina od ekspedicije Pahtusova. Pored toga, po imenima njegovih pomoćnika naziv su dobila još ostrvo Krotova i ostrvo Civolko.
Stenovita ostrva Pahtusova pokrivena su gustim žbunjem i listopadnom šumom. Žbunje je u centralnom delu ostrva toliko gusto da je ostrvo skoro neprohodno. Šljunkovite plaže se nalaze duž južne i zapadne obale ostrva; na severnoj i zapadnoj obali ima i peščanih plaža. Zapadna obala ostrva je strma i stenovita, a obala kamenita, ali se završava peskovitim dnom.
Izvanredna duboka i zatvorena uvala nalazi se na južnoj obali najvećeg ostrva. Voda je tu izuzetno providna.
Lepe stene se izdižu iz mora prekoputa severne obale ostrva Rikorda, jedan deo tih stena ima ljubičastu boju! To je utočište vranaca, ljubitelja slobode i čiste vode. U vodama oko ostrva neretko se može sresti hobotnica.
Na ostrvima Pahtusova tridesetih godina XX veka bio je ženski logor. U logoru su služile kaznu i tiho su umirale monahinje, koje su na Daleki istok poslate iz centralnog i srednjeg pojasa Rusije za rad u “ribarskoj” zoni. Na obali ostrva od tih dana sačuvale su se posude za usoljavanje ribe.
Ostrva Pahtusova su prelepo mesto za odmor na vodi. Na različitim stranama ostrva različite su dubine mora i reljef, pa svako može da izabere mesto po svom ukusu.
Ostrva Pahtusova su odlično mesto za ronjenje sa maskom. Pored obale dubina mora dostiže 20 m.
OSTRVO KARAMZINA
Ostrvo Karamzina nalazi se oko 3,3 km jugoistočno od ostrva Rikorda i 4,2 km istočno od ostrva Mojsejeva.
Karamzin je stenovito ostrvo izduženog oblika, sa manjim poluostrvom u severnom delu. Prostire se od severa prema jugu u dužini od oko 600 m i ima najveću širinu od 200 m. Površina ostrva iznosi 10,38 ha. Maksimalna visina je 107,1 m u južnom delu, što je za tako malo ostrvo zaista impresivan podatak.
Obala se sastoji od visokih stenovitih litica sa dve male plaže.
Ostrvo je proglašeno za prirodni rezervat 1984. godine.
Na Ostrvu Karamzina gnezde se razne vrste ptica, uključujući vrste kormorana, njorki, galeba itd. Ostrvo Karamzina je jedino mesto u Rusiji gde se gnezdi prugasti zovoj. Ptice na ostrvu uživaju, pošto je ono nenaseljeno, samo leti povremeni turisti narušavaju njihov mir. More oko ostrva zauzeli su grgeči, zlatni i tamni.
Kao i ostala ostrva arhipelaga, ostrvo Karamzina je istraženo tokom ruske ekspedicije 1862-1863. godine koju je vodio Vasilij Babkin. Tom prilikom ostrvo je i dobilo ime. 20 godina kasnije detaljno ga je istražio Maljcev.
Sredinom XX veka u blizini ostrva potopljeni su brodovi koji su služili kao meta za gađanje: parobrod “Indigirka”, trofejni japanski razarač i istraživački brod “Dekabrist”. Zbog toga je morsko dno vrlo privlačno za ronioce.
Ostrvo Karamzina je neobično lepo mesto, veoma lep je i njegov podvodni reljef.
Do Ostrva Karamzina nije lako doći, a najbolje je sa susednih većih ostrva Rikorda, Rejneke i Popova. Na ovom malom parčetu zemlje usred mora može se odmarati i okupati, osmatrati priroda i fotografisati; odlično je mesto za ronjenje. Najbolje je razgledati ostrvo obilazeći ga, ne narušavajući mir njegovih stanovnika i ne iskrcavati se na ostrvo.
OSTRVO KROTOVA
Оstrvo Krotova, severna obala, pogled sa strane ostrva Rikorda
Ostrvo Krotova nalazi se približno 1,8 km jugozapadno od ostrva Rikorda i 36 km jugozapadno od Vladivostoka. Od četiri bliska ostrva slične veličine ostrvo Krotova je najviše (82 m). Od tih susednih ostrva najbliže je ostrvo Sergejeva, udaljeno 530 m.
Ostrvo ima pravougaoni oblik, dugačko je 580 m, a najveća širina je 320 m. Površina ostrva Krotova je 18,02 ha. Iz daljine ostrvo liči na piramidu koja se podiže iz vode.
Strme padine ostrva pokriva listopadna šuma (hrast i amurska lipa). U severozapadnom delu ostrva je mala šljunkovita plaža, a izuzetno mala plaža postoji i na jugoistočnoj obali. Međutim, na većem delu obale su strme stene, pogotovo na severoistoku i jugozapadu. Južna obala je strma i stenovita i tu skoro da nema rastinja, dok je severna obala potpuno zarasla žbunjem. Duž obale je mnogo podvodnih stena.
Kao i ostala ostrva arhipelaga, ostrvo Karamzina je istraženo tokom ruske ekspedicije koju je predvodio Vasilij Babkin 1862-1863. godine. Dobilo je ime po poručniku Vasiliju Krotovu (1803-1833), istraživaču Severnog ledenog okeana u ekspedicijama Pjotra Pahtusova, koji je tragično nastradao u nerazjašnjenom brodolomu kod Nove zemlje.
Do ostrva Krotova nije lako doći, a najbolje je sa susednih većih ostrva Rikorda i Rejneke. Velike dubine, veoma čisto more govore o tome da su ronjenje i ribolov na tom mestu izvrsni. Osmatranje prirode i fotografisanje su dostupni svakom, ko poseti ostrvo.
OSTRVO SERGEJEVA
Ostrvo Sergejeva je najmanje u klasteru od četiri ostrva jugozapadno od ostrva Rikorda. Nalazi se 37 km jugozapadno od centra Vladivostoka, a 2,5 km od južnog kraja ostrva Rikorda. Ostrvo Krotova je 530 m severno, a ostrvo Mojsejeva je 400 m jugoistočno. Sva tri pomenuta ostrva spojena su podvodnom barijerom na dubini od 3 m.
Ostrvo ima oblik trougla, sa oštrim vrhom (u pitanju je kraća kosa) usmerenim prema severu, odnosno ostrvu Krotova. Stranice trougla imaju dužinu 370 m (istočna), 330 m (zapadna), dok baza (jug) ima 310 m.
Centar ostrva udaljen je samo 110 m od obale. Površina ostrva Sergejeva je 7,6 ha.
Ostrvo je brdovito. Skoro sa svih strana, sa izuzetkom malog predela na severozapadu, ostrvo je okruženo strmim padinama. Najviša tačka ostrva je na 55,7 m. Južna obala je najstrmija, samo kod jugozapadnog kraja, pored pećina, postoji mala plaža dužine 30 m. Na ostalom delu ostrva postoje četiri kamenite plaže širine od 1 m do 16 m. Najduža plaža (330 m) je na severu ostrva. Ukupna dužina obale je 1,4 km, od čega na plaže otpada samo 620 m. More je najdublje pored severoistočne obale.
Skoro cela teritorija ostrva, sem plaža i stena, pokrivena je listopadnom šumom. Samo na strmim padinama u blizini obalskih litica raste trave. Na severozapadu ostrva postoje manja područja gde raste japanska ruža.
Ostrvo Sergejeva dobilo je ime po I. Sergejevu, jednom od učesnika ruske ekspedicije na Tihi okean od 1883-1888. godine. Detaljno ga je istražio A. Maljcev 1885. godine.
Na ostrvu nema izvora pitke vode.
Turisti i ronioci retko ga posećuju. Ostrvo je karakteristično po većem broju pećina.
OSTRVO MOJSEJEVA
Ostrvo Mojsejeva, u pozadini se vidi ostrvo Krotova
Ostrvo Mojsejeva nalazi se oko 2,4 km jugozapadno od ostrva Rikorda i 37 km jugozapadno od Vladivostoka. Oko 1,2 km jugozapadno nalazi se ostrvo Želtuhina.
Ostrvo je stenovito i ima oblik potkovice. Na jugu ostrva je velika uvala sa šljunkjovitom i kamenitom plažom, dok je na severu ostrva šljunkovita plaža.
Ostrvo je dugačko 700 m, najveća širina je 450 m, a površina je 20,58 ha, pa je po veličini slično ostrvu Krotova.
Najviša tačka ostrva je 50,4 m. Pokriveno je listopadnom šumom, mestimično ima manjih travnatih poljana.Na jugu ostrva nalazi se izvor pitke vode koji presušuje.
Kao i ostala ostrva arhipelaga, ostrvo Mojsejeva je istraženo tokom ruske ekspedicije koju je predvodio Vasilij Babkin 1862-1863. godine. 1880. godine nazvano je po S. Mojsejevu, učesniku ekspedicije u zaliv Petra Velikog.
Lepe podvodne stene, litice i stene pored obale su ono što može privući turiste. U južnom delu ostrva je jedinstvena prirodna lepota – kameni prst visine 18 m.
Do ostrva je teško doći, pošto je prilično udaljeno od uobičajenih odmarališta. Na ostrvu se može okupati, baviti se ribolovom, osmatrati priroda i fotografisati.
OSTRVO ŽELTUHINA
Ostrvo Želtuhina je najjužnije ostrvo u Arhipelagu carice Eugenije i na njemu se nalazi najjužnija tačka područja grada Vladivostoka. Nalazi se 1,2 km jugozapadno od ostrva Mojsejeva, 4,1 km od ostrva Rikorda, oko 13 km od najbliže tačke na kopnu i 39 km jugozapadno od Vladivostoka.
Ostrvo je dugačko 830 m, najveća širina je 350 m, a površina je 33 ha. Time je ostrvo Želtuhina najveće u klasteru četiri ostrva južno od ostrva Rikorda.
U reljefu ostrva izražena su dva uzvišenja u zapadnom i istočnom delu odvojena širokim sedlom, zbog čega ostrvo ima prepoznatljiv izgled sedla. Najviša tačka 75 m nalazi se u zapadnom delu ostrva. Prema jugu i istoku ostrvo se obrušava strmim stenovitim liticama. Prema severu se blago spušta prema opširnoj uvali u obliku polumeseca. Ostrvo je građeno od granita crvenkaste boje.
Ukupna dužina obale je 2,7 km, od čega je 720 m šljunkovita i kamenita plaža na severnoj i zapadnoj obali i 190 m je plaža na južnoj obali. Preostalih 1,8 km obale su strme litice. Od jugoistočnog kraja ostrva Želtuhina prema jugu u dužini od 190 m proteže se pojas podvodnog grebena i nadvodnih stena. Na rasojanju 6-10 m od severoistočnog kraja ostrva u moru se uzdiže usamljena stena prečnika preko 40 m.
Ostrvo Želtuhina nalazi se daleko od kopna. Izobata dubine 50 m prolazi približno kilometar od jugoistočne obale. Podvodne padine ostrva završavaju se na dubinima do 36 m.
Na ostrvu Želtuhina nema doline gde bi mogla da se nakupi pitka voda. Njeni izvori su samo malobrojni izlazi podzemnih voda na padinama obale, gde se voda teče iz pukotina na stenama.
Najveći deo površine ostrva zauzima listopadna šuma, u kojoj dominira hrast. Drveće je niskog rasta, ali raste gusto, mestimično se sreće gusto šipražje. Poljane se sreću na grebenima, krajevima litica i na ivici severne uvale.
Ostrvo je istražila 1862-1863. godine hidrografske ekspedicije potpukovnika V. Babkina. Tada je i dobilo ime u čast kontra-admirala Fjodora Žultuhina (1827-1883), komandira korvete “Kalevala”.
Na ostrvu nikada nije postojalo naselje niti je bilo industrijskih ili poljoprivrednih preduzeća. Uprkos tome, u odnosu na susedna nenaseljena ostrva na ostrvu Želtuhina najjasnije se vide tragovi ljudske delatnosti. Pre svega se to odnosi na severnu obalu.
Ostrvo Želtuhina je poznato turistima po neobičnom krajoliku sa teškim zarđalim tenkovima u gustom rastinju. U XX veku na ostrvo je dovezena otpisana vojna tehnika, koja je predstavljala cilj prilikom nastavnih gađanja Tihookeanske flote. U severnom i centralnom delu ostrva u gustoj šumi nalazi se mnoštvo rupa od bombi i granata.
U pozadini plaže vidi se nekoliko zarđalih tenkova
Do kraja XX veka ostrvo su retko posećivali turisti. Posle 2000. godine sa pojavom većeg broja motornih čamaca i glisera, broj turista stalno raste. Ostrvo je najpoznatije po zarđalim tenkovima u bojnom rastinju i brojnim živopisnim mestima za ronjenje. Bez obzira na veliku udaljenost od Vladivostoka, upravo je to odlučujući faktor za veliku posetu turista tokom letnje sezone. Ostrvo Želtuhina je krajnja tačka većine turističkih ekskurzija i krstarenja u arhipelagu ostrva koja se nalaze južno od Vladivostoka. Šljunkovita plaža je podesna za pristajanje brodova sa malim gazom i omogućava da se na njoj smesti veći broj turista. Faktički, ostrvo u sezoni prestaje da bude nenaseljeno, a u špicu sezone kupanja na njemu može biti i preko sto posetilaca. Do ostrva je potrebno i duže od tri sata vožnje čamcem od Vladivostoka.
Ostrvo Želtuhina je poznato i po tome da je 2011. godine u blizini obale ostrva jednog ronioca napala i opasno povredila bela ajkula. Kupač je ostao živ zahvaljujući tome što ga je ajkula iz nepoznatog razloga pustila.
Nekoliko puta tokom leta na ostrvu Želtuhina se organizuje klupska muzika pod otvorenim nebom (open air). Ogromne crvene stene, koju okružuju šljunkovitu plažu – mesto gde se iskrcavaju klaberi, kao da su tu za stvaranje posebnog akustičnog prostora zbog načina na koji se od njih odbijaju zvuci tehno, elektro, indipopa. Žurka traje dva dana, bez pauze, što je neobično čak i po vladivostočkim merilima. Učesnici dolaze na ostrvo na velikom gliseru. U specijalno organizovanom šatoru za pultom se smenjuju disk-džokeji (DJ) iz Vladivostoka i Habarovska. Podijum od okruglog granita svetli u noćnom pejzažu kao plankton. Sve je kao u dobrom klubu i sve je kao što priliči letu lako i neobavezno.
OSTRVO CIVOLKO
Ostrvo Civolko je najzapadnije ostrvo u Arhipelagu carice Eugenije i ujedno poslednje u opisu ostrva arhipelaga. Prilično daleko je od najbližih ostrva arhipelaga: 3 km severozapadno od ostrva Želtuhina i 3,3 km jugozapadno od ostrva Krotova. Od kopna je udaljeno blizu 10 km.
Ostrvo je dugačko 280 m, a najveća širina je 150 m. Površina ostrva je 3,936 ha. Ono što se vidi sa slika je da je zapadna obala strma i izdignuta i da se polako spušta prema istoku. Najviša tačka dostiže 32,6 m. 300 m od severoistočnog kraka ostrva prostire se podvodni greben sa najmanjom dubonom 0,6 m. Na južnoj obali nalazi se živopisna pećina, a na vrhu ostrva je “svetionik”.
Ostrvo je prva nanela na kartu ekspedicija potpukovnika Vasilija Babkina 1862-1863. godine. Naziv je dobilo po ruskom moreplovcu poljskog porekla Augustu Cywolki (1810-1839) koji je umro najverovatnije od skorbuta prilikom ekspedicije Pahtusova na Novu zemlju. Pošto je njegovo prezime Cywolka, naziv ostrva je pogrešan. Inače, postoji bar još 5-6 toponima koji su nazvani u njegovu čast, počev od grupe ostrva, rtova, uvala itd.
Osim obilaska pećine, ostrvo Civolko je interesantno za ronioce. Pod vodom se sreće obrušeni kamen i kanjoni, u kojima su kolonije dagnji i drugih mekušaca, područja sa morskom travom. Na morskoj obali ostrva sačuvali su se ostaci odbrambene tačke.
K R O L I Č I J
Na karti se vide ostrva Kroličij, Sidorova i Gerasimova
Kroličij (Кроличий, ostrvo kunića) je manje ostrvo u uvali Narva Amurskog zaliva. Nalazi se 280 m od istočne obale poluostrva Jankovskog, u blizini sela Bezverhovo (oko 900 stanovnika).
Ostrvo je dugačko oko 400 m, a najveća širina je 100 m. Površina ostrva je 0,034 km2, odnosno 3,4 ha. Najviša tačka ostrva je 24,5 m.
Ostrvo je mestimično obraslo žbunjem. Severna i zapadna obala se lagano spuštaju prema moru i završavaju se peščano-šljunkovitom plažom, dok su severna i južna obala strme. Od južnog kraja ostrva prema jugozapadu u dužini od oko 150 m proteže se podvodni greben sa dubinama do 1,8 m.
Postoji legenda da je ostrvo spojeno sa najbližim rtom na kopnu podzemnim (podvodnim) tunelom.
Ostrvo je nazvano po kunićima, koje je tu gajio početkom XX veka domaćin ostrva Julij Briner. Kada su se umnožili do populacije od nekoliko desetina hiljada, uginuli su od nepoznate bolesti, a naziv ostrva se zadržao.
Ostrvo predstavlja konačnu tačku popularne kajakaške turističke maršrute. Takođe je popularna vožnja kajaka oko ostrva.
Svetionik Kroličij nalazi se na jugoistočnoj obali ostrva, a članovi posade jedini su stanovnici ostrva. Prvobitno je 1935. godine na tom mestu postavljen metalni znak i zvono na drvenom postamentu. 1952. godine podignuta je sadašnja zgrada svetionika u obliku zarubljene piramide. 1958. godine drveni postament zamenjen je metalnim, a zvono je premešteno na drugo mesto.
Selo Bezverhovo je popularno letovalište, pa se tokom odmora u njemu može posetiti svetionik.
GPS koordinate: 42°58′13″ N, 131°30′18″ E.
OSTRVO SIDOROVA
Ostrvo Sidorova (О́стров Си́дорова) nalazi se na ulazu u Slavjanski zaliv, 41 km jugozapadno od Vladivostoka i 9 km severoistočno od naselja Slavjanka (oko 12.000 stanovnika). Samo 300 m razdvaja ostrvo Sidorova i poluostrvo Jankovskog. Od susednog i većeg ostrva Gerasimova razdvaja ga moreuz Stenina širine 350 m.
Dužina ostrva Sidorova od jugoistoka prema severozapadu je oko 420 m, a najveća širina je 190 m. Dakle, radi se o malom ostrvu površina 4,3 ha ili 0,043 km2. Najviša tačka ostrva je 40,2 m.
Obale ostrva su visoke, stenovite, obrasle žbunjem, a samo ostrvo je pretežno pod listopadnom šumom. Ostrvo Sidorova okruženo je nadvodnim i podvodnim stenama, a sa poluostrvom Jankovskog povezano je podvodnim grebenom (uočava se na Google Earthu).
Ostrvo je prvi put opisano 1862. godine tokom ekspedicije Vasilija Babkina na korveti “Kalevala”. Tada je dobilo ime po Ivanu Sidorovu, jednom od učesnika ekspedicije. Ostrvo je detaljno snimljeno tokom ekspedicije koju je predvodio Stenin 1886. godine.
Ostrvo nije naseljeno, ali ga tokom leta i jeseni posećuju turisti.
1,4 km severno od ostrva Sidorova, po sredini uvale Tabunaja, na samo 50 m od obale, nalazi se ostrvce Bičij (Бычий). Površina je 3.040 m2, dužine obale 210 m i visine 13 m. Njegove GPS koordinate su: 42°56′14″ N, 131°27′39″ E.
OSTRVO GERASIMOVA
Ostrvo Gerasimova (Остров Герасимова) nalazi se na ulazu u Slavjanski zaliv, 41 km jugozapadno od Vladivostoka, 8,5 km severoistočno od naselja Slavjanka i 350 m jugoistočno od ostrva Sidorova. Od poluostrva Jankovskog udaljeno je oko 1 km.
Ostrvo Gerasimova veoma je izduženo u smeru sever-jug. Njegova dužina u tom smeru je 1.440 m, a najveća širina je 300 m. Površina ostrva je 28 ha ili 0,28 km2. Najviša tačka ostrva je 62 m.
Obale ostrva su visoke, stenovite i strmo se obrušavaju u more. Duž zapadne obale ostrva Gerasimova proteže se uski pojas kamenja i šljunka. Ostrvo je pretežno pokriveno žbunjem i travom. Na južnom rtu ostrva nalazi se svetionik.
Ostrvo je prva istražila posada korvete “Kalevala” 1863. godine. Tada je dobilo ime po V. Gerasimovu, jednom od učesnika ekspedicije.
Ostrvo nije naseljeno, ali ga tokom leta i jeseni posećuju turisti, kojih nije mnogo, verovatno zato što ostrvo nema pogodnu plažu. Na istočnoj i jugoistočnoj obali ima nekoliko mesta za ronjenje na dubinama preko 20 m, lepo je morsko dno i podvodne bazaltne stene duž obale, koje se nalaze sa istočne strane ostrva.
Za odmor na ostrvu podesne su i istočna i zapadna obala, izbor mesta za odmor zavisiće od smera vetra. Na istočnoj obali ima manja uvala sa peščanom plažom, a plaža postoji i na zapadnoj obali. Zbog oblika ostrva ono praktično nema severnu i južnu obalu. Prilikom kupanja potreban je oprez, pošto na morskom dnu ima veliki broj morskih ježeva.
OSTRVO ANTIPENKO
Na karti se vide ostrva Antipenko, Sibirjakova i Klerka i stena Kolona
Ostrvo Antipenko (Остров Антипенко) nalazi se na ulazu u uvalu Baklan, 47 km jugozapadno od Vladivostoka i 1,4 km severno od ostrva Sibirjakova. Od kopna je ostrvo udaljeno 2,3 km.
Dužina ostrva Antipenko od zapada prema istoku je oko 1,8 km, a od severa prema jugu ostrvo je široko 1,2 km. Površina ostrva je 1,29 km2. Ostrvo je visoko 102 m.
Većim delom pokriveno je listopadnom šumom, a mestimično (na južnoj obali i kod severnog rta) žbunjem. U jugoistočnom delu ostrva nalazi se manja uvala, na čijim krajevima su stenoviti i strmi rtovi. Tu je formirana kamenito-šljunkovita plaža. Dubina mora u uvali je od 5-10 m, a morsko dno je kamenito. Sem toga, na tom mestu se u more uliva potok. Postoje još dva mala izvora pitke vode na zapadnoj i severnoj obali ostrva.
Ostrvo nije naseljeno, ali ga tokom leta i jeseni posećuju turisti i ljudi na godišnjem odmoru.
Ostrvo Antipenko, u daljini se vidi ostrvo Sibirjakova
Ostrvo je istražila i nanela na kartu ekspedicija V. Babkina na korveti “Kalevala” 1862-1863. godine. Tada je dobilo ime po I. Antipenku, mehaničaru korvete.
Nema podataka o klimi ostrva Antipenko, ali ima za naselje Slavjanka udaljeno samo 5 km, pa to može biti reper. Klima Slavjanke je jako izražena monsunska. Karakteristična je sunčana zima, praktično bez snega, i toplo vlažno leto. Po podacima za period 1983-2007. godina prosečna godišnja temperatura je 6,8ºC, a relativna vlažnost vazduha je 63,2%. Najhladniji mesec u godini je januar sa prosečnom temperaturom -8,5ºC. U decembru i februaru je prosečna temperatura takođe ispod nule i iznosi oko -6ºC. Najtopliji mesec ja avgust sa +20,7ºC. Apsolutni maksimum izmeren u navedenom periodu je +32,6ºC, a apsolutni minimum je -24ºC. Od 800 mm padavina godišnje, najviše otpada na juli (150 mm), avgust (131 mm) i juni (104 mm), dok najmanje padavina ima od decembra do marta (do 30 mm).
120 m od severoistočnog kraja ostrva nalazi se malo stenovito ostrvo Ptičij (Птичий, ptičje ostrvo). Njegova površina je 1,255 ha, dužina obale je 700 m, a visoko je 12 m.
Ostrvo Ptičij na slici gore desno pored ostrva Antipenko
OSTRVO SIBIRJAKOVA
Ostrvo Sibrjakova (О́стров Сибиряко́ва) nalazi se na ulazu u uvalu Baklan, 50 km jugozapadno od Vladivostoka i 1,4 km južno od ostrva Antipenko. Od kopna je ostrvo udaljeno 4,7 km.
Ostrvo Sibirjakova je po dimenzijama vrlo slično ostrvu Antipenko. Dužina ostrva Sibirjakova od jugozapada prema severoistoku je oko 1,8 km, a najveća širina je 1,2 km, dakle potpuno isto kao i ostrvo Antipenko. Ipak, nešto je manje po površini, koja iznosi 1,17 km2. Dužina obale je 5,8 km. Ostrvo je visoko 105,2 m, dakle gotovo isto kao i ostrvo Antipenko – još jedna sličnost.
Ostrvo je većim delom pokriveno listopadnom šumom. Obale ostrva su stenovite i strme.
Na jugoistočnoj obali nalazi se manja uvala, mna čijim krajevima su visoki, stenoviti i strmi rtovi. Dubina mora na ulazu u uvalu je 8-10 m, ali se sa približavanjem obali postepeno smanjuje. Južno od severoistočnog rta uvale nalaze se prelepe oštre stene.
Ostrvo nije naseljeno, ali ga tokom leta i jeseni posećuju turisti i ljudi na godišnjem odmoru.
Ostrvo je istražila i nanela na kartu ekspedicija V. Babkina na korveti “Kalevala” 1863. godine. Tada je dobilo ime po K. Sibirjakovu, brodskom lekaru. Preciznije koordinate ostrva odredio je 1882. godine poručnik Lanevskij-Volk.
Stena Kolona (Кекур Колонна) otprilike je podjednako udaljen od ostrva Antipenko i ostrva Sibirjakova (1,2-1,3 km). Ona opravdava svoj naziv i predstavlja usamljenu živopisnu nadvodnu stenu visine 20 m. To je omiljeno mesto za odmor morskih ptica Primorja: vranaca, galebova i drugih. Zbog toga je površina stene potpuno pokrivena belim ptičjim izmetom.
Stena Kolona se nalazi skoro na sredini duge podvodne kose. Često se na kosi mogu videti foke.
Ranije je stena korišćena kao meta za artireljijsku paljbu, pa se iz tog razloga na morskom dnu oko nje nalazi gomila otpada i čaura artiljerske municije.
Postoje podaci da se na steni nalazio sveti molitveni kamen. Na plitkoj kosi prilično često se pronalaze ostaci molitvenog inventara iz tog perioda.
Sa približavanjem jeseni na stenovitom grebenu mogu se sresti ribe kostorog i fugu. Vode oko stene Kolona privlačne su za podvodni ribolov i ronjenje.
GPS koordinate: 42°49′09.13″ N, 131° 25′54.34″ E.
OSTRVO KLERKA
Ostrvo Klerka (Остров Клерка) visine 61,1 m nalazi se u istočnom delu uvale Bojsmana, 720 m zapadno od rta Klerka i poluostrva Klerka.
Ostrvo je okruglog oblika prečnika 250 m. Ne postoji podatak o površini ostrva.
Obale ostrva su visoke, strme i obrasle žbunjem. Na ostrvu ima i listopadne šume, u kojoj rastu malina i žutika. Pored zapadne obale more je duboko, dok je pored južne i istočne obale plitko.
Stenoviti uski greben najmanje dubine 10 cm proteže se od ostrva Klerka prema severu do niskog peščanog rta na poluostrvu Klerka, koji se nalazi oko 1,1 km u pravcu istok-jugoistok od rta Rjazanskij. Greben, koji se na vodenoj površini izdvaja u vidu trake, vidljiv je po bilo kom vremenu. Vidi se i na Google Earthu, a njegova dužina je oko 1,6 km.
Istorija otkrića ostrva je nepoznata. Ipak, moguće je pretpostaviti da je ostrvo otkriveno tokom istraživanja zaliva Petra Velikog od strane ruskih mornara u periodu od 1854-1863. godine. Ova pretpostavka je malo čudna, pošto je ostrvo nazvano u čast engleskog kapetana Čarlsa Klerka.
Ostrvo nije naseljeno. Na ostrvu je moguće kupanje, ribolov, ronjenje itd.
GPS koordinate:42°45’46” N, 131°20’48” E.
ARHIPELAG RIMSKOG-KORSAKOVA
Arhipelag Rimskog-Korsakova (Архипелаг Римского-Корсакова) su ostrva u zapadnom delu zaliva Petra Velikog. Arhipelag se sastoji od šest većih ostrva i nekoliko desetina sitnih ostrvaca i stena. Najveće ostrvo je Veliki Pelis.
Ukupna površina svih ostrva je svega 6 km2. Na ruskoj wikipediji piše da je ukupna površina arhipelaga 5,41 km2, ali kada se saberu pojedinačne površine svih ostrva onda se dolazi do podatka 6,05 km2. Nedoumica je oko površine ostrva Veliki Pelis, za koji u tabeli piše 3,8 km2, a kod opisa ostrva 3,6 km2, pa čak ima i podatak 3,1 km2.
Ostrva su međusobno udaljena i do 13 km (ostrvo Gildebrandta – ostrvo Stenina). Kopnu je najbliže ostrvo De-Livrona (7,5 km), a najveće ostrvo Veliki Pelis je najudaljenije od kopna (13 km). Moglo bi se reći da ova ostrva zahvataju akvatoriju Japanskog mora od preko 130 km2.
Ostrva su veoma brdovita, uzimajući u obzir njihovu malu površinu. Čak je i najmanje ostrvo Gildebrandta visoko skoro 100 m. Izuzetak je relativno niže ostrvo De-Livrona.
Ostrva su prvi otkrili 1851. godine francuski kitolovci, a sledeće godine opisali su ih mornari francuskog jedrenjaka “Caprice”. Dobili su naziv na francuskom Iles Pelees (gola ostrva).
1854. godine ostrva su opisali ruski mornari sa fregate “Palada” i jedrenjaka “Vostok” (istok). Ostrva su nazvana po komandiru jedrenjaka “Vostok” Vojinu Rimskom-Korsakovu(1822-1871), ruskom moreplovcu, geografu, hidrografu, piscu, reformatoru sistema vojno-pomorskog obrazovanja, a takođe je on stariji brat svetski poznatog kompozitora Nikolaja Rimskog-Korsakova.
1859. godine ostrva je opisala i unela na kartu posada jedrenjaka (klipera) “Strelok” pod nazivom Gola ostrva (Острова Голые), analogno francuskom nazivu.
Arhipelag je bio ponovo istražen tokom više puta pominjane ekspedicije Vasilija Babkina 1862-1863. godine na brodovima “Razbojnik”, “Novik” i “Kalevala”. Tom prilikom je svako ostrvo dobilo ime. Najvećem ostrvu je sačuvano prvobitno ime koje su Francuzi dali celom arhipelagu Veliki Pelis.
Odred Alekseja Stenina sa jedrenjakom “Vostok” i parobrodom “Amur” bavio se opisivanjem arhipelaga 1881-1883. godine. Tokom te ekspedicije hidrografska baza se nalazila na ostrvu Veliki Pelis. 6. (18) jula 1883. godine prilikom vršenja merenja kod ostrva koje se tada zvalo Redklif (engleski Redcliff), “Vostok” se nasukao na plićak, raspao i za nekoliko dana su ga talasi potpuno razbili. Kasnije je to ostrvo nazvano po načelniku ekspedicije ostrvom Stenina.
Ostrva su nenaseljena. Ceo arhipelag se nalazi u sastavu Dalekoistočnog pomorskog rezervata (DVGMZ), osnovanom 24. marta 1978. godine. Tokom letnje-jesenjeg perioda ostrva posećuju turisti, ali bez iskrcavanja na obalu zbog zabrane.
Panorama arhipelaga sa poluostrva Gamova
Spisak ostrva grupe:
| Naziv | Naziv na ruskom | GPS koordinate | Povr. | Vrh | |
| 1. | Veliki Pelis | Большой Пелис | 42°39′47″ N, 131°27′40″ E | 3,60 | 193,0 |
| 2. | Ostrvo Stenina | Остров Стенина | 42°43′15″ N, 131°30′45″ E | 1,27 | 144,3 |
| 3. | Ostrvo De-Livrona | Остров Де-Ливрона | 42°41′35″ N, 131°21′55″ E | 0,39 | 58,5 |
| 4. | Ostrvo Matvejeva | Остров Матвеева | 42°40′08″ N, 131°25′43″ E | 0,37 | 128,3 |
| 5. | Ostrvo Durnovo | Остров Дурново | 42°40′15″ N, 131°21′35″ E | 0,14 | 96,9 |
| 6. | Ostrvo Gildebrandta | Остров Гильдебрандта | 42°40′55″ N, 131°21′10″ E | 0,08 | 91,3 |
(1) Veliki Pelis
Prevlaka koja spaja dva dela ostrva
Veliki Pelis je najveće ostrvo arhipelaga. Nalazi se 70 km jugozapadno od Vladivostoka, a od svih ostrva arhipelaga najudaljenije je od kopna (13 km). Od ostalih ostrva arhipelaga najbliže je ostrvo Matvejeva, udaljeno 1,4 km.
Ostrvo po obliku liči na – Italiju! Odnosno na čizmu. Sastoji se od dva dela – većeg severnog i manjeg južnog, spojenih prevlakom širine svega 250 m. Dugačko je oko 5 km, a široko je 1,1 km. Već su u uvodu iznete nedoumice oko tačne površine ostrva, koje variraju od 3-4 km2. Po mom mišljenju najtačniji je podatak 3,6 km2.
Najviša tačka ostrva, ujedno i arhipelaga, iznosi 193 m, mada se sreći i podatak 189 m (na priloženoj topografskoj karti je kota 183 m).
Obale ostrva su različite, većinom su stenovite i strme karakteristične crvenkaste boje, ali ima i blagih sa belim peščanim plažama. Na zapadnoj obali je najveća ostrvska uvala Molčanskog. Ime je dobila 1882. godine po preminulom te godine oficiru Ivanu Molčanskom, koji je od 1878. godine do smrti komandovao jedrenjakom “Vostok”. Dužina obale je 12,7 km. Koeficijent razuđenosti je 1,9, što je izuzetno za tako malo ostrvo. U severnom delu ostrva nalazi se slatkovodno jezero, u kome ima karaša.
Ostrvo je pokriveno travom i žbunjem, a drveća skoro da i nema. Zato ima mnogo cveća koje je uneto u “Crvenu knjigu” i endemične su vrste, kao naprimer tigrasti ljiljan. Takođe na ostrvu rastu jedna vrsta bora, japanska ruža, tisa, aktinidija, amurska loza, šisandra i mnogi drugi predstavnici južnoprimorske flore.
Na ostrvu se sačuvalo nekoliko ptičjih kolonija. Sreću se ptice unete u “Crvenu knjigu”: dve vrste ždrala, fregata, suri orao i druge. Na ostrvu je jedna od najvećih kolonija japanskog vranca i crnorepog galeba.
Od vodozemaca rasprostranjeni su dalekoistočna žaba i dalekoistočna gatalinka (kreketuša). Predstavnici gmizavaca na ostrvu su japanska belouška i još jedna vrsta neotrovne zmije.
Od sisara se sreće poljski miš i velika (dalekoistočna) voluharica. Jedini grabljivac na ostrvu je rakunoliki pas. Na obali postoji nekoliko staništa foke.
Što se klime na ostrvu tiče, najhladniji mesec je januar sa prosečnom temperaturom vazduha -11°C.
U najtoplijem avgustu je prosečna temperatura vazduha +21°C. Interesantno je da najmanje sunčevog zračenja ima u letnjim mesecima (juli, juni i avgust), a najviše ga ima od januara do marta. Vode zaliva Petra Velikog blizu obale se tokom zime ne lede. Od kraja decembra do sredine marta može se pojaviti plutajući led koga donose morske struje, ali se topi sa nastupanjem toplijeg vremena.
Do sredine tridesetih godina XX veka ostrvo je bilo nenaseljeno i slabo posećeno. Međutim, posle teritorijalnog sukoba Japana i SSSR 1938. godine oko jezera Hasan i reke Tumanaja, Veliki Pelis je postao glavno utvrđeno mesto tog, prirodom stvorenog, utvrđenja. Njegove dimenzije su omogućile da se na njemu razmesti stalni manji garnizon, nekoliko utvrđenja i artiljerijska baterija. Pretpostavljam se da iz tog perioda potiče usamljena polusrušena kuća koja se nalazi na prevlaci. Zauzeće ostrva je povezano sa brojnim podvodnim preprekama, na kojima su više puta doživeli brodolome ribarski i trgovački brodovi, a takođe i vojni. Iz tog razloga je na vrhu planine, na istočnoj obali ostrva bio postavljen svetionik.
(2) Ostrvo Stenina
Ostrvo Stenina nalazi se 53 km jugozapadno od Vladivostoka i 19 km jugoistočno od naselja Slavjanki. Ovo ostrvo je nešto udaljeno od ostalih ostrva grupe. Veliki Pelis mu je najbliži, ali je udaljen preko 6 km. Do najbliže tačke na kopnu (poluostrvo Klerka) ima preko 11 km.
Ostrvo se proteže u smeru severozapad-jugoistok na oko 2,4 km, dok je najveća širina 900 m. Posle ostrva Veliki Pelis najviše je u arhipelagu (144,3 m). Obale ostrva su skoro svuda stenovite, strme i crvenkaste boje. Izuzetak je niski, severozapadni deo ostrva, delimično obrastao žbunjem. Oko ostrva ima dosta grebena i stena. Od najistočnije tačke ostrva kreće podvodni greben sa tri stene koje se izdižu iznad površine mora.
Na ostrvu postoji manje unutrašnje slatkovodno jezero.
Ostrvo je obraslo listopadnom šumom i žbunjem. Približno na sredini ostrva u šumi je napravljen prolaz. Blizu severozapadnog kraja ostrva nalazi se lako uočljiva stena crno-sive boje, koja ima oblik zamka. U jugozapadnom delu ostrva sačuvale su se dve bele kuće.
Priroda ostrva Stenina veoma liči na prirodu ostrva Veliki Pelis. U šumi preovlađuju klen i amurska lipa, jasen, a sreću se hrast, grab i divlja višnja. Posebno zadivljuju tisa i jela, koje rastu na uzvišenjima severne i južne padine. Zajedno sa drvećem tu su krupne lijane aktinidije i amurske loze. U šumi ispod drveća rastu kalina, japanska ruža, žutika itd. Takođe su brojne vrste cveća. Na ostrvu Stenina raste jedna izuzetno retka biljka i to samo jedna njena lijana, a radi se o jednoj vrsti lozice. U Primorju je zabeležena na samo tri mesta.
Podvodni svet ostrva Strenina veoma je bogat. Jata morskih pasa dužine do 2 m se svake godine u proleće i jesen mogu videti u blizini ostrva. Leti se pojavljuju krupnije sive i plave ajkule. U proleće se može sresti kamčatska kraba. U blizini ostrva su polja kukumarije, mnoštvo crnih morskih ježeva i rakova samaca. Sreću se i dalekoistočna murina dužine preko 1 m i riba fugu.
Na ostrvu boravi stalna populacija foke, koje se mogu videti pod vodom ili kako se sunčaju na stenama pored obale.
Englezi su prilikom istraživanja 1854. godine ostrvu dali ime Redcliff (crvena litica) i taj naziv se sačuvao na ruskim pomorskim kartama do 1880. godine, kada je posle ekspedicije kojom je rukovodio Aleksej Stenin dobilo savremeno ime.
Iskrcavanje na ostrvo je zabranjeno, ali se u njegovoj blizini može kupati i roniti. Za ljubitelje ronjenja u podvodnom delu ostrva postoje prolazi između krupnog kamenja i stena, nakupljene lave; veoma lepa područja. Dubine mora kreću se od 3-7 m, pa do 35 m.
(3) Ostrvo De-Livrona
Ostrvo De-Livrona (sreće se i Delivrona) nalazi se 63 km jugozapadno od Vladivostoka i 19 km južno od naselja Slavjanki. Od svih ostrva arhipelaga najbliže je kopnu, a udaljenost je 7,5 km. Najbliže susedno ostrvo grupe je ostrvo Gildebrandta udaljeno 850 m u pravcu jugozapada.
Ostrvo se proteže u smeru jugozapad-severoistok u dužini od 1.160 m, dok je najveća širina 450 m. Ostrvo De-Livrona najniže je od šest ostrva arhipelaga i njegova najviša tačka je na 58,5 m. Istočna i južna obala ostrva je visoka, stenovita, strma i ima crvenkastu boju. Pored litica u moru ima stena. Zapadna i severna obala ostrva su manje strme i stenovite od južne obale. Zapadna obala se završava šljunkovitom plažom.
Površina ostrva je uglavnom ravna, obrasla travom, žbunjem i listopadnom šumom. Klen, lipa, jasen i divlja višnja isprepletani su krupnim lijanama. Sreće se i hrast. U severnom delu ostrva blizu vododelnice raste tisa visine do 3 m, jedna jela i jedan bor. Ispod njih rastu aralija, divlja malina, kalina, divlja loza itd. Na morskim tersama raste japanska ruža.
Ostrvo je nazvano po oficiru korvete “Kalevala” Andreju De-Livronu, tokom ekspedicije Vasilija Babkina 1863. godine.
(4) Оstrvo Matvejeva
Ostrvo Matvejeva nalazi se 1,4 km zapadno od ostrva Veliki Pelis, 62 km jugozapadno od Vladivostoka i 22 km južno od naselja Slavjanki.
Dužina ostrva Matvejeva od jugoistoka do severozapada je oko 1,47 km, dok je najveća širina 560 m. Ostrvo se sastoji od dva visoka dela, spojena niskom i uskom prevlakom od šljunka i kamena. Na južnom delu je najveća visina 128,3 m, dok je severni stenoviti deo niži i dostiže 57,9 m. Površina ostrva je 37 ha, ali ovo ostrvo ima i “sinove”. Tako zovu četiri stene koje izranjanju iz mora blizu severne obale ostrva, a njihova površina je 6 ha. Prve dve stene su manja ostrvca, a nalaze se na 130 m i 1 km od severnog kraja ostrva Matvejeva. Oba ostrvca su vrlo visoka, 47,4 m i 51,2 m. Sa ostrvom Matvejeva spaja ih podvodni greben. U produžetku dva ostrvca se nalaze još dve veće i nekoliko manjih stena, koje formiraju lanac dužine 400 m. Ostrvca i stene su spojeni niskom stenovitom gredom.
Obale ostrva su strme, a u njihovoj blizini ima dosta grebena. Od jugoistočnog kraja ostrva Matvejeva u dužini od 500 m proteže se šljunkovita kosa.
Na ostrvu je listopadna šuma od tise, lipe, graba, jasena i jablana, u kojoj ima maline, žbunje žutike i klena. Tokom leta divno mirišu ljubičice, sremuš itd.
Rakunoliki pas
Ostrvo je detaljno istraženo i uneto na morsku kartu 1863. godine, a nazvano je komandiru korvete “Vojvoda” P. Matvejevu. Tridesetih godina XX veka jedno kraće vreme ostrvo se zvalo ostrvo Matveja.
Poseta ostrvu je ograničena, a iskrcavanje na obalu je zabranjeno.
(5) Оstrvo Durnovo
Ostrvo Durnovo, u pozadini se vide ostrvo Gildebrandta (levo) i ostrvo De-Livrona (desno)
Ostrvo Durnovo nalazi se 65 km jugozapadno od Vladivostoka, a 22 km južno od naselja Slavjanki. Od najbliže tačke na kopnu udaljeno je 9 km. Od ostrva arhipelaga najbliže je ostrvo Gildebrandta (1 km), ostrvo De-Livrona udaljeno je 2 km, ostrvo Matvejeva 5 km, a Veliki Pelis 6,6 km.
Ostrvo Durnovo je okruglog oblika, a najveća širina je 580 m. Kod najvišeg vrha, koji dostiže visinu 96,9 m, ostrvo ima veliki rased.
Severna obala ostrva je relativno niska i tu se nalazi šljunkovita plaža. Od obale dalje prema severu proteže se pojas plitkog mora sa dubinama oko 5 m. Južna obala je izgrađena od visokih stena sa horizontalnim crno-sivim trakama. Pored južnog kraja ostrva (na slici u prvom planu) su dve stene. Površinu ostrva pokrivaju žbunje i listopadna šuma. Ukupno su zabeležene 142 biljne vrste. Glavna osobina ostrva je što na njemu raste tisa. Jedno stablo tise visine oko 3 m, sa osušenim vrhom, raste na kamenu, a sačuvalo se i nekoliko panjeva bivših stabala, na osnovu kojih se može izračunati uzrast stabala; stara tisa je imala preko 300 godina. Tisa je retko reliktno drvo sa hiljadugodišnjom istorijom. Sreće se i grab. Na ostrvu se sreću plodonosne lijane aktinidije i loze. Dobro se oseća na tom parčetu zemlje ribizla, žutika, paprat i ljiljani. Paprat na ostrvu je krupna i raste preko 1 m visine.
Ostrvo je detaljno istraženo i uneto na pomorsku kartu 1863. godine, a nazvano je po članu posade Pjotru Durnovo (1842-1915), plemićkog porekla, koji je znatno kasnije u periodu 1905-06. godina bio ministar unutrašnjih poslova Ruskog carstva.
Poseta ostrvu je ograničena, a iskrcavanje na obalu je zabranjeno.
(6) Оstrvo Gildebrandta
Ostrvo Gildebrandta je najmanje od ostrva arhipelaga Rimskog-Korsakova. Nalazi se između ostrva De-Livrona (850 m) i Durnovo (1 km). Nalazi se 64 km jugozapadno od Vladivostoka, 20 km južno od naselja Slavjanki, a do najbliže tačke na kopnu ima preko 8 km.
Ostrvo Gildebrandta je okruglog oblika, sa najvećom širinom oko 380 m. Površina ostrva je 8 ha. Vrh ostrva ima oblik stoga sena i visok je 91,3 m. Ostrvo, uključujući i vrh, obraslo je listopadnom šumom, a severne i severozapadne padine vrha obrasle su travom i žbunjem.
Obale ostrva su strme, samo se na severu nalazi mala kamenita plaža dužine oko 150 m. Blizu južne obale ostrva u moru su razbacane stene. Među tim stenama izdvaja se jedna koja se nalazi 400 m od obale, sa kojom je spojena podvodnim stenovitim grebenom.
Ostrvo je detaljno istraženo i uneto na pomorsku kartu 1863. godine, a nazvano je po članu posade Jakovu Gildebrandtu (1842-1915), koji je znatno kasnije 1909. godine penzionisan sa činom admirala. Gotovo neverovatno je da je rođen i umro istih godina kad i Pjotr Durnovo, po kome je nazvano susedno ostrvo!
Na ostrvu je zabranjena ne samo bilo kakva privredna delatnost, već i naučna ispitivanja. Ostrvo je zabranjeno za posete.
STENE BAKLANJI
Stene Baklanji (Кекуры Бакланьи) je lanac ostrvaca, hridi i stena koji se proteže dalako u more, u blizini uvale Gorškova. Od naselja Slavjanka udaljene su 25 km. Najbliže naseljeno mesto je Andrejevka (530 stanovnika po popisu iz 2010. godine), udaljeno oko 9 km.
Najkraće rastojanje od stena do kopna je 140 m. To je grupa lako primetnih stena, visokih do 30 m, koji su izduženi po paraleli i međusobno spojenih grebenom. Ukupna površina stena je 1,06 ha, a dužina obale je 540 m.
Ovo mesto smatra se najlepšim u istočnom delu Dalekoistočnog državnog pomorskog rezervata.
Rt, od koga počinju stene Baklanji, sastoji se od visokih stena sa oštrim vrhovima. Iz tog razloga iz daljine rt i stene Baklanji imaju izgled jedinstvene celine.
Kada je sunčano, posmatrač sa susednog rta može da uživa u fantastičnoj panorami, koja je isprekidana uskim moreuzima – veoma je interesantno doploviti čamcem i zaroniti (skoro vertikalne stene takođe se produžavaju vertikalno ispod površine, a među njima je izobilje riba, morskih zvezda, kraba i drugih stanovnika mora). Sa strane otvorenog mora padine stena pokrivene su belim ptičjim izmetom, a padine, okrenute prema obali, obrasle su travom. Na najvećoj steni rastu stabla četinara. Ovde su stalne ptičje kolonije i stanište foke.
ULAZNA OSTRVA
Ulazna ostrva, u pozadini su ostrva Astafjeva
Poluostrvo Gamova nalazi se na zapadnoj obali zaliva Petra Velikog i razdvaja uvale Vitez (Витязь) i Aleksejeva sa zapada i uvale Astafjeva i Teljakovskog. U istočnom delu poluostrva nalazi se uvala Spasa (Спасения). Najjužnija tačka poluostrva je rt Gamova, gde se nalazi istoimeni svetionik. Na poluostrvu se nalaze naselja Vitez (158 stanovnika 2010. godine) i Svetionik Gamov (5 stanovnika 2010. godine).
Pored poluostrva su morske izobate sa oznakom 60 m.
Pošto se na svetioniku nalazi meteorološka stanica postoje podaci o vremenu. U periodu 1977-2006. godina temperatuse kretala od -23°C do +30,4°C. Najhladniji mesec u godini je januar sa -9,1°C, a prilično hladni su još decembar i februar. Najtopliji mesec je avgust sa prosečnih +20,7°C, a slede jul pa septembar. Temperatura mora merena u periodu 1977-1995. godine pokazuje da je samo u avgustu prosečna temperatura tek nešto preko +20°C. Interesantni su apsolutni maksimumi temperature mora za avgust (26,8°C), septembar (24,2°C) i juli (23,0°C), ali se dešavalo da temperatura mora iznosi u julu iznosi samo 8,3°C.
Rt Gamova otkrila je 1854. godine posada fregate “Palada” i nazvana je u čast oficira Dimitrija Gamova. 1897. godine kod poluostrva je doživeo brodolom parobrod “Vladimir”, čiji deloviu su pronađeni tek 1996. godine. 1982. godine brodolom je doživeo vojni istraživački brod “Kvarc”.
Na istočnoj obali poluostrva Gamova, 130 m od južnog rta uvale Spasa nalaze se Ulazna ostrva (острова Входные). Njihova površina je 3,12 ha, dužina obale je 1,51 km, a visina je do 26,9 m.
GPS koordinate: 42°36′40″ N, 131°13′45″ E
Susedna ostrva:
(1) Ostrva Astafjeva (острова Астафьева) su od poluostrva Gamova udaljena 1,2 km, a od Ulaznih ostrva oko 800 m. To je grupa od nekoliko stena, površine 0,22 ha i dužine obale 850 m.
GPS koordinate: 42°36′38″ N, 131°14′25″ E.
(2) Ostrva Utjosistije (Острова Утёсистые) nalaze se samo 40 m od poluostrva Gamova. Reč утёс је sinonim za reč skala, stena. Pošto se ova ostrva nalaze u produžetku rta Afanasjeva, neko ih pogrešno naziva ostrvima Afanasjeva. Njihova površina je 2,05 ha, dužina obale je 1,17 km, a visina je do 40,8 m.
Ostrva Utjosistije
GPS koordinate: 42°36′22″ N, 131°13′52″ E.
OSTRVO MAKSIMOVA
Ostrvo Maksimova (остров Максимова) nalazi se oko 500 m istočno od rta Teljakovskog na poluostrvu Gamova.
Površina ostrvca je 0,256 ha, dužina obale je 220 m, a visina je 15 m.
GPS koordinate: 42°35′31″ N, 131°14′20″ E.
OSTRVO MALAKSALOG SRCA
Ostrvo malaksalog (ili izmučenog) srca (Остров Томящего сердца) je bezuslovno jedna od najlepših prirodnih znamenitosti Primorja i mesto hodočašća pravih romantičara!
Ostrvo se nalazi u uvali Teljakovskog, oko 15-35 m od obale (u zavisnosti od izvora). Malih je dimenzija, dugačko svega oko 100 m. Površina ostrva je 0,807 ha, a dužina obale je 400 m.
Ostrvo ima više naziva:
– Остров Тоскливого Сердца, Ostrvo čežnjivog srca
– Стогнуче Сердце, Stagnirajuće srce
– Стонущее Сердце, Lebdeće srce
– Шапка Наполеона, Napoleonova kapa
Ostrvo je stenovito i potpuno je obraslo jednom vrstom bora, unetoj u “Crvenu knjigu”. Po drevnom verovanju ta vrsta bora ima “dobru moć”. Dovoljno je 3-5 minuta od sveg srca zagrliti bor, i, po verovanju, sve loše će izaći iz te osobe. Takođe postoji verovanje da pri određenom vremenu borovi još i “pevaju”.
Najromantičnije mesto ostrva nalazi se u njegovom delu koji je najudaljeniji od obale. Upravo tu se nalazi prirodna morska kada sa kamenom u obliku srca, po kome je ostrvo i nazvano. Tokom oluja ili nemirnog mora kamen proizvodi zvuke slične radu srca.
Ostrvo se nalazi u delu uvale Teljakovskog koja nije u sastavu rezervata. Sa zapadne strane između ostrva i kopna je plitki moreuz, tako da se ostrva može doći i prolaskom kroz more. Naravno, uglavnom se dolazi čamcem.
Pored lebdećeg kamena ostrvo privlači i izraslinama japanske ruže.
Takođe na ostrvu postoji manje stanište foke.
GPS koordinate: 42°34′47″ N, 131°12′58″ E.
OSTRVO ALEKSEJEVA
Ostrvo Aleksejeva (Остров Алексеева) nalazi se na zapadnom kraju istoimene uvale na poluostrvu Gamova. Od kopna je ostrvce udaljeno 210 m, ima dužinu obale 600 m i površinu od 1,47 ha. Izuzetno je visoko za svoje male dimenzije i najviša tačka ostrva dostiže 61,5 m.
GPS koordinate: 42°33′24″ N, 131°11′00″ E.
OSTRVA TARANCEVA
Ostrva Taranceva (Острова Таранцева) su manja grupa sastavljena od tri bezimena ostrva 360 m jugozapadno od rta Taranceva, severnog ulaznog rta uvale Vitez. Od naselja Vitez, jednog od popularnijih odmarališta, ostrva su udaljena oko 2,8 km.
Ostrva se protežu od zapada prema istoku u dužini od 470 m. Moreuzi između ostrva široki su oko 10 m, plitki i nisu plovni čak ni za brodove sa malim gazom. Ali između ostrva i kopna za plovidbu nema nikakvih smetnji, jer je moreuz dubok i bez podvodnih prepreka.
Od tri ostrva u grupi najveće je najistočnije. Njegove severne padine obrasle su listopadnom šumom. Centralno ostrvo je manje, obraslo žbunjem i travom. Na njegovom vrhu postavljen je navigacioni svetleći znak. Zapadno ostrvce je najmanje i stenovito je, a trrava raste samo na pojedinim mestima. Obale ostrva su strme i stenovite.
Ukupna površina ostrva je 2,19 ha, dužina obale je 1,09 km, a najviša tačka je 40 m.
Ostrva Taranceva su jedinstveno mesto boravka hobotnica. Tokom jednog ronjenja može se sresti nekoliko desetina hobotnica, koje se skrivaju u svojim zaklonima na morskom dnu, odakle oprezno pokušavaju da razgledaju neočekivanog gosta. Krupne hobotnice su ukras podvodnog sveta Japanskog mora. Hobotnice su veoma pametna i iznenađujuća bića, ne zovu ih slučajno primatima mora, dobro uče i imaju uslovne reflekse. Žive u prostorima između kamenja i u podvodnim pećinama, odakle ih nije lako izvući. Hrane se mekušcima kojih na dnu Japanskog mora ima u velikom broju. Kada uhvate mekušca, hobotnice ih nose u zaklon, sakrivaju i jedu, a ljušture izbacuju napolje. Upravo se po praznim ljušturama i pronalaze se mesta boravka hobotnica.
Hobotnica nije agresivna. Pri susretu sa čovekom, ona, po pravilu, reaguje pozitivno, ponaša se mirno i čak dozvoljava čoveku da je dodirne. Površina hobotnice je glatka, prijatna, baršunasta. Hobotnica može da promeni boju, kada se oseća bezbedno može da se preliva različitim bojama, a kada pokušava da pobegne ili se naljuti tada ispušta oblak crnila.
Podvodni svet u blizini ostrva Taranceva bogat je ribom i morskim beskičmenjacima.
Ostrvima je ime dala ekspedicija potpukovnika Babkina 1863. godine po kapetanu Tarancevu, učesniku hidrografskih radova u Baltičkom moru.
GPS koordinate: 42°35′41″ N, 131°09′00″ E.
OSTRVO MIHELSONA
Ostrvo Mihelsona (Остров Михельсона) nazvano je po prezimenu potporučnika P. Mihelsona koji je vršio snimanje Istočnog okeana.
Ostrvce visine 25 m nalazi se 800 m u pravcu istok-jugoistok od istoimenog rta Mihelsona. Od najbliže tačke na obali udaljeno je 320 m. Ispred ostrvca se nalazi uvala Mala Hudovaja. Preko leta na plaži “Crni pesak” u uvali formira se šatorsko kamp naselje.
Ostrvce je stenovito, prostire se u smeru sever-jug, a sa južne strane okruženo je stenama. Sa kopnom ga spaja greben. Površina ostrva Mihelsona je 0,776 ha, a dužina obale je 460 m.
Glavno rastinje na ostrvu je žbunje pelina. U zapadnom delu ostrva ima mnogo koprive.
Najbliže naselje je varošica i luka Zarubino (2.847 stanovnika), udaljeno oko 2 km. Zarubino je od Vladivostoka udaljeno suvozemnim putem 220 km, a morem 105 km.
GPS koordinate: 42°37′56″ N, 131°02′38″ E.
Nazivi zaliva, rtova i ostalo nisu zvanični, njih je izmislio autor karte
M A L I G A K E L
Mali Gakel (Малый Гаккель) je manje ostrvo u zapadnom delu zaliva Kitovij na jugozapadu zaliva Petra Velikog. Nalazi se 850 m južno od rta Molot (čekić), a 440 m severno od ostrva Veliki Gakel.
Ostrvo je izduženo u smeru sever-jug na 160 m, pri najvećoj širini 60 m. Dužina obale je 390 m, a površina je 0,86 ha.
Obale ostrva su strme. Najviša tačka ostrva je na 22,8 m. Ostrvo je pokriveno travom, šipražjem i sa nekoliko žbunja na vrhu. Nema izvora pitke vode.
Južni rt ostrva je visoka i dugačka šljunkovito-kamenita kosa, a dalje prema jugu, odnosno ostrvu Veliki Gakel, u dužini od oko 80 m, nalaze se stene i podvodno kamenje.
GPS koordinate: 42°37′21″ N, 130°58′00″ E.
V E L I K I G A K E L
Na slici je levo Mali Gakel, a desno Veliki Gakel
Veliki Gakel (Большой Гаккель), pronašao sam da se ostrvo zove i Veliki Amiot (Большой Амиот), je manje ostrvo u zapadnom delu zaliva Kitovij na jugozapadu zaliva Petra Velikog. Nalazi se 1,38 km južno od rta Molot (čekić). Već je rečeno da se 440 m severno nalazi ostrvo Mali Gakel.
Ostrvo je izduženo u smeru sever-jug na 520 m, pri najvećoj širini oko 170 m.
Dužina obale je 1,32 km, a površina je 7,05 ha.
Od ukupne dužine obale otprilike 1 km je stenovita strma zapadna, južna i istočna obala ostrva, dok je preostalih 300 m uska kamenita plaža na severnom delu ostrva, koja je okrenuta prema kopnu.
Severni deo ostrva je niska kamenita kosa površine 0,15 ha, obrasla travom i delimično žbunjem.
Okružena strmim padinama (2,1 ha) ravna površina ostrva (2,6 ha) lagano se uzdiže od severa prema jugu, gde se nalazi i najviša tačka ostrva visine 39 m.
Na ostrvu uglavnom rastu trava i žbunje. Manje grupe patuljastog drveća sreću se na severu, istoku i jugozapadu ostrva.
Na ostrvu nema izvora pitke vode.
GPS koordinate: 42°36′51″ N, 130°58′14″ E.
O S T R V O V E R E
Na slici se vide granice Dalekoistočnog pomorskog rezervata
Ostrvo Vere (Остров Веры) je malo stenovito ostrvo neposredno ispred nekadašnjeg severnog rukavca u delti reke Tumanaja, na ulazu u uvalu Sivučju. Reka Tumanaja je sada pogranična između Ruske Federacije i Severne Koreje u dužini od 17,3 km, od celog toka 549 km i to je jedini deo toka reke koji protiče kroz Rusiju.
Ostrvo Vere se nalazi na istoj geografskoj širini kao i ostrvo Furugelma, koje je 8 km istočno. Zato se i ono, kao i znatno veće ostrvo Furugelma, može smatrati najjužnijim ostrvom Rusije.
Od najbliže tačke na obali ostrvo Vere udaljeno je 480 m. Površina ostrva je 3,79 ha, a dužina obale je 1,05 km.
Visina ostrva je 38,5 m i ima manji nagib u zapadnom delu, sa strane mora je okruženo stenama i grebenima.
Površina ostrva pokrivena je travom i žbunjem. Pored obala ostrva živi jedna retka vrsta puža (vallonia tenuilabris) koja je upisana u “Crvenu knjigu”. Takođe postoji stanište štelerovog morskog lava i drugih morskih životinja.
Ostrvo su otkrili ruski mornari 1854. godine. Od 24. marta 1978. godine teritorija ostrva pripada Dalekoistočnom pomorskom rezervatu.
GPS koordinate: 42°27′44″ N, 130°49′15″ E.
Stene Butakova (Камни Бутакова) nalaze se 600 m jugozapadno od ostrva Vere. Faktički to je najjužnije ostrvo Rusije, ali, sa druge strane, to i nije ostrvo, nego su u pitanju stene. Površina stena Butakova je 0,18 ha ili 1.800 m2, dužina obale je 360 m, a uzdižu se iznad mora 4,6 m.
Stene Butakova
GPS koordinate: 42°27′21″ N, 130°48′52″ E.
OSTRVO FURUGELMA
Ostrvo Furugelma (Остров Фуругельма) nalazi se u jugozapadnom delu zaliva Petra Velikog, 110 km jugozapadno od Vladivostoka. Smatra se najjužnijim morskim ostrvom Ruske Federacije, zajedno sa ostrvom Vere, koji je na istoj (ili sličnoj) geografskoj širini. Nalazi se skoro na samoj granici Rusije i Severne Koreje. Zbog toga ga i zovu poslednje rusko ostrvo.
Ostrvo nije mnogo veliko, ali je veće u odnosu na sva ostala ostrva u tom delu zaliva Petra Velikog. Od kopna je udaljeno 5,2 km, od rta Svinjina na ostrvu do rta Halezova na kopnu.
Dugačko je 2,5 km, široko je 1,5 km i ima površinu od 2,45 km2. Ostrvo je relativno nisko, a najveća visina je 120 m.
Obala ostrva dugačka je nešto više od 10 km, stenovita je i strma. Ostrvo je okruženo plitkim morem dubine do 10 m, na kojoj leže grebeni i hridi. Sa zapadne strane ostrva su manje uvale sa čudnim kamenim kolonama koje stoje u vodi.
Najhladniji mesec je januar sa prosečnom temperaturom -11°C, dok je najtopliji avgust sa prosečnih +21°C. More u avgustu može da se ugreje do 23-25°C. Prosečna temperatura mora u avgustu je 21,4°C, a zatim sledi sepembar sa 19,7°C. U julu je more dosta hladno, sa prosečnih 16,8°C, ali je u tom mesecu zabeleženo i 22,4°C. Apsolutni maksimum izmeren je u avgustu i iznosi 24,9°C. Međutim, dešavalo se da temperatura mora u avgustu bude samo 16°C.
Ostrvo je poznato po svojim kolonijama morskih ptica. Kolonija japanskih galebova broji više od 50.000 jedinki. Ima dosta ptica iz porodice njorki. Ostrvo služi i kao odmorište za neke ptice selice koje su upisane u “Crvenu knjigu Rusije”, poput burnjaka, jastrebova, pomornici i Rosov galeb.
Na ostrvu je registrovano više od 300 vrsta ptica, od kojih se 80 gnezdi. U Rusiji takve raznovrsnosti nema čak ni u delti Volge! Tu su vrste iz “Crvene knjige” japanski ždral, crni strvinar, orao belorepan, suri orao i sivi soko. Između maja i juna na ostrvu se skupi do 100.000 jedinki morskih ptica.
Od sisara na ostrvu se sreću poljski miš i velika (dalekoistočna) voluharica.
Predstavnici suvozemnih gmizavaca su japanska belouška i još jedna vrsta neotrovne zmije.
Na peščanom dnu uvalica ostrva Furugelma postoje kolonije školjki morskih češljeva, najkrupnijih u Primorju.
Ostrvo je 10. maja 1854. godine opisala posada fregate”Pallada”. Admiral Putjatin nazvao je ostrvo po Ivanu Vasiljeviču Furugelmu (originalno ime je Johan Hampus Furuhjelm, 1821-1909) kapetanu transporta “Knez Menjšikov”, koji je pripadao Rusko-američkoj kompaniji.
Posle 1922. godine na ostrvu je uveden sistem kolhoza i državnih ribolovnih preduzeća. Ostrvo je postalo najpoznatije nakon otvaranja farme za uzgoj životinja krznašica, posebno američkog vizona ili nerca. Na početku sve je izgledalo dobro, ali su uskoro krznašice potamanile skoro sve lokalne ptice; uzgoj je napušten i trebalo je dosta vremena da se kolonija morskih ptica oporavi.
Nakon pogoršanja odnosa sa Japanom, na ostrvu Furugelma je počelo utvrđivanje i zaštita obale. Bila je stacionirana artiljerijska baterija i izgrađena su protivdesantna utvrđenja. Oni su bili u stanju borbene gotovosti i tokom rata u Koreji (1950-1953). Vojni garnizon raspušten je krajem sedamdesetih godina XX veka.
U današnje vreme ostrvo je nenaseljeno, ukoliko se ne računa punkt šumske straže južnog sektora Dalekoistočnog pomorskog rezervata, kome ostrvo pripada od 24. marta 1978. godine. Punkt se nalazi u uvali Zapadna, a zaposleni imaju zadatak da vode u obilazak grupe turista, kojih u sezoni dnevno ima i do šest.
GPS koordinate: 42°27′54″ N, 130°55′17″ E.
Susedna ostrva:
(1) Stene Mihelsona (Камни Михельсона) se nalaze između kopna i ostrva Furugelma. Udaljenost od kopna je 3 km, a od ostrva Furugelma je 2,2 km. Površina stena je 1.140 m2, dužina obale je 150 m, a visina je 2,7 m. Na stenama Mihelsona žive foke. Pošto nemaju pojma šta je to lovac, one se savršeno ne boje ljudi i dozvoljavaju da se forografišu.
GPS koordinate: 42°28′46″ N, 130°53′09″ E.
(2) Stena Gelmersena (Кекур Гельмерсена) nalazi se 1 km severno od ostrva Furugelma. Liči na kineski čamac-džunku sa razvijenim jedrima. Ta sličnost se još više povećava u maglovito vreme. Površina stene je 850 m2, dužina obale je 150 m, a visina je 9 m. Stena je nazvana u čast topografa P. Gelmersena, koji je istraživao zaliv Posjota u drugoj polovini XIX veka. Nisam pronašao nijednu sliku ove stene.
GPS koordinate: 42°29’03″N, 130°56’12″E.