Sent Vinsent i Grenadini, ređe u upotrebi Sveti Vinsent i Grenadini(Saint Vincent and the Grenadines, često se koristi samo Saint Vincent) je nezavisna ostrvska država u Karibima.

Nalazi se u jugoistočnom delu Ostrva privetrine Malih Antila, na južnom kraju istočne granice Karipskog mora, gde se susreće sa Atlantskim okeanom.

88% teritorije čini glavno ostrvo Sent Vinsent, a preostali deo države čini severni deo (dve trećine) Grenadina, lanca od 32 manja ostrva. Neki od Grenadina su naseljeni – Bequia, Mustique, Union, Canouan, Petit Saint Vincent, Palm, Maireau, Young Island – dok drugi nisu: Tobago Cays, Baliceaux, Battowia, Quatre, Petite Mustique, Savan i Petit Nevis. Veći deo Sent Vinsenta i Grenadina nalazi se u području uragana.

43 km severo-severoistočno od Sent Vinsenta leži Sveta Lucija, 160 km istočno je Barbados, a Grenada leži 110 km jugozapadno.

Sent Vinsent i Grenadini imaju britansku kolonijalnu istoriju i sada su članica Ujedinjenih nacija,  Organizacije američkih država, CARICOM-a (zajednica karipskih država), Komonvelta, Bolivarske alternative za Ameriku i Zajednice država Latinske Amerike i Kariba (CELAC).

Kristifor Kolumbo, prvi Evropljanin koji je stigao na ostrvo, dao mu je ime po svetom Vinsentu Saragoškom, koji se slavi na dan kada ga je Kolumbo prvi put video (22. januara 1498. godine). Ime Grenadini odnosi se na španski grad Granadu, ali da bi se razlikovao od istoimenog ostrva korišćen je deminutiv. Pre dolaska Španaca, domorodačko pleme Karibi koji su naseljavali ostrvo Sveti Vinsent zvali su ga Youloumain, u čast Youlouce, duha duge, za koga su verovali da naseljava ostrvo.

Geografija

Od najsevernije tačke ostrva St. Vinsent do najjužnijeg ostrva Petit Saint Vincent ima blizu 100 km. Od ostrva Petit Saint Vincent do ostrva Petit Martinique, koje pripada Grenadi, ima samo 750 m. Ukupna površina Sent Vinsenta i Grenadina je 390 km² (po drugim podacima je 389 km²), od čega na Sent Vinsent otpada 342,7 km² (po drugim podacima 344 km²), a na Grenadine 47,23 km² (po drugim podacima 45 km², ali kada se saberu pojedinačne površine ostrva vidi se da ovo nije tačan podatak). Od najsevernije do najjužnije tačke dela Grenadina koji pripadaju Sent Vinsentu i Grenadinima ima 60,4 km.

La Soufrière

Glavno ostrvo Sent Vinsenta i Grenadina je Sent Vinsent. To ostrvo je uglavnom brdovito i raspolaže sa vrlo malo ravničarskog tla. Takođe postoji velika razlika između istočne i zapadne obale ostrva; privetrinska strana je vrlo stenovita, dok se zavetrinska strana sastoji od brojnih peščanih plaža i ima mnogo više uvala. Najviši vrh ostrva (kao i države) je vulkanski Soufrière sa 1.234 m. Ostale važnije planine (od severa prema jugu) su Richmond Peak, Mount Brisbane, Colonarie Mountain, Grand Bonhomme, Petit Bonhomme i Mount St. Andrew. U državi se nalaze tri kopnene ekoregije: vlažne šume Ostrva privetrine, suve šume Ostrva zavetrine i suve šume Ostrva privetrine.

Postoji nekoliko sićušnih ostrvaca u priobalju Sent Vinsenta, od kojih su najvažniji Young i ostrva Cow And Calves (krava i tele).

Sent Vinsent i Grenadini uživaju u vreloj tropskoj klimi tokom cele godine, sa temperaturama koje prosečno dostižu najviše oko 30°C. Međutim, klima se razlikuje između Grenadina, jer su južna ostrva nešto suvlja i toplija od onih na severu. 

Najsušniji meseci su obično od februara do aprila. Od juna do novembra obično padaju kratkotrajni i vrlo jaki pljuskovi, a takođe je i zvanična sezona uragana; pošto su Sent Vinsent i Grenadini locirani prilično južno, uragani retko imaju veliki uticaj. U ovom periodu se takođe pojavljuju tropske oluje u regionu.

Istorija

Pre dolaska Evropljana i Afrikanaca u XVI veku, različita indijanska plemena prolazila su ili naseljavala Sent Vinsent i Grenadine, Ciboneji, Arawak i Karibi. Ostrvo koje danas zovemo Sent Vinsent prvobitno su Karibi zvali Youloumain, a sebe su zvali Kalina / Carina (“l” i “r” se isto izgovara na njihovom jeziku).

Domorodačko pleme Garifuna, koje je postalo poznat pod nazivom “Crni Karibi”, agresivno je sprečavao evropsko naseljavanje Sent Vinsenta.

Pokušaji Engleza i Holanđana da u više navrata prisvoje ostrvo pokazali su se neuspešnim, a upravo su Francuzi bili prvi koji su uspeli da ga kolonizuju, naselivši se u gradu Barrouallie na zavetrinskoj strani Sent Vinsenta 1719. godine. Francuzi su sa sobom doveli i robove. Afrički ratni zarobljenici radili su na plantažama šećerne trske, kafe, indiga, duvana, pamuka i kakaoa. 

Barrouallie

Britanci su zauzeli ostrvo i proterali Francuze iz Barrouallieja tokom Sedmogodišnjeg rata (1756-1763), što je potvrđeno Pariskim ugovorom (1763). Preuzevši kontrolu nad ostrvom 1763. godine, Britanci su postavili temelje Fort Charlotte, a takođe su sa sobom doveli i porobljene afričke ratne zarobljenike da rade na ostrvskim plantažama. Crni Karibi su, međutim, ušli u otvoreni sukob protiv Britanaca, započinjući Prvi karipski rat koji je trajao od 1772. do 1773. godine.

Tokom Anglo-francuskog rata (1778-1783) Francuzi su ponovo zauzeli Sent Vinsent 1779. godine. Međutim, Britanci su povratili kontrolu prema Versajskom ugovoru (1783).

Nesiguran mir između Britanaca i Crnih Kariba doveo je do Drugog karipskog rata, koji je trajao od 1795. do 1796. godine. Crne Karibe vodio je šef Garifuna Joseph Chatoier, a podržavali su ih Francuzi, posebno radikalni Victor Hugues sa Martinika. Njihov revolt i ustanak na kraju je 1797. godine okončao britanski general Ralph Abercromby; sklopljen je mirovni sporazum koji je rezultirao da je skoro 5.000 crnih kariba prognano na Roatan, ostrvo uz obalu Hondurasa, u Belize i na Baliceaux, ostrvo u Grenadinima.

1806. godine Fort Charlotte je završen. Vulkan La Soufrière eruptirao je 1812. godine, što je dovelo do znatnih razaranja.

Britanci su ukinuli ropstvo na Sent Vinsentu (kao i u ostalim britanskim kolonijama Zapadne Indije) 1834. godine, a usledio je šegrtski period koji se završio 1838. godine. Završetak tog perioda rezultirao je nedostatkom radne snage na plantažama, a ovo se u početku rešavalo imigracijom sluga sa invaliditetom; krajem četrdesetih godina XIX veka stiglo je mnogo portugalskih imigranata  sa Madeire, a u periodu od 1861-1888. godine stigli su brodovi sa indijskim radnicima. Uslovi rada su ostali surovi i za bivše robove i za imigrantske poljoprivredne radnike, jer su depresivne svetske cene šećera držale privredu u stagnaciji sve do početka XX veka. Privreda je zatim otišla u period recesije, jer su mnogi zemljoposednici napustili svoja imanja i ostavili zemlju oslobođenim robovima da je obrađuju.

Nigerijski kralj Opobo Jaja prognan je na Sent Vinsent nakon što su ga Britanci uhapsili 1887. godine zbog prevoza tereta palminog ulja direktno u Liverpool bez posredovanja Nacionalne afričke kompanije.

1902. godine proradio je vulkan La Soufrière, usmrtivši 1.500-2.000 stanovnika; oštećeno je mnogo poljoprivrednih imanja, a stanje u privredi se pogoršalo.

Sent Vinsent i Grenadini su prošli kroz različite faze kolonijalnog statusa pod Britancima. Reprezentativna skupština odobrena je 1776. godine, vlada Krunske kolonije postavljena je 1877. godine, zakonodavno veće osnovano je 1925. godine sa ograničenom franšizom, a opšte pravo glasa za odrasle dato je 1951. godine. Tokom perioda kada je kontrolisala Sent Vinsent i Grenadine, Britanija je učinila nekoliko pokušaja da ostrvo ujedini sa ostalim Ostrvima privetrine, sa ciljem pojednostavljenja britanske kontrole u ​​toj podregiji kroz jedinstvenu administraciju. Šezdesetih godina, Britanci su ponovo pokušali da politički objedine sva svoja regionalna ostrva, uključujući Sent Vinsent. Zajednica je trebalo da se zove Zapadnoindijska federacija i vođena je željom da se stekne nezavisnost od britanske vlade. Međutim, pokušaj je propao 1962. godine.

Kolonijalna zastava (do 1979) i sadašnja zastava

Sent Vinsent je dobio status “pridružene teritorije” Velikoj Britaniji 27. oktobra 1969. godine. To je Sent Vinsentu dalo potpunu kontrolu nad unutrašnjim poslovima, ali mu je nedostajala puna zakonodavna nezavisnost.

U aprilu 1979. godine La Soufrière je ponovo proradio. Iako niko nije nastradao, hiljade ljudi je evakuisano i opet je došlo do velike štete u poljoprivredi. 

27. oktobra 1979. godine Sent Vinsent i Grenadini postali su poslednja od Ostrva privetrine koja su stekla punu nezavisnost, a ovaj datum se danas slavi kao državni praznik Dan nezavisnosti. Država je odlučila da ostane u sastavu Britanskog komonvelta, zadržavši kraljicu Elizabetu kao monarha, koju lokalno predstavlja generalni guverner.

2009. godine održan je referendum o predlogu usvajanja novog Ustava, kojim bi zemlja postala republika, zamenjujući kraljicu Elizabetu II na mestu šefa države neizvršnim predsednikom. Bila je potrebna dvotrećinska većina i poražena je sa 29.019 glasova (55,64%) protiv 22.493 (43,13%).

2013. godine Sent Vinsent je pozvao evropske države da plate reparacije za trgovinu robovima.

Stanovništvo

Poslednji popis stanovništva na Sent Vinsentu i Grenadinima obavljen je 2012. godine. Popisan je 109.991 stanovnik. Gustina naseljenosti je 282 stanovnika/km², tako da Sent Vinsent i Grenadini spadaju među gušće naseljene države na svetu. Po proceni za 2018. godinu broj stanovnika se nije mnogo promenio i iznosi 110.211.

Od ukupnog broja stanovnika na ostrvu Sent Vinsent popisano je 99.757 stanovnika (90,7% od ukupnog broja stanovnika), a na pet naseljenih ostrva Grenadina 10.234 stanovnika.

U administrativnom pogledu Sent Vinsent i Grenadini su podeljeni na šest parohija (parish), od kojih se pet nalazi na ostrvu Sent Vinsent, dok Grenadini čine jednu parohiju. Za potrebe popisa država je podeljena u 13 jedinica, pa su tako i Grenadini podeljeni na severne i južne. Po površini je najveća parohija Charlotte čiji je glavni grad Georgetown. Kingstown u parohiji Saint George je glavni grad Sent Vinsenta i Grenadina. Po popisu ima 12.909 stanovnika, a sa predgrađima 26.721 stanovnika.

Kingstown

Što se tiče etničkog sastava stanovništva, 66% je poreklom iz Afrike, odnosno to su potomci robova dovedenih za rad na plantažama. 19% je mešovitog porekla, 6% su Indijci, 4% evropljani (uglavnom Portugalci), 2% su ostrvski Karibi i 3% su ostali. Portugalci i Indijci su stigli na ostrvo nakon ukidanja ropstva za rad na plantažama. Takođe se na ostrvu povećava populacija Kineza.

Zvanični jezik Sent Vinsenta i Grenadina je engleski, koji se koristi u obrazovanju, vladinim ustanovama, religiji i drugim zvaničnim prilikama. Većina stanovnika govori lokalni kreolski jezik ili kako ga zovu ‘dijalekt’, koji se koristi kod kuće ili u razgovoru među prijateljima.

Najpopularniji sportovi među muškom populacijom su kriket, ragbi i fudbal, dok je kod ženske populacije najpopularniji netball, sport sličan košarci. Takođe su veoma popularni košarka, odbojka i tenis.

Fudbalska reprezentacija Sent Vinsenta i Grenadina na poslednjoj listi FIFA zauzima 168. mesto na svetu, a 2007. godine bila je najbolje rangirana na 73. mestu. Najpoznatiji fudbaler bio je Ezra Hendrickson, koji je nastupao u američkoj MSL ligi, a sada radi kao pomoćni trener.

Košarkaška reprezentacija (muška i ženska) redovno nastupa na Karipskom prvenstvu. Sent Vinsent i Grenadini imaju ragbi reprezentaciju koja je rangirana na 84. mesto na svetu. Sportisti iz ostalih sportova takođe nastupaju na regionalnom nivou, kao naprimer atletičari.

Kriket stadion “Arnos Vale”, u prvom planu je pista aerodroma “E. T. Joshua”

Privreda

Poljoprivreda, u kojoj dominira proizvodnja banana, najvažniji je sektor privrede, koja spada u zemlje sa nižim i srednjim dohotkom. Na listama Svetske banke i Ujedinjenih nacija za BDP po glavi stanovnika Sent Vinsent i Grenadini i Srbija zauzimaju susedna mesta, sa oko 7.500 US$.

Važan je i sektor usluga, zasnovan uglavnom na rastućoj turističkoj industriji. Vlada je bila relativno neuspešna u uvođenju novih industrija, a stopa nezaposlenosti i dalje ostaje visoka. Neprekidna zavisnost od jedne monokulture predstavlja najveću prepreku ostrvskom razvoju, jer su tropske oluje tokom mnogih godina uništile znatan deo zasada banana.

Postoji mali proizvodni sektor i mali ofšor finansijski sektor koji opslužuje međunarodna preduzeća, a njegovi zakoni o tajnosti podataka izazvali su određenu međunarodnu zabrinutost. Sve su veći zahtevi za međunarodnim finansijskim uslugama, poput berze i finansijskih aktivnosti finansijskih posrednika u zemlji.

Starosedeocima ostrva Bequia dozvoljeno je da godišnje ulove do četiri grbava kita, prema kvotama koje je odredila IWC (Međunarodna komisija za kitolov).

Sektor turizma ima značajan potencijal za razvoj. Nedavno snimanje film “Pirati sa Kariba” na ostrvu pomoglo je da se zemlja prikaže većem broju potencijalnih posetilaca i investitora. Skorašnji rast podstaknut je snažnom aktivnošću u građevinskom sektoru i unapređenjem turizma.

Saobraćaj

14. februara 2017. godine otvoren je novi aerodrom “Argyle International Airport”, koji je zamenio dotadašnji aerodrom “Ebenezer Theodore Joshua”. Nalazi se na istočnoj obali ostrva Sent Vinsent, 8,3 km istočno od glavnog grada Kingstowna.

Aerodromi postoje i na četiri najveća ostrva Grenadina: Bequia, Mustique, Union i Canouan.

Terminal za kruzere

Glavna luka se nalazi u glavnom gradu Kingstownu i tu pristaju kruzeri.

Po dosta starim podacima, Sent Vinsent i Grenadini raspolažu sa 829 km puteva, od kojih je 580 km asfaltirano.

Železničkih pruga u Sent Vinsentu i Grenadinima nema.

S E N T   V I N S E N T

Sent Vinsent (Saint Vincent) je vulkansko ostrvo, koje se nalazi u Karipskom moru između Svete Lucije i Grenade. Sastoji se od delimično potopljenih vulkanskih planina. Njegov najveći vulkan i najviši vrh zemlje, La Soufrière i dalje je aktivan.

Geografija

Sent Vinsent je dugačak 29 km, a najveća širina je 18 km. Površina ostrva je 342,7 km², što znači da je čak 19 puta veće od drugog po veličini ostrva Sent Vinsenta i Grenadina, a to je Bequia. Dužina obale je 84 km, a koeficijent razuđenosti je više nego skromnih 1,28.

Veoma je planinsko i jako pošumljeno ostrvo. Ima aktivni vulkan od 1.234 m, La Soufrière, koji je silovito eruptirao 1812. i 1902. godine. Poslednja erupcija bila je 13. aprila 1979. godine na Veliki petak.

Klima je tropska i vlažna, sa prosečnom temperaturom između 18-31°C u zavisnosti od nadmorske visine. Više od 95% plaža ima crni pesak, za razliku od većine plaža na Grenadinima koje imaju beli pesak. Mnogo godina se ovaj pesak koristio u građevinskoj industriji. U novije vreme, zbog uništavanja priobalnih područja, vlada je ograničila količinu peska koji se može ukloniti sa plaža, a takođe su određene plaže sa kojih se pesak može ukloniti. Pesak se i dalje koristi kod popločavanja.

Sent Vinsent ima tri endemske vrste ptica, od kojih je jedna papagaj. Neki džepovi tropske prašume ostali su na vulkanskim brdima. Dve vrste gmizavaca koje su poreklom iz Sent Vinsenta nazvane su po ostrvu, chironius vincenti i sphaerodactilus vincenti.

Istorija

Kolumbo i španski konkvistadori krenuli su u ropske ekspedicije u i oko Sent Vinsenta po dozvoli kralja iz 1511. godine, odvozeći stanovnike u surovu unutrašnjost, ali Španci nisu uspeli da nasele ostrvo. Primetili su da među domaćim stanovništvom živi znatno afričko stanovništvo, za koje su pretpostavili da potiče sa brodova koji su prevozili robove i doživeli su brodolom ili da su pobegli sa Svete Lucije ili Grenade i potražili su utočište na Sent Vinsentu. Zvali su se Crni Karibi, sada poznati kao Garifuna. Mnogobrojno domorodačko stanovništvo agresivno je sprečavalo evropsko naseljavanje Sent Vinsenta sve do XVIII veka.

Prvi Evropljani koji su naselili Sent Vinsent bili su Francuzi, osnovavši svoju prvu koloniju u mestu Barrouallie na zavetrinskoj strani Sent Vinsenta 1719. godine. Međutim, nakon niza ratova i mirovnih ugovora, ostrvo je na kraju ustupljeno Britancima. Afrički robovi su dovedeni za uzgoj kafe, duvana, indiga, kukuruza i šećerne trske na plantažama kojima su upravljali francuski kolonizatori. Pod francuskom vlašću, Sent Vinsent se zvao Ile Saint Marcouf. Ostali deo istorije već je opisan u uvodnom delu.

2002. godine Sent Vinsent je bio jedna od lokacija na kojoj snimana američka avanturistička filmska fantazija “Pirati sa Kariba: Prokletstvo crnog bisera”. Snimanje je trajalo od oktobra 2002. godine do marta 2003. godine, a nekoliko stotina meštana bilo je angažovano kao statisti.

Camden Park u regiji Saint Andrew se nalazi blizu Kingstowna

Stanovništvo

Na ostrvu trenutno živi približno 100.000 stanovnika. Tokom istorije, posebno u XX veku,  zabeležena je značajna migracija stanovnika u Ujedinjeno Kraljevstvo početkom XX veka i posle II svetskog rata sve do osamdesetih godina XX veka. Takođe je došlo do značajne migracije u Kanadu i druga veća susedna anglo-karipska ostrva. Sent Vinsent se sastoji od glavnog grada Kingstowna, dok je ostatak ostrva podeljen na parohije između pet gradova u priobalnom pojasu Layou, Barrouallie, Chateaubelair, Georgetown i Calliaqua.

Stanovnici se formalno zovu Vinsentijanci, u kolokvijalnom nazivu su poznati kao Vincies ili Vincis. Većina stanovništva je afro-vinsentijanskog porekla. Međutim, znatan deo populacije čine potomci crnih kariba, beli potomci engleskih kolonista, portugalski potomci nekadašnjih sluga i značajan broj indo-vinsentijanaca, potomaka radnika sa indijskim nasleđem. Takođe postoji velika manjina mešovite rase (19%).

Saobraćaj

Sent Vinsent ima dva aerodroma, stari “Ebenezer Theodore Joshua” i novi “Argyle International Airport”. Leti se uglavnom do susednih ostrva, ali postoje redovne linije do New Yorka i Miamija. U planu su letovi za Toronto i London. Nedeljno najviše letova ima za Barbados (38), Trinidad i Tobago (23) i Svetu Luciju (9).

Putna mreža Sent Vinsenta nije razgranata. Putevi praktično postoje samo duž obala, s tim da nema puta duž približno 20 km severne obale ostrva. Duž zapadne i istočne obale su Leeward i Windward Highway, svaki dužine oko 35 km. U jugoistočnom delu ostrva postoji i Vigie Highway u dužini od oko 7 km.

Najbolji način za kretanje po Sent Vinsentu je korišćenje taksija. Cene su prihvatljive za kratka putovanja. Taksi vozila nemaju taksimetar, pa je pre početka vožnje potrebno pregovarati o ceni.

Rentiranje vozila je takođe opcija, ali se ne preporučuje zbog krivudavih puteva sa puno udarnih rupa, oštrim krivinama i agresivnim vozačima. Za neke vozače će veliki problem predstavljati vožnja levom stranom puta. Pored toga, uz važeću vozačku dozvolu, potrebno je izvaditi privremenu lokalnu dozvolu koja košta 100 EC$ (oko 40 US$).

Autobusi su još jedan popularan način za kretanje po Sent Vinsentu; međutim, oni su pretežno pretrpani, skučeni i kreću se malom brzinom.  Polazna stanica je kod nove ribarnice u Kingstownu na rivi. Karte koštaju od 1,50 EC$ (oko 0,55 US$) do 3 EC$ (oko 1,10 US$).

Znamenitosti

Sveti Vinsent je turistički nerazvijen u poređenju sa susednom Svetom Lucijom i nije toliko bujan kao Grenada ili Dominika, ali ima svojih draži. Ima dovoljno atrakcija koje mogu da se obiđu za dan ili dva, ali su Grenadini najbolja destinacija za jedrenje na Karibima, pa gomila jedriličara vidi Sent Vinsent samo kao polaznu tačku za plovidbu nizom Grenadina od 65 km.

Kupači i ronioci uživaće na plaži Indian Bay, sa zlatnim peskom i mirnom vodom zaštićenoj grebenima.

Zapadnoindijska kuhinja i sveži morski plodovi mogu se pronaći širom Sent Vinsenta. Predlog za večeru je salata od jastoga u poznatom “Basil’s Bar & Restaurant” ili palačinke od jastoga na terasi uz obalu.

Kingstown

Iako bujan i tropski, glavni grad nije toliko arhitektonski značajan kao, naprimer, glavni grad Grenade St. George’s. Ima nekoliko kuća u engleskom stilu, koje izgledaju kao da pripadaju Cornwallu, a ne Karibima. Kingstown je glavna luka i kapija za Grenadine i tu se mogu videti mali čamci i jahte koji su se usidrili. Subotom ujutro najveća gužva je na pijaci na južnom kraju grada.

Katedrala Uspenja presvete Bogorodice

Katedrala Uspenja (Assumption Cathedral), koja se naziva i Katolička katedrala u Kingstownu ili Katedrala Uspenja presvete Bogorodice ili jednostavno katedrala Svete Marije, je verski objekat povezan sa Katoličkom crkvom.

Istorija katedrale datira od prve građevine podignute u etapama od 1823. godine, iako je sadašnja zgrada završena tridesetih godina XX veka. Proglašena je za ko-katedralu eparhije Bridgetown (Barbados)-Kingstown 1971. godine, a od 1989. godine je Katedrala Kingstowna. Ističe se po svojoj upečatljivoj arhitekturi koja je kombinacija više stilova (mavarski, romanički, vizantijski, venecijanski i flamanski) koji je u snažnoj suprotnosti sa ostatkom grada.

Hram sledi rimski ili latinski obred i glavna je ili matična crkva katoličke biskupije Kingstown,  koja je stvorena 1989. godine putem bule tadašnjeg pape Jovana Pavla II.

Fort Charlotte

Na vrhu krivudave ulice Edinboro Road severozapadno od  Kingstowna, na rtu Johnson nalazi se tvrđava Fort Charlotte sagrađena u vreme Američke revolucije. Ruševina nema mnogo – razlog da se dođe na ovu lokaciju je pogled. Tvrđava se nalazi na vrhu strmog rta na nadmorskoj visini od oko 190 m. Sa  citadele se pruža zadivljujući pogled na zavetrinsku obalu prema severu, Kingstown na jugu i dalje prema Grenadinima. Tokom vedrog dana može se videti čak i Grenada. Tri topa koja su korišćena za borbu protiv francuskih trupa još uvek su na svom mestu i postoji serija uljanih slika koje prikazuju istoriju crnih kariba. Tvrđava je nazvana u čast supruge kralja Džordža III, Charlotte od Mecklenburg-Strelitz.

U razna vremena tvrđava je korišćena kao kuća za siromašne, kolonija za gubavce i psihijatrijska bolnica. Te institucije bile su smeštene u sada srušenoj baraci okrenutoj prema luci Kingstown, u dnu brda. Tvrđava je služila i kao zatvor. U glavnoj zgradi kasarne nalazio se ženski zatvor koji je mogao da primi 50 zatvorenika, a obično ih je bilo do 15. Zatvoren je sredinom 2015. godine. Suvi rov je korišćen kao dvorište za vežbe žena zatvorenika.

U tvrđavi se nalaze svetionik, radio stanica Obalske straže i lučka signalna stanica.

Ulaz je besplatan, a tvrđava je otvorena svakog dana od 6:00-18:00 h.

Botanička bašta

Jedno od najvažnijih i najpopularnijih mesta Sent Vinsenta je Botanička bašta, koja se nalazi u severnom delu Kingstowna, koji se zove Montrose. To je najstarija Botanička bašta ne samo u Zapadnoj Indiji, već u celoj zapadnoj hemisferi. Osnovao ju je guverner George Melville 1765. godine.

Na 8 ha nalazi se tropsko egzotično drveće, kao tikovina, badem, cimet, muškatni oraščić i mahagonij; neka stabla su stara više od 200 godina. Za jedno od stabala hlebnog drveta govorilo se da pripada originalnim sadnicama koje je kapetan Bligh doneo na ovo ostrvo 1793. godine. Tu je i velika spachea perforata (drvo Soufrière), vrsta za koju se veruje da je jedinstvena za Sent Vinsent i koja nije pronađena u divljini od 1812. godine.

Takođe je važno mesto za zaštitu posebne endemske vrste papagaja.

Botanička bašta je otvorena svakoga dana od 7:00-18:00 h.

Ulaz se plaća 5 EC$.

Do Botaničke bašte lako se dolazi iz Kingstowna.

The Leeward Highway

Zavetrinska ili zaklonjena zapadna strana ostrva ima najdramatičniji pejzaž. Severno od Kingstowna put vodi preko uzvišenja, pre nego što se ponovo spusti do mora. Pogled se pruža u svim pravcima. Ovde se može videti jedan od najlepših petroglifa na Karibima: masivna stena Carib Rock, sa urezanim ljudskim licem iz 600. godine n. e.

Nastavljajući putem prema severu, stiže se do naselja Barrouallie, gde se nalazi kameni oltar Kariba. Čak i oni koji se ne bave ribolovom, možda bi želeli da provedu neko vreme u ovom naselju, gde kitolovci i dalje povremeno kreću u jarko obojenim čamcima naoružanim harpunima. Iako je Barrouallie možda jedna od retkih ispostava na svetu u kojoj je lov na kitove legalan, meštani tvrde da ne ugrožavaju već ugroženu vrstu, jer ulove samo nekoliko primeraka svake godine. Ako ulove kita, to je povod za veselje.

Put se zatim udaljava od obale na blizu 3 km, a na obalu mora se spušta kod naselja Chateaubelair, gde je i kraj puta (mada put produžava još 4 km). Ovde se može okupati na atraktivnoj plaži Richmond pre povratka u Kingstown. U daljini se preteće nazire vulkan La Soufrière.

Avanturisti odavde mogu krenuti da vide vodopade Baleine. Nalaze se 12 km severno od plaže Richmond na severnom kraju ostrva, a do njih se može doći jedino brodom. Baleine se nalazi na potoku koji dolazi sa vulkanskih brda. Informacije o obilasku mogu se dobiti u turističkoj kancelariji u Kingstownu.

The Vigie Highway

Vigie Highway počinje istočno od starog aerodroma “E. T. Joshua”. Ponekad poznata i kao Mesopotamija, Marriqua Valley jedna je od najbujnijih kultivisanih dolina u Istočnim Karibima, okružena planinskim grebenima. Put vodi kroz pejzaž sa zasađenim muškatnim oraščićem, kakaom, kokosom, hlebnim drvetom i bananama. Prolazi se pored vijugavih reka i potoka, dubokih šuma, terasastih farmi i dečaka koji jašu na magarcima. Sa puta se pruža panoramski pogled na planinu Grand Bonhomme, visoku 954 m. U Montréalu Parku, udaljenom oko 5 km od glavnog puta, nalaze se izvori prirodne mineralne vode, tu se može ručati i okupati se. Za ovo putovanje trebalo bi koristiti isključuvo terensko vozilo.

Oko Kingstowna takođe se možete uživati u Queen’s Driveu, živopisnom kružnom putu prema visokim brdima istočno od prestonice. Odatle se pruža pogled na Kingstown i njegovu jahtima zakrčenu luku do Grenadina u daljini.

The Windward Highway

Tunel Black Point

Black Point jedno je od najpopularnijih rekreativnih i istorijskih mesta na privetrinskoj (istočnoj) obali. Njegova najveća atrakcija je tunel Black Point koji su Britanci izgradili oko 1815. godine koristeći rad robova. Čudo građevinarstva za svoje vreme, tunel dugačak 110 m omogućio je lakši transport šećera od mlinova Grand Sable Estate do pristaništa Byrea.

Ostale atrakcije u Black Point Heritage and Recreational Parku su plaža sa crnim peskom, reka Grand Sable okružena prirodnom vegetacijom, tropska bašta i polje za rekreaciju (mogu se koristiti za sportske ili druge događaje). Park je takođe korišćen kao lokacija prilikom snimanja filma “Pirati sa Kariba: Prokletstvo crnog bisera”. Kupanje na plaži nije bezbedno zbog visokih talasa i jakih struja.

Radno vreme je od 7:00-17:30 h, ulaznica košta 5 EC$. Rastojanje od Kingstowna je 32 km, odnosno jedan sat vožnje kolima.

Slano jezero Owia

Slano jezero Owia jedinstveno je priobalno obeležje od geološkog i okeanografskog interesa. Obalne stene nude delimičnu zaštitu od talasa Atlantskog okeana i vetra, stvarajući “bazen” zaštićene vode koja se koristi za kupanje. Ovaj bazen se zove Slano jezero Owia (Owia Salt Pond) i glavna je atrakcija lokacije. Neprekidno osvežavani talasima koji prelaze preko vulkanskih stena koje okružuju bazene, stiče se utisak kupanja u akvarijumu. Grebenske ribe, pa čak i koralne formacije dodaju boju i život jedinstvenom, mirnom i vrlo posebnom prirodnom fenomenu.

Slano jezero Owia udaljeno je od Kingstowna približno 52 km, a potrebno je voziti oko dva sata duž istočne obale Sent Vinsenta. Lokacija je otvorena od 9:00-18:00 h.

La Soufriere Cross Country Trail

Staza La Soufrière vijuga od nivoa mora do vrha veličanstvenog vulkana La Soufrière (1.234 m). Granitne litice sežu do neba, ustupajući mesto neodoljivim dolinama i dubokim klisurama i na kraju neizmernom vulkanskom krateru. Pešačenje do kratera je umereno teško i privetrinskom (istočnom) stranom stiže se za oko dva sata pešačenja uzbrdo.

Pešačka staza La Soufrière Cross Country Trail prelazi skoro celom širinom Sent Vinsenta, a do vrha se može doći ili sa zavetrinske ili sa privetrinske obale. Ukupna dužina staze je približno 15 km, a posetiocima nudi panoramski pogled na okolni teren i more koji ostavlja bez daha, kao i bliski susret sa faunom.

Lakša i popularnija staza do kratera je sa vetrovite (istočne) strane, koje započinje na stazi Rabacca u blizini Georgetowna – do vrha je potrebno oko dva sata i staza je dugačka oko 6 km. Staza je umereno teška, a vodič je obavezan za posetioce. Posetioci treba da budu oprezni na vrhu, često je prekriven gustim oblacima koji ga čini hladnim, a ivicu kratera je teško videti. Preporučuje se polazak ujutro, kako bi bilo dovoljno vremena za uživanje u pogledu i povratak na polaznu tačku pre mraka.

Staza sa zavetrinske strane je duža, teža i zarasla. Oduševljeni planinari mogu prošetati celom stazom od obale do obale, za šta je potrebno oko 6 sati pešačenja. Od vrha kratera do njegove unutrašnjosti postoji mala i teška staza, za koju su potrebna dodatna dva sata pešačenja. Posebno upozorenje je da staze ne počinju u gradovima ili selima, pa je važno organizovati prevoz pre polaska na pešačenje.

Na početku staze sa privetrinske (istočne) strane nalazi se centar za posetioce, nadstrešnice, telefonska govornica, toaleti i parking. Na samoj stazi, kao i na početku staze sa zavetrinske strane nema objekata ili usluga. Svi strani posetioci koji nisu u društvu državljana Sent Vinsenta moraju biti u pratnji sertifikovanog turističkog vodiča.

Početna tačka staze sa privetrinske strane udaljena je od Kingstowna 42 km (oko 1:20 h vožnje), a sa zavetrinske strane 65 km (oko dva sata vožnje). Staza je otvorena od 7:30-15:30 h.

Vermont Nature Trail

Prirodna staza Vermont vodi kroz bujnu prašumu sa neverovatnom raznolikošću tropske flore, a završava se sa prelepim pejzažima i šansom da se vidi čuveni papagaja Sent Vinsenta u svom prirodnom staništu. Veličanstvene litice sežu do neba, ustupajući mesto zamašnim dolinama. Ambijentalne temperature i obilne kiše dovode do bujnog rasta vegetacije. Staza je u slikovitoj dolini Buccament u okviru rezervata papagaja Sent Vineenta i šire predloženog Centralnog šumskog rezervata.

Staza je dugačka oko 3,5 km i vijuga kroz bujne primarne i sekundarne prašume i plantaže, pružajući posetiocima panoramski pogled na okolni pejzaž koji oduzima dah i krupne planove endemske flore i faune zemlje. Staza se penje do vidikovca i nudi odlično pešačenje za sve uzraste i sposobnosti. Duž staze su postavljene klupe.

Udaljenost od Kingstowna je 14 km, odnosno oko 30 minuta vožnje kolima. Staza je otvorena od 7:00-17:00 h. Sadržaji (kiosk, suvenirnica, kupatila, vizitorski centar) su otvoreni od 9:00-17:00 h. Ulaznica košta 5 EC$.

Y O U N G

Ostrvo Young neki svrstavaju u Grenadine, mada se ono nalazi samo 200 m od obale Sent Vinsenta, a i administrativno ne pripada parohiji Grenadini. Ostrvo je dugačko manje od 400 m, a najveću širinu ima u severnom delu i ona iznosi 200 m. Površina ostrva Young je 5,2 ha.

Privlačnost privatnog ostrva priča je stara vekovima. Počinje pre 300 godina, a predanje govori da je moćni šef domorodačkih Kariba Joseph Chatoyer primetio pastuva koji je pripadao ser Williamu Youngu, tadašnjem britanskom guverneru. Konju se veoma divio i želeo je da ga poseduje. “Ako ga želite”, odgovorio mu je Sir William, “vaš je”. Chatoyer je spremno prihvatio konja u zamenu za ostrvo Young’s, kasnije poznato kao Young (razlika u nazivu je u samo jednom slovu).

Tokom godina Chatoyer je postao nacionalni heroj. Prepoznat kao poglavica, Chatoyer je predvodio svoje sunarodnike Karibe u želji da zadrže svoju domovinu. Danas mu se i dalje dive zbog intelekta, diplomatije i žestoke želje da zaštiti domoroce.

Mnogo godina kasnije idilični kvaliteti ostrva Young i veoma poželjna karipska izolacija došli su u fokus turističkih profesionalaca. Ostrvo je u luksuzno odmaralište razvio John Houser iz Hilton grupe 1964. godine, kada je otvoren hotel “Grand View Beach”. 1980. godine ostrvo je prešlo u ruke njegovih trenutnih vlasnika, a to su Vidal Browne i Sir Frederick Ballantyne sa Sent Vinsenta.

Browne je bio dugogodišnji biznismen i profesionalac u ugostiteljstvu. Sir Frederick je po zanimanju kardiolog i bio je glavni medicinski službenik u zemlji od 1985-1992. godine. Takođe je istaknuti biznismen, stvorio je uspešan program obuke lekara u zemlji i dalje je državnik. Od 2002. godine Sir Frederick je bio generalni guverner Sent Vinsenta i Grenadina. U vezi sa tim imenovanjem, kraljica Elizabeta II proglasila ga je vitezom Velikog krsta reda Svetog Mihaila i Svetog Džordža. Pod upravom Brownea i Sir Fredericka, ostrvo Young se razvilo u najzanimljiviju privatnu ostrvsku destinaciju za odmor na Karibima.

Do ostrva Young se stiže letom do aerodroma na Sent Vinsentu, zatim se prebacuje do pristaništa, gde goste hotela čeka privatni čamac kojim se za dva minuta stiže do oaze. Ostrvo je prepuno tropskih vrtova, a za goste je na raspolaganju 29 šarmantnih, prozračnih vikendica.

Ostrvo Young, u pozadini je ostrvce Duvernette

Fort Duvernette, lokalno poznat i kao Rock Fort, danas je u ruševinama, iako još uvek postoje topovi usmereni prema moru. Nalazi se na ostrvu Duvernette, 60 m južno od ostrva Young. Ostrvo je vulkanski čep od bazalta i uzdiže se iz mora na visinu od 60 m.

Wilkie’s Battery je sestrinsko utvrđenje tvrđave Duvernette koje se nalazilo na ostrvu Young. Krajem XIX veka zgrada je pretvorena u sušaru pamuka u vili Estate, a kasnije u privatnu rezidenciju četrdesetih godina XX veka. Francuzi su izgradili ove dve tvrđave pre nego što su Britanci preuzeli vlast nad ostrvom 1763. godine.

GPS koordinate: 13°07′49″ N, 61°12′10″ W.

G R E N A D I N I

Ukupan broj stanovnika pet naseljenih ostrva Grenadina u sastavu Sent Vinsenta i Grenadina iznosio je po popisu iz 2012. godine 10.234. Sledeća ostrva čine parohiju Grenadini:

Ostrvo	Površina (km2)	Broj stanovnika	Glavni grad
Severni Grenadini
Bequia	18,3	4.946	Port Elizabeth
Mustique	5,70	1.238	Lovell (privatno ostrvo)
Južni Grenadini
Union	9	2.096	Clifton
Canouan	7,60	1.683	Port Charlestown
Mayreau	1,20	271	Old Wall
Nenaseljeni Grenadini
Palm	0,55		Cactus Hill (privatno ostrvo)
Petit Saint Vincent	0,46		Telescope Hill (privatno ostrvo)
Tobago Cays	0,25		pomorski rezervat
Isle à Quatre	1,52
Baliceaux	1,35
Bettowia	0,71
Petit Mustique	0,40
Petit Nevis	0,29
Petit Canouan	0,20
Savan	0,11

B E Q U I A

Bequia je drugo po veličini ostrvo u arhipelagu Grenadina. Dugačko je 11-12 km i prilično usko, samo je u srednjem delu šire i tu širina dostiže 3,7 km. Oblik ostrva pomalo podseća na slovo “S”. Površina ostrva je 18,3 km². Udaljeno je 8,3 km od ostrva Sent Vinsent.

Bequia znači “ostrvo oblaka” na jeziku drevnog naroda Arawak. Ostrvo se takođe zvalo Becouya.

Bequia je malo ostrvo sa 4.946 stanovnika po popisu iz 2012. godine. Domaće stanovništvo je prvenstveno mešavina ljudi poreklom iz Afrike, Škotske i ostrvskih Kariba. Gusto naseljeno područje je oko glavnog grada ostrva Port Elizabetha, u kome se nalazi trajektni terminal i Paget Farm, gde se nalazi aerodrom. Postoje sela i u Lower Bayu, La Pompeu, Hamiltonu i Belmontu. Ostala važna područja Bequije su Spring, lokacija nekadašnje plantaže kokosa i mesto gde su poljoprivredne životinje, Industry Bay i Park Bay, gde se nalazi utočište morskih kornjača Old Hegg.

Brda ostrva su mnogo niža od vrhova Sent Vinsenta, koji je nešto severnije, tako da Bequia dobija znatno manju količinu padavina. Najviša tačka ostrva je Pleasant Top visoka 268 m.

Big Cay i West Cay su dva ostrvca pored krajnje jugozapadne tačke ostrva Bequia

Princeza Margaret (mlađa sestra kraljice Elizabete II), koja je imala kuću na obližnjem ostrvu Mustique, posetila je ostrvo Bequia pedesetih godina XX veka i u njenu čast jedna plaža je preimenovana. Plaža princeze Margaret nalazi se pored Port Elizabetha, u zalivu Admiralty na zapadnoj obali ostrva. Plaža se originalno zvala Tony Gibbons, i dalje je lokalno poznata pod tim imenom, mada poreklo tog imena nije poznato.

Bequia je popularna među jedriličarima, doseljenicima i turistima. Najposećenija je tokom godišnje Uskršnje regate i muzičkog festivala.

Dve prodavnice ronilačke opreme organizuju izlete do 28 identifikovanih mesta za ronjenje oko ostrva Bequia. Postoji nekoliko olupina i plitkih pećina dostupnih iskusnim roniocima. Nije neobično videti kornjače, jastoge, jegulje i mnoge vrste riba tokom ronjenja oko ostrva.

Kao rezultat Utrehtskog sporazuma (1713-1715), koji je okončao Španski rat za nasleđe (1701-1714) i uspostavio mir između španskog i britanskog carstva, Velika Britanija je dobila unosni monopol nad trgovinom robovima. Odbegli robovi, kao i oni sa brodova koji su doživeli brodolom, naseljavali su ostrvo Sent Vinsent u XVII veku. Prema ranim izveštajima Francuske zapadne Indije, koja je ostrvo Bequia smatrala delom Grenade, Beqiia je bila suviše nepristupačna za kolonizaciju, a Karibi i Arawaci koristili su ostrvo za ribolov i poljoprivredu. Nekoliko portugalskih i holandskih brodova sa robovima na putu za Sveti Eustahije iz zapadne Afrike navodno je stradalo na grenadinskim grebenima.

Bequia je bila pod francuskom kontrolom u XVIII veku i tokom Sedmogodišnjeg rata (1756-1763) sa Engleskom, ostrvo su koristile flote njihovih španskih i holandskih saveznika za opskrbu, dok je britanskim brodovima bio zabranjen pristup. Pariski ugovor iz 1763. godine doneo je značajne izmene na karti Kariba; ostrva Sent Vinsent i Grenadini, uključujući Grenadu, dobili su Britanci u zamenu za Gvadelup, Martinik i Svetu Luciju. Ime Petit Martinique potiče iz ove ere, kao i Petit Saint Vincent. 1779. godine Francuzi su zauzeli ostrvo, uprkos ugovoru, ali su bili prisiljeni da ga ubrzo ponovo predaju Britaniji.

Početkom XVIII veka došlo je do razvoja industrije šećera i proizvodnje srodnih proizvoda, uključujući melasu i rum. Ostali glavni proizvodi bili su kafa, indigo i skrob. U jednom trenutku, ostrva Sent Vincent i Grenadini bili su najveći pojedinačni proizvođač skroba na svetu. Trenutno je rum glavni izvozni proizvod, pre svega u Evropsku uniju.

U okviru programa koji je osnovala Velika Britanija za davanje zemlje siromašnim naseljenicima, James Hamilton, otac Alexandera Hamiltona (jedan od osnivača SAD), preselio se sa ostrva Saint Croix na ostrvo Bequia 1774. godine, gde je ostao do 1790. godine. Zemlja koja je Hamiltonu dodeljena leži uz obalu jugoistočnog zaliva. Uprkos čestim sinovljevim poklonima u novcu i molbama da imigrira ili ga bar poseti, nijedan nije posetio drugog.

Neki istoričari veruju da je čuveni gusar Edward Teach imao sedište na ostrvu. Početni kadar filma “Crnobradi, gusar sa Kariba”, koji je snimio BBC, prikazuje repliku njegovog prvog broda pored obale ostrva Bequia u moreuzu St. Vincent. Prema lokalnoj legendi, Sent Vincent i Grenadini nisu bili samo njegova baza, već i mesto odakle je Francis Drake planirao napade na španskog admirala Don Bla de Lezo u Cartageni (današnja Kolumbija). Zapravo se smatra da se Henry Morgan (guverner Jamajke) takođe mogao usidriti u zalivu Admiralty, jer je tada bila najsigurnija prirodna luka na istoku Kariba tokom sezone uragana. Bequia je korišćena kao mesto za popravak brodova. Pored Nelsonovog doka na Antigvi i Carlyle u Bridgetownu na Barbadosu, u tom području nije bilo drugih suvih dokova ili brodogradilišta. Brodogradnja i popravka brodova na ostrvu Bequia bila je moguća zbog postojanja kedra na ostrvu i dovoljno duboke i zaštićene luke.

Port Elizabeth

Bequia je jedno od retkih mesta na svetu gde je još uvek dozvoljen ograničeni kitolov. Međunarodna komisija za lov na kitove (IWC) klasifikuje lov na ostrvu prema propisima koji se odnose na kitolov domorodaca. Starosedioci ostrva smeju da ulove najviše četiri grbava kita godišnje, koristeći samo tradicionalne metode lova ručno bačenih harpuna iz malih, otvorenih čamaca, ali ove metode se redovno zloupotrebljavaju upotrebom harpunskih pušaka i glisera kako bi okružili kitove. Limit se retko ispuni, nema ulovljenih kitova nekoliko godina. Bequia ima dugu tradiciju kitolova, kao i izgradnju čamaca za kitolov.

Na sastanku IWC 2012. godine delegati su obnovili godišnju kvotu kitova za sve tri grupe koje su predale zajedničke ponude, među kojima Sent Vinsent i Grenadini, uprkos protestima delegata iz Dominikane Republike, Ekvadora, Čilea i Kostarike. Delegat Dominikanske Republike rekao je da je lov na Sent Vinsentu i Grenadinima bio “zanatski lov na kitove van kontrole”, kao i da su lovci “više puta prekršili pravila – lovili su mladunce i trudne ženke”. Drugi delegati su istakli da nominacija Sent Vinsenta i Grenadini “ne bi trebalo da se prihvati, jer stanovnici ostrva Bequia, grupa koja se bavi kitolovom, nisu istinski ‘domoroci’”. Delegat Monaka tvrdio je da lov na kitove koji je započela porodica doseljenika 1875. godine ne može biti kvalifikovan kao ‘starosedelački’”. Louise Mitchell Joseph, govoreći u ime Istočno-karipske koalicije za ekološku svest, izjavila je da nije bilo dokumentovane istorije kitolova na ostrvu i “da je bilo mnogo sprovedenih arheoloških iskopavanja i da nije pronađen nijedan dokaz o lovu na kitove starosedelačkih naroda. Nikada nisu pronađeni ostaci kita, niti oružje koje je moglo biti upotrebljeno za ubijanje tako velikih sisara; niti na petroglifima postoje slike kitova”.

Na ostrvu postoji mali pomorski muzej (Beaquia Maritime Museum) koji beleži istoriju lokalnog kitolova. Vrlo interesantamn je bar i restoran “Whalboner” koji se nalazi u Port Elizabethu na obali mora. Ovaj bar ima ulaz na plažu koji predstavlja luka od dva rebra kita, barske stolice imaju  kičmene pršljenove kita, a još jedno rebro kita je duž bara.

Do ostrva Bequia se može doći manjim avionom. Međunarodni aerodrom za male avione “James F. Mitchell” izgrađen je 1992. godine, a nalazi se u blizini naselja Paget Farm. Sa pistom dužine 1,1 km, do ostrva Bequia se može doći avionom sa svakodnevnim letovima sa drugih aerodroam Sent Vinsenta i Grenadina (“Argyle”, Canouan, Union i Mustique) i sa Barbadosa, dok do drugih okolnih ostrva (Sveta Lucija, Grenada, Antigva, Martinik) postoje čarter letovi.

Tri trajekta redovno saobraćaju između glavnog grada Kingstowna i lokalne luke Port Elizabeth. Na ostala ostrva Grenadina može da se stigne na poslednjoj škuni koja je u upotrebi na Karibima, antički originalnoj i sagrađenoj na ostrvu Bequia SS Friendship Rose. U ponudi su i drugi čarter / turistički brodovi koji se mogu pronaći u Port Elizabethu.

Trajektno pristanište na Sent Vinsentu udaljeno je 45 minuta vožnje od međunarodnog aerodroma “Argyle”. Prevoz između Sent Vinsenta i ostrva Bequia vrše dve kompanije, “Bequia Express” i “Admiralty Transport” sa tri trajekta. “Bequia Express” koristi trajekt u porodičnom vlasništvu dug 45 m. Približni kapacitet trajekta je 28 automobila ili 10 do 20 kontejnera i može da preveze 400 putnika. “Admiral II” je plovilo slične veličine kapaciteta 250 putnika. Putnici na “Admiralu II” mogu birati između sedišta u klimatizovanom unutrašnjem prostoru i natkrivenih spoljnih sedišta. Rastojanje između Kingstowna i Port Elizabetha  je 18 km, a plovidba traje približno sat vremena.

Putnici za prevoz u jednom pravcu plaćaju 25 EC$, dok povratna karta (naravno ukoliko se koristi isti brodar) košta 45 EC$. “Bequia Express” ima pet polazaka dnevno od ponedeljka do petka, subotom tri polaska, a nedeljom i praznicima dva. “Admiral II” ima 2-3 polaska dnevno. Prvi polazak je u 6:30 h sa ostrva Bequia, a poslednji polazak je iz Kingstowna u 18:00 h.

GPS koordinate: 13°00′40″ N, 61°13′42″ W.

SAINT ELAIRS CAY

Saint Elairs Cay je malo nenaseljeno ostrvo dugačko 130 m. Nalazi se 460 m južno od ostrva Bequia i 570 m severno od ostrva Petit Nevis.

GPS koordinate: 12°58′50″ N, 61°14′28″ W.

PETIT NEVIS

Petit Nevis je malo ostrvo u privatnom vlasništvu, 950 m južno od ostrva Bequia. Ostrvo je nenaseljeno, ali su ga kitolovci koristili za obradu ulovljenih kitova. Poslednji put to se dogodilo 1993. godine, a od tada se obrada vrši na drugim ostrvima.

Ostrvo je dugačko 850 m, najveća širina je 540 m, a površina je oko 29 ha.

Sudeći po priloženoj fotografiji, Petit Nevis je retko ostrvo Grenadina koje ima šljunkovitu plažu.

Lokalni kapetan broda za kitolov, Athneal Ollivierre (umro 2000. godine), bio je jedan od vlasnika ostrva Petit Nevis. Eileen Corea, poslednja preživela, direktna, legalna vlasnica ostrva, umrla je u julu 2011. godine. Ostrvo je sada u vlasništvu potomaka prethodnih vlasnika.

Mala izolacionistička zajednica pod nazivom Moonhole na obližnjem ostrvu Bequia odvozi kosti kitova sa ostrva da bi ih koristila kao građevinski materijal.

GPS koordinate: 12°58′24″ N, 61°14′36″ W.

Q U A T R E

Quatre (Isle à Quatre) leži 2,1 km južno od većeg ostrva Bequia, a 550 m južno od ostrva Petit Nevis. Ima površinu od 1,52 km², dužinu od 3 km i širinu od 250 do 950 m. Najviša tačka dostiže 146 m nadmorske visine, a prosečna visina je 38 m.

Do kraja Sedmogodišnjeg rata (1756-1763) ostrvo Quatre bilo je francuska kolonija zajedno sa ostalim ostrvima ovog regiona. 1763. godine sva ostrva su pripala Engleskoj. Više od sto godina ostrvo je u vlasništvu porodice Mitchell, bivših kapetana koji će i dalje zadržati deo ostrva za sebe nakon prodaje većeg dela ostrva za razvoj odmarališta.

Na ostrvu je ranije rastao beli kedar, koji se koristio u brodogradnji.

Ostrvo Quatre, desno na slici se vidi ostrvo Pigeon

GPS koordinate: 12°57′15″ N, 61°15′10″ W.

P I G E O N

Pigeon (golub)se nalazi 730 m jugozapadno od većeg ostrva Isle à Quatre.

Dužina ostrva je 480 m, najvešina je 230 m, a površina približnim merenjem na Google Earthu je 7,7 ha.

1987. godine dobilo je status rezervata prirode Pigeon Island Wildlife Reserve, površine 8,9 km².

GPS koordinate: 12°56′50″ N, 61°16′27″ W.

B A T T O W I A

U prvom planu je Baliceaux, u pozadini je Battowia

Battowia ili Bettowia se nalazi 10 km jugoistočno od ostrva Bequia, a 680 m severoistočno od ostrva Baliceaux. Ostrvo je dugačko 1,1 km, najveća širina je 700 m, a površina je 71 ha (mada po približnim merenjima na Google Earthu površina iznosi oko 60 ha). Ostrvo ima veoma veoma strme litice. Najviša tačka ostrva je 206 m, mada na većini sajtova piše 130 m. Međutim, po jednoj karti sa izohipsama, jasno je da taj podatak nije tačan.

Neposredno uz severoistočnu obalu ostrva je ostrvce Bullet, a 300 m južno je ostrvce Church.

Ostrvo Battowia je lokalno poznato kao “ostrvo ptica” jer je to mesto gde obitavaju i gde se gnezde razne morske ptice, posebno veće ptice kao što su fregate, galebovi i blune, a takođe i smeđi pelikan i čigra. Takođe i kopnene ptice poput tropskih ptica rugalica, golubova i antilskih grebenastih kolibrija. Među ostalim stanovnicima ostrva su koze i dve vrste retkih zmija).

Ostrvo Battowia proglašeno je rezervatom divljih životinja, koji zahvata 66 km² površine.

GPS koordinate: 12°57′44″ N, 61°07′50″ W.

B A L I C E A U X

Baliceaux je malo ostrvo u privatnom vlasništvu. Nalazi se oko 9,5 km jugoistočno od ostrva Bequia, a 5,5 km severoistočno od ostrva Mustique. Dužina ostrva je 2,3 km, širina varira od 250 m do 1 km, a površina je 1,35 km² (postoje i drugi podaci, ali ovaj smatram najtačnijim). Iako je dosta veći od susednog ostrva Battowia, Baliceaux je niži, a najviši vrh Gun Hill dostiže 126 m.

Otkriveno od strane španskih moreplovaca tokom XV veka, ovo ostrvo uživalo je u dugoj i zanimljivoj istoriji. Imalo je važnu ulogu tokom ratova od 1769-1795. godine u karipskom regionu. Najviša ostrvska tačka Gun Hill služila je kao osmatračka stanica od 1772-1797. godine. Devedesetih godina XVIII veka britanska vojska proterala je oko 5.000 crnih Kariba sa Sent Vinsenta na Baliceaux, nakon što je ugušena pobune pod vođstvom šefa Kariba Josepha Chatoyera. Njihovi potomci danas žive kao narod Garifuna u Hondurasu, Belizeu, Gvatemali, Nikaragvi i u Sjedinjenim Državama.

U zapadnom delu ostrva je malo područje na kome su sahranjivane Crne Karibe umrle od bolesti. Vremenom je to područje erodiralo usled delovanja vetra i mora, pa je od njega ostalo vrlo malo.

U znak sećanja na ove događaje svakoga marta se održava Hodočašće na Balliceaux. Poklapa se sa Danom nacionalnog heroja u Sent Vinsentu. Predloženo je da ostrvo dobije status kulturnog obeležja.

GPS koordinate: 12°57′00″ N, 61°08′43″ W.

A L L   A W A S H

All Awash je ostrvce dužine 350 m, koje se nalazi 2,2 km južno od ostrva Baliceaux.

GPS koordinate: 12°55′07″ N, 61°08′24″ W.

M U S T I Q U E

Lagoon Bay

Mustique se nalazi oko 25 km južno od Sent Vinsenta, a oko 11,5 km jugoistočno od ostrva Bequia. Ostrvo je dugačko u smeru sver-jug 4,7 km, najveća širina je 2,6 km, a površina je 5,7 km².

Najviši vrh ostrva je Toucan Hill (183 m). Mustique je okružen sa nekoliko koralnih grebena i sa nekoliko ostrvaca: Rabbit i Wilks Cays (ili Wilks Rock) su pored istočne obale, Brooks Rock i Little Brooks su pored severoistočne obale, a tu su i tri ostrvca Pillory (Big, Little i Middle) udaljena oko 1,5 km od severne obale.

Od kopnene faune na ostrvu ima kornjača, čaplji, iguana i mnogih drugih vrsta.

Što se tiče broja stanovnika na ostrvu, većina sajtova navodi podatak o 500 ili 650 stanovnika, što ne odgovara stvarnom stanju. Po popisu iz 2001. godine zaista ih je bilo 552, ali po popisu od 2012. godine broj stanovnika se povećao za neverovatnih 124% i iznosi 1.238. Od toga Cheltenham, Frenchman’s Field i Lovell Village su imali 562 stanovnika (2001. godine 213), Campbell Hill 262, a Plantation, Aberdeen Valley i Galliceaux 414 stanovnika. Gustina naseljenosti je 217 stanovnika/km².

Ostrvo je u vlasništvu privatne kompanije sa ograničenom odgovornošću Mustique, koju čine vlasnici kuća na ostrvu. Ostrvo ima oko 120 privatnih vila. Postoje dva hotela: “Cotton House” (sa dvadeset soba) i “Beach Café” u vlasništvu kompanije Mustique, a sedmokrevetna privatna gostinjska kuća “Firefly” (svitac) ima restoran i bar. Odvojeni restoran “Veranda” takođe radi.

Istorija evropskog naseljavanja ostrva Mustique i uopšte Grenadina datira iz XV veka, kada su španski mornari prvi put uvideli ovu manje-više linearnu grupu malih stenovitih ostrva i nazvali ih “Los Pájaros” (ptice), jer su ih podsećale na malo jato raštrkano po moru. Tokom XVII veka gusari, koji su koristili zaštićene zalive da sakriju svoje brodove i blago, preimenovali su ostrva u Grenadine.

Prvobitno su ostrva naseljavali ljudi koji su verovatno stigli iz Južne Amerike oko 2500. godine p.n.e, potom pleme Arawak od 250. godine p.n.e. do 1000. godine n.e, a kasnije i Karibi, čiji se jednostavni alati još uvek mogu pronaći. Izbacili su ih evropski plantažeri četrdesetih godina XVIII veka, koji su otkrili da na njima mogu gajiti šećernu trsku, koristeći robove uvezene iz Afrike. Budući da su u to vreme jedini evropski izvori šećera bile ograničene količine sa Kanarskih ostrva i sa Kipra, Zapadna Indija je postala ekonomski značajna. Grenadini su 1763. godine prešli iz francuskog u britanski posed; farmeri Alexander Campbell i John Aitcheson te godine su kupili ostrvo Mustique. Britanci su izgradili tri tvrđave. Pamuk i šećerna trska nastavili su da se gaje do 1834. godine.

Point Lookout

Naziv za ostrvo Mustique potiče od francuskog moustique, moskito ili komarac. Proizvodnja šećera trajala je do XIX veka, kada je šećer dobijen iz šećerne repe gajene u Evropi drastično smanjio potražnju za tropskim šećerom. Sedam plantaža na ostrvu Mustique je napušteno i na kraju progutano žbunjem, ostavljajući ruševine poput šećerane “Endeavor” i njegove “Pamučne kuće”. Plantažna kuća sagrađena je u XVIII veku.

Ostrvo je uglavnom napušteno početkom XIX veka, ali 1835. godine (nakon ukidanja ropstva) dve plantaže su ponovo otvorene nakon što je vlasništvo nad ostrvom prešlo na porodicu Hazell. Bavili su se poljoprivredom i čuvali su ovce i koze na dve plantaže; održavali su školu za lokalno stanovništvo. 1865. godine dve plantaže su se spojile u jedno imanje.

Mustique je od porodice Hazell 1958. godine kupio Colin Tennant za 45.000 funti. U početku je planirao da se bavi poljoprivredom, “gajenjem pamuka, govedinom i ovčetinom”, ali je zatim odlučio da ostrvo razvije u odmaralište za bogataše, pa je 1968. godine osnovao kompaniju “The Mustique”. Do tada je proizvodnja pamuka propadala.

Izveštaj iz 1958. godine detaljno opisuje stanje na ostrvu:

“Osim malih poseda seljana, Mustique je bilo pusto ostrvo prekriveno džunglom, žbunjem i kaktusom. Nije imao izvore vode, puteve i pristanište, ali je imalo milione komaraca. Bila je jedna trošna zgrada koja se koristila za prebiranje pamuka, a preostali seljani živeli su u kolibama pokrivenim talasastim limom kojima je očajnički bila potrebna popravka“.

Tokom narednih godina bila su napravljena značajna poboljšanja. Prema izveštaju iz 2018. godine, “Mustique je od šezdesetih godina prošlog veka postao ekskluzivno odmaralište za kraljevske porodice, rok zvezde, poznate ličnosti i šefove industrija da se opuste u anonimnosti”.

1960. godine princeza Margaret, sestra kraljice Elizabete II, dobila je za venčanje na poklon od Colina Tennanta parcelu od 400 ari, na kojoj je izgradila vilu “Les Jolies Eaux”. Na ostrvu je provela medeni mesec. Mustique, govorila je, “je jedino mesto na kome mogu da se opustim”. Pre svoje smrti, princeza je poklonila imanje sinu Davidu Armstrong-Jonesu, kako bi izbegla kasniju uplatu poreza na nasledstvo. Prodao ga je 1999. godine za prijavljenih 2,4 miliona funti, a “Les Jolies Eaux” se danas može iznajmiti.

1964. godine izgrađeno je novo naselje Lovell Village. Prvobitni stanovnici ostrva dobili su po jednu parcelu i novu kuću na tom mestu. Većina meštana, koji rade na ostrvu, žive u Lovellu, a godinama imaju crkvu, školu, restoran, ambulantu, prodavnicu i policijsku stanicu. Izveštaj iz maja 2019. godine pokazuje da se druga preduzeća sada nalaze u oblasti Lovell: “ribarnica … pijaca, dve prodavnice “The Purple House” i “The Pink House” … i prodavnica mešovite robe u kojoj se mogu kupiti alkoholna pića, vino i cigarete”. Restoran i bar “View”, koji opslužuje lokalno stanovništvo i turiste, takođe se nalazi u Lovellu.

Kada je 1968. godine osnovana kompanija “The Mustique”, njen novi menadžer Hugo Money-Coutts dobio je oslobađanje od poreza u zamenu za godišnju naknadu. Izgradnja i prodaja vila započela je ubrzo nakon toga.

Aerodrom je počeo sa radom 1969. godine. Te godine izgrađeno je nekoliko novih vila, a otvoren je hotel “Cotton House”. Sledećih godina izgrađeni su putevi (iako su kolica za golf i terenska vozila jedini način prevoza), električna energija i komunikacije postali su pouzdani, napravljeno je postrojenje za desalinizaciju morske vode i otvorena je ambulanta. Jedan izveštaj navodi da je od 1968. godine u Mustique uloženo više od 100 miliona dolara.

1971. godine SS Antili udario je u greben nedaleko od ostrva i potonuo je.

1976. godine, zbog finansijskih problema, Tennant je prodao kontrolni paket (60%) u kompaniji “The Mustique” konzorcijumu koji je vodio Hans Neumann, venecuelanski industrijalac češkog porekla. Neumann je preuzeo kontrolu nad ostrvom i 1979. godine imenovao je Briana Alexandera za upravnika. Alexander se penzionisao tek avgusta 2008. godine, a tokom njegovog mandata na ostrvu su građene kuće za radnike.

Tennant je ostao vlasnik parcele na ostrvu sve dok se 1992. godine nije preselio na Svetu Luciju. Međutim, do 1987. godine Tennant je prodao preostale akcije kompanije “The Mustique” Hansu Neumannu. Posle 2007. godine na ostrvu su napravljena velika poboljšanja, uključujući postrojenje za desalinizaciju, solarne ploče za obezbeđivanje električne energije i reciklažu određenih vrsta otpada.

1988. godine Hans Neumann je uspostavio vlasničku strukturu koja je ostala do današnjih dana. Ostrvo Mustique je transformisano u privatno društvo sa ograničenom odgovornošću sa 104 vlasnika kuća kao manjinskim akcionarima. Do 2003. godine Hans Neumann, zajedno sa svojom ćerkom Arianom, zadržao je mesto u odboru i blok od 30% akcija, što je nastavilo da pruža stabilnost tokom godina, jer je sprečavalo drastične promene politike ili značajna odstupanja od razvojnog plana.

Od 2019. godine kompanijom “The Mustique” upravlja Roger Pritchard, koji je zamenio Briana Alexandera. Predvodi 450 zaposlenih koji nadgledaju svaki aspekt ostrvskog života, upravljanje vilama i obezbeđenje. Sigurnosne i vatrogasne službe pruža tim oficira na čelu sa bivšim šefom Scotland Yarda. Svaki posetilac mora biti registrovan kod Službe obezbeđenja.

Dobrotvorna fondacija “The Mustique” finansira programe za stanovnike ostrva, poput stipendija, dogovara posete hirurga ostrvu i programe opismenjavanja od 2018. godine. Dobrotvorni fond  finansira i projekte kao što su obnova Spomen-bolnice Milton Cato na Sent Vinsentu, program školskih obroka, pojedine projekte opismenjavanja i programe van škole, skrining dijabetesa i hipertenzije, hospicij i sadnja drveća.

Na ostrvu ne postoji tereni za golf, ali zvanična web stranica opisuje dostupne aktivnosti, pored tenisa i piknika:

… ronjenje i jedrenje, teniski klub i istraživanje ostrva na konjima. Isprobajte ekstremne sportove kite-surfing ili ronjenja i ribolova u dubokom moru, ili pristupite nežnije, uz ronjenje s maskom u mnogim skrivenim uvalama oko ostrva praćeno banjskim tretmanom. Deca će uživati u mnoštvu zabavnih aktivnosti, u izobilju vodenih sportova, u bioskopima za golf kolica, tenisu, poni kampu, pikniku na plaži i potrazi za blagom, takmičenja u letenju zmajevima i dečijim menija svuda.

Glavna ostrvska plaža zove su Macaroni, a nalazi se na atlantskoj strani; veliki talasi čine je pogodnijom za surfovanje nego za plivanje. Plaža Lagoon na zapadnoj strani je mirnija, “ali suviše plitka i prepuna morskih algi za kupanje” prema jednom pregledu. Za kupanje je poželjniji zaštićeni zaliv Gelliceaux.

Vile za iznajmljivanje koštaju od 8.000 USD za jednu spavaću sobu do 150.000 USD nedeljno za više od šest spavaćih soba. U ponudi su i vila kraljevske porodice “Les Jolies Eaux” i  “Mandalai” u indonežanskom stilu (izgrađena za Davida Bowieja), Pangolin, balijski dom sa sedam spavaćih soba. Čamac se može iznajmiti u zalivu Endeavor.

Medicinska klinika Mustique otvorena je svakodnevno i postoji ostrvska apoteka. U slučaju ozbiljnih medicinskih problema, prevoz se može organizovati do Martinika ili čak Miamija.

Ostrvo je postalo dobro poznato po ličnostima koje su je ga posetile: Lord Glenconner, Oliver Messel, Princeza Margaret, Tommy Hilfiger, Shania Twain i Mick Jagger. Neposredno pre toga, ostrvo je bilo dom ribara. 

Elizabeta II sa suprugom bila je u privatnoj poseti ostrvu Mustique 1966, 1977. i 1985. godine. Princ William sa suprugom često odmaraju na ostrvu.

David Bowie nekada je posedovao vilu sa više paviljona u indonežanskom stilu, koju je napustio, tvrdeći da je “kuća bila toliko mirna da mu je bilo teško da obavi bilo kakav posao”. Britanski modni dizajner Lotti B već dvadeset godina živi na ostrvu i vodi lokalni butik pod nazivom “The Pink House”. 

Među ostalim poznatim pojedincima koji su tokom godina odmarali u Mustiku su premijer Velike Britanije Boris Johnson, Noel i Liam Gallagher, Jonny Depp, Kate Moss, Paul McCartney, Jon Bon Jovi, Peter Lynch, Denzel Washington, Pierre Lagrange, Tom Ford, John Travolta i Brian Adams.

Što se tiče prevoza do ostrva, saobraća brod “Endeavour” ponedeljkom, utorkom, četvrtkom i petkom, a takođe i svake prve srede u mesecu. Polazak sa ostrva Mustique je u 7:30 h, a sa Sene Vinsenta je u 14:00 h. Vožnja traje oko dva sata, a karta u jednom pravcu košta 25 EC$. Aerodrom je izgleda rezervisan samo za čarter letove.

GPS koordinate: 12°52′40″ N, 61°11′00″ W.

PETITE MUSTIQUE

Petite Mustique (takođe se koristi naziv Petit Mustique) je malo ostrvo površine oko 40 ha. Nalazi se 1,8 km južno od većeg ostrva Mustique. Dužina ostrva je 950 m, a najveća širina je 790 m.

Petite Mustique je nenaseljeno i nerazvijeno ostrvo. Sedimentne prirode, ostrvo je brdovito, dostiže visinu od 104 m i na njega se nije lako iskrcati niti ima veliku plaže. Lokalno se ime ostrva izgovara “petty”.

460 m severno od ostrva Petite Mustique leži sićušno parče kamenite zemlje Petit Cay, koji predstavlja produžetak severozapadnog kraja ostrva.

Petite Mustique je, kao i sva ostrva Grenadina, jako surov. Šest rtova je istureno prema moru, a između njih su ostrvski zalivi. Najjužniji rt je nešto veći od ostalih. Južno od jugozapadnog rta nalazi se Dry Rock, a oko 500 m jugozapadno od njega je greben.

Ostrvsku obalu karakterišu gotovo neprekidne litice. Malo je prilika da se sa more dođe do ostrva, a brda ostrva prekrivena su gustom vegetacijom. Privetrinska ostrva nastavljaju se nekoliko kilometara južno sa grupom oko ostrva Savan.

Petite Mustique je u privatnom vlasništvu osobe koja je ima dvojno državljanstvo Belgije i Sent Vinsenta i Grenadina po imenu Thierry Nano. Nano je ostrvo stekao za malo novca dok je ranih devedesetih godina XX veka živeo na Sent Vinsentu, a kasnije je bio umešan u nekoliko poslova prodaje imovine po mnogo većoj ceni od stvarne vrednosti. Početkom 2007. godine Nano se obratio belgijskoj kompaniji za razvoj “Vizzion Europe”, koju je osnovao tursko-belgijski direktor Şefik Birkiye. Do aprila “Vizzion Europe” pristao je da kupi Petit Mustique za 62 miliona dolara, kako bi na njemu izgradio luksuzni hotel i odmaralište, jer je Nano uveravao kompaniju da je ostrvo ravno, čisto i sa velikom i lako dostupnom plažom. Međutim, Nano nije dozvolio nijednom zaposlenom u “Vizzion Europe” ili geodetima da posete ili vide ostrvo tokom pregovora.

Međutim, u oktobru 2007. godine, nakon što je Nanu već isplaćeno 2,1 milion dolara, “Vizzion Europe” je otkrio da je ostrvo brdovito, bez plaža i okruženo jakim strujama koje sprečavaju lako pristajanje. Nano je odbio da vrati novac. Tokom podnošenja tužbe protiv Nanoa, “Vizzion Europe” je otkrio da se za njim već traga zbog optužbi za prevaru i pranje novca u Sjedinjenim Državama i Italiji, kao i u Belgiji. Nano je za dlaku izbegao hapšenje od strane FBI-a u Sent Vinsentu i Grenadinima 2001. godine, verovatno uz pomoć vlade države.

Dok se sudio sa “Vizzion Europe” u belgijskom sudu, Nano je nastavio da prodaje Petite Mustique privatnim kupcima, dogovarajući prodaju Iljasu Hrapunovu, sinu kazahstanskog oligarha i ministru u vladi Kazahstana Muhtaru Abljazovu. Nano je zapečatio dogovor sa Hrapunovim nudeći mu pored ostrva besplatno Moneovu sliku. Nakon Hrapunovljevog naknadnog otkrića da ostrvo nije ono što mu je obećano, Nano je odbio da vrati depozit od 500.000 dolara koji je primio i preselio se u Južnu Ameriku, uspevši da izvede prevaru protiv paragvajske vlade 2010. godine, uključujući i prodaju imovine.

2012. godine Nano je uhapšen u Francuskoj i izručen je Italiji, gde je osuđen na šest godina zatvora zbog zavere i prevare. Nakon odslužene kazne, izručen je Belgiji zbog optužbi povezanih sa lažnom prodajom ostrva Petite Mustique. Nano tvrdi da je i dalje vlasnik ostrva Petite Mustique. U novembru 2018. godine Nano je osuđen na 30 meseci zatvora i naloženo mu je da plati kaznu od 192.500 € zbog prevare kompanije “Vizzion Europe” u vezi sa stanjem ostrva Petite Mustique.

GPS koordinate: 12°50′20″ N, 61°11′40″ W.

S A V A N

Savan se nalazi 5,9 km jugozapadno od ostrva Mustique. Pruža se u obliku polumeseca od severa ka jugu, s tim da se polumesec otvara prema zapadu. Približne dimenzije ostrva su 600×200 m, a za površinu je dat podatak 11 ha (mada je po mom mišljenju površina ispod 10 ha).

Na slici ostrva vidi se da njemu postoji jedna kuća, sa zidovima obojenim plavom bojom.

Prema severu se od ostrva Savan nalazi nekoliko stena, koje su položene u obliku obrnutog srpa (suprotno od položaja ostrva Savan).

Ostrvo Savan pripada maloj grupi ostrva u kojoj su još Little Savan (udaljeno 380 m) i Savan Rock (udaljeno 800 m), koji su jugozapadno od ostrva Savan.

GPS koordinate: 12°48′25″ N, 61°12′38″ W.

PETITE CANOUAN

Petite Canouan se nalazi 6,8 km severoistočno od ostrva Canouan, po kome je dobio ime. od ostrva Grenadina najbliži mu je Savan Rock, koji se nalazi 6,5 km istočno.

Ostrvo je gotovo kvadratnog oblika, sa stranicama oko 350 m. Površina ostrva Petite Canouan je približno 15 ha. Ostrvo ima zaštićeni status rezervata prirode divljih životinja.

GPS koordinate: 12°47′32″ N, 61°16′47″ W.

C A N O U A N

Canouan (izgovara se “can – ah – van”) je jedno od naseljenih ostrva Grenadina koja pripadaju državi Sent Vinsent i Grenadini.

Nalazi se 45 km jugoistočno od Sent Vinsenta. Svojim oblikom mene podseća na – Italiju! Severni deo ostrva je širok do 3 km i tu se nalazi njegov najviši vrh Mount Royal (245 m). Prema jugoistoku ostrvo se sužava do 400 m širine, a zatim se širi do 1 km. Posle toga ostrvo se pruža prema zapadu, gde se na krajnjoj tački ostrva nalazi aerodrom. Atlantskom stranom ostrva prolazi koralni greben. Dva zaliva, Glossy i Friendship, nalaze se na južnoj strani ostrva. Od susednih ostrvaca najznačajnije je Dove Cay, udaljeno 340 m od jugozapadnog dela ostrva.

Mereći sredinom ostrva njegova dužina je 7,6 km. Površina ostrva Canouan je 7,6 km².

Prosečna dnevna temperatura se kreće od 24-30°C. Sušna sezona traje od decembra do maja, a nešto niže temperature su od novembra do februara.

Po poslednjem popisu obavljenom 2012. godine broj stanovnika ostrva je 1.683, što znači da je gustina naseljenosti 221 stanovnik/km². U odnosu na popis iz 2001. godine, kada je registrovano 1.165 stanovnika, njihov broj se uvećao za čak 44%. Po popisnim jedinicama situacija je sledeća: Charlestown 513, Taffia, Glossy Village & Friendship 455, Barbuce Village & Jim Hill 398,  Barbuce Village & Retreat 181 i Carenage & Mt. Royal 136. Glavni grad ostrva je Charlestown.

Nešto pre 200. godine p.n.e. kultivisano pleme zvano Arawak stiglo je do ostrva koristeći kanue izdubljene u stablu. Ovi novi stanovnici su sa sobom doneli biljke, životinje i osnovne poljoprivredne i ribolovne veštine. Živeli su mirno 1.500 godina dok Karibi nisu napali ostrvo.

Više od 200 godina je prošlo otkako je Kolumbo ugledao Sent Vinsent, dok Evropljani nisu uspostavili neku vrstu trajnog naselja na ostrvu. Brdovit reljef ostrva i gusta pošumljenost omogućila je Karibima da se brane od evropskog naseljavanja duže nego na gotovo bilo kom drugom ostrvu Kariba.

Nakon što su Karibi poraženi na drugim ostrvima, pridružili su se robovima koji su pobegli sa Barbadosa i stigli do Sent Vinsenta, kao i onima koji su preživeli brodolome u blizini Sent Vinsenta i ostrva Bequia.

Mešoviti potomci ostrvskih ratnika i oslobođenih Afrikanaca, koji su postali poznati kao Crni karibi, imali su zajedničko nepoverenje i odbojnost prema Evropljanima i pokazali su se strašnim neprijateljem. Karibi su se plašili potpune dominacije, pa su dozvolili Francuzima da na ostrvu izgrade naselje 1719. godine. Francuzi su doveli robove za rad na plantažama. 1748. godine Ugovorom iz Aix-la-Chapella zvanično su Sent Vincent i okolna ostrva proglašeni neutralnim područjem, koje nije bilo pod kontrolom ni Britanije ni Francuske. Dve zemlje su nastavile da se spore oko kontrole ostrva, sve dok 1814. godine nisu definitivno ustupljena Britancima.

1951. godine uvedeno je opšte pravo glasa za odrasle u Sent Vinsentu i Grenadinama, a 1979. godine postalo je nezavisna država u okviru Britanskog komonvelta sa demokratskom vladom zasnovanom na britanskom sistemu.

Krajem XX veka osnovana je kompanija “Canouan Resorts Development” koja je zakupila zemljište za izgradnju dva hotela – nekadašnji “Raffles Resort” i hotela “Tamarind Beach”. Tada je ta kompanija počela izgradnju puteva širom Canouana (ranije su postojale samo zemljane staze), uvedena je struja na ostrvo i u kuće stanovnika i prvi put je obezbeđena desalinizovana voda. Pre toga svežu vodu su redovno dovozili brodovi vodonosci sa Sent Vinsenta. Meštanima koji nisu bili zaposleni u odmaralištu bio je zabranjen je ulaz, jer je reč o privatnom vlasništvu, iako su plaže ostale otvorene za javnu upotrebu. Najavljeno je da će 20. maja 2010. godine hotel “Raffles/ Fairmont Resorts” ponovo postati odmaralište “Carenage Bay”. Nakon dve promene, od 2018. godine novi vlasnik je postala kompanija iz Hongkonga “Mandarin Oriental”. Originalne vile i apartmani sada čine “Canouan Estate Resort & Vilas”, na površini od 480 ha (ukoliko je tačan podatak to je 63% površine ostrva). Od sadržaja gostima su na raspolaganju 4 plaže, 4 restorana i barova, golf teren sa 18 rupa, nemotorizovani sportovi na vodi, fitnes centar, pešačke staze, besplatan dečiji klub, ronjenje sa maskom i bocama, vožnja čamcem i ribolov. Odmaralište je otvoreno tokom cele godine.

2008. godine pista na aerodromu Canouan produžena je na skoro 1.800 m, kako bi na nju mogli  da slete veći avioni. Sada to je ulazni aerodrom za Grenadine. Letove sa aerodroma obavljaju četiri avio kompanije, a destinacije su Sent Vinsent, Barbados, Sveta Lucija, Grenada i sva ostala ostrva Grenadina koja poseduju aerodrom (Bequia, Mustique, Union). Čarter letovi postoje do Martinika i Antigve.

“Sandy Lane Yacht Club and Residences” se nalazi neposredno do aerodroma

Redovne brodske linije povezuju Canouan sa ostrvima Sent Vinsent, Union i Mayreau. Postoje tri broda koja saobraćaju. “Canouan Bay” saobraća na relaciji Sent Vinsent – Canouan utorkom i petkom. Polazak sa ostrva Canouan je u 7:00 h, a sa Sent Vinsenta je u 12:00 h. Putovanje traje oko tri sata.

“Gem Star” saobraća na relaciji Sent Vinsent – Canouan – Mayreau – Union. Polazak sa Sent Vinsenta je utorkom i petkom u 12:00 h, a sa ostrva Canouan je sredom i subotom u 10:15 h. Putovanje traje 2:15 h, a karta košta 50 EC$. Do ostrva Mayreau vožnja traje 30 minuta, a karta košta 30 EC$.

Treći brod je “Barracouda”, koji saobraća na relaciji Sent Vinsent – Canouan – Union. Polasci sa Sent Vinsenta su ponedeljkom, četvrtkom i subotom u 12:00 h, a sa ostrva Canouan su utorkom, petkom i nedeljom u 8:45 h. Putovanje traje 2:15 h, a karta košta 40 EC$.

Iz navedenog proizilazi da se Sent Vinsenta na Canouan ne može prevesti sredom i nedeljom, a u obrnutom smeru ponedeljkom i četvrtkom.

GPS koordinate: 12°42′30″ N, 61°19′25″ W.

M A Y R E A U

Mayreau je najmanje naseljeno ostrvo Grenadina. Površina ostrva je prava misterija! Po engleskoj wikipediji je 1,2 km², po ruskoj je 2,1 km², a po nemačkoj čak 4 km²! Pribegao sam približnom merenju na Google Earthu i došao do površine od 1,8 km².

Dužina ostrva je 2,8 km, a najveća širina je 1,6 km. Nemačka wikipedija navodi da je najviša tačka ostrva 61 m, ali sam na jednoj pronašao da je to 340 fita, odnosno 104 m.

Poslednji popis registrovao je 271 stanovnika, koji su skoncentrisani u neimenovanom selu, smeštenom na vrhu brda Station Hill, na jugozapadu ostrva. To je izolovana zajednica, do koje se može doći samo brodom.

Električnu energiju je ostrvo dobilo tek nedavno (2002) iz centralnog generatora smeštenog u zalivu Saline. Postoji betonski put sa jednom trakom koji vodi od pristaništa u zalivu Saline kroz selo do zaliva Saltwhistle, dužine oko 1,5 km. Na vrhu ostrva su smešteni mala osnovna škola; zgrada telekomunikacija; katolička crkva Bezgrešnog začeća od opeke i kamena, osveštana 12. maja 1930. godine i pentekostalna (ili pentekostna) crkva. Sa vrha brda iza Katoličke crkve pruža se pogled na ostrva Tobago Cays, Canouan i Union.

Zaliv Saltwhistle

Ostrvo dobija veliku količinu vode iz tri vodozahvata postavljena na istočnoj strani ostrva. Jedan služi za potrebe odmarališta u zalivu Saltwhistle, a dva su za potrebe sela. Saline Bay je dobio ime po slanom jezeru istočno od peščane plaže. So se u prošlosti skupljala i izvozila, ali se sada skuplja samo za lokalnu upotrebu. Ostrvo naseljavaju uglavnom ribari, a posećuju ga turisti. Škola ima oko 50 učenika od vrtića do šestog razreda. Po završetku osnovnog obrazovanja, učenici pohađaju srednju školu na susednom ostrvu Union ili glavnom ostrvu Sent Vinsentu. Mayreau takođe ima malo odmaralište u zalivu Saltwhistle, vrlo popularnom mestu za sidrenje jahti.

Jedina mogućnost dolaska na ostrva (ukoliko se ne poseduje jahta) je brod “Gem Star” koji saobraća na relaciji Sent Vinsent – Canouan – Mayreau – Union, ali samo dva puta nedeljno. Polazak sa Sent Vinsenta (luka Kingstown) je utorkom i petkom u 12:00 h, a sa ostrva Mayreau je sredom i subotom u 9:30 h. Putovanje sa usputnim stajanjem na ostrvu Canouan traje tri sata. Karta do/od Sent Vinsenta košta 45 EC$, a do ostrva Canouan (vožnja traje 30 minuta) i Union (vožnja traje 15 minuta) 30 EC$.

GPS koordinate: 12°38′20″ N, 61°23′30″ W.

T O B A G O   C A Y S

Tobago Cays je arhipelag koji se sastoji od pet malih ostrva i širokog koralnog grebena. Ostrvca  Petit Rameau (ili North Cay), Petit Bateau, Jamesby (ili South Cay), Baradal i Petit Tabac su popularna turistička destinacija.

Prva tri ostrvca su u nizu od severa prema jugu, udaljena oko 2,3 km istočno od ostrva Mayreau. Baradal se nalazi 300 m istočno od njih, a Petit Tabac je 1 km jugoistočno od ostrva Baradal.  Ukupna površina Tobago Cays iznosi 25 ha, pri čemu Petit Rameau i Petit Bateau imaju površinu oko 8 ha. Petit Bateau je visok 46 m, Baradal 35 m, a Petit Tabac 13 m.

Tobago Cays sada su ključni element istoimenog pomorskog parka kojim upravlja vlada Sent Vinsenta i Grenadina. Pomorski park se sastoji od lagune sa peščanim dnom površine 5,7 km² koja obuhvata pet uvala, naseljeno ostrvo Mayreau i 4 km koralnog grebena Horseshoe (potkovica). Najopsežniji i najrazvijeniji kompleksi koralnih grebena u Sent Vinsentu i Grenadinama nalaze se u plitkim područjima mora oko privetrinskih strana ostrva Mayreau, Union i Tobago Cays. Izuzev male mangrove na ostrvu Petit Rameau i solane na ostrvu Mayreau, na ostrvima nema močvara. Glavni posetioci područja su: kruzeri (procenjuje se da ima 50.000 posetilaca svake godine od toga 10.000 poseti Tobago Cays); jahte (procenjuje se da se 3.000 jahti usidri u laguni svake godine); dnevni čarteri (iz obližnjih hotela); sportski ronioci; i ljubitelji ribolova.

Grenadini su geološki stariji od Sent Vinsenta i nalaze se na opsežnoj plitkoj gredi vulkanskog porekla – poznatoj kao južna lučna platforma Malih Antila (SLAAP). Ostrva su sastavljena od različitih vulkanskih i sedimentnih stena. Područje je aktivna zona subdukcije i leži duž interfejsa Karipske i Južnoameričke tektonske ploče. Kick ’em Jenny je podmorski vulkan severno od Grenade, a u tom području postoji i još jedan manje aktivan vulkan Kick ’em Jack. Plitka greda Grenadina prostire se od Sentg Vinsenta do Grenade i ima prirodnu granicu korita ostrva Tobago na istoku i korita Grenade na zapadu, gde se dubina brzo povećava. Plitka obala je idealna za stvaranje produktivnih korita morske trave, mangrove i koralnih grebena.

Oko Tobago Cays nalazi se nekoliko plitkih ivičnih grebena i glavni greben koji pregrađuje obalu poznat pod nazivom Horseshoe. Ostali glavni grebeni u parku su World’s End (kraj sveta), Egg (jaja) i Mayreau Gardens. Ivični grebeni oko ostrva Mayreau i greben Mayreau Gardens se smatraju najraznovrsnijim i najzdravijim, a slede Horseshoe i greben oko Petit Tabac. Konačno, World’s End i Egg, kao i ostali rubni grebeni, smatraju se najrazgrađenijim i najmanje raznolikim u parku. U parku se povremeno nađu krupne ribe, poput barakude i riba iz porodice bitnica, iako je većina ribljih vrsta mala. Alge i bolesti su istaknute na svim grebenima i utiču na zdravlje korala. Istraživanja iz 2007. godine zaključila su da su na većini grebena dominirale mrtve koralne ruševine i da su živi korali pokrivali između 5% i 30% i smatra se da svi grebeni propadaju.

Većina morske trave leži u plitkoj ‘laguni’ južno od ostrva Baradal.

Kopnena flora sastoji se uglavnom od suve šume, trave i žbunja (kokos, agava, kaktus). U Pomorskom parku Tobago Cays na ostrvima Petit Rameau, Baradal i Jamesby raste otrovno drvo Hippomane mancinella. Izgleda više kao grmlje niskog rasta, za razliku od ostatka Grenadina gde raste kao visoko drveće. Na području Latinske Amerike drvo je zbog svoje otrovnosti poznato po nazivom “arbol de la muerte” odnosno “drvo smrti”. Drvetu se opasno približavati i dok pada kiša jer stajanje ispod njega može izazvati reakcije na otrov, a sok njegovog ploda izaziva opekotine gde god padne na kožu. Na ostrvu Petit Rameau postoji jedno malo područje crvenih mangrova – ova vrsta je retka u zemlji (iako je navedena kao najmanje ugrožena na Crvenoj listi IUCN-a).

Pomorski park sadrži brojne važne ugrožene vrste faune, kako kopnene tako i morske. U parku ima populacija smeđih pelikana, čigri i iguana, a kroz to područje preleće mnogo ptica selica. Plaže i korita morske trave su hranilište i gnezdište više vrsta morskih kornjača. Postoje i populacije velikih morskih puževa i karipskog jastoga.

Ostrva Mayreau i Tobago Cays bila su u privatnom vlasništvu bar od XVI veka do 12. aprila 1999. godine, kada su Tobago Cays otkupljene nakon dugih pregovora države Sent Vincent i Grenadini. Ostrvo Mayreau ostalo je u privatnim rukama.

1985. godine vlada Sent Vinsenta i Grenadina zatražila je pomoć od Organizacije američkih država za razvoj turizma na Grenadinima. To je dovelo do detaljnog predloga za formiranje Nacionalnog parka Tobago Cays sa početnim investicionim troškovima procenjenim na milion američkih dolara.

1987. godine Odeljenje za ribarstvo proglasilo je Tobago Cays rezervatom (zajedno sa još devet takvih područja) u kome je zabranjen podvodni ribolov. Pravougaona granica ovog područja obuhvatala je čitav Mayreau, Tobago Cays i većinu koralnih grebena, ali je bila nešto manja od površine koja je sada označena kao pomorski park.

U septembru 1993. godine vlade Francuske i St. Vincenta i Grenadina potpisale su i pokrenule projekat Pomorskog parka Tobago Cays i izradile ažurirani akcioni plan.

1995. godine, dok su Tobago Cays još uvek bili u privatnom vlasništvu, kabinet je zatim odobrio predlog za uspostavljanje Pomorskog parka Tobago Cays (TCMP), u koji je bilo uključeno i ostrvo Mayreau. 25. novembra 1997. godine Vlada je donijela Zakon o pomorskim parkovima i time je formirala Odbor za pomorske parkove koji će nadgledati upravljanje i zaštitu TCMP i drugih pomorskih parkova koji će tek biti proglašeni.

Tobago Cays su potom proglašeni pomorskim parkom u decembru 1997. godine. Prvi Odbor morskih parkova osnovanm je u maju 1998. godine. Vlada je 8. jula 1998. godine objavila Pravilnik o pomorskim parkovima (Tobago Cays), a u avgustu 1998. godine Odboru pomorskih parkova podnet je nacrt plana upravljanja Tobago Caysom. U tom trenutku počeo je da se pojavljuje niz problema. Propisi doneti za park nisu sprovedeni, niti je predložena struktura naknada, a prvi nacrt plana upravljanja nikada nije zvanično odobren ili usvojen.

Skup revizija plana upravljanja pripremljen je u julu 2000. godine, ali to takođe nikada nije formalno odobreno. Deo problema bila je neizvesnost u pravnom statusu i oko granica parka. Tada je primećeno da je 1997. godine područje označeno kao ‘pomorski park’ obuhvatalo samo ostrva, bez okolnog morskog područja.

U novembru 2001. godine, studija upravnika pomorskog parka opisala je lagani napredak u sprovođenju plana i istakla je probleme. Odbor je prestao sa radom 2001. godine, a francuska finansijska pomoć parku prekinuta je krajem te godine.

Baradal

Uprkos tome što je u raznim izvorima ovaj koralni greben opisan kao jedna od najvećih preostalih netaknutih grupa na Privetrinskim ostrvima, sve je više dokaza da je pogođen ljudskim i prirodnim uticajima. Prirodne pretnje koralima su tropske oluje i bolesti.

Ključni ljudski uticaji su: (i) prekomerni ribolov koji se pripisuje lokalnim ribarima i gostujućim jahtama (posebno u upotrebi podvodnih pušaka); (ii) fizički uticaji povezani sa posećivanjem jahti (oštećenje kod upotrebe sidra i nasukavanje); (iii) ronjenje sa maskom i bocama; i (iv) ispuštanje otpadnih voda sa jahti. Posetu je teško kontrolisati zbog velikog broja jahti (od kojih su mnoge pod međunarodnom zastavom) pogoršani odsustvom redovnih patrola obalske straže.

Glavne grupe zainteresovanih strana su “brodski dečaci” (meštani koji servisiraju gostujuće jahte); ronioci i hotelijeri; i ribari. Čini se da među mnogim lokalnim stanovništvom raste percepcija da uprkos sve većem broju turista i prisustvu resursa svetske klase, oni nemaju koristi od razvojnog područja.

TCMP-om upravlja Odbor za pomorske parkove koji ima deset članova. U Upravi za pomorski park na ostrvu Union radi 13 zaposlenih, koji se samofinansiraju (iz naknada) i ne zavise od vladinih subvencija.

Koralni grebeni i područja sa morskom travom zaštićeni su nizom propisa koji određuju područja za sidrenje jahti i jedrenje na dasci, a zabranjuju ribolov u većem delu parka. Takođe postoje mere za smanjenje verovatnoće oštećenja korala brodovima, uključujući ograničenja njihove brzine i bove koje se postavljaju van područja plovidbe. Propisi sprečavaju odlaganje otpada. Ronjenje je ograničeno na registrovane lokalne ronilačke radnje, ali je dozvoljeno u predelima sa morskom travom. Ne sme se dirati flora ili fauna i ne sme se narušavati podloga.

Jamesby

Turizam je glavna aktivnost u Pomorskom parku. Svake godine ga poseti oko 8.000 jahti, u šta su uračunate brojne iznajmljene jahte i jednodnevni izleti. Ronjenje sa bocama i maskom je popularna aktivnost u parku, kao i jedrenje na dasci. Na okolnim ostrvima postoje četiri lokalne ronilačke radnje – najpopularnija mesta za ronjenje su Mayreau Gardens, Horseshoe i World’s End. Kruzeri posećuju park uglavnom u špicu sezone od novembra do aprila. Posetioci takođe koriste taksi brodiće za jednodnevne izlete, na ostrvu Unionu postoji oko 40 taksija i još 5-10 na ostrvu Mayreau. U parku postoji niz prodavaca koji usidrenim jahtama prodaju majice, rukotvorine, led, hleb, svežu ribu, voće i povrće. Prodavci su ograničeni na severnu plažu ostrva Petit Bateau. Hoteli i restorani na okolnim ostrvima zavise od parka za privlačenje turista u to područje.

GPS koordinate (ostrvca Petit Bateau): 12°38′00″ N, 61°21′40″ W.

U N I O N

Union je udaljen preko 60 km jugozapadno od ostrva Sent Vinsent. Od ostrva Grenadina najbliža su mu ostrva Palm, koje se nalazi 1,6 km istočno i Mayreau 3,1 km severoistočno. 6 km južno od ostrva Union je ostrvo Carriacou, koje pripada Grenadi.

Ostrvo Union dugačko je 5,5 km, najveća širina je 3,5 km i ima površinu 9 km². To znači da je posle Sent Vinsenta i ostrva Bequia treće po veličini ostrvo Sent Vinsenta i Grenadina. Rt Miss Irene na jugozapadu ovog ostrva najzapadnija je tačka Sent Vinsenta i Grenadina.

Zbog vulkanske siluete naziva se i Tahiti Zapadne Indije. Najviši vrh ostrva je Mount Taboi 304 m. Ostrvo Union ima polusušnu klimu – njegova brda nisu dovoljno visoka da privuku kišu koja transformiše severna obalna područja Grenade u prašumu. Tokom sušne sezone, od decembra/ januara do juna, koristi se kišnica koja se  prikupi tokom kišne sezone (jun-decembar). U julu 2024. godine ostrvom je protutnjao uragan Beril, koji je skoro sve objekte na ostrvu sravnio sa zemljom.

Oposum, lokalno poznat kao manicou, obično se može videti samo na kraju sušne sezone. Obične karipske ptice nalaze se na ostrvu, kao i sveprisutni kos. Gekon ostrva Union, otkriven 2005. godine, endemska je vrsta za ostrvo i Međunarodna unija za zaštitu prirode stavila ga je na listu kritično ugroženih.

Posle prvobitnih naseljenika, Arawaka i Kariba, ostrvo je bilo u posedu francuskih i engleskih trgovaca robovima i vlasnika plantaža. Na ostrvo su doveli stotine Afrikanaca, uglavnom iz područja  koji su današnja teritorija Nigerije, Kameruna, Angole i Gane. Specijalna vrsta pamuka (pamuk morsko ostrvo, sea island cotton, cenjen zbog izuzetno dugog vlakna) bio je važna izvozna kultura. Stabla pamuka morsko ostrvo i dalje se može pronaći na ostrvu, naprimer u kompleksu Bougainvillia pored Jaht kluba “Anchorage” u luci Clifton. Kada je ropstvo ukinuto, ljudi su se i dalje oslanjali na poljoprivredu i ribolov. Kao rezultat toga, mnogo muškaraca je otišlo na more da rade na teretnim brodovima kako bi izdržavali svoje porodice.

Ostrvo Union bilo je središte političkih nemira krajem sedamdesetihih godina XX veka kada se deo stanovnika zalagao za otcepljenje od Sent Vinsenta i Grenadina i pripajanje južnom susedu Grenadi. Pobunu su ugušile snage vlade Sent Vinsenta i Grenadina.

Clifton

Ashton

Inženjerski korpus američke vojske proveo je neko vreme radeći na ostrvu Union i dovršio je novo pristanište i kancelariju za Obalsku stražu na kraju luke Clifton.

Dva glavna naselja na ostrvu su Clifton i Ashton. Po poslednjem popisu iz 2012. godine na ostrvu je živelo 2.096 stanovnika.  Po popisnim jedinicama to izgleda ovako: Garden Field, Valley i Baddu 523, Rocky Hill i Campbell 424, Clifton Hill, Donaldson, Cotton i Mangroove 366, Clifton 339, Fort Hill, Salt Pond i Point Look Out 259 i Cotton, Donaldson, Belmont i Clifton 185. Po popisu iz 2001. godine bilo je 1.935 stanovnika, što znači da se broj stanovnika povećao za 161 ili za 8,3%. Iako je engleski zvanični jezik, pojedini trgovci u Cliftonu se služe francuskim i nemačkim jezikom.

Danas poslovi opsluživanja jahti ili jednodnevno iznajmljivanje plovila nude priliku za zaradu. Lokalni molovi i pristaništa zarađuju davanjem slobodnog prostora za sidrenje turistima koji imaju iznajmljene jedrilice ili jahte, naplaćujući im uslugu prema dužinu broda. Tu su i brojni butici i supermarketi, barovi i restorani, internet kafići i ronilački operater. Na ostrvu Union nalazi se nekoliko hotela i pansiona, kao i škole, crkve i mala zdravstvena klinika.

Zvanična valuta je istočnokaripski dolar (XCD), mada su američki dolar (USD) i evro (EUR) široko prihvaćeni.

Usred luke Clifton nalazi se Happy Island, veštačko ostrvo sa barom.

Happy Island

Turistička industrija igra sve veću ulogu u privredi ostrva Union. Veliki broj jahti poseti ostrvo svake godine, često na putu do obližnjih ostrva Tobago Cays.

Na ostrvu Union aktivna je lokalna ekološka nevladina organizacija koja radi na očuvanju čiste prirodne sredine. Takođe organizuje posmatranje kornjača, koje se vrši tokom zatvorene sezone kornjača, koja traje od 1. marta do 31. jula. Zatvorena sezona je period u kojem je zabranjeno hvatanje ili ubijanje kornjača radi konzumiranja.

Jedriličarski klub ostrva Union sponzoriše dva jedrenjaka koji učestvuju u lokalnim regatama. Klub pokušava da pomogne meštanima da ponovo otkriju veštine jedrenja ranijih generacija.

Poslednjih godina turistička industrija ostrva Union imala je problema zbog niza kriminalnih radnji  protiv turista i prevaranata. Iako ostrvo ima koristi od čvrsto povezane zajednice koja se gotovo više ne može sresti nigde na Karibima, zločinom se smatra i sitna krađa.

Uskrs je veliki događaj na ostrvu Union. Proslave se održavaju i u Ashtonu i u Cliftonu tokom Velike nedelje na festivalu koji se zove “Easterval”.

Krajem maja, na kraju sušne sezone, značajan događaj je “Maroon”, jednodnevna proslava koja počinje pre zore i traje duboko u noć. “Maroon” je poznat po bubnjevima, plesu i obilnoj hrani. Proslava je namenjena pozivanju bogova da dovedu kišu.

Ostrvo ima aerodrom, koji ima domaće letove za Sent Vinsent i neke od Grenadina (Bequia, Mustique, Canouan) i međunarodne letove za Barbados, Svetu Luciju, Carriacou, Grenadu i Martinik. Recimo do susednog ostrva Carriacoua, koje pripada Grenadi, postoje tri leta nedeljno u sredu, subotu i nedelju. Cena karte je 328,00 USD u jednom pravcu.

Ipak, glavni način dolaska na ostrvo Union je brodom, a saobraćaju dva broda.

“Gem Star” saobraća na relaciji Sent Vinsent – Canouan – Mayreau – Union. Polazak sa Sent Vinsenta je utorkom i petkom u 12:00 h, dolazak na ostrvo Union je u 15:45 h. Sa ostrva Union brod polazi sredom i subotom u 9:00 h, dolazak u luku Kingstown je u 12:30 h.

“Barracouda” saobraća na relaciji Sent Vinsent – Canouan – Union. Polasci sa Sent Vinsenta su ponedeljkom, četvrtkom i subotom u 12:00 h, dolazak na ostrvo Union je u 16:30 h. Sa ostrva Union brod polazi utorkom, petkom i nedeljom u 6:30 h, dolazak u luku Kingstown je u 12:00 h. Ovaj brod je dosta sporiji u odnosu na “Gem Star”. Karta košta 50 EC$ kod oba brodara.

Sa ostrva Union (luka Ashton) postoje dva brodića koji saobraćaju do ostrva Carriacou (luka Tyrell Bay), koje pripada Grenadi. Brodići primaju samo 8-10 putnika. Jedan brodić saobraća ponedeljkom i četvrtkom, dok drugi saobraća sredom i petkom. Uobičajeno vreme polaska sa ostrva Union je u 7:00 h, a sa ostrva Carriacou je u 14:00 h, a karta košta 60 EC$. Vožnja traje 90 minuta. U cenu karte uračunat je i prevoz od luke Ashton do aerodroma na ostrvu Union, gde se obavlja pasoška kontrola (kada se dolazi sa Grenade). Slična situacija je na Grenadi, gde se pasoška kontrola obavlja u mestu Hillsborough. Ukoliko je potreban prevoz u danima kada ne saobraćaju ovi brodići, može se iznajmiti lokalni gliser. Prevoz traje 40 minuta, a cena zavisi od broja putnika i kreće se do 300 EC$.

U laguni Ashton nalazi se ostrvo Frigate, veoma neobičnog oblika i izgleda. Dugačko je 700 m, a najveća širina je 250 m. Ovo ostrvo je povezano sa ostrvom Union nizom nasipa, za koje nisam utvrdio svrhu. Nasipi su povezani mostićima (nema ih na priloženoj slici).

Laguna Ashton i ostrvo Frigate

GPS koordinate: 12°35′55″ N, 61°26′00″ W.

P A L M

Palm je malo ostrvo udaljeno 1,6 km istočno od ostrva Union, dostupno samo brodom. Dugačko je 1,2 km, najveća širina je 740 m i ima površinu od 0,55 km². Pored jugoistočnog kraja ostrva nalazi se ostrvce Petit Prune.

Prvobitno poznato kao ostrvo Prune, ostrvo Palm dobilo je današnje ime kada su bivši vlasnici, pokojni John Caldwell (“Johnny Coconut”) i njegova supruga Mary, zasadili stotine kokosovih palmi, transformišući napušteno, močvarno i komarcima napadnuto ostrvo u pokriveno palmama. Njegova travnata uzletna staza žrtvovana je za sadnju više palmi nakon izgradnje 752 m betonske poletno-sletne piste na ostrvu Union. Kružna zgrada kontrole letenja ostaje i dalje iako se sada koristi kao rasadnik za mlade palme. Na karti ostrva može se uočiti natpis “Grass Airstrip 1967-76”.

Ostrvo je utočište za divlje životinje i tokom 2015. godine doneto je 125 kopnenih kornjača koje su zamenile malobrojnu populaciju koju je 2004. godine uništio uragan Ivan. Iako nije autohtona, vegetacija je slična onoj na ostrvu Union, odakle su kornjače poreklom i gde ih puštaju iz uzgajališta čim narastu preko određene veličine kada više ne mogu biti plen iguana.

Ostale divlje životinje su lako uočljive: kućni gekoni, gušteri, rak samac. Smatra se da morske kornjače izlaze na obalu da polažu jaja, ali retki tragovi su obično jedini pokazatelj da su zaista bile. Ostrvo takođe predstavlja stanište za golubove, običnog kosa, sprudnike, čaplje (botaurus) i kolibriće. Nebom lete orao ribar, galeb i fregata. Takozvane peščane muve ili “noseeums” (no-see-em, no-see-ums), kako su kolokvijalno poznate, u kombinaciji sa sveprisutnim komarcima, povremeno nerviraju goste hotela, ali osoblje hotela vrši zaprašivanje celog terena i svodi njihov efekat na minimum.

Ostrvo ima pet plaža i na njemu se nalazi odmaralište “Palm Island Resort and Spa” sa 40 soba i apartmana i nekoliko privatnih vila. Postoje dva restorana (“Royal Palm” i “Sunset Grill”) i dva bara, spa centar, bazen, teretana, biblioteka, teniski teren, soba za stoni tenis i TV/Internet soba, kao i drugi sadržaji za goste. Odmaralište sa 92 zaposlena obično prima 100 gostiju. Ostrvsko igralište za golf vraćeno je u prvobitno stanje, ostale su samo zastavice, iako je 300 m terena paralelno sa plažom Casuarina upotrebljivo, ali se retko koristi.

GPS koordinate: 12°35′10″ N, 61°23′50″ W.

PETIT SAINT VINCENT

Petit Saint Vincent, lokalno poznat kao PSV, nalazi se 64 km južno od Sent Vinsenta i 6,6 km jugoistočno od ostrva Union. Petit Saint Vincent je najjužnije ostrvo Sent Vinsenta i Grenadina, a njegov rt Cross je najjužnija tačka te države. Samo 750 m udaljeno je ostrvo Petite Martinique u sastavu Grenade, a veliko ostrvo Carriacou, takođe u sastavu Grenade, udaljeno je 4,6 km.

Dužina ostrva je 1,2 km, najveća širina je 480 m, a površina je 52 ha, bar prema engleskoj wikipediji. Po nemačkoj wikipediji površina ostrva je 46 ha, a najviša tačka je na 82 m. Prema sajtu odmarališta, površina ostrva je 46 ha.

Petit St. Vincent je okružen 3,2 km belih peščanih plaža. U unutrašnjosti se teren sastoji od blago valovitih brda i tropskih šuma, usred kojih je izgrađen smeštajni objekt. Najviša tačka na ostrvu je  brdo Marni Hill na severozapadu ostrva na 84 m nadmorske visine. Grenadini su neznatno suvlji i topliji od severnijeg Sent Vinsenta, sa prosečnom dnevnom temperaturom od 29-30°C tokom cele godine, zbog blizine ostrvskog lanca ekvatoru.

Ostrvo je u privatnom vlasništvu i posluje kao odmaralište. 1963. godine Haze Richardson i Doug Terman unajmili su svoju škunu “Jacinta” H. W. Nicholsu. Tokom tronedeljnog krstarenja, Nichols je izrazio interesovanje za kupovinu ostrva i izgradnju malog hotela. Richardson i Terman koncentrisali su svoju potragu na ostrvski lanac Grenadina, na kraju dogovorivši kupovinu Petit St. Vincenta od žene sa ostrva Petit Martinique. Dvojica muškaraca nadgledala su izgradnju odmarališta u ime Nicholsa, koji je zamolio Richardsona da ostane na položaju menadžera. Richardson je prihvatio ovu ponudu i nikada nije napustio ostrvo, postavši vlasnik nakon Nicholsove smrti 1985. godine.

Richardson je umro u nesreći kada je plivao u Kostariki 2008. godine. Njegova supruga Linn Richardson nastavila je da upravlja odmaralištem do novembra 2010. godine, kada je objavljeno da je ostrvo prodato kompaniji “Freedom Resorts Ltd.”, kojim upravljaju poslovni partneri Phil Stephenson (većinski vlasnik) i Robin Paterson. Poboljšanja ove grupe su se sastojala u obnavljanju vila, izgradnji novog bara i restorana na plaži i spa centra.

Odmaralište Petit St. Vincent sadrži 22 vikendice, kao i spa i ronilački centar. Usluge ishrane pružaju restoran i bar “Main Pavilion” i obližnji restoran na plaži sa susednim barom “Goatie’s”. Stephenson je uložio velika sredstva u obnovu odmarališta, a pod upravom muža i žene Matthewa i Anie Semark, ostrvo je postalo deo lanca hotela “Small Luxury Hotels of the World”. Ronilački centar na ostrvu otvorio je Jean Michel Cousteau 2014. godine.

Na približno 1 km severozapadno od ostrva Petit Saint Vincent nalazi se plićak Morpion ili Mopion, sa parčetom peska i jednim suncobranom.

Morpion

GPS koordinate: 12°32′14″ N, 61°23′00″ W.