Dominika (zvanično Commonwealth of Dominica, na jeziku indijanaca Kalinago Wai‘tu kubuli; na francuskom Dominique; na dominikanskom kreolskom francuskom Dominik) je ostrvska država u Karibima. Deo je Ostrva privetrine, a nalazi se između ostrva Gvadelup, koje je severozapadno i Martinika, koje je južno-jugoistočno.

Komonvelt Dominika je jedna od malobrojnih republika na Karibima, a nezavisna republika je od 1978. godine. Ne bi je trebalo brkati sa Dominikanskom Republikom, kao što se ponekad dešava. Ime se izgovara sa naglaskom na trećem slogu, po uzoru na francuski naziv Dominíque.

Papagaj sisserou koji živi samo na Dominiki, nacionalna je ptica ostrva i prikazana je na nacionalnoj zastavi, koja je jedna od samo dve nacionalne zastave koje imaju ljubičastu (ili purpurnu) boju (druga je Nikaragva). Dominika je članica Komonvelta, Ujedinjenih nacija, Organizacije američkih država i Pokreta nesvrstanih.

Sem glavnog ostrva, pomalo je čudno da Dominika nema nijedno okolno ostrvo. Međutim, ostrvo Isla de Aves (španski naziv za Ostrvo ptica ili Ptičje ostrvo) u posedu Venecuele, jedno je od ostrva na koje pretenduju i druge države, među kojima je i Dominika, mada se to ostrvo nalazi 225 km zapadno od Dominike.

Zastava Dominike

Geografija

Dominika je najsevernije Ostrva privetrine, mada se ponekad smatra najjužnijim Ostrvom zavetrine! Susedna ostrva Gvadelup (tačnije Basse-Terre) i Martinik podjednako su udaljena, oko 42 km. Najbliže Dominiki je ostrvce Grand-Îlet koje pripada Gvadelupu udaljeno 25 km.

Ostrvo Dominika dugačko je u smeru sever-jug 47 km, dok je najveća širina 26 km. Sa površinom od 751 km2 među ostrvima Karibima zauzima 16. mesto. Dužina obale je 148 km, a koeficijent razuđenosti je samo 1,52.

Dominika ima nadimak “Karipsko ostrvo prirode” zbog bujnog pejzaža i raznolike flore i faune. To je najmlađe ostrvo Malih Antila, a zapravo ga i dalje formira geotermalno-vulkanska aktivnost, o čemu svedoči drugi po veličini vreli izvor na svetu, pod nazivom Boiling Lake=ključajuće jezero.

Boiling Lake je poplavljena fumarola koja se nalazi u nacionalnom parku Morne Trois Pitons, proglašena za lokaciju svetske baštine. Jezero se nalazi 10,5 km istočno od glavnog grada Dominike Roseaua, ispunjeno je blistavo sivkasto-plavom vodom koja je obično obavijena oblakom pare. Jezero je približnih dimenzija 60 m sa 75 m i drugo je po veličini kipuće jezero na svetu nakon jezera na Novom Zelandu.

Boiling Lake

Prvo snimanje jezera izvršila su 1870. godine dvojica Engleza koja su u to vreme radila na Dominiki. 1875. godine Henry Prestoe, vladin botaničar i Nicholls dobili su zadatak da istraže ovaj prirodni fenomen. Izmerili su temperaturu vode i ustanovili da se kreće od 82-92° C duž ivica, ali nisu mogli da izmeru temperaturu u centru gde jezero aktivno ključa. Izmerili su dubinu veću od 59 m. Povremeno se javljaju fluktuacije u nivou i aktivnosti jezera, tako se dešavalo da jezero nestane, a umesto njega da se pojavi fontana tople vode i pare. Od decembra 2004. godine do aprila 2005. godine nivo jezera se smanjio za 10 m; kasnije je nivo jezera ponovo porastao, napunivši jezero za samo jedan dan.

Ne postoji put koji vodi direktno do jezera. Udaljenost od jezera do najbližeg puta iznosi oko 13 km. Pešačenje se može podeliti na tri dela koja traju po oko sat vremena. Prvi deo počinje u naselju Laudat, pored klisure Titou, a završava se kod reke Breakfast, gde se planinari mogu snabdeti pitkom vodom. Drugi deo nastavlja se prema planini Morne Nicholls koja je visoka 965 m i završava se na vrhu Valley of Desolation (dolina pustoši). Treći deo započinje opasnim spuštanjem u Valley of Desolation, praćen dugim pešačenjem pored sumpornih izvora i vrelih bazena, dok se konačno ne dođe do tačke odakle se pruža pogled na kipuće jezero.

Dva od tri člana planinarske ekipe – planinar i dominikanski vodič – umrli su kod jezera 1900. godine, nakon što su ih ugušili iznenadno ispušteni vulkanski gasovi.

6. jula 2007. godine grčko-kanadski avanturista i ekstremni sportista George Kourounis postao je prva osoba koja je ikada prešla iznad jezera Boiling Lake, po sajli okačenoj iznad najvrelijeg dela jezera. Ovaj događaj je snimljen za potrebe TV serije “Angry Planet”.

Ostrvo ima bujne planinske prašume i stanište je mnogih retkih biljaka, životinja i ptica. Postoje sušna područja u nekim zapadnim obalnim regionima, a obilnije padavine se javljaju u unutrašnjosti.

Dominika je najbrdovitija među Malim Antilima. Njeni vulkanski vrhovi su konusi kratera lave, najveći od kojih (od severa ka jugu) su Morne o Diables, Morne Diablotins (najviši vrh ostrva i druga najviša planina Malih Antila sa 1.447 m), Morne Trois Pitons i Morne Anglais. Nacionalni park “Morne Trois Pitons” je tropska šuma pomešana s vulkanskim osobinama, koji se smatra lokacijom svetska baštine od 4. aprila 1995. godine, što je svojstvo koje deli sa četiri druga karipska ostrva. Područje Kalibiši na severoistoku zemlje ima peščane plaže.

George Kourounis iznad najvrelijeg dela jezera Boiling Lake. Po njegovim rečima vrućina i para na tom mestu su bili neverovatni.

Neke biljne i životinjske vrste za koje se smatra da su izumrle na okolnim ostrvima još uvek se mogu naći u šumama Dominike. Ostrvo ima nekoliko zaštićenih područja, uključujući Nacionalni park “Cabrits”, kao i 365 reka. U novije vreme, građani ovog ostrva nastojali su da očuvaju prirodni ambijent podstičući ekoturizam i obeshrabrujući tip veliko impaktnog turizma koji je često prisutan u drugim delovima Kariba.

Kao što je već rečeno, papagaj sisserou (Amazona imperialis) je nacionalna ptica Dominike i endem je njegove planinske šume. Srodna vrsta, papagaj jaco, takođe je dominikanski endem. Obe ptice su retke i zaštićene, mada nekim šumama preti seča, pored stalne pretnje uraganima.

Dominika je stanište 195 vrsta ptica, a zbog njenog izolovanog položaja ovo je manji broj u poređenju sa Trinidadom koji se nalazi bliže kopnu Južne Amerikei ima 472 vrste ptica.

U okolnom Karipskom moru živi više vrsta kitova. U ovom području uglavnom živi grupa kitova ulješura tokom cele godine. Ostali kitovi koji se često vide u tom području su Frejzerov delfin, pantropski pegavi delfin itd. Ređe viđene životinje su crni delfin, pigmejska ulješura, patuljasta ulješura, Risov delfin, grbavi kit itd. Ovo čini Dominiku pogodnom destinacijom za turiste zainteresovane za posmatranje kitova.

Klima ostrva je tropska, ublažena severoistočnim pasatima i sa obilnim kišama.

Dominika ima klimu tropskih prašuma i neka područja koja se graniče sa tropskom monsunskom klimom imaju karakteristično visoke temperature i obilne kiše. Prekomerna toplota i vlaga donekle su ublažene stalnim protokom severoistočnih pasata, koji se tokom leta u severnoj hemisferi periodično razvijaju u uragane. Zbog uticaja okolnog okeana temperatura vazduha malo varira. Prosečne dnevne temperature uglavnom variraju od 26°C u januaru do 32°C u junu. Dnevni rasponi obično u većini mesta nisu veći od 3°C.  Međutim, na najvišim vrhovima nije retkost da temperatura padne na 13°C.

Većinu kiše ostrvu donose pasati. Iako se količine padavina razlikuju u zavisnosti od lokacije, kiša je moguća tokom cele godine, a najviše padavina ima od juna do oktobra. Prosečna godišnja količina padavina duž vetrovite istočne obale često prelazi 5.000 mm, a izloženi obronci planina primaju i do 9.000 mm, što spada među najveće vrednosti na Karibima i u svetu. Na zapadnoj obali, situacija je potpuno drugačija i količina padavina iznosi samo oko 1.800 mm godišnje. Vlažnost vazduha je usko povezana sa količinom padavina.

Glavni grad Dominike Roseau smešten je na zapadnoj obali ostrva i delimično je zaštićen planinama od pasata. Temperatura u gradu kreće se od minimalnih 16°C do maksimalnih 37°C (interesantno da je temperaturni rekord zabeležen u oktobru). Između najhladnijih i najtoplijih meseci razlika u prosečnoj temperaturi je samo 2,5°C. Padavina ima 2.575 mm godišnje, što je skoro 50% više u odnosu na severnog suseda Gvadelup. Količina padavina počinje da se povećava od juna i kulminira u novembru sa 374 mm. Najsuvlji mesec je februar sa 107 mm padavina. Relativna vlažnost vazduha je oko 70%.

Posledice uragana Maria 2017. godine

Dominika je posebno ranjiva na uragane, jer se ostrvo nalazi u njihovom području. Najnoviji uragani koji su zabeleženi bili su David, Maria i Frederic u avgustu 1979. godine i Allen u avgustu 1980. godine. Uragani iz 1979. godine prouzrokovali su 56 smrtnih slučajeva, 2.500 povreda i veliko uništavanje kuća i useva. Tokom oluje 1980. godine uništeno je mnogo poljoprivrednih dobara, a jak vetar je 1984. godine uništio oko 25% roda banana. 17. avgusta 2007. godine ostrvo je pogodio uragan Dean, kategorije 1. Majka i sedmogodišnji sin poginuli su kada im je klizište uzrokovano obilnom kišom srušilo kuću. U drugom incidentu dve osobe su povređene kada im je na kuću palo drvo. Premijer Roosevelt Skerrit procenio je da je oštećeno između 100 i 125 kuća i da je poljoprivredni sektor umnogome pogođen, posebno usevi banana. U avgustu 2015. godine tropska oluja Erika izazvala je velike poplave i klizišta širom ostrva. Nekoliko naselja je evakuisano, a više od 30 ljudi je poginulo. Prema proceni štete koju je za Dominiku pripremila Svetska banka, ukupna šteta i gubici od oluje bili su 485 miliona USD ili 90% godišnjeg BDP Dominike. Uragan Maria kategorije 5 pogodio je ostrvo 18. septembra 2017. godine i prouzrokovao štetu od oko 930 miliona USD ili 226% BDP-a. Po prvim procenama štete 90% zgrada na ostrvu je uništeno, a infrastruktura je ostala u ruševinama. Velika Britanija, Francuska i Holandija uspostavile su brodske i vazdušne mostove za dopremanje pomoći na ostrvo; razaranje je većinu ljudi ostavilo bez krova nad glavom.

Istorija

Dominika je “izronila” iz mora tokom oligocena pre otprilike 26 miliona godina i tako je postala jedno od poslednjih karipskih ostrva nastalih vulkanskom aktivnošću.

Ostrvo je prvobitno naseljavao domorodački narod Kalinago (ostrvski Karibi), za koje se smatra da su proterali prethodnu populaciju Arawak. Karibi su ostrvo nazvali Vai’tu kubuli, što znači “Visoko je njeno telo“.

Scotts Head, naselje i poluostrvo na jugozapadu ostrva

Kristifor Kolumbo, ploveći pod španskom zastavom, nazvao je ostrvo Dominika, po latinskom terminu dies Dominica za nedelju, dan kada su ga Španci ugledali 3. novembra 1493. godine. Na ostrvo su se naselili neki od španskih kolonizatora. Ali, kako su evropski istraživači i doseljenici dolazili u region, autohtone izbeglice sa okolnih ostrva naselile su Dominiku i isterale su španske doseljenike. Španci su umesto toga naselili druga područja koja je bilo lakše kontrolisati i koja su imala više prirodnih resursa.

Nakon što je Španija imala malo uspeha u kolonizaciji Dominike, 1632. godine francuska “Compagnie des Îles de l’Amerique” je prisvojila je Dominiku i ostale Petites Antilles za Francusku, ali nije došlo do fizičkog zauzimanja. Od 1642. do 1650. godine francuski misionar Raymond Breton postao je prvi redovni evropski posetilac Domnike.

1660. godine Francuzi i Englezi su se složili da Dominika i Sent Vinsent ne smeju biti naseljeni, već umesto toga prepušteni Karibima kao neutralna teritorija. Ali prirodni resursi ostrva privukli su ekspedicije engleskih i francuskih drvoseča, koji su započeli sa sečom šume. Francuzi su 1690. godine osnovali prva stalna naselja. Francuske drvoseče sa Martinika i Gvadelupa počeli su da postavljaju kampove za opskrbljivanje francuskih ostrva drvetom i postepeno su postali stalni doseljenici. Doveli su prve robove iz zapadne Afrike na Dominique, kako su ostrvo zvali na francuskom jeziku.

1715. godine pobuna “siromašnih belih” malih vlasnika na severu Martinika, poznatija kao La Gaoulé, dovela je do toga da su se preselili u južni deo Dominike, gde su osnovali male farme. U međuvremenu, francuske porodice i drugi sa Gvadelupa naselili su se na severu Dominike. 1727. godine prvi francuski zapovednik M. Le Grand preuzeo je kontrolu nad ostrvom na osnovu odluke francuske vlade. Dominika je formalno postala kolonija Francuske, a ostrvo je bilo podeljeno na distrikte ili “četvrti”. Francuzi su već razvili plantažnu poljoprivredu na Martiniku i Gvadelupu, gde su korišćenjem afričkih robova gajili šećernu trsku. Na Dominiki su se postepeno razvijale plantaže kafe. Dovedeno je toliko afričkih robova da je stanovništvo postalo pretežno afričko po nacionalnosti.

1761. godine, tokom Sedmogodišnjeg rata u Evropi (1756-1763), britanska ekspedicija napala je Dominiku i osvojila je ostrvo, zajedno sa još nekoliko karipskih ostrva. 1763. godine Francuska je izgubila rat i ostrvo je prepustila Velikoj Britaniji na osnovu Pariskog mira. Iste godine Britanci su osnovali zakonodavnu skupštinu, na kojoj su bili zastupljeni samo evropski kolonisti. Francuski je ostao zvanični jezik, ali većina stanovništva govorila je antilski kreolski, koji se razvio iz francuskog jezika.

Trgovina platnom na Dominiki sedamdesetih godina XVIII veka

1778. godine Francuzi su, uz aktivnu saradnju stanovništva, započeli ponovno zauzimanje Dominike. Ovo je završeno 1783. godine novim Pariskim mirom, koji je ostrvo vratio pod britansku kontrolu. Ali ostrvsko stanovništvo, posebno klasa slobodnih obojenih ljudi, opiralo se britanskim ograničenjima. Britanci su se odbranili od napada Francuza 1795. i 1805. godine.

Velika Britanija je na Dominiki osnovala malu koloniju 1805. godine. Koristila je Dominiku kao deo triangularne trgovine (Evropa – Afrika – Amerika), kojom su se robovi prodavali kao radna snaga na ostrvima, a šećerom i kafom se snabdevala Evropa. Najbolje dokumentovana plantaža sa robovima na ostrvu je imanje Hillsborough, koje je imalo 71 muškog i 68 ženskih robova. U januaru 1814. godine 20 robova je pobeglo sa imanja. Zabeleženo je da su zarobljeni i da su muškarci kažnjeni sa 100 udaraca bičem, a žene sa 50. Robovi su navodno rekli da je jedan od njih umro u bolnici na plantaži i pretpostavili su da je otrovan.

Katedrala u gradu Roseau

1831. godine dodeljena su politička i socijalna prava slobodnim crncima (uglavnom slobodnim obojenim ljudima, koji su pretežno bili mešovite rase, afričkog i evropskog porekla). Zakonom o ukidanju ropstva iz 1833. godine Britanija je prekinula instituciju ropstva širom svog carstva.

Sa slobodom je došlo i pravo glasa. 1835. godine prva tri muškarca afričkog porekla izabrana su u zakonodavnu skupštinu Dominike. Mnogi robovi sa susednih francuskih kolonijalnih ostrva Gvadelupa i Martinika pobegli su na Dominiku. 1838. godine Dominika je postala prva kolonija britanske Zapadne Indije koja je imala izabrano zakonodavno telo pod kontrolom etničke afričke većine. Većina ovih zakonodavaca bili su slobodni obojeni ljudi i mali vlasnici ili trgovci pre ukidanja ropstva. Njihovi ekonomski i socijalni pogledi razlikovali su se od interesa male i bogate engleske klase plantažera. Reagujući na opaženu pretnju njihovoj moći, plantažeri su lobirali za direktniju britansku vladavinu.

1865. godine, nakon mnogo agitacije i tenzija, kolonijalni ured je izbornu skupštinu zamenio skupštinom koju su činili polovina izabranih članova i polovina imenovanih. Plantažeri, koji su bili saveznici kolonijalnoj administraciji, u više navrata su nadmudrili izabrane zakonodavce. 1871. godine Dominika je postala deo Britanskih zavetrinskih ostrva. Politička moć etničkog afričkog stanovništva progresivno se smanjivala. Vlada krunske kolonije ponovo je uspostavljena 1896. godine. Sva politička prava bila su umanjena za ljude obojene i crne kože, koji su bili pretežna većina stanovništva. Pomoć za razvoj, ponuđena kao kompenzacija za obespravljenost, rezultirala je zanemarljivim poboljšanjima uslova za većinu etničkih Afrikanaca.

Marke Dominike sa portretima kralja Džordža VI i kraljice Elizabete II

8. maja 1902. godine vulkan Mount Pelée na Martiniku eruptirao je uništavajući grad Saint-Pierre. Izbeglice sa Martinika stigle su čamcima do južnih naselja Dominike, a neki su se trajno naselili na ostrvu.

U Prvom svetskom ratu mnogi dominikanci, uglavnom sinovi malih farmera, prijavili su se da se bore u Evropi za Britansko carstvo. Po završetku rata, porast političke svesti širom Kariba doveo je do formiranja Udruženja reprezentativnih vlada. Ova grupa je 1924. godine osvojila jednu trećinu narodno izabranih mesta u zakonodavnoj skupštini, a 1936. godine polovinu. 1940. godine uprava Dominike prebačena je iz Britanskih zavetrinskih ostrva u upravu Britanskih privetrinskih ostrva. Tokom Drugog svetskog rata, pojedini dominikanci su se dobrovoljno prijavili u britanske i karipske snage. Više hiljada Francuza koji nisu podržavali marionetsku vladu iz Višija, pobeglo je sa Martinika i Gvadelupa na Dominiku, boraveći u gradu Roseau i drugim naseljima.

Do 1958. godine Dominikom se upravljalo kao delom Britanskih privetrinskih ostrva. Karipska ostrva su tražila nezavisnost od 1958. do 1962. godine, a Dominika je postala provincija kratkotrajne Federacije Zapadne Indije 1958. godine. Nakon raspuštanja federacije 1962. godine, Dominika je 1967. godine postala pridružena država Ujedinjenog Kraljevstva i formalno je preuzela odgovornost za svoje unutrašnje poslove. 3. novembra 1978. godine Komonveltu Dominika je dodeljena nezavisnost kao republici, koju je predvodio premijer Patrick John.

1980. godine Eugenia Charles je postala prva žena premijer na Karibima. 1981. godine njenoj vladi su pretila dva pokušaja puča. Prvi je predvodio Frederick Newton, komandant vojske Dominike, koji je organizovao napad na policijsko sedište u Roseauu koji je rezultirao smrću policajca. Newton i još pet vojnika proglašeni su krivim za napad i osuđeni su na smrt 1983. godine; kazne petorici saučesnika su kasnije zamenjene doživotnim zatvorom, ali je Newton pogubljen 1986. godine. Drugi pokušaj puča dogodio se kasnije iste godine kada su preuzimanje vlasti u zemlji pokušali plaćenici u operaciji Crveni pas. Pokušali su da svrgnu premijera i ponovo postave bivšeg premijera Johna u zamenu za kontrolu nad razvojem zemlje. FBI je obavešten, a brod angažovan za prevoz plaćenika nikada nije napustio pristanište. Plaćenicima je nedostajalo formalno vojno iskustvo ili obuka.

Eugenia Charles, premijer Dominike 1980-1995, u razgovoru sa Ronaldom Reaganom 1983. godine

Vlada Eugenije Charles podržala je američku invaziju na Grenadu 1983. godine, zasluživši pohvale od Reaganove administracije i povećanje finansijske pomoći.

Sredinom osamdesetih godina privreda je počela da se oporavlja, pre nego što je ponovo oslabila usled pada cena banana. Eugenia Charles je pobedila na izborima 1985. i 1990. godine, a poražena je 1995. godine. Novi premijer je postao Edison James, bivši generalni direktor kompanije “Dominica Banana Marketing” koji je pokušao da diverzifikuje privredu Dominike od prevelikog oslanjanja na proizvodnju banana. 1995. godine urod banana je uglavnom uništio uragan Luis. James nije uspeo da banani vrati nekadašnju prodajnu cenu i prestiž. Sem toga, Jamesovu administraciju opozicija je optužila za korupciju.

Stanovništvo

Prvi podaci o broju stanovnika Dominike su za 1871. godinu, kada ih je bilo 27.178. 50 godina kasnije već ih je 37.000, a posle II svetskog rata beleži se novi skok od 10.000 stanovnika (47.624). Najveći porast broja stanovnika, od 55%, zabeležen je između 1946. i 1981. godine, kada je dostigao istorijski maksimum od 73.795. U poslednjih 40 godina broj stanovnika se jako malo promenio, tačnije smanjio se za oko 2.000.

Prema popisu iz 2011. godine Dominika je imala 71.293 stanovnika, a gustina naseljenosti iznosila je 95 stanovnika/km2, što je neznatno više od Srbije. Procena za 2018. godinu je 71.625 stanovnika, što znači da se sedam godina od popisa broj stanovnika praktično nije promenio, a ako bi cepidlačili povećao se za 0,5%. Postoje dva glavna populaciona centra: glavni grad Roseau (14.725 stanovnika po popisu iz 2011. godine) i Portsmouth (sa 4.167 stanovnika po popisu iz 2011. godine). Glavni centri su smešteni oko obale, dok je planinska unutrašnjost ostrva retko naseljena.

Dominika je administrativno podeljena na 10 okruga-parohija (sa brojem stanovnika po popisu 2011. godine): Saint George (21.241, tu je glavni grad Roseau), Saint Paul (9.786), Saint Andrew (9.471), Saint Patrick (7.622), Saint John (6.561, sa Portsmouthom), Saint David (6.043), Saint Joseph (5.637), Saint Mark (1.834), Saint Luke (1.668) i Saint Peter (1.430).

Gotovo svi stanovnici Dominike su potomci robova iz Afrike. Dominika je jedino istočnokaripsko ostrvo koje još uvek ima populaciju pretkolumbijskog Kalinaga (ranije zvanog Karibi), koji su istrebljeni ili prognani sa susednih ostrva. Naseljavaju osam sela na istočnoj obali ostrva, a 2014. godine bilo ih je oko 3.000. Ovih osam sela deo su autonomne Teritorije Kariba (danas Teritorija Kalinago), površine 15 km2, koju je odobrila Britanska kruna 1903. godine.

Velika većina Dominikanaca je afričkog porekla. Po popisu iz 2011. godine crnaca je bilo 87%, meleza 9%, starosedelaca 3%, a Evropljana i ostalih samo 1,3%. Raste mešovito stanovništvo, zajedno sa malom manjinom evropskog porekla (potomci francuskih i britanskih kolonista, zajedno sa nekim ljudima irskog porekla od bivših sluga), a mali je broj Libanaca, Sirijaca i Azijata.

Stopa rasta stanovništva Dominike je vrlo niska, prvenstveno zbog emigracije u druge države. Početkom XXI veka državljani Dominike najviše su emigrirali u Sjedinjene Države (8.560), Ujedinjeno Kraljevstvo (6.739), Kanadu (605) i Francusku (394).

Dominika ima relativno veliki broj stogodišnjaka. U martu 2007. godine među 70.000 stanovnika ostrva bilo je 22 stogodišnjaka – tri puta više od proseka u razvijenim zemljama. Razloge za to pokušala je da pronađe studija koju je sproveo Medicinski fakultet Univerziteta Ross sa Barbadosa.

Engleski je službeni jezik Dominike i univerzalno se govori i razume. Pored toga, široko se govori dominikanski kreol – antilski kreolski zasnovan na francuskom jeziku. To je zbog francuske migracije na ostrvo koja je započela 1690. godine, većinskog francuskog kreolskog stanovništva koje je boravilo na ostrvu i lokacije Dominike između dva francuska departmana Martinika i Gvadalupe, na kojima se govori francuski jezik. Dominikanski kreolski se posebno koristi među starijom generacijom, koja takođe govori patoa (patois), naziv u francuskom jeziku za lokalni jezik ili dijalekt, koji se razlikuje od standardnog jezika. Zbog opadanja upotrebe kreolskog od strane mlađe generacije, pokrenute su inicijative u nastojanju da se poveća upotreba i promoviše ovaj jedinstveni deo nacionalne istorije i kulture. Zanimljivo je da su skoro svi toponimi na ostrvu francuski.

Roseau

Zajedno sa kreolskim govori se i dijalekt poznat kao kokoy (ili cockoy). To je vrsta engleskog jezika koja je kombinacija engleskog kreolskog Zavetrinskih ostrva i dominikanskog kreolskog, a uglavnom ih govore u severoistočnim selima Marigot i Wesley potomci doseljenika sa Monserata i Antigve. Vremenom je bilo mnogo međusobnih venčanja, ali se još uvek primećuje razlika u poreklu. Kao rezultat ove mešavine jezika i nasleđa, Dominika je članica i Frankofonije (od 1979. godine) i Komonvelta.

Kuhinja Dominike slična je kuhinji ostalih karipskih ostrva, posebno Jamajke, Svete Lucije i Trinidada i Tobaga. Kao i druga karipska ostrva Komonvelta, i Dominikanci su razvili poseban pravac u svojoj kuhinji. Doručak je važan dnevni obrok, koji se obično sastoji od slane ribe, sušenog i slanog bakalara i “bakes” (prženo testo). Slana riba i pecivo se kombinuju kao brza hrana koja se može jesti tokom celog dana; prodavci na ulicama Dominike nude prolaznicima ove grickalice, zajedno sa prženom piletinom, ribom i voćem i jogurtom “smoothies”. Za doručak se može pojesti kaša od kukuruznog brašna koja se pravi od fine kukuruzne krupice ili palente, mleka ili kondenzovanog mleka i šećera za zaslađivanje. Tradicionalni engleski doručak, poput jaja, slanine i tosta, takođe je popularan, kao i pržena riba i pržene banane.

Uobičajeno povrće uključuje tanije (korenasto povrće), slatki krompir, krompir, pirinač i grašak. Meso i živina koja se obično jedu su piletina, junetina i riba. Često se pripremaju u varivima sa lukom, šargarepom, belim lukom, đumbirom i začinskim biljem. Povrće i meso puste se da porumene da bi se dobio bogat tamni sos. Popularna jela su pirinač i grašak, pileći i juneći gulaš, pržena i dinstana riba i mnoge različite vrste ribljih čorbi i supa, u koje se dodaju knedle, šargarepa i mlevene namirnice.

Brown stew chicken ili Stew chicken serviran sa pomfritom.

Jelo se naziva braon zbog izrazite tamne boje, koja se postiže kramelizovanjem piletine u smeđem šećeru, što stvara bogati sos u koji se dodaje povrće poput luka, belog luka i šargarepe.

Kriket je najpopularniji sport na ostrvu. Dominika se takmiči u međunarodnim mečevima kao deo reprezentacije Zapadne Indije. U domaćem takmičenju Dominika je deo reprezentacije Ostrva privetrine, mada je često geografski smatraju delom Ostrva zavetrine. To je iz razloga što je bila delom britanske kolonije Ostrva privetrine od 1940. godine do sticanja nezavisnosti; Kriket savez Dominike ostao je deo Kriket saveza Ostrva privetrine.

24. oktobra 2007. godine otvoren je Windsor stadion za kriket kapaciteta 8.000 mesta. Donaciju za izgradnju od 33 miliona istočnokaripskih dolara (17 miliona USD ili 12 miliona €) dala je vlada Kine.

Netball (moglo bi se reći preteča košarke), košarka, ragbi, tenis i fudbal spadaju u popularne sportove.

Atletičar Jérôme Romain osvojio je bronzanu medalju na Svetskom prvenstvu u atletici u troskoku 1995. godine. Takođe se plasirao u finale troskoka na Olimpijskim igrama 1996. godine; iako je morao da se povuče zbog povrede, 12. mesto je najbolji učinak nekog dominikanca na Olimpijskim igrama. Supružnici Gary i Angela Morrone di Silvestri (inače Amerikanci) potrošili su 175.000 američkih dolara da bi se registrovali kao državljani Dominike i takmičili se na Zimskim olimpijskim igrama 2014. godine u Sočiju. Prijavili su se za skijaško trčanje na 15 km za muškarce i 10 km za žene. Angela nije ni startovala, a Gary zbog bolesti nije uspeo da završi trku. Do danas su oni jedini predstavnici Dominike na Zimskim olimpijskim igrama. 

Stadion Windsor Park kapaciteta 8.000 mesta uglavnom se koristi za kriket

Delegacija Dominike na otvaranju Zimskih olimpijskih igara u Sočiju 2014. godine

Privreda

Valuta Dominike je istočnokaripski dolar (EC$). 2008. godine Dominika je imala bruto domaći proizvod (BDP) po stanovniku koji je bio jedan od najnižih  među istočnokaripskim državama. Država je imala finansijsku krizu 2003. i 2004. godine, ali je privreda Dominike zabeležila rast od 3,5% 2005. i 4,0% 2006. godine, nakon decenije loših rezultata. Rast u 2006. godini pripisan je porastu prihoda od turizma, građevinarstvu, offshore i ostalim uslugama i nekim podsektorima industrije banana. Otprilike u to vreme Međunarodni monetarni fond (MMF) pohvalio je vladu Dominike zbog uspešnih makroekonomskih reformi, ali ukazao i na preostale izazove, uključujući potrebu za daljim smanjenjem javnog duga, povećanom regulacijom finansijskog sektora i diverzifikacijom tržišta.

Poljoprivreda, a posebno uzgoj banana, nekada su dominirale privredom Dominike, a gotovo jedna trećina radne snage radila je u poljoprivredi početkom XXI veka. Međutim, ovaj sektor je veoma osetljiv na vremenske uslove i na spoljne događaje koji utiču na cenu robe. 2007. godine uragan Dean naneo je značajnu štetu poljoprivrednom sektoru kao i državnoj infrastrukturi, posebno putevima. Kao odgovor na smanjene trgovinskih preferencijala Evropske unije (EU) za banane iz bivših evropskih kolonija, vlada je diverzifikovala poljoprivredni sektor promovišući proizvodnju kafe, pačulija, aloe vere, cveća i egzotičnog voća poput manga, guave i papaje, dok privreda sve više zavisi od turizma.

Očekivano povećanje naknade za dobijanje državljanstva Dominike putem ulaganja (CBI) obustavljeno je bez najave datuma primene, kako je najavio premijer Roosevelt Skerrit, u izlaganju povodom predloga budžeta za 2016. godinu.

Saint Joseph

Dominika je pretežno vulkansko ostrvo i ima malo plaža; zbog toga se turizam sporije razvija nego na susednim ostrvima. Ipak, planine Dominike, prašume, slatkovodna jezera, termalni izvori, vodopadi i mesta za ronjenje čine je atraktivnom destinacijom za ekoturizam. Zaustavljanje kruzera povećano je nakon izgradnje modernog pristaništa i objekata na obali u glavnom gradu Roseau. Od 22 praćena karipska ostrva, Dominika je 2008. godine imala najmanje turista (mizernih 55.800 ili 0,3% od ukupnog broja). Ovo je bilo otprilike upola manje nego što je posetilo pretposlednji na listi Haiti. Vulkanska priroda ostrva privlači  ronioce.

Kruzer u luci Roseau

Električna energija na Dominiki se dobija iz hidroelektrana i korišćenjem solarne i geotermalne energije. Nakon razaranja izazvanog uraganom Maria u septembru 2017. godine, dominikanska vlada je objavila da će povećati ulaganje u korišćenje geotermalne energije. Početkom marta 2018. godine Dominika je potpisala okvirni sporazum o međunarodnoj solarnoj alijansi, u vezi korišćenja solarne energije za napajanje zemlje iz izvora obnovljive energije.

Komonvelt Dominika postaje poslednjih godina važan međunarodni finansijski centar. Najveći sektori su ofšor bankarstvo, kompanije za obradu plaćanja i opšte korporativne aktivnosti. Za regulaciju i nadzor industrije finansijskih usluga odgovorna je uprava pod nadzorom Ministarstva finansija. Postoji veliki broj dobavljača usluga. Tu spadaju globalne finansijske institucije, uključujući Scotiabank, Royal Bank of Canada, Cathedral Investment Bank, First Caribbean International Bank i The Interoceanic Bank of the Caribbean.

Počev od kraja XX veka, ofšor finansijski centri, poput Dominike, su pod sve većim pritiskom OECD-a koji želi da spreči da režimi sa niskim porezima imaju prednost na globalnom tržištu. Međutim, Dominika je uspešno izbegla da dođe na crnu listu OECD-a obavezujući se na regulatornu reformu radi poboljšanja transparentnosti i započinjanje razmene informacija sa zemljama članicama OECD-a o njihovim građanima.

Dominika navodno nudi bescarinski status kompanijama koje se preseljavaju iz inostranstva. Nije poznato koliko kompanija ima koristi od neoporezivog statusa zbog stroge poverljivosti koju sprovodi vlada, iako je poznato da mnoge Internet kompanije i hedge fondovi koriste Dominiku iz ovog razloga. Međutim, 12. jula 2012. godine Dominika je potpisala sporazum sa Poljskom o razmeni poreskih informacija.

Dominika nudi službeno i zakonski regulisano ekonomsko državljanstvo onima koji traže validno drugo državljanstvo. Zakon o državljanstvu Dominike daje mogućnost vladi da se odrekne neophodnih sedam godina legalnog boravka na ostrvu za sticanje državljanstva, u zamenu za ulaganje u privredu zemlje. Potrebni doprinos za glavnog aplikanta kreće se od 100.000 US$ preko Fonda za ekonomsku diverzifikaciju. Alternativno, od 2014. godine, kandidati mogu da ulože minimalno 200.000 US$ u unapred odobrenu izgradnju nekretnina u ekskluzivnim ostrvskim odmaralištima ili globalnih brendova, kao što su “Marriott”, “Kempinski” ili “Hilton”. Nova opcija ulaganja postala je glavni izvor direktnih stranih investicija u Dominiku početkom 2016. godine. Procena je da ovaj program trenutno donosi 16% budžetskih prihoda.

Saobraćaj

Na ostrvu postoje dva regionalna aerodroma, ali je veliki problem nedostatak međunarodnog aerodroma. Zbog toga je za let iz Evrope ili SAD do Dominike potrebno putovanje preko San Juana, Martinika, Gvadelupa, Antigve, Svete Lucije, Svetog Martina ili Barbadosa. Glavni aerodrom “Douglas-Charles” nalazi se na severoistočnoj obali i udaljen je oko 45 minuta vožnje od Portsmoutha (1 sat od Roseaua). Pogodan je za ograničenu upotrebu komercijalnih aviona zbog dužine piste od 1.756 m. Preko ovog aerodroma letove trenutno redovno obavljaju avio-kompanije Air Sunshine, Winair i Seaborne Airlines pomoću dvostrukih turboelisnih aviona, kao i Conviasa i Amerijet, koji koristi Boeing 727 Freighters, pa  je tako jedina aviokompanija koja sa avionom na mlazni pogon leti do Dominike. Projekat proširenja i nadogradnje piste počeo je na aerodromu “Douglas-Charles” oko 2006. godine, a završen je 2010. godine. U martu 2013. godine aviokompanija American Eagle obustavila je letove do ostrva navodeći visoke troškove radne snage.

Drugi je aerodrom “Canefield”, nalazi se 4 km severno od grada Roseaua na jugozapadnoj obali i ima pistu dužine 954 m.

Aerodrom “Douglas-Charles”

Brodar “Val’Ferry” saobraća na relaciji Pointe-à-Pietre (ostrvo Gvadelup) – Portsmouth – Roseau. Zbog pandemije COVID-19 katamaran “Sunnyday” kapaciteta 190 putnika trenutno ne saobraća, a kada saobraća nedeljno obavi 4-5 polazaka. Od luke Pointe-à-Pietre do luke Portsmouh vožnja traje 1,5 sat, a do luke Roseau dva sata. Cena karte na relaciji Pointe-à-Pietre – Portsmouth je 58 € u jednom pravcu, odnosno 95 € za povratnu kartu. Na relaciji Pointe-à-Pietre – Roseau karta košta 60 € za jedan pravac, odnosno 99 € za povratnu kartu.

Kod prevoznika “L’Express des Îles” povratna karta na relaciji Pointe-à-Pietre – Roseau četvrtkom i subotom košta 79 €, inače je 99 €. Njihovim katamaranom može se prevesti do 10 automobila, ali je cena prevoza čak 379 € u jednom pravcu, odnosno 459 € za povratnu kartu. Ovaj prevoznik ne pristaje u luci Portsmouth, ali katamaran nastavlja dalje do Martinika i Svete Lucije.

Putna mreža Dominike ide prvenstveno duž obale i duž rečnih dolina. Glavni putevi imaju dve trake i povezuju glavni grad Roseau sa Portsmouthom (autoput Edvard Oliver Leblanc) i aerodromom Douglas Charles (autoput dr Nicholas Liverpool). Potrebno je oko 45 minuta vožnje od Portsmoutha do Roseaua. Ovi glavni putevi su rekonstruisani do 2015. godine uz pomoć vlade Narodne Republike Kine i Evropske unije.

Taman kad su putevi rekonstruisani, tropska oluja Erika 2015. godine izazvala je poplave i klizišta, koje su oštetile nekoliko puteva i mostova, između ostalog upravo završene magistralne puteve E. O. LeBlanc i dr Nicholas Liverpool. Da bi se to ublažilo postavljeni su privremeni mostovi. Uragan Maria je 2017. godine takođe oštetio putnu mrežu.

Na putu Roseau – Portsmouth

Taksi vozila su dostupna na aerodromima i u gradu Roseau, a mogu se organizovati po celom ostrvu. Lako se prepoznaju po slovima, H, HA ili HB koja prethode registracionim brojevima na tablicama. Cene taksi prevoza od gradova do oba aerodroma su standardizovane. Tako se za prevoz od aerodroma “Douglas Charles” do praktično svih većih naselja na ostrvu plaća 65 EC$ ili 26 US$.

Postoji nekoliko rent-a-kar agencija na ostrvu koje iznajmljuju vozila. Ali pre nego što se krene na put, mora se izvaditi vozačka dozvola koja košta 30 EC$ (12 US$). Zahtevana starost vozača je između 25 i 65 godina, sa dve godine vozačkog iskustva. Vozi se levom stranom, većina puteva je u dobrom stanju.

Dominika ima pouzdan sistem javnog prevoza koji se prevashodno sastoji od minibuseva privatnih operatera. Autobuska stajališta se mogu pronaći na određenim mestima širom grada. Cene prevoza su standardizovane i kreću se od 1,50-10,25 EC$ u zavisnosti od određene rute. Autobusi saobraćaju prilično često tokom dana, ali ovaj način prevoza nije pogodan za noćna putovanja.

Znamenitosti

Dominika je raj za ekološke turistee, zahvaljujući relativno netaknutom i bujnom pejzažu. Oni koji je prvi put posete iznenadiće se relativno malim brojem plaža. Ronjenje sa maskom i bocama i dalje su popularne aktivnosti pored stenovitih obala, kao i vožnja kanuom i kajakom po brojnim rekama i jezerima. Unutrašnjost ostrva je ogromno “igralište” za avanturiste. Preporuka je da se prošeta jednom od brojnih staza koje se nalaze u Nacionalnom parku “Morne Trois Pitons”. Tamo se nalaze jezera Freshwater i Boeri, a negde na pola puta između njih su izvori tople vode.

Među znamenitostima nije opisano jezero Boiling Lake, pošto je ranije detaljno opisano kako se do njega dolazi.

Jezero Freshwater

Vodopadi Trafalgar

Smešteni u zapadnom delu Nacionalnog parka “Morne Trois Pitons” (oko 10 km od Roseaua), vodopadi Trafalgar su najposećenija znamenitost ostrva. Osim što su neverovatno impresivni, lako su dostupni za većinu planinara amatera i tragača za avanturama. Gornji vodopad (kolokvijalno nazvan “Otac”) impresivno se spušta od reke Trois Pitons, preko klisure Titou i uliva se u vrele sumporne izvore, dok donji vodopad (“Majka”) teče lagano iz reke u prirodni bazen.

Park ima standardne sadržaje, uključujući kupatila i parking. Ponekad mladi lokalni stanovnici lutaju oko ulaza u park ili u podnožju vodopada, nudeći pomoć u obilasku područja. Trebalo bi imati na umu da će prihvatanje njihove ponude (trebalo bi se cenjkati) koštati više od jeftine ulaznice u park, a u slučaju vodopada Trafalgar vodič verovatno nije ni potreban. Od parkinga do vodopada, odnosno platforme za posmatranje, gde se mogu fotografisati oba vodopada, stiže se posle kraće šetnje uređenom stazom u trajanju od 10-15 minuta. Dok se hoda stazom, trebalo bi se zaustaviti na toplom izvoru koji teče preko staze.

Poseta vodopadu Trafalgar košta oko 14 EC$ (oko 5 US$), a ko ostaje duže na ostrvu može da kupi nedeljnu kartu za sve nacionalne parkove Dominike po ceni od oko 33 EC$ (oko 12 US$). Preporuka je da se poseta vodopadu Trafalgar planira rano ujutro ili kasno popodne. Na taj način se izbegava dnevna vrućina i potencijalno najveća navala turista. Na vodopadima se posebno stvara gužva kada se kruzer usidri u luku Roseau. Trebalo bi poneti kupaći kostim, šešir za kišu i udobne cipele. Odvažniji mogu da plivaju u osvežavajućoj vodi manjeg vodopada ili da pronađu tople izvore višeg vodopada.

Tropski vrtovi Papillote

Za one koji su poželeli da prilikom posete Dominiki vide retke biljke ili divlje životinje, dovoljno je da posete “Papillote Tropical Gardens”. Vrtovi se prostiru na površini od 5,6 ha, a nalaze se neposredno pre početka staze za vodopad Trafalgar. Najbolje je kombinovati posetu vodopadu i vrtovima.

Posetioci imaju mogućnost da sami obilaze baštu ili da koriste usluge vodiča. Ko ima slobodno vreme može se okupati u vrućim bazenima koji presecaju posed.

Vrt je otvoren od novembra do avgusta od 8:00 do 15:00 h. Obilazak “Papillote Tropical Gardens” sa vodičem košta oko 27 EC$ (10 USD), plus dodatnih 10 EC$ (oko 4 USD) ukoliko se poželi kupanje u bazenima sa toplom vodom. Taksi je najpouzdaniji način da se dođe do bašte, ali može i minibusom koji često saobraća.

Plaže

Zaliv i plaža Batalie

Dominika je poznata kao raj za planinare, ali se u njoj nalazi i ponešto plaža koje se moraju videti. Iako je obala pretežno stenovita, Dominika to nadoknađuje jedinstvenim crnim peskovitim plažama.

Plaža Mero je verovatno najpopularnije mesto na ostrvu, zahvaljujući finom, crnom pesku. Pogodno smeštena u blizini glavnog grada Roseaua, plaža Mero privlači i turiste i lokalno stanovništvo na sunčanje. Potrebno je imati sandale – crni pesak čini plažu izuzetno vrućom.

Ljubitelji filmskog serijala “Pirati sa Kariba” – kao i svako ko traži manje posećene plaže – trebalo bi da poseti plažu Hampstead. Smeštena je u blizini mesta Calibishie u severnom delu ostrva. Ovaj pojas peska nekada je ugostio kapetana Jacka Sparrowa. Sadašnji posetioci mogu da ispijaju rum dok im pogled luta liticama i crnim peskom na plaži.

Postoji pregršt dodatnih plaža razbacanih duž 148 km obale Dominike, posebno u drugom po veličini gradu na ostrvu, Portsmouthu, gde se nalazi popularnu plaža Purple Turtle. Kada se smesti u hotel na Dominiki potrebno je proveriti koje su najbolje plaže u blizini i shodno tome planirati obilazak (do većine plaža najbolje je doći taksijem). Plaže su besplatne i dostupne 24/7. Neke imaju pogodnosti, poput kioska i tuševa, ali udaljenije plaže, poput Hampsteada, mogu ponuditi malo sadržaja.

Predlog najlepših plaža: Champagne, Anse Soldat, Batalie, Purple Turtle, Mero i Hampstead.

Plaža Hampstead

Fort Shirley

Nacionalni park “Cabrits” obuhvata nekoliko močvara, koralnih grebena i vlažnih staništa u blizini grada Portsmoutha. Park je najpoznatiji kao lokacija tvrđave iz XVIII veka “Fort Shirley”, sa spektakularnim pogledom na zaliv Prince Rupert i ostatke vulkanskog kratera na severozapadnoj obali Dominike. “Fort Shirley” je prepoznat kao mesto UNESCO-ve svetske baštine zbog jedinstvene istorije, koja uključuje pobunu afričkih robova vojnika. Iako u tvrđavi “Fort Shirley” ima tabli koje objašnjavaju njegovu istoriju, ipak se preporučuje razgovor sa jednim od vodiča koji se nalaze na lokaciji (iako ih je ponekad teško pronaći, prema rečima posetilaca).

Većina ljudi koji posete Dominiku to čini zbog intenzivnih avanturističkih aktivnosti, ali ako je potreban predah ili u grupi ima ljubitelja istorije, trebalo bi razmisliti o poseti ovoj lokaciji. Park i “Fort Shirley” se restauriraju poslednjih nekoliko godina. Za samo 14 EC$ (5 USD) može se obići popravljen teren i uživati u krajoliku. “Fort Shirley” se nalazi 50 km severno od Roseaua, tako da vožnja taksijem  može biti malo skuplja.

Emerald Pool

Staza kroz prirodu do Emerald Poola (smaragdni bazen) u ​​Nacionalnom parku “Morne Trois Pitons” savršena je za planinare amatere. Pešačenje traje oko 15 minuta. Staza je blago stenovita, donekle uska i ide nizbrdo do proplanka, vodopada i izvanredno prohladnog kupališta. Lak pristup smaragdnom bazenu povećava njegovu popularnost, pa se preporučuje poseta u ranim jutarnjim satima.

Poseta smaragdnom bazenu košta oko 14 EC$ (ili približno 5 USD). Turisti mogu da kupe već gore pomenutu nedeljnu kartu za ulaz u sve nacionalne parkove Dominike za oko 33 EC$ (oko 12 USD). Početak staze je oko 17 km severoistčno od Roseaua. Najbolji način da se dođe do staze je iznajmljivanje taksija, dok je staza relativno kratka tako da je unajmljivanje vodiča nepotrebno.

Carib Cultural Village (Kalinago Barana Autê)

Kalinago Barana Autê nudi jedinstveno iskustvo, deleći istoriju i tradiciju naroda Kalinago od pre više stotina godina. To je svet boja i zabave, gde je obilje talentovanih i ponosnih ljudi, potomaka starosedelaca ostrva.

Kalinago Barana Autê se nalazi uz obalu reke Crayfish u blizini vodopada Isukulati na teritoriji Kariba. Izgrađen je prilazni put sa parkingom od pošte ili policijske stanice Salibia do lokacije.

Kalinago Barana Autê se sastoji od centra za tumačenje, snack bara i suvenirnice. Da bi se započeo obilazak ovog sela od koga zastaje dah, mostić koji prelazi reku ustupa mesto kružnoj stazi na severnoj strani i vodi do niza malih koliba (ajoupas) koje se nalaze na celoj lokaciji. U središtu ovog uređenja malih koliba nalazi se glavna Karbet (najveća koliba), koja se koristi za kulturne i pozorišne predstave.

U kolibama (ajoupas) su prikazane tradicionalne aktivnosti naroda Kalinago, kao što su izrada kanua, obrada manioke, pletenje košara, rezbarenje tikvi i sakupljanje i priprema bilja.

Tokom obilaska od sertifikovanih turističkih vodiča može se saznati više o lokalnoj flori i fauni i njenoj korisnosti za ljude Kalinago. Ostatak staze kroz ovo prelepo selo pružaće fantastične vidike na surovu atlantsku obalu, uz priliku da se vide vodopad Isulukati koji pada u Atlantski okean.

Smešten duboko u šumi i doline reke Crayfish, Kalinago Barana Autê, zajedno sa strukturama inspirisanim arhitekturom Kalinago, ponudiće gostima uvid u kulturu naroda Kalinago. Demonstracije zanatlija, tradicionalna izgradnja kanua, pričanje priča kroz kulturne performanse i interakcija sa ljudima na teritoriji Kariba doprineće jedinstvenom iskustvu koje će posetioci imati u Kalinago Barana Autê.

Uspon na Morne Diablotins

Ova celodnevna pešačka tura do Morne Diablotins (1.447m), najvišeg vrha Dominike, zabavna je i fascinantna avantura dok se sa naporom prolazi kroz bujnu zelenu prašumu, blatnjavu šumu i vulkanske stene do vrha planine sa neverovatnim pogledom na celo ostrvo. Morne Diablotins je udaljen samo 25 km od glavnog grada Dominike, odakle se prijavljeni prebacuju na početak pešačke staze, na 570 m nadmorske visine. Staza je dugačka 1,8 km i zove se Syndicate Trail. Tokom pešačenja će se naići na nekoliko ostrvskih vrsta ptica kao što su papagaji i kolibri, svaki sa svojim jedinstvenim i različitim karakteristikama.

Početna bujna, gusta prašuma pretvara se u sve otvorenije i prostranije šume što se dalje napreduje, a postoji nekoliko delova staze sa puzanjem preko korenja, ispod grana i kroz grane i drveće.

Posle strmog i ponegde blatnjavog pešačenja, dolazi se do vrha, sa koga se pruža neprekidni panoramski poglede  na ostrvo, sa njegovim prostranim zelenim dolinama i planinama koje se pružaju do veličanstvenog okeana. Nakon uživanja u raskošnom pogledu, sledi povratak do početne tačke (koliko sam shvatio drugom rutom, pošto je staza petljasta), gde se putovanje i završava.

Ovaj izlet organizuju lokalne agencije, a cena je 700 EC$ (258 USD) za celu grupu. Znači ukoliko je samo jedan učesnik, on plaća celu sumu, ukoliko ih je više cena se deli sa brojem učesnika. Za uspon i silazak, po pronađenim podacima, potrebno je između 5 i 7,5 sati. Posle 10:30 h zabranjeno je da se krene sa penjanjem.