Na priloženoj karti glavni grad države Basseterre pogrešno je obeležen kao Basseteere
Sent Kits i Nevis (engleskiSaint Kitts and Nevis, zvaničan naziv Federacija Sveti Kristofer i Nevis, Federation of Saint Christopher and Nevis) je ostrvska država u Malim Antilima, pripada Ostrvima zavetrine. To je najmanja nezavisna država u zapadnoj hemisferi i po površini (261 km2) i po broju stanovnika (53.000). Sent Kits i Nevis su članica Komonvelta, a na njenom čelu je kraljica Elizabeta II.
Država se sastoji od dva veća ostrva i nekoliko malih. Glavni grad države je Baster (Basseterre) na većem ostrvu Sent Kits. Manje ostrvo Nevis leži jugozapadnio i razdvojeno je kanalom The Narrows (uski kanal) širokim 3 km. Glavni grad Nevisa je Čarlston (Charlestown).
Sent Kits i Nevis su bili među prvim karipskim ostrvima koje su evropljani kolonizovali. Sent Kits je prva britanska i francuska kolonija u Karibima, pa su ga zvali Majkom kolonija Zapadne Indije. Takođe je poslednja britanska teritorija u Karibima koja je postala nezavisna država, a to se dogodilo 19. septembra 1983. godine.
Pored dva glavna ostrva, postoje i sledeća manja ostrva koja nisu opisana:
Booby Island, Crokus Cay, Dalzel Island, Dodan island, Dulcina Island, East Cay, Eden Island, Fahie Island, Friars Bay, Gardner Island, Garvey Island, Golden Cay, Jessop Island, Maddens, Meves Island, Otters Island, Sugar Loaf, Vambelle Island.
S E N T K I T S
U centru glavnog grada države šeta petao sa kokoškama
Geografija
Sent Kits (Saint Kitts, takođe poznat i kao zvanično Saint Christopher Island) je ostrvo čiju zapadnu obalu zapljuskuje Karipsko more, a istočnu obalu Atlantski okean. Nalazi se 13 km jugoistočno od ostrva Sveti Eustahije, 3 km severozapadno od ostrva Nevis i oko 2.100 km jugoistočno od Majamija.
Sent Kits je dugačak oko 29 km, ima širinu oko 8 km i 168 km2 površine.
Na ostrvu su tri odvojena vulkanska vrha: Severozapadni (North West) ili Mount Misery Range; Srednji (Middle) ili Verchilds Range i Jugoistočni (South East) ili Olivees Range. Najviši vrh je Mount Liamuiga, nekada Mount Misery, uspavani vulkan visine 1.156 m (po drugim podacima 1.155 m).
Mount Liamuiga
Najmlađi vulkan je upravo Mount Liamuiga, prečnika 5 km, čija poslednja erupcija je bila pre 1620 godina. Ovaj vulkan ima krater širine 900 m i dubine 244 m, plus dve odvojene parazitske kupole koje se sastoje prevashodno od andezita, Brimstone Hill i Sandy Point Hill.
Sent Kits ima tropsku klimu. Prosečne mesečne temperature u Basteru variraju od 23.8°C (u februaru) do 26.6°C (u avgustu). Godišnja količina padavina je oko 2.400 mm, mada je u periodu od 1901-2015. godine varirala od 1.356 mm do 3.183 mm. Najviše padavina ima u oktobru i novembru, a najmanje u februaru i martu.
Nacionalna ptica je smeđi pelikan.
Istorija
Tokom poslednjeg ledenog doba nivo mora bio je niži za 91 m (po drugim podacima 60 m), tako da su Sent Kits i Nevis bili jedno ostrvo, zajedno sa ostrvom Sveti Eustahije (po drugim podacima i ostrvom Saba).
Sent Kitts su prvobitno naseljavali pre-poljoprivredni, pre-keramički “arhaični ljudi”, koji su sa Floride migrirali južno niz arhipelag. U narednih nekoliko stotina godina oni su nestali, da bi ih oko 100. godine p.n.e. zamenili Saladoidi, koji su koristili keramiku i bavili se poljoprivredom. Oni su migrirali na Sent Kits sa obala reke Orinoko u Venecueli. Oko 800. godine n.e. zamenio ih je narod Igneri, iz grupe Aravak. Oko 1300. godine na ostrvu se naselio narod Kalinago ili Karibi. Ovi poljoprivrednici brzo su isterali Ignere i potisnuli su ih prema severu, na Velike Antile. Nazvali su Sent Kits Liamuiga, što znači plodno ostrvo i verovatno bi se proširili dalje na sever, da nije bilo dolaska Evropljana.
Španska ekspedicija predvođena Kristiforom Kolumbom otkrila je ostrvo 1493. godine i proglasila ga je posedom Španije. Prva engleska kolonija na ostrvu osnovana je 1623. godine, a 1625. godine osnovana je i francuska kolonija. Englezi i Francuzi su se nakratko ujedinili 1626. godine, kako bi sa ostrva uklonili lokalno stanovništvo Kalinago. Tom prilikom u masakru je pobijeno oko 2.000 domorodaca. Zatim su podelili ostrvo, tako da je Englezima pripao centralni deo (sredina), dok je Francuzima pripao severozapadni i jugoistočni deo ostrva, koji međusobno nisu bili povezani. 1629. godine na ostrvo su poslate španske snage da ga očiste od stranih naselja. Englesko naselje obnovljeno je 1630. godine nakon što je sklopljen mir između Engleske i Španije. Ostrvo je tokom XVII i XVIII više puta naizmenično prelazilo iz engleske (kasnije britanske) pod francusku kontrolu i nazad, jer je jedna sila preuzimala celo ostrvo samo zbog ugovora ili vojne akcije. Delovi ostrva bili su snažno utvrđeni, o čemu svedoči spomenik Svetske kulturne baštine UNESCO na Brimstone Hillu i tvrđava Fort Charles, sada u stanju raspadanja. Od 1783. godine Sent Kits je stalno povezan sa Velikom Britanijom.
Na ostrvu se prvobitno gajio duvan, ali je od 1640. godine to promenjeno u šećernu trsku, zbog teške konkurencije sa Virdžinijom (tada je takođe bila britanska kolonija). Intenzivno gajenje šećerne trske bilo je razlog velikog uvoza afričkih robova, koji je počeo skoro odmah po dolasku Evropljana u region. Kupovina porobljenih Afrikanaca bila je zabranjena u Britanskom carstvu aktom parlamenta iz 1807. godine. Ropstvo je ukinuto aktom parlamenta koji je postao zakon 1. avgusta 1834. godine. Nakon ove emancipacije usledile su četiri godine šegrtovanja robova, što je uspostavljeno radi zaštite plantažera od gubitka radne snage. Danas se 1. avgust slavi kao Dan slobode.
Od 1883. godine Sent Kits, Nevis i Angvila su bili povezani u uniju sa zajedničkim predsedavanjem sa sedištem na Sent Kitsu, uz protivljenje stanovnika Nevisa i Angvile. Angvila se na kraju izdvojila iz ovog saveza 1971. godine.
Proizvodnja šećera nastavila je da dominira lokalnom privredom do 2005. godine, kada je nakon 365 godina monokulture vlada zatvorila industriju šećera. Razlog su bili ogromni gubici i planovi Evropske unije da znatno smanji cenu šećera.
Park Hyatt St. Kitts Christophe Harbour
Stanovništvo
Od ukupno oko 53.000 stanovnika Sent Kitsa i Nevisa, oko 3/4 živi na Sent Kitsu, odnosno oko 40.000. Od tog broja 15.500 živi u glavnom gradu Basteru, a slede Cayon i Sandy Point Town sa oko 3.000 stanovnika. Broj stanovnika Sent Kitsa i Nevisa dugi niz godina se mnogo ne menja. Krajem XIX veka bilo je 42.600 stanovnika, da bi se taj broj polako povećao do nešto preko 50.000 sredinom XX veka. Od 1960-1990. godine broj stanovnika je opao sa 50.000 na 40.000, nakon čega se povećavao do sadašnjeg nivoa.
Old Road Town (1.647 stanovnika), prvo naselje koje su Britanci osnovali na Karibima
Stanovnici su u ogromnoj većini afričkog porekla (92,5%), evropljana je svega 2,1%, a Indijaca 1,5%. Engleski jezik koristi 98% stanovnika.
Na ostrvu Sent Kits nalazi se kriket stadion “Warner Park”, na kome su se igrale utakmice tokom Svetskog kupa 2007. godine. To je učinilo da Sent Kits i Nevis postane najmanja država na svetu koja ikada bila domaćin Svetskog kupa.
Privreda
Stotinama godina Sent Kits je živeo od monokulture šećerne trske, što je zbog gubitaka obustavljeno 2005. godine. Tako je turizam postao glavni izvor prihoda, mada je broj hotela manji u odnosu na većinu drugih karipskih ostrva. Saobraćaj, poljoprivreda, industrija i građevinarstvo su drugi rastući sektori privrede.
Sent Kits je ovisan o turizmu za pokretanje privrede. Razvoj turizma počeo je 1978. godine. Neverovatno deluju sledeći podaci. 2007. godine Sent Kits je posetilo 379.473 turista, a samo dve godine kasnije njihov broj se povećao na 587.479, odnosno za neverovatnih skoro 40%! U skladu sa povećanim brojem turista porasla je i potražnja za kupovinom nekretnina.
Sent Kits takođe dobija direktne strane investicije. Zainteresovani mogu steći državljanstvo Federacije Sent Kits i Nevis ako prođu strogu proveru i investiraju minimalno 400.000 US$ u nekretnine koje je odobrila vlada.
Na ostrvu se koristi kao zvanična valuta Istočnokaripski dolar (XCD). Od 1976. kurs Istočnokaripskog dolara vezan je za kurs američkog dolara u odnosu 2,7 XCD = 1 USD. Američki dolar je praktično jednako prihvaćeno platežno sredstvo kao Istočnokaripski dolar.
Saobraćaj
Međunarodni aerodrom “Robert L. Bradshaw” je glavna tačka ulaza na Sent Kits. Aerdorom se nalazi u severoistočnom predgrađu Bastera. Direktni letovi sa ovog aerodrom odvijaju se do Londona, Majamija i Njujorka, sezonski letovi su do gradova Šarlot (Charlotte, Severna Karolina) i Filadelfija, a tokom turističke sezone i do drugih većih gradova SAD i Kanade.
Baster poseduje trajektni terminal, odakle polaze brodovi do sestrinskog ostrva Nevis. Glavni grad države je i najveća luka, sposobna da primi velike kruzere. Takođe je lokacija svih zvaničnih lučkih servisa, mada Obalska straža ima punktove i u naseljima Sandy Point Town i Dieppe Bay Town.
Na krajnjem istoku zaliva Baster nalazi se luka koja prihvata i kruzere i trgovačke brodove. Port Zante, u sredini zaliva, se koristi isključivo za potrebe pristajanja kruzera.
Iz luke postoji više puta dnevno veza sa ostrvom Nevis (Charlestown). U retkim prilikama organizuju se dnevni izleti do Svetog Eustahija.
Relativno novi trajekt (krenuo 2007. godine), koji povezuje Sent Kits i Nevis, može da preveze 35 automobila. Postoji šest polazaka dnevno. Nazvan je “Sea Bridge” (morski most). Saobraća kroz kanal The Narrows i razdaljinu između dva ostrva savlada za 25 minuta. Pristaništa su u Major’s Bayu na Sent Kitsu (na kraju jugoistočnog poluostrva) i Cades Bayu na Nevisu (rastojanje je oko 4,8 km). Do Major’s Baya ne postoji nikakav prevoz, a na samoj lokaciji nema nikavih sadržaja izuzev male tende koja štiti od sunca i kiše.
Vozila između dva ostrva prevozi i trajekt “Sea Hustler”, koji polazi iz Bastera.
Sea Bridge
Na samom ostrvu postoji kružni put oko ostrva, od koga se odvajaju sporedni putevi. Unutrašnjost ostrva je suviše strma da bi bila pogodna je za stanovanje. Postoji pet autobuskih linija koji povezuju Baster sa naseljima Sandy Point, Capesterre, St. Peter’s, Molyneux i Saddler’s. Ova mesta su zapadno, severno i istočno od Bastera, a ne postoji javni prevoz do glavne turističke zone u Frigate Bayu (južno od Bastera) i do jugoistočnog poluostrva.
Znamenitosti
Brimstone Hill Fortress National Park nalazi se na spisku Svetske baštine UNESCO i predstavlja najveću tvrđavu ikada sagrađenu u Zapadnim Karibima.
Sent Kits ima 58 km pruge uskog koloseka, čija je širina 762 mm. Ona počinje u Basteru i kruži ostrvom. Pruga je izgrađena od 1912-1926. godine za potrebe transporta šećerne trske do glavne šećerane u Basteru. Poslednji put je u tu svrhu korišćena 2005. godine, ali je već 2003. godine po pruzi krenuo specijalno dizajnirani turistički voz, sa takozvanim double-decker vagonima sa otvorenim krovom. Ovaj voz (St. Kitts Scenic Railway) trenutno polazi iz mesta Sandy Point i vozi prema istoku do Bastera. Cela tura traje oko 3,5 h, računajući prevoz autobusom do polazne tačke.
N E V I S
Pogled na Nevis sa Sent Kitsa, u prvom planu sa leve strane je ostrvo Booby
Nevis je po površini prilično manje ostrvo od Sent Kitsa. Na njega otpada 35% površine Federacije Sent Kits i Nevis. Ostrvo je na zapadnoj i severnoj obali omeđeno peščanim plažama koje su sastavljene od mešavine belog koralnog peska sa smeđim i crnim peskom koji se erodira i ispire iz vulkanskih stena koje čine ostrvo. Na blagim padinima obalne ravnice (širine 1 km) postoje prirodni izvori slatke vode, kao i topli vulkanski izvori sa vodom koja nije za piće, posebno duž zapadne obale.
Narod Karibi je ostrvo zvao Oualie (Zemlja lepe vode). 1498. godine Kristifor Kolumbo je nazvao ostrvo San Martín. Međutim, došlo je do zabune zbog brojnih malih ostrva, uz to loše kartiranih, pa je ime otišlo drugom ostrvu, danas poznatom kao Sveti Martin. Prvi engleski doseljenici su ostrvo zvali Dulcina (Slatko ostrvo). Sadašnje ime Nevis izvedeno je iz španskog Nuestra Señora de las Nieves (Snežna Bogorodica); ime se prvi put pojavilo na mapi u XVI veku. Nije poznato ko je izabrao ovo čudno ime za ostrvo, koje je povezano sa katoličkim čudom iz IV veka, kada je u Rimu pao sneg usred leta. Verovatno su beli oblaci koji obično sakrivaju vrh Nevis podsetili nekoga na ovu priču o čudesnim snežnim padavinama u toploj klimi.
Nevis je takođe poznat po nadimku Kraljica Kariba, koje je dobilo u XVIII veku kada su plantaže šećera na ostrvu stvorile veliko bogatstvo za Britance.
Geografija
Najbliže ostrvo Nevisu, ne računajući 3 km udaljeni Sent Kits, je malo ostrvo Redonda (pripada državi Antigva i Barbuda) koje se nalazi 29 km jugoistočno. Oko 68 km istočno je ostrvo Antigva, a Portoriko je udaljen 350 km.
Nevis ima elipsast oblik; od severa do juga ostrva ima 12,7 km, a od istoka do zapada 9,3 km. Površina ostrva je 93 km2. Vulkan Nevis Peak se nalazi u centru ostrva i sa 985 m visine je najviša tačka ostrva.
Formiranje ostrva počelo je sredinom pliocena, pre otprilike 3,45 miliona godina. Nevis Peak je uspavani ostatak nekadašnjeg stratovulkana. Poslednja aktivnost bila je pre oko 100.000 godina, ali fumarole (emisija pare i gasova) i topli izvori se pojavljuju i dalje, poslednji put 1953. godine. Kompozitni konus vulkana Nevis ima dva kratera koji se preklapaju na vrhu.
Nevis Peak se nalazi na spoljnjem obodu kratera. Postoje još četiri kupole na bokovima vulkana: Madden’s Mount na severoistoku, Butlers Mountain na istoku, Mount Lily na severozapadu i Saddle Hill, visine 375 m na jugu. Najjužnija tačka ostrva i cele države je Dogwood Point.
Tokom poslednjeg ledenog doba Nevis je sa ostrvima Sent Kits i Sveti Eustahije bio jedno ostrvo, dok je Saba bila odvojena od njih zbog dubljeg kanala.
Duž severne i istočne obale nalazi se uočljiv greben. Duž južne i zapadne obale greben se nalazi na većoj dubini i interesantan je za ronjenje sa bocama.
Tokom XVII i XVIII veka plantažeri su na ostrvu izvršili veliku seču šume, kako bi dobili zemljište za plantaže šećerne trske. Ova intenzivna eksploatacija zemlje za potrebe industrije šećera i pamuka trajala je skoro 300 godina i znatno je promenila ostrvski ekosistem. Na nekim mestima duž jugoistočne (vetrovite) obale ostrva, pejzaž je radikalno izmenjen u poređenju sa nekadašnjim predkolonijalnim periodom. Došlo je do velike erozije zemljišta, gornji sloj je nestao, pa su se na nekim mestima na obali pojavile litice visine 25 m.
Gusta šuma je nekada pokrivala istočnu obalsku ravnicu, gde su prvi stanovnici ostrva izgradili naselje oko 600. godine p.n.e. Bilo im je lako da dođu do pitke vode i bogatog izvora hrane u okeanu, koji je ograđen grebenom. Sa nestankom prirodne vegetacije na ostrvu izazvanoj krčenjem šume, ravnoteža u hranjivim materijama koje su oticale na greben je poremećena, što je na kraju uzrokovalo da čak 80% velikog istočnog ivičnog grebena postane neaktivno. Raspadanje grebena je zauzvrat pružalo manju zaštitu obali.
U vreme najveće kultivacije, polja sa šećernom trskom protezala su se od morske obale sve do nadmorske visine na kojoj je teren previše strm i kamenit da bi se mogao obrađivati. Nakon što je industrija šećera konačno napuštena, vegetacija na zavetrinskoj strani ostrva se prilično dobro obnovila kao žbunje i sekundarna šuma.
Nevis ima nekoliko prirodnih izvora vode za piće. Takođe su i brojni topli izvori, od kojih je najpoznatiji Bath Spring blizu naselja Bath, južno od grada Charlestowna. Posle jakih kiša snažne reke sa kišnicom se spuštaju kroz brojne jaruge. Kad voda dođe do obale, gde se nalaze priobalna jezera, slatka i bočata voda zajedno prepune jezero, a voda se preliva u more.
Prvi vodovod je izgrađen 1911. godine.
Sa modernim razvojem postojeći izvori su postali nedovoljni da zadovolje potrebe celog ostrva. Sada se Nevis vodom za piće prevashodno snabdeva iz 14 državnih bunara.
Nevis ima tipičnu tropsku monsunsku klimu. Tokom godine male su temperaturne razlike. Od decembra do februara sa severoistoka duvaju pasati, a nešto toplije vreme i kišna sezona je od maja do novembra.
Nevis leži na putu tropskih oluja i povremeno uragana, koji se javljaju od avgusta do oktobra. To je doba godine sa najviše padavina.
U poslednjih 30 godina zabeleženo je sedam uragana. U novembru 1999. godine uragan Lenny napravio je veliku štetu na infrastrukturi ostrva na zapadnoj obali, pošto je imao neobičan pravac od zapada prema istoku. 2008. godine uragan Omar oštetio je hotel “The Four Seasons”, koji je ponovo otvoren tek krajem 2010. godine. 600 zaposlenih je ostalo bez posla duže od dve godine.
Istorija
Nevis je bio naseljen duže od 2.000 godina pre nego što ga je Kolumbo ugledao 1493. godine. Domorodačko stanovništvo Nevisa tokom tog perioda pripadalo je grupama naroda koji se nazivaju Arawaks i Karibi, složeni mozaik etničkih grupa sa sličnom kulturom i jezikom.
Uprkos tome što je Španija polagala pravo na ostrvo, Nevis je i dalje bio popularno mesto zaustavljanja engleskih i holandskih brodova na putu za severnoamerički kontinent. Kapetan Bartholomew Gilbert iz Plimouhta posetio je ostrvo 1603. godine i proveo je na njemu dve nedelje tokom kojih je isekao dvadeset tona drveta lignum vitae (drvo života). Kapetan John Smith takođe je posetio Nevis na putu za Virdžiniju 1607. godine.
30. avgusta 1620. godine kralj Škotske i Engleske James VI i I potvrdio je vlasništvo nad Nevisom time što je dao grofu od Carlislea kraljevski patent za kolonizaciju. Međutim, evropsko naseljavanje ostrva dogodilo se tek 1628. godine, kada se Anthony Hilton preselio sa susednog Sent Kitsa zbog pretnji ubistvom. Pratilo ga je 80 drugih doseljenika, koje će uskoro pojačati dodatnih 100 doseljenika iz Londona koji su prvobitno planirali da se nastane na Barbudi. Hilton je postao prvi guverner Nevisa.
Sporazumom iz Madrida, koji je sklopljen 1670. godine, Engleskoj su pripale sve teritorije koje je naselila, pa tako i Nevis, na kome se Španci nikada nisu ni naselili. Na Nevisu je bilo sedište Pomorskog suda. Od 1675-1730. godine ostrvo je bilo centar trgovine robovima na Ostrvima zavetrine sa godišnje 6.000-7.000 porobljenih zapadnih Afrikanaca, koji su prolazili na putu do drugih ostrva. Popis iz 1678. godine registrovao je čak 22% Iraca, koji su radili kao sluge ili su bili slobodni.
Plaža Pinneys
Zbog profitabilne trgovine robovima i visokog kvaliteta šećerne trske, ostrvo je ubrzo postalo dominantnim izvorom bogatstva za Veliku Britaniju i trgovce robovima. Kada su se Ostrva zavetrine odvojila od Barbadosa 1671. godine, Nevis je postao sedište britanske kolonije Ostrva zavetrine i dobio je naziv Kraljica Kariba. Glavni grad kolonije bio je do 1698. godine, kada se zbog vojnih razloga glavni grad preselio na Antigvu. Tokom tog perioda Nevis je bio najbogatije od britanskih Ostrva zavetrine. Ostrvo je krajem XVII veka po proizvodnji šećera nadmašilo mnogo veća ostrva, kao naprimer Jamajku. Bogatstvo plantažera sa ostrva vidi se po podacima o naplaćenom porezu. 1676. godine od poreza sa Nevisa je prikupljeno 384.600 £, za razliku od 67.000 £ sa Antigve i sa Sent Kitsa, 62.500 £ sa Monserata i 5.500 £ sa ostalih pet ostrva. Zarada od šećera sa Nevisa je bila znatno veća u poređenju sa ostalim ostrvima iz razloga što je jedan galon (3,8 l) šećernog sirupa sa Nevisa sadržao 0,7 l šećera, a Sent Kitsa manje od 0,5 l. 20% od ukupne proizvodnje šećera u Britanskom carstvu 1700. godine dolazilo je sa plantaža Nevisa.
Porobljene porodice činile su glavnu radnu snagu za rad na plantažama šećerne trske. U drugoj polovini XVII veka ponuda belih sluga počela je da opada zbog povećanja zarada u Engleskoj i smanjenog broja priliva migranata u kolonije. Krajem XVII veka stanovništvo Nevisa sastojalo se od male i bogate plantažne elite, marginalne populacije siromašnih belaca, velikog broja robova afričkog porekla i nepoznatog broja Marona, odbeglih robova koji su živeli u planinama. 1780. godine od 10.000 stanovnika Nevisa, 90% su bili crnci. Pojedini Maroni su se priključili nekolicini preostalih Kariba u formiranju pokreta otpora. Spomen na Marone se zadržao u nekim nazivima, kao što je Maroon Hill, jedan od prvih centara otpora.
Tokom XVII veka Francuzi sa Sent Kitsa preduzeli su više napada na Nevis, ponekad uz pomoć ostrvskih Kariba, koji su 1667. godine učestvovali sa većim brojem kanua. 20. maja 1667. godine došlo je do čuvene Bitke kod Nevisa. Na jednoj strani bili su Francuzi i Holanđani, a na drugoj Britanci. Pobedu su odneli saveznici, ali su Britanci ostali na Nevisu. Tu su izgradili Fort Charles i više manjih fortifikacija kao dodatak odbrani ostrva. Do 1854. godine napuštena su sva utvrđenja. Trenutno je lokacija uglavnom zarasla u korov; ostao je stari zid, cisterna, barutana i 12 topova.
1706. godine Pierre Le Moyne d’Iberville, francuski Kanađanin i osnivač Luizijane, odlučio je da istera Engleze sa Nevisa, pošto je smatrao da se na njemu nalazi glavni štab piraterije protiv francuske trgovine. Tokom invazije Nevisa, francuski bukaniri (stanovnici Antila, gusari i pirati, brodolomci iskrcani na puste obale, dezerteri i avanturisti koji su se oganizovali kao lovci) su korišćeni na prvoj liniji fronta, poznati su bili po svojoj svireposti, mučenju i ubijanju neprijatelja. Pred najezdom protivnika, engleski policajci sa Nevisa su pobegli. Pojedini plantažeri su spalili plantaže, radije nego da ih prepuste Francuzima i pobegli su u planine. Upravo su porobljeni Afrikanci držali Francuze u zalivu, uzimajući oružje za odbranu svojih porodica i ostrva. Kvartovi robova su takođe pljačkani i spaljeni, jer je glavna nagrada obećana ljudima koji su se borili na francuskoj strani bilo pravo da uhvaćene robove preprodaju na Martiniku.
Botanička bašta
Tokom borbe uhvaćeno je 3.400 robova i zatim poslato na Martinik, ali njih oko 1.000, slabo naoružanih i vojno neobučenih, držali su francuske trupe u zalivu, "ubilačkom vatrom", prema izveštaju jednog engleskog policajca koji je bio očevidac. Napisao je da "hrabro ponašanje i odbrana robova sramoti ono što su učinili neki njihovi gospodari". Posle 18 dana borbe, Francuzi su proterani sa ostrva. Među muškarcima, ženama i decom odvedenim na d'Ibervillove brodove, šestoro je završilo u Luizijani, kao prve osobe afričkog porekla koje su tamo stigle.
Jedna od posledica francuskog napada je propast industrije šećera i tokom teških godina koje su usledile na Nevisu, porobljenim porodicama stavljene su na raspolaganje male parcele zemlje na plantažama kako bi se smanjila smrtnost zbog gladi. Hrana se uvozila, ali nedovoljno. Od 1776-1783. godine, kada zalihe hrane nisu stizale, a u toku je bio i američki rat za nezavisnost, 300-400 robova umrlo je od gladi. 1. avgusta 1834. godine u Britanskoj imperiji ropstvo je ukinuto, što je značilo slobodu za 8.815 robova na Nevisu.
Uveden je četvorogodšnji program obuke za bivše robove. Uprkos stalnom korišćenju radne snage, robovlasnici su dobili preko 150.000 £ odštete od britanske vlade za gubitak imovine, dok porobljene porodice nisu dobile ništa za 200 godina rada. Jedna od najbogatijih porodica plantažera na Nevisu, Pinneys of Montravers Plantation, dobila je 36.396 £ (u današnjem novcu to je blizu 1,800.000 £) kao kompenzaciju za oslobođene robove na plantažama širom Kariba.
Zbog prethodne raspodele parcela i zbog toga što su mnogi plantažeri napustili ostrvo kada je uzgoj šećerne trske postao neprofitabilan, relativno veliki procenat ostrvljana je već posedovao ili kontrolisao zemlju u trenutku ukidanja ropstva. Ovaj rani razvoj društva sa većinskim malim poljoprivrednicima i preduzetnicima, stvorio je jaču srednju klasu na Nevisu nego na Sent Kitsu.
Nevis se ujedinio sa Sent Kitsom i Angvilom 1882. godine. 1967. godine dobio je autonomiju, a Angvila je 1971. godine napustila Uniju. Sent Kits i Nevis su postali samostalna država 19. septembra 1983. godine. 10. avgusta 1998. godine održan je referendum na Nevisu za odvajanje od Sent Kitsa. Rezultat glasanja bio je 2.427 za otcepljenje (62%) i 1.498 protiv. Do otcepljenja nije došlo, pošto je po uslovima referenduma bilo potrebno da se za taj predlog izjasni 2/3 birača; nedostajalo je 190 glasova. Izlaznost je bila prilično mala (58%).
Struja je na Nevisu uvedena 1954. godine kada su stigla dva generatora za potrebe snabdevanja električnom energijom područja oko grada Charlestowna. Širom ostrva struja je uvedena tek 1971. godine.
Stanovništvo
Većina od približno 12.000 stanovnika je afričkog porekla, sa značajnom britanskom, portugalskom i libanskom manjinskom zajednicom. Engleski je zvaničan jezik, a stopa pismenosti od 98% jedna je od najvećih u zapadnoj hemisferi.
Najveća naselja na ostrvu su Gingerland (2.500) i Charlestown (1.900).
Glavna ulica u Charlestownu
Privreda
Glavni izvor prihoda za Nevis danas je turizam. Tokom sezone 2003-04 oko 40.000 turista posetilo je Nevis. U ponudi su hoteli sa pet zvezdica (The Four Seasons Resort Nevis, West Indies), četiri ekskluzivne restaurirane plantaže i nekoliko manjih hotela među kojima se izdvaja “Oualie Beach Resort”. Nedavno su odobrena veća ulaganja u razvoj zapadne obale i u toku je izgradnja novih kapaciteta.
Hotel “Four Seasons”
Najbolja plaža na ostrvu je Pinney’s, na zapadnoj ili karipskoj obali. Dugačka je 6,5 km, a između ostalih tu je i hotel “Four Seasons”. Na zapadnoj obali su i zaštićene plaže Oualie Bay i Cades Bay. Istočnu obalu ostrva zapljuskuje Atlantski okean i može biti izložena snažnim udarcima talasa na delovima obale koji su ostali nezaštićeni zbog raspadanja koralnih grebena. Boja peska na plažama Nevisa je različita: na većini velikih plaža pesak ima žuto-sivu boju, ali na pojedinim plažama na južnoj obali ima tamniju crvenkastu ili čak crnu boju. Pod mikroskopom postaje jasno da je pesak na Nevisu mešavina sićušnih fragmenata korala, mnogo foraminifera (jednoćelijski ameboidni organizmi) i malih kristala različitih minerala koji su sastavni deo vulkanskih stena od kojih je ostrvo izgrađeno.
Uvođenje zakonodavstva o tajnosti učinilo je da offshore finansijske usluge budu brzo rastući ekonomski sektor na Nevisu. Uključivanje kompanija, međunarodno osiguranje i reosiguranje, kao i nekoliko međunarodnih banaka, povereničkih kompanija, firmi za upravljanje imovinom stvorili su podsticaj u ekonomiji. Offshore finansijska industrija dobila je na značaju tokom finansijske krize 1999. godine, kada je uragan Lenny oštetio glavno letovalište na ostrvu, zbog čega je hotel bio zatvoren godinu dana, a 400 od 700 zaposlenih bilo je otpušteno.
Zvanična valuta na Nevisu je istočnokaripski dolar, koji je valuta i na osam drugih teritorija regiona.
Saobraćaj
Međunarodni aerodrom “Vance W. Amory” je jedan od načina dolaska na ostrvo Nevis. Letovi postoje do drugih karipskih ostrva, između ostalih i Portoriko.
Međunarodni aerodrom “Vance W. Amory”
Luka u Charlestownu
Charlestown je luka za državne trajekte koji saobraćaju do Bastera na Sent Kitsu. Na južnoj obali Nevisa postoji luka za teretne brodove.
Trajekt “Sea Bridge” (već opisan kod ostrva Sent Kits), koji prevozi automobile (takođe i pešake) do Sent Kitsa ima pristanište na severozapadu Nevisa u zalivu Cades Bay. Saobraća šest puta dnevno.
Lokalni prevoz na Nevisu organizovan je autobusima koji saobraćaju po kružnom putu oko ostrva u oba pravca. Svi autobusi imaju polaznu i krajnju stanicu u Charlestownu. Autobusi koji saobraćaju u severnom pravcu polaze iz južnog dela Charlestowna, a oni koji kreću prema jugu polaze iz severnog dela Charlestowna. Na početnoj stanici može se ukrcati u autobus, koji će krenuti tek kada se napuni. Ukoliko niste sigurni da ste ušli u pravi autobus pitajte vozača da li vozi do vaše destinacije.
Ambiciozni infrastrukturni razvojni program počeo je na Nevisu početkom XXI veka. Predviđeno je proširenje luke izgradnjom novog pristaništa. Glavni ostrvski put je predviđen da se rekonstruiše i proširi. U vezi aerodroma predviđena je izgradnja novog terminala i kontrolnog tornja, kao i veliko proširenje aerodroma, što zahteva preseljenje čitavog sela, kako bi se napravio prostor za produženje piste.
Znamenitosti
Muzej istorije Nevisa
Zgrada muzeja prvobitno je sagrađena oko 1680. godine. Tu je rođen Alexander Hamilton, američki ekonomista, politički teoretičar i prvi sekretar finansija SAD. 1840. godine zgrada je uništena u zemljotresu, a obnovljena je 1983. godine.
Muzej je jednospratna zgrada. U prizemlju se nalazi muzej, a na spratu zaseda Skupština Nevisa, koja ima samo osam članova.
Muzej istorije Nevisa