03. A N G V I L A

Angvila (ranije Angilja, engleskiAnguilla) je najsevernije ostrvo u arhipelagu Ostrva zavetrine u Malim Antilima. To je britanska prekomorska teritorija sa kraljicom Elizabetom II kao šefom države, koju predstavlja guverner. Lokalno izabrani glavni ministar ostrva služi kao šef vlade. Komitet Ujedinjenih nacija za dekolonizaciju navodi Angvilu kao jednu od 16 nesamoupravnih teritorija na svetu.

Naziv za ostrvo i teritoriju dolazi od italijanskog anguilla što znači “jegulja” (na latinskom anguilla je deminutiv od anguis, zmija) što upućuje na oblik ostrva. Većina izvora smatra da je ostrvu ime dao Kristifor Kolumbo. Iz istih razloga, ostrvo je poznato pod nazivom Snake ili Snake Island (zmija ili zmijsko ostrvo).

Geografija

Angvila je Ostrvo zavetrine, koje leži između Karipskog mora na zapadu i otvorenog Atlantika na istoku. To je dugačko, ravno, suvo/vlažno, pokriveno žbunjem koralno ostrvo. Ostrvo nema značajnijih uzvišenja, jer se njegov teren u potpunosti sastoji od plaža, dina i niskih krečnjačkih litica. Tako je najviša tačka ostrva Crocus Hill na samo 73 m nadmorske visine. Crocus Hill se nalazi među liticama pored sverne obale ostrva.

Angvila se nalazi istočno od Portorika i Devičanskih ostrva, od kojih je razdvaja moreuz Anegada. Samo 7 km južno od Angvile je ostrvo Sveti Martin, od koga je razdvojena kanalom Anguilla. Ostrvo Angvila je dugačko oko 26 km, a najveća širina je 5 km. Površina teritorije je 91 km². Tu su uključena i brojna okolna manja nenaseljena ostrva.

Brojni zalivi, među kojima su Barnes, Little, Rendezvous, Shoal i Road, privlače gomilu turista na ovo tropsko ostrvo. Obala i prelepe, netaknute plaže sastavni su deo turističke ponude Angvile. Zbog tople klime plaže se mogu koristiti tokom cele godine. Dužina obale je 61 km.

Angvila ima tropsku vlažnu i suvu klimu. Ostrvo ima suvlju klimu, izmenjenu severoistočnim pasatima. Temperatura se vrlo malo menja tokom godine. Prosečna najviša dnevna temperatura varira od 27°C u decembru do 30°C u julu. Apsolutno najniža izmerena temperatura je 18°C, dok je apsolutni maksimum 37°C. Godišnje ima 900-1000 mm padavina, najkišovitiji meseci su septembar i oktobar, a najsuvlji su februar i mart. Angvila je podložna uraganima od juna do novembra, a njihov vrhunac je od avgusta do sredine oktobra. Uragan Luis je 1995. godine naneo veliku štetu ostrvu.

Zbog koralnog i krečnjačkog terena na ostrvu nema šuma, pašnjaka, useva ili obradivog zemljišta. Suva klima i tanak sloj zemljišta onemogućavaju komercijalni razvoj poljoprivrede.

Angvila je stanište za kubansku žabu koja živi na drveću, crvenonogu kornjaču, koja je došla iz Južne Amerike i zelenu iguanu, koju je preko vode doneo uragan.

U literaturi je poznato pet vrsta slepih miševa sa Angvile i sve su ugrožene vrste. U srpskom jeziku za njih ne postoje nazivi, već se koriste latinski nazivi.

Istorija

Angvilu je prvi naselio narod koji je stigao iz Južne Amerike. Najstariji artefakti pronađeni na ostrvu datiraju oko 1.300. godine p.n.e; ostaci najstarijeg naselja datiraju od 600. godine n.e. Arawak Indijanci su ostrvo zvali Malliouhana.

Nepoznata je tačna godina kada su Evropljani prvi put ugledali ostrvo: pojedini izvori tvrde da to je bio Kolumbo prilikom njegovog drugog putovanja 1493. godine, dok drugi smatraju da se to dogodilo tek 1564. godine, i da je to bio francuski plemić i trgovac René Goulaine de Laudonnière. Holandska Zapadnoindijska kompanija podigla je utvrđenje na ostrvu 1631. godine, ali ga je napustila pošto ga je Španija uništila 1633. godine.

Wallblake House, kuća na plantaži za koju se smatra da je najstarija na Angvili

Tradicionalno se smatra da su Angvilu prvi naselili engleski kolonisti sa Sent Kitsa početkom 1650. godine. Kolonisti su se fokusirali na gajenju duvana, a u manjoj meri i na gajenje pamuka. Francuska je privremeno zauzela ostrvo 1666. godine, ali je ono vraćeno pod kontrolu Engleske po Sporazumu iz Brede sledeće godine. Major John Scott, koji je posetio ostrvo u septembru 1667. godine, napisao je da napušta ostrvo “koje je u dobrom stanju” i napomenuo je da u julu 1668. godine “200 ili 300 ljudi izbeglo na ostrvo tokom rata”. Francuzi su ponovo napali ostrvo 1688, 1745. i 1798. godine, nanevši mu dosta štete, ali nisu uspeli da ga osvoje.

Verovatno su prvi evropski kolonisti sa sobom poveli porobljene Afrikance. Istoričari potvrđuju da su afrički robovi bili u regionu početkom XVII veka, a zna se da su robovi iz Senegala bili na Sent Kitsu sredinom XVII veka. Iako je godinu dolaska robova na ostrvo teško precizno odrediti, arhivski dokazi ukazuju na značajno prisustvo bar 100 robova do 1683. godine; izgleda da su oni dovedeni iz Centralne i Zapadne Afrike. Robovi su bili prinuđeni da rade na plantažama šećerne trske, koja je počela da zamenjuje duvan kao glavnu poljoprivrednu kulturu. Vremenom je broj afričkih robova i njihovih potomaka nadmašio broj belaca na ostrvu. Trgovina afričkim robovima konačno je prekinuta u okviru Britanskog carstva 1807. godine, a ropstvo je potpuno zabranjeno 1834. godine. Mnogi plantažeri su nakon toga prodali imanja ili su napustili ostrvo.

Početkom kolonijalnog perioda Britanci su Angvilom upravljali sa Antigve; 1825. godine Angvila je stavljena pod administrativnu kontrolu susednog Sent Kitsa. 1882. godine Angvila je uprkos protivljenju mnogih njenih stanovnika, postala članica Federacije zajedno sa Sent Kitsom i Nevisom. Ekonomska stagnacija i teške posledice nekoliko suša u poslednjoj deceniji XIX veka, a kasnije i velike ekonomske krize tridesetih godina XX veka doveli su do toga da su brojni ostrvljani emigrirali radi bolje perspektive na drugim mestima.

Potpuno biračko pravo za odrasle uvedeno je na ostrvu 1952. godine. Nakon kraćeg perioda kada je bila deo Zapadnoindijske Federacije (1958-62), Angvila je 1967. godine postala deo asocijacije Sent Kits-Nevis-Angvila sa potpunom unutrašnjom autonomijom. Međutim, većina stanovnika nije želela da bude deo ove unije i zamerala je dominaciju Sent Kitsa u njoj. 30. maja 1967. godine ostrvljani su nasilno izbacili policijske snage Sent Kitsa sa ostrva i proglasili su odvajanje od Sent Kitsa nakon referenduma. Ovim događajem su između ostalih rukovodili Atlin Harrigan i Ronald Webster, a sam događaj je poznat kao Angvilanska revolucija. Njen cilj nije bila nezavisnost sama po sebi, nego pre svega nezavisnost od Sent Kitsa i Nevisa i povratak statusa britanske kolonije.

Zastava Republike Angvile, koja je bila kratkog veka

Pošto pregovori nisu uspeli da razreše situaciju, održan je drugi referendum 6. februara 1969. godine, koji je potvrdio želju ostrvljana za odvajanjem od Sent Kitsa, jednostrano je proglašena Republika Angvila, a Ronald Webster je izabran za predsednika. Interesantno je da su na drugom referendumu bila samo četiri glasa protiv izlaska iz Federacije sa Sent Kitsom i Nevisom. Napori britanskog izaslanika Williama Whitlocka doveli su do izlaska iz ćorsokaka, a 300 britanskih vojnika poslato je na ostrvo u martu 1969. godine. Britanska vlast je obnovljena, a potvrđena je Zakonom o Angvili iz jula 1971. godine.

Tek 1980. godine Angvili je konačno dozvoljeno da se formalno odvoji od Sent Kitsa i Nevisa i postane posebna kolonija britanske krune (sada britanska prekomorska teritorija). Od tada je Angvila politički stabilna i doživela je veliki rast u sektoru turizma i offshore ekonomiji.

Angvila nije imala asfaltirane puteve, struju i telefon do 1967. godine.

Stanovništvo

Procenjen broj stanovnika za 2018. godinu je 14.731, što znači da je gustina naseljenosti 162 stanovnika/km².

Glavni grad teriorije je The Valley, u prevodu dolina (1.067 stanovnika po popisu iz 2011. godine).

Ogromna većina stanovnika su crnci (90,1%), koji su uglavnom potomci robova dovedenih iz Afrike. Belaca ima 3,7%, a stanovnika mešovite rase 4,65% (podaci su iz popisa 2001. godine). 72% stanovništva je poreklom sa ostrva, a preostalih 28% su građani SAD, Velike Britanije, Sent Kitsa i Nevisa, Dominikanske Republike, Jamajke i Nigerije. 2006. i 2007. godine došlo je do priliva velikog broja kineskih, indijskih i meksičkih radnika, dovedenih kao radna snaga zbog naglog razvoja turizma, jer nije bilo dovoljno lokalnog stanovništva da zadovolji potražnju za radnom snagom.

Zvaničan jezik na ostrvu je engleski. Po popisu iz 2001. godine 101 osoba se izjasnila da ne govori engleski, od čega su 82 osobe navele kao prvi jezik španski, a sedam njih kineski. Po istom popisu na ostrvu je bila jedna osoba koja je govorila sedam jezika, 13 osoba se služilo sa pet jezika, 35 sa četiri jezika, 173 sa tri jezika, a 881 sa dva jezika.

Istorijski gledano, prvi podaci o broju stanovnika ostrva su iz 1871. godine, kada ih je bilo 2.800. Početkom XX veka bilo je 3.900 stanovnika, a 1946. godine 5.000. Najveći porast broja stanovnika je u poslednjih 40 godina. Od 6.680 stanovnika 1984. godine broj se udvostručio do popisa 2011. godine na 13.452.

Wallblake Conference Centre i crkva St. Gerard

Jedriličarske regate imaju duboke korene u kulturi ostrvljana i to je nacionalni sport. Regate se redovno priređuje tokom državnih praznika, između brodova koje su napravili sami ostrvljani. Brodovi imaju imena i sponzore, čiji logo se štampa na jedrima.

Kao i u mnogim bivšim britanskim kolonijama, kriket je takođe popularan sport i na Angvili. Ima nekoliko poznatih igrača sa ostrva. Ragbi je na ostrvu zastupljen klubom Anguilla Eels RFC, osnovanim 2006. godine. “Jegulje” su osvajale turnir na Svetom Martinu, na kome su redovni učesnici.

Takođe ima nekoliko poznatih atletičara rođenih na Angvili koji nastupaju za Veliku Britaniju. Nama je najpoznatija Shara Proctor, rivalka Ivane Španović u skoku udalj. Keith Connor je u troskoku osvojio bronzanu medalju na Olimpijskim igrama 1984. godine, a pre toga je 1982. godine bio evropski prvak. Sprinter Zharnel Hughes je 2018. godine osvojio na Prvenstvu Evrope dve zlatne medalje (100 m i štafeta 4×100 m), a na Svetskom prvenstvu 2019. godine srebrnu medalju u štafeti 4×100 m.

Privreda

Ostrvo ima malo prirodnih kopnenih resursa, a tanak sloj suvog zemljišta nepogodan je za razvoj poljoprivrede. Glavne grane privrede su turizam, offshore kompanije, offshore bankarstvo, osiguravajuća društva i ribarstvo. Na ostrvu se kao valuta koristi istočnokaripski dolar.

Privreda, a posebno sektor turizma, pretrpeli su zastoj krajem 1995. godine, usled uragana Luis u septembru te godine. Hoteli su bili posebno jako pogođeni, ali se oporavak dogodio sledeće godine. Još jedan ekonomski zastoj dogodio se usled uragana Lenny 2000. godine.

Pre svetske krize 2008. godine, privreda Angvile je snažno rasla, posebno turistički sektor koji je pokrenuo nova velika ulaganja u partnerstvu sa multinacionalnim kompanijama.

Turistička privreda Angvile dobila je veliko priznanje kada je u decembru 2014. godine izabrana za domaćina nagrade “World Travel Awards”, poznatog i kao “Oskar turističke privrede”. Ceremonija dodele nagrada održana je u kompleksu “CuisinArt Resort and Spa” na jugozapadu Angvile. Angvila je proglašena za vodeću svetsku destinaciju luksuznih ostrva sa kratke liste kandidata za vrhunski izbor kao što su Sent Bartelemi, Maldivi i Mauricijus.

“CuisinArt Resort and Spa“

Angvila je postala popularni poreski raj, bez kapitalnih dobitaka, poreza na dobit, poreza na prodaju ili korporativnih poreza. U aprilu 2011. godine, suočena sa rastućim deficitom, Angvila je uvela “privremeni stabilizacijski porez” od 3%, prvi oblik poreza na dohodak. Angvila takođe ima porez na imovinu od 0,75%.

Angvila ima za cilj da 15% potreba za električnom energijom zadovolji korišćenjem solarne energije, kako bi postala manje zavisna od skupo uvezenog dizela.

Saobraćaj

Angvila poseduje aerodrom “Clayton J. Lloyd International Airport” (do 4. jula 2010. godine zvao se “Wallblake”). Glavna pista je dugačka 1.665 m i na nju mogu da sleću avioni Boeing 727, Boeing 737 i Boeing 757. Letove do drugih karipskih ostrva održavaju lokalne čarter i druge kompanije. Do kontinentalne Amerike i Evrope nema direktnih letova, već se to uglavnom obavlja preko Portorika.

Aerodromska zgrada

Na ostrvu ima 175 km puteva, od čega je 82 km asfaltirano. Smatra se da su putevi na Angvili bolje održavani nego na većini drugih karipskih ostrva. Brzina kretanja je ograničena na 48 km/h i saobraćaj se sporo odvija, ali kako je ostrvo malih dimenzija nije potrebno mnogo vremena da se dođe do željene lokacije. Taksi predstavlja jedini javni saobraćaj na ostrvu. Taksi vozila nemaju taksimetre, već usluge naplaćuju po cenama objavljenim u turističkim vodičima. Takođe taksisti često nude obilazak ostrva u trajanju od nekoliko sati. Moguće je iznajmiti kola, bicikl ili moped po pristupačnoj ceni, a grupe mogu iznajmiti privatni autobus za izlet. Vozi se levom stranom.

Redovna brodska linija postoji sa ostrvom Sveti Martin, a meštani je zovu Haddad Express. Za samo 20 minuta stiže se iz luke Blowing Point na Angvili do Marigota na Svetom Martinu. Po jednim podacima brod saobraća i tokom noći, po drugim podacima prvi brod polazi u 7:00 h. Takođe postoji čarter servis do aerodroma “Princeza Julijana”, takođe na Svetom Martinu, što znatno olakšava dolazak na Angvilu. Brodovi saobraćaju i do drugih destinacija.

Znamenitosti

The Valley ima malo primeraka kolonijalne arhitekture zbog preseljenja administracije na Sent Kits 1825. godine. Za najstariju zgradu na ostrvu smatra se Wallblake House izgrađenu oko 1787. godine. Nekada je to bila kuća vlasnika plantaže, a sada pripada Katoličkoj crkvi i koristi se kao župski dvor (u njoj živi paroh).

Nove prodavnice se otvaraju u novim zgradama ili starim letnjikovcima renoviranim u zapadnoindijskom stilu. Stare prodavnice su modernizovane i povećale su asortiman, kao i prostor.

Ruševine Starog suda nalaze se na brdu Crocus, najvišoj tački ostrva. Ostali su samo srušeni zidovi nekoliko podrumskih ćelija.

Veoma interesantna je katolička crkva St. Gerard’s, sa izuzetno originalnom fasadom od šljunka, kamena, betona, drveta i pločica. Sagrađena je 1966. godine, nakon što je prethodnu uništio uragan 1961. godine.

Hotelski kompleks “Viceroy”

Susedna ostrva:

Teritorija Angvile sastoji se od istoimenog ostrva (daleko najvećeg), kao i brojnih drugih ostrva i sprudova, od kojih je većina malih dimenzija i nenaseljena. Nisam pronašao podatak kolika je površina ostrva Angvile, pa sam izvršio približno merenje na Google Earthu i došao do podatka o 72 km². Ukupna površina teritorije je 91 km², što znači da na ostala ostrva otpada 19 km². Nisam baš ubeđen da je to tačan podatak za površinu okolnih ostrva.

Spisak okolnih ostrva (po abecedi):

Ostrva koja su niže opisana (u spisku su obojena plavom bojom) prikazana su od severoistoka i najvećeg okolnog ostrva Scrub, pa do najudaljenijeg ostrva Sombrero.

S C R U B

Scrub Island (šiprag, žbunje) je posle Angvile najveće ostrvo teritorije. Udaljen je 560 m od krajnje severoistočne tačke Angvile. Dužina ostrva je oko 4 km, a najveća širina je 1,4 km. Već iz ovih podataka je jasno da površina ostrva ne može biti 8 km², koliko je navedeno na engleskoj wikipediji, ali na nemačkoj i francuskoj wikipediji stoji podatak 3,48 km², koliko se dobija i merenjem sa Google Eartha. Ostrvo je visoko do 24 m.

Scrub je lako dostupan zahvaljujući usluzi iznajmljivanja brodića. Posetiocima nudi dve plaže sa belim peskom, posebno onu koja se nalazi na zapadnoj obali, a ima karakteristiku da je potpuno zaklonjena od vetra. Plaža na jugu ostrva (Souse Bay) izložena je naletima vetra. Sa njegovih obala vidi se Deadman’s Cay, malo ostrvo koje retko ko posećuje.

Unutrašnjost ostrva sastoji se od niskih brda prekrivenih grmljem i vegetacijom.

Na ostrvu se nalaze ostaci španskog galeona (veliki trgovački jedrenjak po obliku trupa sličan galiji) “Prusiano” (takođe poznat kao “Concordia”), koji je potonuo u noći 8. jula 1772. godine, nakon što ga je iznenadila oluja.

Na ostrvu se nekada nalazio turistički kompleks koji su činile male vile, sada napuštene. Nije baš jasno kako je kompleks radio, pošto na ostrvu nema električne energije i vodovoda. Takođe je vidljiva napuštena stara aerodromska pista.

Ostrvo su nekada koristili trgovci drogom za svoje nezakonite aktivnosti. 1983. godine DEA, američka agencija za borbu protiv droge, izvršila je napad kako bi zaustavila aktivnosti povezane sa trgovinom drogom.

Među faunom ostrva ističu se divlje koze. Fauna ostrva je ozbiljno oštećena nakon prolaska uragana Luis 1995. godine.

U blizini ostrva Scrub moguće je ugledati kita, posebno na zapadu ostrva, duž južne obale.

Ostrvo je privatno vlasništvo porodice Hodge, ali se njegove plaže smatraju javnim zemljištem, kao i sve plaže na teritoriji Angvile. Međutim, turistima je dozvoljeno da posete unutrašnjost ostrva bez traženja bilo kakvog odobrenja ili dozvole.

Ostrvo je prepoznato kao izuzetno važna lokacija gnežđenja morskih ptica.

L I T T L E S C R U B

Little Scrub Island se nalazi 1,3 km severoistočno od glavnog ostrva Angvile, odnosno 500 m od ostrva Scrub. Ostrvo je dugačko 400 m, a najveća širina je oko 120 m. Površina ostrva je po engleskoj wikipediji 1,2 ha, po italijanskoj wikipediji je 4,9 ha, a po merenjima na Google Earthu je oko 3,7 ha! Najviša tačka ostrva je 16 m.

Uragani Luis 1995. godine i Lenny 1999. godine potpuno su uništili floru ostrva. Od tada se ostrvska flora oporavila.

Na ostrvu raste jedna vrsta kaktusa (prickly pear), koja je od bitnog značaja za populaciju jedinstvene vrste guštera. Na ostrvu se gnezdi više vrsta morskih ptica, kao i golub. Na ostrvu je primećen i smeđi nesit (pelikan), ali nije primećeno da se gnezdi.

S A N D Y I S L A N D

Sandy Island se nalazi oko 2 km severno od jugozapadnog dela ostrva Angvila. Ostrvo je malih dimenzija (oko 250×75 m), okruženo je belom peščanom plažom, a u sredini ostrva je malo vegetacije koju čine žbunje i palmina stabla. Na ostrvu se nalazi restoran, čiji vlasnik obezbeđuje besplatan prevoz do ostrva. Iz naselja Sandy Ground do ovog ostrva stiže se čamcem za samo 15 minuta. Ostrvce je popularno kod turista zbog bogatog morskog dna, plaže od sitnog peska, a i bar/restoran je na dobrom glasu. 1995. godine ostrvo je usled urgana Luis bilo potopljeno nekoliko dana. Objekti na ostrvu bili su ozbiljno oštećeni pri prolasku nekoliko narednih tropskih ciklona, a tokom jedne od tih oluja na ostrvo se nasukao i jedan brod. Objekti su kasnije obnovljeni. Čak je i flora bila oštećena tropskim olujama, palme i žbunje je jak vetar iščupao iz korena, što je ostrvu dalo izgled golog, gotovo bez vegetacije. Restoran je renoviran 2007. godine, međutim, uragan Irma je 2017. godine ponovo je uništio objekte i vegetaciju, ostavljajući goli pesak.

A N G U I L L I T A

Anguillita je malo nenaseljeno ostrvo udaljeno oko 350 m od najzapadnije tačke ostrva Angvila. Dimenzije ostrva su 360×120 m, a površina je približno 3,5 ha. Anguillita je najjužnija tačka teritorije Angvila. Anguillitu retko ko ugleda, jer je zapadni kraj ostrva Angvila praktično nepristupačan čak i pešice. Turisti ga retko posećuju, mada je moguće doći i kajakom. Sem toga, na ostrvu ne postoji plaža.

Anguillita nudi priliku za ronioce sa bocama ili bez njih, da istraže njenu razuđenu obalu. Na dubinama od 5-20 m postoje podvodni zidovi, a i ima i podvodnih pećina. U njenim vodama mogu se videti barakude, raže i kornjače.

GPS koordinate: 18°09′ N, 63°11′ W.

S E A L

Seal Island (seal=foka) je malo ostrvo koje se nalazi oko 2 km istočno od ostrva Prickly Pear Cays. Oblast u kojoj se nalazi ostrvo popularno je kod ronilaca. Greben koji se nalazi između ostrva Seal i Angvile može otežati dolazak na ostrvo.

GPS koordinate: 18°16′ N, 63°09′ W.

PRICKLY PEAR CAYS

Prickly Pear Cays (prickly=bodljikav, trnovit, pear=kruška, ali prickly pear je jedna vrsta kaktusa), ponekad se javlja i naziv Prickley Pear Cays, predstavlja grupu od dva nenaseljena ostrva udaljenu oko 10 km od zaliva Road na Angvili. Ostrva Prickly Pear East i Prickly Pear West razdvojena su kanalom širine 120 m. Ostrva su jedno od šest zaštićenih pomorskih područja Angvile. Do ostrva se može doći katamaranom ili jedrilicom sa Angvile ili Svetog Martina.

Zapadno ostrvo ili West Cay je krševito, usko i dugačko 1,4 km. Njegov zapadni zaliv pokriven je žbunjem i dostiže 19 m visine. Zbog stenovitog koralnog grebena, nije mu ni malo jednostavno prići brodom i usidriti se. Istočno ostrvo ili East Cay dugačko je 1,1 km, najveća širina je 520 m, a dostiže 12 m visine. Ima proređenu vegetaciju i peščanu obalu. Na njemu se nalazi slano jezero (vidi se na donjoj slici).

Postoji i severno ostrvo ili North Cay, tačnije to je stena prečnika 30 m, koja se uzdiže 2 m iznad površine mora, a nalazi se oko 350 m severno od istočnog ostrva. Ukupna površina sva tri ostrva je 0,97 km².

Prickly Pear Cay je pomorski park. Postoji potpuna zabrana vađenja korala i školjki iz podmorja, a zabranjen je i podvodni ribolov.

Na zapadnom ostrvu postoji stari kamenolom blizu pogodne luke koja se koristila za prevoz peščanih ploča. Oba ostrva su pokrivena grmljem. Vegetaciju diktira tanki sloj zemljišta i prisustvo krečnjačkih šupljina, a preovlađuje kaktus.

Čest prizor duž stenovite obale su ptice koje se gnezde. Takođe ima i gmizavaca, a i morske kornjače su česte na obalama ostrva. Morska fauna u području grebena uključuje trlje, rakove, jastoge, barakude, grgeče itd. Može se ugledati morski pas kako se odmara na peščanom dnu ispod ulaza u pećine.

Ostrva su popularna kod turista zbog mora, koje je uglavnom mirno, i ptica. Na istočnom ostrvu rade dva restorana i bar, koje opslužuje osoblje koje svakog dana dolazi sa Angvile. Iz objekata sa slamnatim krovom pruža se pogled na tirkizno plavo more, što privlači posetioce na ostrvo. Istočno ostrvo navodno ima i pistu (ne vidi se na Google Earthu), koja zahteva pažljivo manevrisanje. Ronjenje sa ili bez boca moguće je kod istočnog ostrva među koralnim grebenima, a ima i nekoliko potonulih brodova.

GPS koordinate: 18°16′ N 63°11′ W.

Oko 800 m severno od ostrva Prickly Pear Cays nalazi se Bush Cay, visine svega 1 m.

Flirt Rocks se nalazi 950 m severno od zapadnog ostrva. Postoje dva ostrva, veliko i malo, odnosno Great i Little Flirt Rocks. Great Flirt je visok približno 6,1 m, dok je Little Flirt visok 2,4-3,0 m

D O G I S L A N D

Dog Island (pseće ostrvo) je malo nenaseljeno ostrvo površine 2,07 km², koje se nalazi 15 km severozapadno od Angvile i oko 5 km severozapadno od ostrva Prickly Pear Cays. Ostrvo je nisko i stenovito, a okruženo je sa tri manja ostrva pored njegove zapadne i severne obale. To su ostrvca East Cay (visine 14 m), Mid Cay i West Cay. Obala je karakteristična po niskim liticama, koje smenjuju peščane plaže. Pored dve plaže nalaze se velika slana jezera.

Centralni deo ostrva pokriven je bodljikavim grmljem i kaktusom. Ostrvo sa okolnim ostrvcima je prepoznato kao izuzetno područje za razmnožavanje morskih ptica. Samo jedne vrste ptica zabeleženo je preko 100.000 pari. Na ostrvu ima gmizavaca, a takođe i divljih koza.

1976. godine Vlada SAD obratila se ministru spoljnih poslova Velike Britanije sa molbom o zakupu ostrva za potrebe Mornarice SAD, da bi se okolne vode koristile kao poligon za gađanje. Međutim, 1. januara 1989. godine Dog Island je postao pomorska zaštićena zona (Marine Protected Area), u prvom redu zahvaljujući tome što na njemu živi 28 vrsta morskih ptica, koje se tu gnezde i podižu mladunce.

S O M B R E R O

Sombrero, poznato pod nazivom i kao Hat Island (šešir), je najsevernije ostrvo Malih Antila. Nalazi se 54 km severozapadno od ostrva Angvila. Najbliže mu je ostrvo Dog, udaljeno 38 km.

Ostrvo Sombrero dugačko je 1,67 km, široko je 380 m i ima 0,38 km² površine. Prvobitno, posmatrano sa mora imalo je oblik sombrera i visinu 29 m, ali je zbog eksploatacije gvana ostrvo ostalo bez strmih strana i sa relativno ravnim vrhom koji se nalazi na 12 m. Površina ostrva danas je surova, a vegetacija je retka. Gvano je naziv za izmet morskih ptica koji se taloži u velikim količinama, a koristi se kao đubrivo i sastojak za barut. Sadrži i fosfate. Na ostrvu se gvano počeo eksploatisati 1870. godine u količini od 3.000 tona. Do 1890. godine rezerve fosfata su bile iscrpljene.

Sombrero je dospeo u posed Britanaca nakon sklapanja Dogovora iz Utrehta 1714. godine.

Kapetan broda "Recruit" Warwick Lake 13. decembra 1807. godine iskrcao je na ostrvo mornara Roberta Jeffreya. U povratku je video da je Jeffrey i dalje živ. Spasao ga je američki brod koji je tuda plovio. Ipak, vojni sud je kapetana Lakea zbog ovog nehumanog postupka otpustio iz Kraljevske mornarice.

Britanski geolozi su 1814. godine, a zatim i 1825. godine, istražili ostrvo i ustanovili su da na njemu postoje ogromne naslage gvana i o tome su izvestile britansku vladu. 1856. godine Amerikanci su položili pravo na ostrvo i u vrlo kratkom vremenskom periodu izvadili su 100.000 tona fosfata, koji im je poslužio kao đubrivo za ispošćenu zemlju južnih država. Britanci su kasnije intervenisali i tražili su od Sjedinjenih Država odštetu za okupaciju ostrva. Konflikt je rešen u korist Britanaca 1867. godine.

Karta ostrva Sombrero (oko 1880. godine) sa rudarskim delatnostima

Sombrero se nalazio na trasi brodova koji su plovili iz Engleske prema Južnoj i Centralnoj Americi, u području sa mnogo opasnosti za plovidbu i Admiralitet je 1848. godine postavio zahtev za instalaciju svetionika na ostrvu. 30. juna 1859. godine brod “Paramatta” se na svom prvom putovanju nasukao na greben u blizini ostrva, što je uslovilo novi zahtev Admiraliteta. Svetionik je konačno podignut i pušten u rad 1. januara 1868. godine. Ironično zvuči podatak da su brod “Paramatta” i svetionik izgrađeni u istom brodogradilištu! 1871. godine ostrvo je dato u zakup za 55.000 £, a zatim je ponovo prodato za duplo veći iznos, odnosno 110.000 £ kompaniji “New Sombrero Phosphate”.

Od ranih sedamdesetih godina XIX veka do 1885. godine na Sombreru je dužnost nadzornika obavljao inženjer rudarstva Thomas Corfield. Njegove dužnosti obuhvatale su organizovanje prevoza gvana do mesta koje je bilo pogodno za utovar barže, kako bi se gvano prebacio na brodove usidrene dalje od ostrva, nadgledanje izgradnje dizalica i organizovanje postavljanja šina za vagone koji su bili natovareni gvanom. Gvano je bio nagomilan na deponijama u blizini zgrada i dizalica. Problem je predstavljao što Sombrero ne poseduje ništa što bi ličilo na luku ili plažu. Za podršku iskopavanju fosfata izgrađena je pruga.

Crnci za rad su regrutovani sa raznih ostrva i bili su smešteni u barake. Namirnice i drugu neophodnu robu na ostrvo je dostavljao trgovac Nesbit iz Philipsburga na Svetom Martinu. Njegova škuna “Logos” je pored toga prevozila radnike crnce do i od njihovih domova na drugim ostrvima.

Kuća nadzornika bila je drveni bungalov blizu sredine ostrva, oko koga su bile grupisane barake tehničara, magacionera, svetioničara i drugi objekti. Sa strane nasuprot glavnim zgradama nalazila se mala zgrada za nadzornika. Oko kuće je bila široka veranda i tamo je živeo sa porodicom, osim za vreme približavanja sezone uragana.

1890. godine iscrpljene su zalihe fosfata na ostrvu i radovi su obustavljeni.

1931. godine stari sistem svetionika zamenjen je novim snage 200.000 sveća, a toranj je prvi put renoviran, tako što je postolje obloženo betonom. Svetionik je ozbiljno oštećen tokom uragana Donna 1960. godine. 20. jula 1962. godine u rad je pušten sadašnji svetionik, a stara kula je srušena osam dana kasnije. Svetionik se nalazi blizu sredine ostrva i dostiže 51 m nadmorske visine, a svetlost se emituje sa 28 m nadmorske visine. Svetionik upozorava brodove koji plove iz Atlantskog okeana u Karipsko more kroz moreuz Anegada. Puna odgovornost za rad svetionika prešla je u nadležnost Angvile 1. decembra 2001. godine. Tada je svetionik prešao na automatski rad.

Donedavno su jedini stanovnici ostrva bili svetioničari, ali nakon što je svetionik automatizovan ostrvo je postalo nenaseljeno. Ostrvo ponekad posećuju ribari, biolozi koji se bave terenskim radom i ronioci koji posećuje ostrvo zbog zanimljivih mesta za ronjenje i postapokaliptične površine.

Ostrvo je poznato po endemskoj vrsti guštera, široko rasprostranjenoj i lako uočljivoj. Pored toga ima i drugih vrsta guštera i jedna vrsta pčela.

U okolnim vodama hrani se jedna ugrožena vrsta morske kornjače. Tokom pleistocena ostrvo su naseljavale gigantske kornjače, sada izumrle.

Ostrvo Sombrero zabeleženo je kao važno područje za ptice, budući da se na njemu gnezde. Od 2018. godine postalo je zaštićeno područje po Ramsarskoj konvenciji.